Roraty. Wpatrując się w Najświętszą Maryję Pannę…

…śpiewajmy z wiarą: „Niebiosa rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury...”. 

   Adwent nierozerwalnie łączy się z osobą Matki Bożej. Maryja uczy nas miłości do Boga i człowieka prowadząc drogą  starania się o cichość i pokorę... bo właśnie w takim sercu może mieszkać Jezus… bo tylko takim sercem mogę Go adorować…

   Maryja przez cichość serca i skupienie ducha znalazła upodobanie w oczach Boga… ja także tego pragnę…  dlatego wpatruję się w Matkę Najświętszą, w jej cnoty i chcę kroczyć u Jej boku, trzymając Ją za rękę, by mogła przygotować moje serce… na przyjęcie Dzieciątka … mającego narodzić się  w moim sercu, bo nie ma lepszego miejsca dla Siebie… Bóg sam, który przyjął ludzką naturę…

   Adwentowa droga to tajemnica i dlatego warto trwać razem z Matką Bożą, ku czci której  odprawiane są  codziennie roraty.  

   Nazwa roraty pochodzi od pierwszych słów łacińskiej pieśni na wejście „Rorate coeli” („Niebiosa, spuśćcie rosę...”).

  Podczas rorat na ołtarzu zapalana jest dodatkowa, wysoka świeca ‐ specjalnie udekorowana zielenią i przewiązana białą lub niebieska wstążką. Świecę ta nazywa się roratka, symbolizuje ona  Maryję, która jak jutrzenka zapowiada przyjście Jezusa ‐ Jedynej, Prawdziwej i Wiecznej Światłości.

---

  Roraty celebrowane przed świtem są wyjątkowe także ze względu na kolor szat liturgicznych. Kapłan celebrujący roraty jest ubrany w biały ornat chociaż w Adwencie obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych…

  Dobrze jest pamiętać, że Roraty uświęcone tradycją na stałe wpisały się w polską tradycję. Odprawiano je już w XIII w., a na polski  grunt prawdopodobnie zostały zaszczepione przez bł. Kingę z Węgier. W roratach brali udział wszyscy, bez względu na stan, z którego się wywodzili. Uczestniczyli w nich także królowie  ze swoimi rodzinami. Na poranne adwentowe Msze Święte udawali się m.in. Zygmunt Stary, Zygmunt August, królowa Bona, Anna Jagiellonka i Marysieńka Sobieska.

   Jak podają źródła z 1739 roku  przed rozpoczęciem rorat, przedstawiciele wszystkich siedmiu stanów/ król, prymas, senator, szlachcic, żołnierz, kupiec i kmieć/ przynosili do ołtarza  świece. Wręczając świecę kapłanowi wypowiadali następujące słowa :  „Jestem gotowy na sąd Boży”. Obrzęd przypominał, że Adwent jest czasem podwójnego oczekiwania : na Boże Narodzenie oraz na ostateczne przyjście Jezusa… 

  Nie śpij! Idź na roraty… w wielu parafiach jest taka możliwość także w godzinach popołudniowych :), a nawet wieczornych… Roraty mają w sobie niezwykłą moc i wiele uroku… Wspólne uwielbianie Maryi zbliża nas do Boga i do siebie. Nasze oczekiwanie na narodziny Jezusa nabiera wtedy innego wymiaru... Oddając cześć Matce Bożej jakby lepiej, pełniej przygotowujemy się na przyjście Pana… „Fiat” Maryi odmieniło na zawsze losy świata, Najświętsza Dziewica stała się zapowiedzią naszego zbawienia...

  Czas rorat to jeszcze jedna, cenna okazja  do uczczenia Panny Najświętszej i podziękowania za Jej miłość, matczyne wstawiennictwo, nieustanną pomoc i prowadzenie nas do Boga… :) :) :)

                                                                    Elżbieta

Fiat Maryi Niepokalanej... i nasze Tak.

„ Bądź pochwalona Matko Chrystusa, Święta Panienko…”

Tak śpiewamy Maryjo Tobie…, jakby na wzór pozdrowienia Archanioła Gabriela, które odczytujemy w dzisiejszej Ewangelii.

