„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą” (Mt 10, 28).

 

W dzisiejszą, XII niedzielę zwykłą, Kościół kontynuuje lekturę dziesiątego rozdziału Ewangelii według św. Mateusza. Jego treść stanowi mowa misyjna Jezusa, który „widząc tłumy ludzi, litował się (gr. esplanchnichsthe) nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza” (Mt 9, 36). Z tej miłości miłosiernej przenikającej bóstwo, duszę i ciało Chrystusa, rodzi się Boże pragnienie zbawienia, a zatem również ewangelizacji każdego człowieka. Jego wyrazem jest wybranie przez Zbawiciela „robotników”, których następnie wyprawił „na swoje żniwo” (por. Mt 9, 38).

   W zeszłą niedzielę słuchaliśmy ewangelicznej opowieści o wybraniu przez Jezusa, spośród wszystkich idących za nim uczniów, Apostołów, na których fundamencie Pan zbudował swój Kościół (por. Ef 2, 19-22). Trwać w jedności Bożej budowli na fundamencie Apostołów oznacza dla chrześcijanina, być – w konkretności swojego powołania – takim jak oni, a z nimi stawać się takim jak Chrystus, nasz Pan i Odkupiciel.

Bądź wola Twoja Panie. Do Bożenki i do każdego

Bożenko :) powiedzieć ze spokojnym sercem, wolnym od obaw czy nawet lęku "bądź wola Twoja" nie jest łatwo i jakże często dzieje się to przez łzy, przez zapieranie się siebie.   

  Podobnie trudno jest wypowiadać dalsze słowa naszej codziennej modlitwy czyli " i odpuść nam nasze winy jak i my odpuszczamy naszym winowajcom"...takie połączenie, bo na ile my naszym winowajcom odpuścimy, na tyle nasz Ojciec niebieski odpuści nasze winy... Trudne słowa, ale są to słowa samego Jezusa Chrystusa...

   Pomyśl sam Jezus Chrystus nauczył nas tej modlitwy. Jestem głęboko przekonana, że Bóg nie bez powodu taką właśnie modlitwę nam zostawił. Pan wie, że każdy z nas upada i ma jakieś winy, które czekają na miłosierdzie z nieba. Czy myślisz, że Bóg kiedykolwiek chciał czegoś złego dla człowieka? 

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

Serce mojego Boga. Serce Jezusa, Syna Ojca Przedwiecznego,   Bądź nam drogą do Ojca.

Serce Jezusa, w łonie Matki Dziewicy przez Ducha Świętego utworzone,    Pomóż nam iść za Matką naszą i według natchnień Ducha Świętego.

Serce Jezusa, ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone,    Daj nam Słowem Bożym żyć.

Serce Jezusa, nieskończonego majestatu,    Kłaniamy się Tobie.

Serce Jezusa, świątynio Boga,    Pragniemy przebywać w Tobie.

Serce Jezusa, przybytku Najwyższego,    Tyś domem naszym.

Serce Jezusa, domie Boży i bramo niebios,    Do Ciebie całe życie idziemy.

Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości,   Prosimy, rozpal serca nasze.

Trzymaj mocno Bożą dłoń

  Jeśli nie żyjesz z Bogiem, to nie znaczy, że pozostajesz w próżni… 
Idąc przez życie, jesteś, jak osoba trzymana za obie ręce…

Jedną trzyma Pan Bóg, a drugą  ten, który Boga i Ciebie nienawidzi.

Od Ciebie zależy, którą rękę puścisz, a którą uściśniesz mocniej… 
  
Trzymając zawsze mocno rękę Pana Jezusa, módlmy się słowami, których nas nauczył.
                                                               Sławek

     „ Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci Twoje imię! Niech przyjdzie Twoje królestwo; niech Twoja wola się spełnia na ziemi, tak jak w niebie. Naszego chleba powszedniego daj nam dzisiaj; i przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego.”

„Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym” (Dz.2,1-4) Nie odświętnie, ale na zawsze.

   
   O Duchu Świętym raz jeszcze... Niech to nie będzie tylko od Święta, do Święta....
  Zesłanie Ducha Św. , którego pamiątkę obchodziliśmy pięćdziesiąt dni po uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego, jest wielkim wydarzeniem zarówno w życiu całego Kościoła jak i w życiu indywidualnym każdego chrześcijanina. Jezus Chrystus swoją męką, śmiercią i zmartwychwstaniem zapewnił nam życie wieczne a dając Ducha Św., zapewnił nam odnowę wiary.

   W dniu zesłania Ducha Św. rozpoczął się proces odwrotny do tego, który zapoczątkowała budowa wieży Babel. Na wieży Babel Bóg pomieszał języki na skutek ludzkiej pychy, która doprowadziła do zbuntowania się przeciwko Bogu bo własnymi siłami chcieli sięgnąć nieba.

   Natomiast poprzez wylanie Ducha św. Bóg uzdolnił uczniów, aby głosili wielkie dzieła Boga w różnych językach, których się nigdy nie uczyli.

„litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni” (Mt 9, 36).

W XI niedzielę zwykłą Kościół święty proponuje nam w eucharystycznej Liturgii Słowa temat posłania, który przenika cały Nowy Testament, gdyż wyraża istotę samoobjawienia się Boga w Jego trójistotności, oraz w historii naszego zbawienia.

W Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa słyszeliśmy słowa skierowane przez Jezusa w synagodze do tłumów, które nakarmione cudownie rozmnożonym chlebem, szukały Go najpierw w Tyberiadzie, a następnie po drugie stronie jeziora, w Kafarnaum: „Jak Mnie posłał (gr. apestelein me) żyjący Ojciec (gr. ho zon Pater), a Ja żyję przez Ojca (gr. kago zon dia ton Patera), tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie (gr. zesei di eme). To jest chleb, który z nieba zstąpił - nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki»” (J 6, 57-58). Objawienie odwiecznej relacji łączących Ojca, będącego źródłem wszelkiej bytności i zradzanego odwiecznie Syna, dokonuje się w kontekście posłania Logosa Wcielonego, by stał się dla wierzących w Niego, w sakramencie Eucharystii, pożywieniem i pośrednikiem w darze prawdziwego życia, które pochodzi od Boga. Jest to życie wieczne, którego pełni rozumianej przez Ojców Kościoła jako przebóstwienie, to znaczy uczestniczenie w życiu Trójcy Przenajświętszej, doświadczymy przy powtórnym przyjściu Chrystusa w chwale, gdy nastąpi pełnia czasów i zmartwychwstaniemy do życia (por. J 5, 28-29).

Tatusiu