„Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28, 20).

  Uroczystość Najświętszej Trójcy jest dopełnieniem epifanii Boga objawiającego się jako Ojciec, który stwarza, Syn który zbawia, Duch Święty, który uświęca.
 

Dziś zanurzamy się w tajemnicy Jedynego Boga, o którym Mojżesz powiedział do ludu wybranego: „Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie pełnić; by dobrze ci się wiodło i twym synom po tobie; byś przedłużył swe dni na ziemi, którą na zawsze daje ci Pan, Bóg twój” (Pwt 4, 39-40). W Starym Testamencie wyrazem wierności Izraelitów przymierzu z Bogiem było zachowanie przykazań, które Pan przekazał im przez Mojżesza na górze Synaj. Często jednak zachowanie Prawa stawało się celem samym w sobie, co szybko prowadziło do deformacji synowskiej relacji narodu żydowskiego z Bogiem, co wytykał mu Jezus:  „Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji” (Mk 7, 6-8).

O Duchu Świętym i uwielbieniu Pana

  Od kilku dni, staram się regularnie odmawiać litanię do Ducha Świętego.
Był okres, kiedy dość często uczęszczałem na spotkania parafialnej grupy Odnowy w Duchu Świętym.

Jestem ciekaw bliskiej relacji z Trzecią Osobą Trójcy Świętej.
Chciałbym, aby Duch Święty mną zawładną i to w pełnym znaczeniu tego słowa.
Moje myślenie, życie, działanie, na pewno było by wtedy inne, całkowicie podporządkowane Jemu, Jego natchnieniom i miłości, jaką chce mnie ogarniać każdego dnia. 

Modlę się, modlę...

Modlitwa to najcenniejszy dar dla drugiego człowieka, szczególnie kiedy jest nieznany, a my staramy się za niego modlić…

  Kiedyś usłyszałam słowa, że niemożliwym jest, aby ograniczony umysł człowieka, zrozumiał Nieograniczonego Boga.

Ja myślę tu i teraz i pragnę najlepiej na wczoraj, a Bóg w swojej nieskończonej miłości, widzi naszą rzeczywistość w zupełnie innym czasie i daje to, co w danym momencie jest dla nas najlepsze.

 Przeżywam noce duchowe, nie tracąc przy tym wiary, czekam i mocno wierzę, że Bóg pragnie tylko naszego dobra. Kiedy czuję, że w mojej modlitwie brakuje serca, wzywam pomocy Ducha Świętego. Myśli o tym, że modlitwa nie ma sensu, są podszeptami szatana- jesteś marny, do niczego. Często wątpliwości, rodzą pytania -  a jak nie wymodlę ?

„On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi” (J 16, 14).

  Zesłanie Ducha Świętego, które celebrujemy w dzisiejszą niedzielę stanowi wypełnienie  obietnicy, jaką Zmartwychwstały Chrystus złożył uczniom przed swoim Wniebowstąpieniem: „To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca (gr. epangelian tou Patros mou). Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka (gr. ex hypsous dynamin)»” (Łk 24, 44-49).

 Zstąpienie Trzeciej Osoby Boskiej na Maryję i na Apostołów w Wieczerniku było niejako początkiem trzeciego rozdziału w historii zbawienia, jaką w swojej łaskawości zaplanował odwieczny Bóg. Chociaż ich Autorem jest Trójca Przenajświętsza, to w każdym z nich w szczególny sposób wyodrębnia się działanie jednej z Osób Bożych. W Stworzeniu świata kontemplujemy działanie miłosiernego Ojca, w akcie zbawienia adorujemy uniżenie Umiłowanego Syna, który „stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia”, zaś w udzieleniu światu łaski uświęcającej płynącej ze zwycięstwa Jezusa nad grzechem i śmiercią wielbimy Ducha Świętego: Obietnicę Ojca zesłaną przez Syna.