Podczas wizyty anioła, wywiązał się Twój dialog z nim. Zaskoczona i zmieszana chciałaś wiedzieć, jak dokona się wypełnienie, tak niespodziewanej i zaskakującej, anielskiej zapowiedzi… 

Bo przecież miało być zupełnie inaczej…  

  Zadałaś tylko jedno, jedyne pytanie…

Otrzymana odpowiedź wystarczyła, abyś  wypowiedziałaś swoje Fiat . „ Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa !” Zaczęła się realizować Boża zapowiedź z pierwszego czytania, że Potomstwo Twoje zmiażdży głowę wężowi – szatanowi.

  Niepokalanie poczęta Maryjo, dziękuję za Twoje Fiat. 

Proszę naucz mnie nie pytać Boga za wiele i jasno i stanowczo mówić Panu Bogu moje Tak.

Wierzę, przepraszam. Proszę, uzdrów nasze ślepoty Panie Jezu.

 

Ewangelia (Mt 9, 27-31)

Uzdrowienie niewidomych, którzy uwierzyli w Jezusa

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy Jezus przechodził, ruszyli za Nim dwaj niewidomi, którzy wołali głośno: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida!» Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie!»
Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: «Według wiary waszej niech wam się stanie». I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: «Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie!» Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.

„Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt 24, 42).

Chcąc pomóc nam we właściwym przeżywaniu błogosławionego okresu Adwentu, podczas dzisiejszej Eucharystii Kościół proponuje Liturgię Słowa, której czytania są niczym części uwertury do wspaniałej opery odkupienia. Z jednej strony są one zapowiedzią czekających nas niezwykłych wydarzeń, z drugiej zaś stanowią ich syntezę i wyrażają głęboki sens misterium wcielenia Syna Bożego, oraz odkupienia i definitywnego „ubóstwienia” wierzących w Niego, które dokona się przy Jego ponownym przyjściu w chwale.

Celem naszego życia jest dążenie do osiągnięcia doskonałego podobieństwa do Boga, co nakazał nam Jezus w Kazaniu na Górze: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48). Pan wskazał nam jedyną skuteczną drogę w realizacji tego zadania. Należy kochać: w pierwszej kolejności Boga, a następnie innych ludzi (por. Mk 12, 28-33), również nieprzyjaciół, przez co nasza miłość, podobnie jak miłość Boga, pozbawiona będzie interesowności: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt 5, 44-45).

Wieczór Andrzejkowy

Zapraszam                                 na Wieczór Andrzejkowy

https://www.niedziela.pl/artykul/4473/nd/Sw-Andrzej-Apostol

Hymn do św. Andrzeja Apostoła

1  Andrzeju, niegdyś rybaku,

A teraz dusz apostole,

Niech twoja sieć nas wyłowi

Z burzliwych świata odmętów.

2  O bracie Piotra rodzony

I równy w śmierci sposobie,

Jesteście bardziej złączeni

Przez krzyż niż łono matczyne.

3  O krwi wspólnoto czcigodna,

O jednakowa nagrodo!

Synami stali się krzyża

Kościoła pierwsi ojcowie.

4  Przywiodłeś brata do Mistrza,

Bo rozpoznałeś w Nim życie,

I dla nas bądź przewodnikiem

Na błogiej drodze zbawienia.

Przyjście Chrystusa.... Koniec...

„Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec huku morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie».”

Łk, 21, 25 - 28

   Wszystko ma i będzie miało swój koniec.... 

Życie każdego - twoje również, będzie miało swój kres.

  Żyj... żyjmy tak, aby koniec, niespodziewany zazwyczaj, nie zastał nas nieprzygotowanych.

  Koniec może być dzisiaj.

Jesteś, przygotowana, przygotowany???

  Dzisiejsza Ewangelia, skłania do takich przemyśleń szczególnie.
Pomyśl i Ty.

                                              Sławek +

Chryste Króluj. Chryste Zwyciężaj

Na zakończenie dzisiejszego, pierwszego czytania z Ks. Samuela, dowiadujemy się, co uroczyście uczyniła starszyzna Izraela. 

 „Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.”

 W Psalmie powtarzamy:

 „Idźmy z radością na spotkanie Pana”

  W drugim czytaniu z Listu do Kolosan mamy zachętę do dziękczynienia.

  „Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł nas do królestwa swego umiłowanego syna.  W którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów.”

Czytamy następnie, również takie słowa.

„On jest Głową Ciała, to jest kościoła.”

„Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie” (Łk 21, 19).

