Moja przemiana - Świadectwo Pauliny

   Szczęść Boże !
   Mam na imię Paulina i mam 17 lat.  Moje życie nie było kolorowe.  24.04.1996 r. rodzice zanieśli mnie do Kościoła,  aby mnie ochrzcić.   Za co dzisiaj serdecznie Im dziękuję.

   Wychowywana byłam na katoliczkę. Chodziłam co niedzieli do kościoła.  W pełni uczestniczyłam we Mszy Świętej.  Żyłam sobie spokojnie do momentu, gdy dowiedziałam się , że mój braciszek jest chory i może być to nowotwór.

  Zwątpiłam w Boga, myślałam, jak może tak męczyć niewinne dziecko, które powinno grać w piłkę, biegać, uczyć się,  a nie być w szpitalu i przechodzić bolesne badania.  Przestałam chodzić do Kościoła, lecz dalej się modliłam w domu, choć nie z przekonania, że ta modlitwa coś da, tylko bardziej z rutyny.

  Kamil miał wtedy 7 lat, gdy lekarze stwierdzili, że to rak.  Pamiętam, jak strasznie płakałam, krzyczałam , przeklinałam Boga.  Następnie 2 letnia walka z rakiem….  I Kamilek umarł.

   Już wtedy wiedziałam…  Boga nie ma.  Zaczęłam czytać ateistyczne książki.  Byłam tylko na pogrzebie.  Nie byłam na Mszy 30-to dniowej, ani na rocznicy.  Gdy poszłam do liceum pierwszą rzeczą,  jaką zrobiłam,  to wypisałam się z religii.  Wszystkim powtarzałam swoje teorie i to, że jestem ateista. 

   Wracałam zawsze z angielskiego ostatnim kursem z moim znajomym.  I o czym byśmy nie zaczęli rozmawiać,  to temat kończył się na Bogu. Chciał, abym przyszła na Mszę wieczorną do Kościoła.  

  Na początku niechętnie, ale poszłam.  Siadłam w ostatniej ławce i co chwilę patrzyłam na zegarek i myślałam:  ile jeszcze to może trwać.  Nic nie wyniosłam z tej Mszy. 

  Lecz na jednej Mszy się  nie skończyło.  Potem poszłam na Msze do szkolnej kaplicy…  raz, drugi, trzeci….

  

  I coś we mnie pękło.  Pomyślałam , tak nie można. W domu dużo myślałam o tym co się stało. Po rozmowie ze znajomym,  wynikało, że Bóg dał mi znak.  Miałam ambiwalentne uczucia, bo przecież przez 3 lata, zaparcie twierdziłam, że Go nie ma. Na kolejnej Mszy w kaplicy, przyglądałam się tym ludziom którzy siedzieli na krzesłach, byli szczęśliwi, a ja właśnie szczęścia  chciałam w tamtym momencie.  W domu zrobiłam sobie rachunek sumienia, co złego zrobiłam przez te 6 lat bez Komunii, Spowiedzi itd.  i podczas wtorkowej Mszy w szkolnej kaplicy, poprosiłam księdza o spowiedź.  Gdy odmawiałam pokutę, czułam czystość.  

  To ogromne szczęście czuć, że Bóg jest ze mną, że mnie kocha.  Teraz z każdym problemem kieruję się do Boga.  Dziś staram się być jak najczęściej w Kościele.  Kocham Boga i dziękuję że dał mi Łaskę Wiary.  Dziś wiem, że On będzie ze mną do końca i gdy wszyscy się odwrócą,  On będzie. 

 Chwała Ci Panie za wszystko.  Alleluja .

    Paulina