W oczekiwaniu na Zesłanie Ducha Świętego

 

 
  Trwamy w oczekiwani na Zasłanie Ducha Świętego

 Chcielibyśmy polecić bardzo konkretny, mocny tekst  mówiący o samej Trzeciej Osobie Trójcy Świętej, jak też o samym  Święcie na które czekamy.
  Aneta i Sławek

    
  "Wiernie i nabożnie wyznajemy, że Duch Święty wiecznie pochodzi od Ojca i Syna; nie jako od dwóch zasad, lecz jak od jednej zasady; nie jako na skutek dwóch tchnień, lecz dzięki jednemu tchnieniu. To zawsze do tej pory wyznawał, głosił i nauczał święty Kościół rzymski, matka i mistrzyni wszystkich wiernych. To trwale utrzymuje, głosi, wyznaje i naucza. To zawiera w sobie niezmienna i prawdziwa nauka prawowiernych Ojców i Doktorów zarówno łacińskich, jak i greckich".  Z Konstytucji „O pochodzeniu Ducha Świętego” soboru lyońskiego II (1274)

„Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie” (Mk 16, 20).

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, którą dziś celebrujemy jest kolejną, po Zmartwychwstaniu Pańskim, epifanią odkrywającą przed nami – poprzez rozważanie życia naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa – odwieczne misteria opatrzności Bożej. Ojciec bowiem, przez swojego jednorodzonego Syna, Światłość Prawdziwą, w mocy Ducha Świętego stwarza, zbawia uświęca i prowadzi do pełni życia każdego człowieka, gdy na świat przychodzi (por. J 1, 9) i z wiarą przyjmuje dar odkupienia.

Opis Wniebowstąpienia zamyka Ewangelię św. Marka, oraz rozpoczyna Dzieje Apostolskie, będące świadectwem posłuszeństwa uczniów  poleceniu Jezusa, który „rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 15). Egzegeci Pisma Świętego twierdzą, że autorem końcowego fragmentu drugiej Ewangelii (Mk 16, 9-20) nie jest uczeń św. Piotra, lecz został on dodany przez Kościół pierwotny, który rozpoznał jego natchniony charakter. Teza ta potwierdza fakt, że wspólnota zgromadzona wokół Apostołów i ich następców łączyła ściśle prawdę, iż „Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga” (Mk 16, 19) ze swoją działalnością misyjną: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie” (Mk 16, 20), ponieważ właśnie dlatego, że Zbawiciel, który – jak wyznajemy w podczas każdej niedzielnej eucharystii – „Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego”, „współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16, 20).

„Wytrwajcie w miłości mojej!” (J 15, 9).

  Perykopa ewangeliczna, którą rozważany w VI Niedzielę Wielkanocną jest kontynuacją mowy Jezusa do uczniów podczas Ostatniej Wieczerzy. 

  Porównując się do winnego krzewu, który jest źródłem życia latorośli – Kościoła, Zbawiciel wskazał na dwie nauki fundamentalne dla życia każdego chrześcijanina. 
 

Pierwsza nauka polega na tym, że życie ucznia Chrystusa jest wpisane w misję Trójcy Przenajświętszej. Każdy ochrzczony jest latoroślą powołaną do przynoszenia owocu i właśnie z tej perspektywy jest oceniany przez Ojca – Ogrodnika. O Jego postępowaniu względem nas Jezus mówi wyraźnie: „Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy” (J 15, 2). Tę samą prawdę Zbawiciel wyraził w przypowieści o talentach. Pan hojnie nagrodził tych poddanych, którzy na poważnie potraktowali jego polecenie i rozmnożyli zawierzone im dobra: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!” (Mt 25, 21), zaś okazał się niezwykle srogi wobec tego, który nie tyle zdefraudował zawierzony mu talent, lecz go nie pomnożył: „A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz - w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów” (Mt 25, 30).

FRASUNKI JEZUSOWE... Twoja modlitwa

   "Dzieci- bez opieki, osierocone
  smutne i zaniedbane przez pijaków bite i dręczone.
     Małżonkowie- skłóceni, którzy miłości nie znają,
  niedobrani którzy rozwieść się mają.
    Chorzy- łóżkiem związani na dożywotnie cierpienie skazani
  przez swoich opuszczeni z cierpieniem niepogodzeni.
    Ludzie- nienawistni i kłótliwi, zazdrośni i leniwi, opuszczeni i biedni
  starzy, którym się wydaje , że są niepotrzebni,       
                POMÓDL SIĘ ZA NICH !"
 
                             ks Maliński Mieczysław

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski

Święto to, ma swoje źródło w Ślubach Króla Polski, Jana Kazimierza, który 1 kwietnia 1656 roku oddał w Katedrze Lwowskiej, uroczystym aktem Polskę – całe Królestwo, pod opiekę Maryi, obierając Ją za Królową Polski.