W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus wprowadza nas w tematykę końca świata. Należy go przede wszystkim rozumieć jako dopełnienie „pełni czasów” (gr. pleroma tou chronou), która – jak wskazuje św. Paweł w Liście do Galatów – miała początek, gdy „zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo” (Ga 4, 4-5). Jej zwieńczeniem będzie chwalebne przyjście Pana: „Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21, 27-28).

W swojej mowie apokaliptycznej, której początku słuchamy podczas dzisiejszej Liturgii Słowa, Jezus odsłania przed uczniami przyszłe wydarzenia dotyczące świątyni, Jerozolimy, oraz całego świata, wpisując je w sens historii zbawienia, która jest – mimo wszystkich niezwykłych i przerażających wydarzeń – podporządkowana zbawczej woli Boga. Jedynie czytając znaki czasów w świetle życia naszego Pana, szczególnie Jego śmierci i Zmartwychwstania, zrozumiemy ich prawdziwy sens, w którym nie ma, dla osoby wierzącej, niczego przerażającego i deprymującego, przeciwnie – są to słowa niosące nadzieję i pocieszenie, ponieważ ostateczne zwycięstwo należy do Baranka zabitego, który powstał z martwych i zasiada po prawicy Ojca, o czym zapewnia nas św. Jan w Apokalipsie:

Naszym celem jest Niebo.

W pierwszym czytaniu  z dzisiejszej Liturgii Słowa, jak również w Ewangelii, jest mowa o siedmiu osobach.  W drugiej księdze Machabejskiej  przedstawiona jest postawa siedmiu braci, którzy oddawali życie odważnie i bez żalu, mieli bowiem silną nadzieję i wiarę w życie wieczne.

    
  W Ewangelii, przykład siedmiu kolejnych mężów jednej żony, posłużył do zdobycia, nie tyle informacji o życiu wiecznym, co do próby wykazania,  że –  jak twierdzili saduceusze, życia wiecznego nie ma.  Ich wizja ewentualnego nieba,  była na wzór życia ziemskiego. A podany przez nich przykład miał, mimo skierowanego do Pana Jezusa zapytania, uzasadniać ich poglądy w tej sprawie. 

   Jednak życie na ziemi, to życie na ziemi, a życie w niebie, to życie w którym… „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało,

ani serce człowieka nie zdołało pojąć,

jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują.”  1Kor, 2.9

„Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło” (Łk 19, 10).

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest swoistą kontynuacją nauki Jezusa rozpoczętej w przypowieści o faryzeuszu i celniku, którą słyszeliśmy w zeszłym tygodniu. 


  Jej puenta była dla ówczesnych Żydów rewolucyjna i wywracała całą koncepcję Bożej sprawiedliwości, którą uważano za niepodważalną. Warto ją sobie przypomnieć, ponieważ stanowi jedno z najistotniejszych zasad Bożej ekonomii:

„Celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: "Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!" Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony” (Łk 18, 13-14).

Historia spotkania Jezusa z Zacheuszem wyjaśnia słuchaczom Jezusa jakie jest źródło i natura usprawiedliwienia, którego doświadczył skruszony celnik z przypowieści. Źródłem jest zbawcza wola Ojca, zaś naturą jest płynące z odwiecznej miłości Syna do Ojca posłuszeństwo paschalne, o którym pisze św. Paweł w Liście do Filipian: „uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 8).

Ku świętości... Błogosławieni ubodzy duchem

"Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:

«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni.

Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.

Miejscówka w Niebie

  Dla każdego z nas jest w niebie przygotowane miejsce.

Nie musimy się martwić, że go nam ktoś zajmie.

.... Ale może trzeba się martwić, że może pozostać puste...

" Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają."  Łk. 13. 24

  Chciejmy usiłować wejść...

    Sławek+

Różaniec - prosta droga do nieba

 W Kaplicy Sykstyńskiej jest scena Sądu Ostatecznego malarstwa Michała Anioła, gdzie tylko jednej  duszy udaje się uniknąć piekła, zostaje ona przeniesiona do raju uchwyciwszy się różańca.
To ukazuje potęgę modlitwy różańcowej, która jest narzędziem, by uczyć się prawd wiary. 
Dzięki niemu poznajemy zdarzenia z życia Jezusa Chrystusa na ziemi i przeżywamy je razem z Maryją.
Dlatego trzeba, abyśmy zawsze w różańcu widzieli potężny oręż, który prowadzi do zwycięstwa w naszych wewnętrznych zmaganiach. Jest nieprzerwanym aktem wiary, nadziei i miłości, aktem uwielbienia i zadośćuczynienia. Odmawiając różaniec towarzyszymy Jezusowi, Maryi i Józefowi, wsłuchujemy się w ich rozmowy, zobaczyć możemy jak dorasta nasz Zbawiciel a potem podziwiać trzydzieści lat Jego ukrytego życia. Jesteśmy obecni przy Jego męce i śmierci oraz Zmartwychwstaniu. Jednym słowem rozważamy każdą chwilę życia Jezusa Chrystusa.

