„Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi” (Mk 1, 17).

Kilka tygodni temu słyszeliśmy z ust Jana chrzciciela wezwanie do nawrócenia, ponieważ przybliżył się dzień ustanowienia przez mesjasza królestwa Bożego na ziemi:

 „W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa:  «Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!” (Mt 3, 1-3).

Jan rozumiał misję mesjasza, jako oczyszczenie ludu Bożego ogniem i uświęcenie go przez chrzest w mocy Ducha Świętego:

„Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym” (Mt 3, 11-12).

Istotną cechą działalności nadchodzącego mesjasza miał być uniwersalny charakter sądu, przed których nie uchroni sama przynależność do narodu wybranego a jedynie autentyczność zmiany postępowania, która mierzona będzie jej owocami:

Modlitwa O Jedność Chrześcijan Św. Jana Pawła II.

  Maryjo, która jesteś pierwszą służebnicą jedności Chrystusowego Ciała ukształtowanego pod Twoim macierzyńskim sercem, pomóż nam.
Pomóż nam, pomóż wszystkim wiernym, którzy tak boleśnie odczuwają dramat dziejowych podziałów chrześcijaństwa, odnajdywać wytrwale drogę do jedności Ciała Chrystusa poprzez bezwzględną wierność Duchowi Prawdy i Miłości, który został im dany za cenę Krzyża i Śmierci Twojego Syna. 

Amen.

... ciała wasze są członkami Chrystusa.

   Dzisiejsze drugie czytanie, pochodzące z fragmentu Pierwszego Listu do Koryntian, poświęcone swobodzie obyczajów, zawiera takie słowa przestrogi:

 "Strzeżcie się rozpusty! Bo czyż jakikolwiek grzech popełniony przez człowieka jest poza ciałem? Lecz ja wam mówię, kto grzeszy rozpustą, przeciwko własnemu ciału grzeszy."

 Czytamy tam również:

 "Ciało nie jest dla rozpusty, lecz dla Pana, a Pan dla ciała. Bóg zaś i Pana wskrzesił, i nas również swą mocą wskrzesi."

    Św. Jan Paweł II w homilii w Skoczowie 22. 05. 1995 roku, zadał następujące pytanie:

 „Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka?”

Od razu udzielił też odpowiedzi:

„Oczywiście, że można. Człowiek jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu: nie. Może powiedzieć Chrystusowi: nie. Ale - pytanie zasadnicze: czy wolno? I w imię czego «wolno»?"  

  A gdybyśmy pytanie odnośnie rozpusty postawili dzisiaj?

„W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie” (Mk 1, 10).

Bliskość następujących po sobie dwóch epifanii: uroczystości Objawienia Pańskiego i święta Chrztu Pańskiego, stwarza okazję do szczególnej refleksji nad tożsamością Jezusa, wcielonego Słowa, oraz relacji między Nim, a ludzkością, stworzoną w Nim, przez Niego i dla Niego (por. Kol 1, 15-17).

Historia zbawienia podlega pewnej gradacji: najpierw Bóg stwarza świat, potem człowieka, który jest Jego obrazem i podobieństwem. Po upadku w wyniku popełnienia grzechu pierworodnego, grzeszna ludzkość jest odkupiona przez Syna (Pascha), oraz uświęcona i uzdolniona do kontynuacji misji Jezusa przez Ducha Świętego (Pięćdziesiątnica).

Analogicznie ma się sprawa z objawieniem prawdziwej tożsamości wcielonego Syna.

Najpierw oddają mu cześć trzej magowie, którzy reprezentują ludzkość nie należącą do narodu wybranego. Byli to prawdopodobnie trzej uczeni, studiujący nauki ówczesnej Persji, w tym astrologię. Ludzie ci, wśród niezliczonej ilości ciał niebieskich, wypatrzyli gwiazdę nowonarodzonego Króla żydowskiego i postanowili oddać Mu pokłon. Mamy zatem do czynienia, z jednej strony, ze stworzeniem (gwiazdy), które niosą w sobie informację o wypełnieniu się Bożych obietnic, oraz pomagają w oddaniu czci prawdziwemu Bogu. Istnieje głęboka relacja, w wymiarze duchowym, między historią zbawienia a naturą, o czym pisze św. Paweł w liście do Koryntian:

Uroczystość Objawienia Pańskiego 2024r

  Boże Narodzenie, tak ciche i skromne, w warunkach niegodnych człowieka...  Mesjasz, Zbawiciel, Syn Boży przychodzi, aby zbawić każdego człowieka, by dotrzeć do każdego ludzkiego serca.