  Pod tym linkiem możemy zapoznać się z tekstem Ślubów Jana Kazimierza:

http://brewiarz.pl/indeksy/pokaz.php3?id=6&nr=262  

   Natomiast pod poniższym linkiem, możemy zapoznać się z historią, okolicznościami, jakie doprowadziły do tego królewskiego aktu, oraz do ustanowienia Święta Matki Bożej Królowej Polski.

http://www.niedziela.pl/artykul/4734/Uroczystosc-Najswietszej-Maryi-Panny

 Maryjo, Królowo Polski, prosimy módl się za Polską, módl się za nami.

  Mamy dzisiaj również święto Konstytucji 3maja.

 Tak sobie myślę….

Czy, gdyby te królewskie Śluby były rozszerzone, wypełnione, to, czy trzeba by było Konstytucji 3 maja?

Czy taki dramatyczny okres w historii Polski miałby miejsce?

„Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity” (J 15, 5).

  Jezus Chrystus, Dobry Pasterz, który daje życie za swoje owce (por. J 10, 11) objawia się nam w dzisiejszej Liturgii Słowa jako prawdziwy krzew winny, który jest uprawiany przez Ojca (por. J 15, 1). 
  My, latorośle wszczepione w Chrystusa w sakramencie chrztu świętego, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć, aby doświadczyć chwały Jego zmartwychwstania, (por. Rz 6, 3-10). Życiodajnym sokiem latorośli włączonych w chrystusowy krzew winny jest Jego najświętsza Krew przelana na krzyżu z miłości do nas. Właśnie „Miłość Chrystusa przynagla mas, pomnych na to, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł Chrystus po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (2 Kor 5, 14-15).

„Dobry pasterz daje życie swoje za owce” (J 10,11).

  W dzisiejszej Liturgii Słowa Jezus objawia nam Boga, jako odwieczne Dobro, które w Nim, wcielonym Słowie, zbawia i prowadzi ku wiecznej szczęśliwości każdego człowieka pragnącego w posłuszeństwie wiary słuchać Jego głosu.

Dla lepszego zrozumienia dzisiejszej perykopy ewangelicznej warto odwołać się do historii spotkania Jezusa z bogatym młodzieńcem: „Gdy wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: «Nauczycielu dobry (gr. Didaskale agathe), co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu rzekł: «Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg” (Mk 10, 17-18). Jakkolwiek intencje młodzieńca były uczciwe, a jego szacunek do Mistrza z Nazaretu autentyczny, Jezus – którego misją było wypełnienie zbawczej woli Ojca – uznał za niewłaściwą i natychmiast skorygował jego postawę, przenosząc uwagę na Boga, dawcę przykazań, których przestrzeganie jest pewną drogą do zbawienia: „Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę»” (Mk 10, 19). W ten sposób Zbawiciel odwołał się do przymierza, jakie Bóg zawarł z narodem wybranym na górze Synaj. Stwórca, w swojej nieskończonej dobroci, respektując w pełni wolę narodu wybranego, wezwał go za pośrednictwem Mojżesza, aby zachowując wierność przykazaniom przyjął dar życia: „Ja dziś nakazuję ci miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, pełniąc Jego polecenia, prawa i nakazy, abyś żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił w kraju, który idziesz posiąść (…). Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie i długie trwanie twego pobytu na ziemi, którą Pan poprzysiągł dać przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi” (Pwt 30, 16; 19-20).

"Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!"... "Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii."

  Obchodzimy w kościele katolickim Tydzień Biblijny. Czas szczególniejszego, osobistego pochylenia się nad Słowem Bożym, ale może – dla niektórych – czas pierwszego, bliższego z Nim spotkania.

  Poniższe słowa świętego Pawła, można ująć krótkim stwierdzeniem, że... nie ma wiary bez słowa.   

  „ Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił?   Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!
  Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa”. Rz. 10.14

  Potrzeba, żeby Słowo było głoszone, a samo głosić się nie będzie… 

Ten, kto żyje Słowem Bożym, jest jak światło… a przecież światła nie stawia się pod korcem, tylko na świeczniku.
Do kogo światło Słowa dotrze, ten, jeśli pozostanie w jego zasięgu, stanie się wierzący. Wyjdzie z ciemności, która nie służy poznaniu. Pozna wtedy, jak „został poznany”.
Do nas zaś, „biada mi” nie będzie miało zastosowania.

„Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem” (Łk 24, 39).

Perykopa ewangeliczna, którą rozważamy w dzisiejszą niedzielę ponownie wprowadza nas w tajemnice naszego zbawienia, które miały miejsce pierwszego dnia po Szabacie, tym razem z perspektywy opisanej przez św. Łukasza. Podobnie jak miało to miejsce w świadectwie św. Jana, „wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia” (J 20, 19) Jezus przyszedł do swoich uczniów, pragnąc wzbudzić w nich wiarę w realność swojego Zmartwychwstania. 

  Do spotkania z Mistrzem przygotowali apostołów swoim świadectwem uczniowie, którzy „Go poznali przy łamaniu chleba” (Łk 24, 35). Czynność ta do Wielkiego Czwartku była pięknym znakiem, przez który ojciec rodziny stawał się symbolem Boga obdarzającego z hojnością życiem i zaspokajającym  potrzeby każdego stworzenia, w szczególności człowieka, którego stworzył na swoje podobieństwo, jak głosi Psalmista:

„Wszystko to czeka na Ciebie, byś dał im pokarm w swym czasie. Gdy im udzielasz, zbierają; gdy rękę swą otwierasz, sycą się dobrami. Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój; gdy im oddech odbierasz, marnieją i powracają do swojego prochu. Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi” (Ps 104, 27-30).

Tydzień Miłosierdzia. Bądźmy miłosierni.

 Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny.
Łk 6,36

 Kto pełni uczynki miłosierdzia, niech to czyni ochoczo.
Rz 12,8

 Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie.
Ef 4,32

 Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili.
Hbr 4,16

„Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20, 29).

   

  Liturgia Drugiej Niedzieli Wielkanocnej w szczególny sposób wprowadza nas w tajemnicę Bożego Miłosierdzia, zgodnie z wolą Pana Jezusa przekazaną nam za pośrednictwem św. Faustyny Kowalskiej:

 „Ja pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być Świętem miłosierdzia” (Dz 49).

Św. siostra Faustyna Kowalska, którą Jezus uczynił swoim wybranym narzędziem w dziele szerzenia orędzia o miłosierdziu Bożym, opisuje w Dzienniczku wizję Trójcy Przenajświętszej, która wydaje mi się bardzo pomocna we właściwym zrozumieniu istoty dzisiejszego święta:

„W pewnej chwili zastanawiałam się o Trójcy Świętej, o Istocie Boga. Koniecznie chciałam zgłębić i poznać, kto jest Ten Bóg. W jednej chwili duch mój został porwany jakoby w zaświaty, ujrzałam Jasność nieprzystępną, a w niej jakoby trzy źródła jasności, której pojąć nie mogłam. A z tej Jasności wychodziły słowa w postaci gromu i okrążyły niebo i ziemie. Nic nie rozumiejąc z tego zasmuciłam się bardzo. Wtem z morza jasności wyszedł nasz ukochany Zbawiciel w piękności niepojętej, z Ranami jaśniejącymi. A z onej jasności było słychać głos taki: Jakim jest Bóg w Istocie swojej, nikt nie zgłębi, ani umysł anielski, ani ludzki. Jezus mi powiedział: Poznawaj Boga przez rozważanie przymiotów Jego. Po chwili Jezus zakreślił ręka znak krzyża i znikł” (Dz 30).

Nowenna do Miłosierdzia Bożego. Dz. 9

  Dzień dziewiąty: Dusze oziębłe… 7.04.2018r

  Dziś sprowadź mi dusze oziębłe i zanurz je w przepaści miłosierdzia Mojego. Dusze te najboleśniej ranią Serce Moje. Największej obrazy doznała dusza Moja w Ogrójcu od duszy oziębłej. One były powodem, iż wypowiedziałem: Ojcze, oddal ten kielich, jeżeli jest taka wola Twoja. - Dla nich jest ostateczna deska ratunku uciec się do miłosierdzia Mojego.

  Jezu najlitościwszy, któryś jest litością samą, wprowadzam do mieszkania najlitościwszego serca Twego dusze oziębłe, niechaj w tym ogniu czystej miłości Twojej rozgrzeją się te zlodowaciałe dusze, które podobne są do trupów i takim Cię wstrętem napawają. O Jezu najlitościwszy, użyj wszechmocy miłosierdzia swego i pociągnij je w sam żar miłości swojej, i obdarz je miłością świętą, bo Ty wszystko możesz.