Rozważania do części chwalebnej.
Tajemnice chwalebne przypominają nam, że Bóg jest wszechmocny, do Niego należy wszelka władza na ziemi i w niebie. Ujawniają, że ostatnie słowo należy do Boga. On jest mocą! A ta moc w słabości
naszej codzienności się doskonali.

I. Zmartwychwstanie
Jezus zmartwychwstał! Nie ma Go już w grobie.
Życie odniosło zwycięstwo nad śmiercią.
Abyśmy nigdy nie umarli przez grzech, aby nasze duchowe zmartwychwstanie trwało na wieki.

1x Ojcze Nasz, 10x Zdrowaś Maryjo, 1 x Chwała Ojcu, 1x Jezu

II. Wniebowstąpienie
Jezus odszedł do swojego Ojca.
Obłok zabiera Go nam sprzed oczu.
Czujemy się osieroceni, ogarnia nas smutek ale idziemy do Maryi
szukać pocieszenia.

1x Ojcze Nasz, 10x Zdrowaś Maryjo, 1 x Chwała Ojcu, 1x Jezu

„Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony” (Łk 18, 14).

W poprzednią niedzielę rozważaliśmy jak Jezus opowiedział swoim uczniom „przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać” (Łk 18, 1). 

  
Ta modlitwa powinna być do tego stopnia wytrwała, że staje się swoistym „naprzykrzaniem się” (gr. hypopiadzo, dosł. dręczyć kogoś, podbijać komuś oko), a zatem swoistą formą „przemocy” wobec Boga. Przychodzi tu na myśl słynna historia walki Jakuba z Aniołem, o której czytamy w Księdze Rodzaju: „Gdy zaś wrócił i został sam jeden, ktoś zmagał się z nim aż do wschodu jutrzenki, a widząc, że nie może go pokonać, dotknął jego stawu biodrowego i wywichnął Jakubowi ten staw podczas zmagania się z nim. A wreszcie rzekł: «Puść mnie, bo już wschodzi zorza!» Jakub odpowiedział: «Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz!» Wtedy [tamten] go zapytał: «Jakie masz imię?» On zaś rzekł: «Jakub». Powiedział: «Odtąd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, i zwyciężyłeś»” (Rdz 32, 25 – 29).

Dziś Jezus rozwija temat modlitwy, wskazując na naturę tej „przemocy” wobec Boga, która pozwala nam, podobnie jak Jakubowi, zwyciężyć z Tym, który jest Wszechmogący i uzyskać od Niego to, czego potrzebujemy.

Święty Jan Paweł II i misje

  Obchodzimy dzisiaj Wspomnienie św. Jana Pawła  II.

W Tygodniu Misyjnym, przypadającym w tym roku, w ogłoszonym przez papieża Franciszka  Nadzwyczajnym Miesiącu Misyjnym, chciałbym skierować naszą uwagę na słowa św. Jana Pawła II poświęcone misjom.

   Papież Polak, który nadał inny wymiar swojej posłudze na stolicy Świętego Piotra, który sam jest nazywany największym misjonarzem i ewangelizatorem, niechaj zachęci nas do współuczestniczenia w misyjnej posłudze kościoła. 

  Wiara rodzi się ze słuchania, ale wiara bez uczynków jest martwa.  Wypełniajmy naszą wiarę treścią - czynami... również w duchu misyjnej posługi kościoła.

„A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego” (Łk 18, 7)

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus przypomina nam o nieprzecenionej wartości wytrwałej modlitwy. W tym celu Pan posługuje się jedną ze swoich ulubionych zasad retorycznych zwaną qal wahomer (hebr. „lekkie i ciężkie”). Skoro podły i niesprawiedliwy sędzia, „który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi” (Łk 18, 2), uległ domagającej się sprawiedliwości wdowie, osobie bezbronnej, o niskim statusie społecznym, z którą nikt nie musiał się liczyć, tylko ze względu na jej namolność i nieustanne naprzykrzanie się, to „Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę” (Łk 18, 7-8).

