Jezus, podobnie jak miało to
miejsce w zeszłym tygodniu, jest w drodze. Jego pragnienie wypełnienia woli
Ojca jest przeogromne, tak że wyprzedza On swoich uczniów, którzy najwyraźniej
przerażeni myślą, co może czekać ich w świętym mieście, pozostają w tyle. To z
resztą, jak wiemy z wcześniejszych czytań, jest coraz częstsze (por Mk 9, 33).
Dla Jezusa pełnienie woli Ojca jest niczym pokarm, co sam wyznaje: „Moim
pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” (J
3, 34). Teraz zachowuje się On jak zgłodniały syn, który wraca z bardzo ważnej
i trudnej misji, którą powierzył mu ojciec i właśnie dostrzegł dom
rodzinny, a w nim zastawiony stół, poczuł też zapach potraw, które spożywać
będzie na przygotowanej przez ojca na jego cześć uczcie. Nic dziwnego, że Pan
przyśpiesza kroku. Właśnie w Jerozolimie dokona się ostatni, najważniejszy etap
zbawczego posłannictwa Jezusa, a jednocześnie to tutaj wstąpi On do nieba
i zasiądzie po prawicy Ojca, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
Uczniowie nie rozumieją tego, co
dzieje się w duszy ich Mistrza. Więc chociaż idą za Nim, duchowo są daleko od
Niego. Dlatego Jezus przywołuje Dwunastu i po raz trzeci objawia im istotę
swego posłannictwa, a jednocześnie prorokuje na temat wydarzeń, które wkrótce
staną się Jego udziałem: „Oto idziemy do Jerozolimy. Tam Syn Człowieczy
zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i
wydadzą poganom. I będą z Niego szydzić, oplują Go,
ubiczują i zabiją, a po trzech dniach zmartwychwstanie (Mk 10, 33-34). Warto
zwrócić uwagę na czasownik (paradidomi), którym dwukrotnie posługuje się św.
Marek, w tym fragmencie. Można go tłumaczyć jako „przekazać” i
„zdradzić”. Zawiera on w sobie ogrom tragedii, której doświadczy Jezus: będzie
zdradzony i wydany przez swego apostoła Judasza autorytetom religijnym, a
następnie zdradzony i wydany przez swoich rodaków poganom, aby Go zabili, co
dla każdego Żyda musiało być czymś strasznym.