   Z ubogiej stajenki dotrzeć na cały świat...

Jezus nasz Pan, dał przykład, jak rodzi się coś wielkiego w Bożej perspektywie, w Bożym Duchu i w celu znanym tylko Bogu.

Później, często tak bywało, że maluczcy mieli być posłańcami wieści z Nieba; np św. Bernadetta -   Lourdes, czy św. Faustyna i Dzienniczek - przesłanie o Miłosierdziu Bożym.

   Święta Faustyna zapisała słowa, że z ludzkiej małości rodzi się coś wielkiego, aby człowiek mógł dostrzec w tym Dzieło Boże, żeby dostrzegł Bożą moc..

   Człowiek jest jednak potrzebny Panu Bogu, aby On swój zamysł zrealizował.

Pan Bóg przygotowuje człowieka, a później wspiera go w realizacji Bożego Planu.

Musi być wielu ludzi w realizacji Bożej idei. Każdy ma do zrobienia coś, co w sumie da spełnienie się tego, co Pan Bóg zamierzył.

  Tak też było z Trzema Królami.

Proszę... Ducha Twojego przymnóż nam Panie Boże...

" Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu."

   Tak zaczyna się Ewangelia przeznaczona na ostatni dzień mijającego roku...

Podobnie postępuje przeważająca większość rodziców w  Narodzie Polskim - przynoszą do kościoła swoje dziecko i proszą o Sakrament Chrztu...

   Mamy dzisiaj ostatni dzień kończącego się roku i witać będziemy nowy rok..

Cóż to będzie się działo... niemal narodowe poruszenie: bale, mniejsze potańcówki, spotkania na placach miejscowości, zabawy w domach.

  My katolicy, 3 grudnia, witaliśmy  Nowy Rok Kościelny.

Nie przypominam sobie jakichś wielkich fet z tego powodu, a przecież ten czas, przyniesie nam całość liturgicznych treści, przeżyć religijnych, które są, powinny być, treścią życia człowieka ochrzczonego.

   Dwa początki, dwóch sfer życia naszego: duchowego i doczesnego.

Boże Narodzenie 2023 r. Kapłańskie słowo i Błogosławieństwo.

  W tym roku, w wielu parafiach przeżywaliśmy Adwent budując szopkę ze świętym Franciszkiem z Asyżu, z okazji 800 rocznicy pierwszej żywej szopki zbudowanej w Greccio we Włoszech. Poznawaliśmy losy Biedaczyny z Asyżu, jego fascynację miłością Boga w tajemnicy Bożego Narodzenia, w tajemnicy miłości do Kościoła, w tajemnicy stygmatów Męki Pańskiej. Ta budowa szopki w sercu człowieka nigdy się nie kończy. Nasze życie trwa, budujemy naszą codzienność i oby w niej było miejsce dla Boga, Kościoła, Braci i Sióstr. Budujmy z miłością, budujmy wytrwale służąc przy tym modlitwą w Różach Różańcowych, w Inicjatywie Modlitwy Wstawienniczej.

To ma sens. Nasz Pan Jezus Chrystus przyszedł na świat, aby nam służyć. Naśladujmy Go i wielu innych wspaniałych Świętych.

  Kochani Siostry i Bracia, Sławku i inni posługujący modlitwą codziennie, niech Was błogosławi Bóg wszechmogący: Ojciec, Syn i Duch Święty. 

Amen.

  Życzę każdemu radości z bliskości Boga. Niech Duch Święty Was umocni i ugruntuje w miłości, która nigdy nie ustaje...

                                      ks. Czesław Matuła