Zbawiciel pragnie podzielić się z nami swoim doświadczeniem miłości i bliskości z wszechmogącym Stworzycielem nieba i ziemi, który  w swej opatrzności rządzi wszystkim, co powołał do istnienia. Syn Jednorodzony chce, byśmy otworzyli się na miłość Ojca, której echem jest piękno stworzenia.

TAJEMNICE ŚWIATŁA - Rozważania Agnieszki

1. CHRZEST PANA JEZUSA W  JORDANIE

Chrzest jest początkiem wszystkiego. Początkiem prawdziwego życia każdego człowieka. Początkiem jego drogi na teraz i na wieczność.

Chrzest był początkiem zbawczej drogi Jezusa Chrystusa, który jako prawdziwy Bóg właściwie go nie potrzebował, ale uniżył samego Siebie dla nas, dał nam wzór właściwego początku.

„To jest Mój Syn Umiłowany, Jego słuchajcie” 
– Czy wypełniam to proste polecenie, jakie rozległo się nad Jordanem z Nieba? Słucham Jezusa, czy słucham świata? Jak dziś wygląda moja chrzcielna biała szata? Czy nadal jest biała? Co z płomieniem mojej wiary? Jaką świecę niosę dziś po drodze mego życia? Niech te pytania postawi sobie każdy z nas. Maryja winna być dla nas przykładem.

1x Ojcze Nasz, 10x Zdrowaś Maryjo, 1 x Chwała Ojcu, 1x Jezu

2. PIERWSZY CUD PANA JEZUSA W KANIE GALILEJSKIEJ

„Zróbcie wszystko cokolwiek wam powie” – te słowa Maryi wypowiedziane na weselu w Kanie Galilejskiej należy traktować jak prośbę i rozkaz zarazem. Przy chrzcie Ojciec prosi o wysłuchanie Syna. Matka postępuje o krok dalej. Nie należy tylko słuchać, ale także działać.

Święty Jan Paweł II i Eucharystia „Kościół żyje dzięki Eucharystii…”

  Jest obecnie wiele dyskusji w Kościele Katolickim i to  na różne, bardzo ważne tematy… np: Kapłaństwa, udziału świeckich w kościelnej posłudze, celibatu, protestantyzacji Kościoła Katolickiego … i inne…

     

  Są również dyskusje związane z tym co jest najważniejsze z Eucharystią…

  Dzisiaj jest kolejna, już 41 rocznica wyboru kardynała Karola Wojtyły na Papieża…

   Chciałbym w związku z tym, zaproponować słowo naszego Rodaka i jednocześnie, już wtedy, głowy Kościoła Katolickiego na ziemi, na temat Eucharystii.

Umiejmy być wdzięczni

Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli, prowadzi nas przez różne postawy ludzkie: od posłuszeństwa Naamana słowu męża Bożego, na skutek którego został uzdrowiony, do postawy wdzięczności... tylko jednego z dziesięciu trędowatych, z których każdy został oczyszczony.

  Wszyscy oni dostąpili takiej samej i wyczekiwanej łaski zdrowia, ale tylko Naaman i jeden z trędowatych potrafili to docenić i jak mogli starali się okazać wdzięczność… jeden starając się nawet wynagrodzić, a drugi po prostu słowem dziękuję.

Czyżby wdzięczność była taka trudna?

Dlaczego człowiek potrafi prosić, nawet posuwając się do błagania o litość, a tak trudno jest mu docenić otrzymany dar i zachować się stosownie do sytuacji, czyli podziękować?

Święty Jan Paweł II, Polska Ojczyzna nasza i my.

Ojczyzna jest naszą matką ziemską. Polska jest matką szczególną. Niełatwe są jej dzieje, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich stuleci. Jest matką, która wiele przecierpiała i wciąż na nowo cierpi. 
Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej.

Jan Paweł II

Potrzeba nieustannej odnowy umysłów i serc, aby przepełniała je miłość i sprawiedliwość, uczciwość i ofiarność, szacunek dla innych i troska o dobro wspólne, szczególnie o to dobro, jakim jest wolna Ojczyzna.

Jan Paweł II

Naród ginie, gdy znieprawia swojego ducha, naród rośnie, gdy duch jego coraz bardziej się oczyszcza i tego żadne siły zewnętrzne nie zdołają zniszczyć

Jan Paweł II