„Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!” (Mt 25, 34).

  

   Uroczystość Chrystusa Króla, którą celebrujemy w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, stanowi zwieńczenie objawienia Boga dokonanego przez wcielenie Syna, Jego ziemskie życie, nauczanie, a w szczególny sposób odkupieńczą śmierć i chwalebne zmartwychwstanie.

O Jezusie, jako królu możemy mówić zatem w sensie służebnym, jak przypomina nam to dziś św. Paweł, w drugim czytaniu:

„Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć. Wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który mu wszystko poddał. A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15, 25-28).

Jezus rozumiał swoje królowanie jako służbę dawania świadectwa prawdzie, jak oświadczył przesłuchującemu Go Piłatowi:

„Piłat zatem powiedział do Niego: «A więc jesteś królem?» Odpowiedział Jezus: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J 18, 37).

... " wejdź do radości twego Pana! " Mt,25,21

  W przypowieści o talentach, którą dziś rozważamy, Jezus wprowadza nas głębiej w misterium swojego powtórnego przyjścia w chwale, na końcu czasów. W zeszłym tygodniu usłyszeliśmy przypowieść o pannach nieroztropnych i rozsądnych, która kończyła się wezwaniem Pana: „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny” (Mt 25, 13). To czuwanie, wyrażające się w postawie miłości do Boga i bliźniego, przynosi konkretne owoce dobrych uczynków upodabniających nas do Jezusa, o którym św. Piotr powiedział w domu Korneliusza, iż „Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc” (Dz 10, 38). Św. Paweł w Liście do Kolosa pisze, że „On jest obrazem Boga niewidzialnego” (Kol 1, 15). Tak jak Bóg stał się widzialny we Wcieleniu, oraz w dziełach miłosierdzia swojego Syna, z których najdoskonalszym była Jego męka, śmierć krzyżowa i Zmartwychwstanie, tak pragnie stawać się widzialny dla świata w dobrych dziełach swoich przybranych dzieci, w Mistycznym Ciele Chrystusa: „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 15, 16).

Rozświetlanie życia innym ludziom tym światłem, którego źródłem jest Jezus, „światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka” (J 1, 9) jest naszym powołaniem, dla którego realizacji Bóg wyposażył nas – każdego wedle zadania jakie Stwórca wyznaczył nam w swoim odwiecznym planie zbawienia – w zdolności, umiejętności i łaski, które Jezus porównał w dzisiejszej przypowieści do talentów.

Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!” (Mt 25, 6)

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest elementem większego zbioru mów eschatologicznych Jezusa. W 24 rozdziale Ewangelii wg. św. Mateusza Pan przechodzi od zapowiedzi wydarzeń, które będą miały miejsce w bliskiej przyszłości: zniszczenie świątyni, prześladowanie uczniów po Jego odejściu, oraz zburzenie Jerozolimy, do czasów ostatecznych, które wypełni Jego drugie przyjście. W ów dzień Syn Człowieczy przyniesie nagrodę wiecznej szczęśliwości swoim wiernym uczniom, których nazywa „wybranymi”.

„Zaraz też po ucisku owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku; gwiazdy zaczną padać z nieba i moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, i wtedy będą narzekać wszystkie narody ziemi; i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach niebieskich z wielką mocą i chwałą. Pośle On swoich aniołów z trąbą o głosie potężnym, i zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego” (Mt 24, 34).

Następnie Jezus udziela odpowiedzi, na pytanie o konkretny czas Jego przyjścia:

„Lecz o dniu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec” (Mt 24, 36).

Skoro nikt oprócz Ojca nie może poznać czasu Paruzji, a Syn przyniesie zbawienie nie wszystkim, ale wybranym, to rodzi się potrzeba czuwania, aby pozostać w ich gronie.

„Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie” (Mt 24, 44).

Rozważania na Narodowe Święto Niepodległości.

 

  Kiedyś śpiewano taką piosenkę;

 "Piękna nasza Polska cała..."

Co z tego piękna zostało?

Gdzie tego piękna szukać?

  Na pewno odnajdziemy go w przyrodzie, w  krajobrazach naszej Ojczyzny.  Czasem w wytworach myśli i działań ludzi. Zdarzają się chwytające za serce postawy, czy dokonania niektórych córek, czy synów Polskiej Ziemi.

Coś jeszcze???

   A co się dzieje z Narodem Polskim.., szczególnie w ostatnim czasie?

Czy można powiedzieć, że jest Piękny?

  Na myśl przychodzi mi porównanie: piękna i pokoju.

Konkretnie mam na myśli słowa Pana Jezusa : " Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję." J. 14,27.

Pokój, a pokój oraz Piękno i piękno.

  Świat narzuca swoje kryteria i chce wpierać, że to, czy owo jest piękne...

Czasem na to światowe  "piękno" patrzeć nie mogę...