O Bożym Miłosierdziu

  Przed nami  Święto Bożego Miłosierdzia.  Następnie Tydzień Miłosierdzia.

  Święto Bożego Miłosierdzia, na polecenie Pana  Jezusa, przekazane Świętej Faustynie Kowalskiej i zapisane w jej Dzienniczku, ma być obchodzone na całym świecie w pierwszą niedzielę po Wielkanocy.

  Towarzyszą mu wielkie obietnice Boże, porównywalne nawet z Łaską Chrztu Świętego.

    O Miłosierdziu Bożym mówi się w ostatnich czasach wiele.  Ale ono, nie zostało teraz odkryte, tylko przypomniane przez Pana Boga, za pośrednictwem swoich sług.

 .... Może obecne czasy się tego „domagały”?

Nowenna do Miłosierdzia Bożego. Dz. 7

05.04.2018

  Dzień siódmy: Dusze szczególnie czczące i wysławiające miłosierdzie Jezusa…

  Dziś sprowadź mi dusze, które szczególnie czczą i wysławiają miłosierdzie Moje, i zanurz je w miłosierdziu Moim. Te dusze najwięcej bolały nad moją męką i najgłębiej wniknęły w ducha Mojego. One są żywym odbiciem Mojego litościwego Serca. Dusze jaśnieć będą szczególną jasnością w życiu przyszłym, żadna nie dostanie się do ognia piekielnego, każdej szczególnie bronić będę w jej śmierci godzinie.

  Jezu najmiłosierniejszy, którego Serce jest miłością samą, przyjmij do mieszkania najlitościwszego Serca swego dusze, które  szczególnie czczą i wysławiają wielkość miłosierdzia Twego. Dusze te są mocarne siłą Boga samego; wśród wszelkich udręczeń i przeciwności idą naprzód ufne w miłosierdzie Twoje, dusze te są zjednoczone z Jezusem i dźwigają ludzkość całą na barkach swoich. Te dusze nie będą sądzone surowo, ale miłosierdzie Twoje ogarnie je w chwili zgonu.

Z mojego Triduum Paschalnego 2018

Jak zwykle dużo wcześniej przyszłam do Kościoła.

Śmieją się ze mnie – Msza trwa godzinę a ciebie i trzy godziny, a czasami cztery.

Zatopiłam się modlitwie zwracając się do Matki Najświętszej.

I nie wiem jak to się stało, ale zaczęłam bardzo prosić Matkę Najświętszą, aby wyjęła wszystkie ciernie z mojego serca. Bo tyle ich jest, Matko uwolnij mnie.

I poczułam się bardzo dziwnie--- zobaczyłam, jak serce bieleje… jak robi gładkie, bez żadnych blizn i widzę je nareszcie dobrze, spadła jakaś zasłona z serca. Wiem, że Matka była przy mnie.

  Wtem czuję, że ktoś głaszcze mnie po twarzy, otworzyłam oczy, przy mnie stała pani znana mi z widzenia ( ze spotkań w Kościele ) starsza pani, miała taki cudny uśmiech, jeszcze raz mnie pogładziła i z uśmiechem odeszła. Łzy mi popłynęły z oczu i stałam się taka szczęśliwa. Dziękowałam Mateńce, przytulałam się do Niej, pierwszy raz w życiu przestałam się BAĆ  Matki Najświętszej.

Nowenna do Miłosierdzia Bożego Dz.4

02.04.2018

Dzień czwarty: Dusze pogan i nie znających jeszcze Jezusa…

  Dziś sprowadź mi dusze pogan i tych którzy mnie jeszcze nie znają, i o nich myślałem w gorzkiej swej męce, a przyszła ich gorliwość pocieszyła Serce Moje. Zanurz ich w morzu miłosierdzia Mojego.   

  Jezu najlitościwszy, który jesteś światłością świata całego, przyjmij do mieszkania najlitościwszego Serca swego dusze pogan, które Cię nie znają; niechaj promienie Twej łaski oświecają ich, aby oni wraz z nami wysławiali dziwy miłosierdzia Twego, i nie wypuszczaj ich z mieszkania najlitościwszego Serca swego.

  Niech światło Twej miłości,
Oświeci dusz ciemności,
Spraw, aby Cię dusze poznały,
I razem z nami miłosierdzie Twe wysławiały.