Chciałbym Piękna z pieczęcią Pana Jezusa, aby Polska zechciała być Piękna, Jego pięknem.

Strzeżcie się pychy i obłudy... Swojej i innych.

W nieco wcześniejszych wypowiedziach, poprzedzających dzisiejsze Słowo Boże, w Ewangelii św. Mateusza, Pan Jezus mówił m. in. o sprawie podatku, sprawie zmartwychwstania, o największym przykazaniu, czy o przewrotnych rolnikach...

Przypadająca na dzisiejszą niedzielę Ewangelia, jest mową Jezusa przeciw uczonym w piśmie i faryzeuszom, ostrzeżeniem przed nimi.

   Życie człowieka składa się z dwóch sfer: duchowej i doczesnej. Obie one oddziałują na siebie, a nawet mogą warunkować to, jak jedna, czy druga będzie wyglądała.

  Człowiek, przez swoje wybory i działania sam wykuwa swój los. Wyborów tych dokonuje jednak na jakiejś podstawie.  Może nią być wiedza, informacja, nauczanie, przykład, świadectwo innych osób. 

   Dobre i złe wybory ludzkie, mogą dotyczyć zarówno sfery duchowej, jak i doczesnej, bowiem źródło informacji, wiedzy i poznania znajduje się poza nami. My tylko te informacje pozyskujemy, następnie stają się one naszą wiedzą, przetwarzamy ją i dokonujemy takich, czy innych wyborów...

„Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” (Mt 22, 36).

W trakcie kilku ostatnich niedziel Liturgia Słowa proponuje nam lekturę 21 i 22 rozdziału Ewangelii św. Mateusza. Po swoim uroczystym wjeździe do Jerozolimy, jako zapowiadany Mesjasz, syn Dawidowy, Jezus wygłasza przypowieści, w których porównuje arcykapłanów i faryzeuszy do przewrotnych rolników, którzy zabijają syna właściciela winnicy, aby ją sobie przywłaszczyć, jak również do poddanych, którzy wzgardzili zaproszeniem króla na ucztę weselną jego syna, mordując jego posłańców. W obu przypadkach nikczemników spotkał straszliwy los, na który w pełni sobie zasłużyli. Celem obu przypowieści była odpowiedź Jezusa na pytanie arcykapłanów i starszych ludu:

„Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę?” (Mt 21, 23).

Dotyczyło ono bezpośrednio wspomnianego wjazdu Jezusa do Jerozolimy, który dla Ewangelisty był wypełnieniem obietnic mesjańskich:

Różaniec - prosta droga do Nieba.

 W Kaplicy Sykstyńskiej jest scena Sądu Ostatecznego malarstwa Michała Anioła, gdzie tylko jednej  duszy udaje się uniknąć piekła, zostaje ona przeniesiona do raju uchwyciwszy się różańca.
To ukazuje potęgę modlitwy różańcowej, która jest narzędziem, by uczyć się prawd wiary. 
Dzięki niemu poznajemy zdarzenia z życia Jezusa Chrystusa na ziemi i przeżywamy je razem z Maryją.
Dlatego trzeba, abyśmy zawsze w różańcu widzieli potężny oręż, który prowadzi do zwycięstwa w naszych wewnętrznych zmaganiach. Jest nieprzerwanym aktem wiary, nadziei i miłości, aktem uwielbienia i zadośćuczynienia. Odmawiając różaniec towarzyszymy Jezusowi, Maryi i Józefowi, wsłuchujemy się w ich rozmowy, zobaczyć możemy jak dorasta nasz Zbawiciel a potem podziwiać trzydzieści lat Jego ukrytego życia. Jesteśmy obecni przy Jego męce i śmierci oraz Zmartwychwstaniu. Jednym słowem rozważamy każdą chwilę życia Jezusa Chrystusa.

Rozważania do części chwalebnej.
Tajemnice chwalebne przypominają nam, że Bóg jest wszechmocny, do Niego należy wszelka władza na ziemi i w niebie. Ujawniają, że ostatnie słowo należy do Boga. On jest mocą! A ta moc w słabości
naszej codzienności się doskonali.

I. Zmartwychwstanie
Jezus zmartwychwstał! Nie ma Go już w grobie.
Życie odniosło zwycięstwo nad śmiercią.
Abyśmy nigdy nie umarli przez grzech, aby nasze duchowe zmartwychwstanie trwało na wieki.

1x Ojcze Nasz, 10x Zdrowaś Maryjo, 1 x Chwała Ojcu, 1x O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia.

II. Wniebowstąpienie
Jezus odszedł do swojego Ojca.
Obłok zabiera Go nam sprzed oczu.
Czujemy się osieroceni, ogarnia nas smutek ale idziemy do Maryi
szukać pocieszenia.

1x Ojcze Nasz, 10x Zdrowaś Maryjo, 1 x Chwała Ojcu, 1x O mój Jezu...