Człowieku po co ci ten krzyż? Zakończenie. O Wiarę, Nadzieję i Miłość prosimy Cię Panie.

  …Z pokolenia na pokolenie, rodzą się nieszczęśliwe, niechciane dzieci, które wyrastają na nieszczęśliwych ludzi… i budują zagubiony świat… historia może banalna, cóż tak po prostu jest… na tym łez padole, ale przyjąć takie życie, w wierze, odnajdując jego prawdziwy sens, chcieć je przeżyć pięknie, do końca, bez względu na rozmiar zniszczeń, które się dokonały, przeżyć w Bogu, to jest wielkie szczęście, którego człowiek może doświadczyć  właśnie tu… na tym łez padole.

  

  Wtedy świat, cierpienie, widziane  są  innymi oczyma, rozumiane  inną logiką, przyjmowane innym sercem. Człowiek pozostając w tym samym środowisku, z tymi samymi ludźmi, chociaż  żyje tym samym życiem, to przecież… nie takim samym. 
 Wtedy  to Wiara, Nadzieja i Miłość uwalniają swoją prawdziwą treść. 

  Dane mu było nie jeden raz zasiąść do stołu w gronie najbliższych. Krzyżem do końca życia pozostało to, że nie zdążył pojednać się z żoną, a jedynie  nauczył się modlić za jej duszę i nie łatwa to była modlitwa. Krzyżem pozostali rodzice, których wspomagał w ich starości, chociaż stracili rozum, miał dla nich wyrozumiałość i nigdy nie okazał pogardy (por. Syr 3, 12-13).  Krzyżem pozostały dzieci, które wiele lat ranione przez niego, wciąż nie umiały wybaczyć… i chociaż ich relacje były z roku na rok coraz lepsze, o pojednaniu w Bogu, który uczy wybaczać, nie chciały nawet słyszeć. Pozostała modlitwa i nadzieja, że może kiedyś... Krzyżem wyjątkowym pozostało rodzeństwo, z którym nie było możliwe nawiązanie bliskich relacji, gdyż rodzice zbudowali między nimi bezdenną przepaść obcości. Jednak każdego dnia był wdzięczny Panu Bogu, że pokornie umie z tym żyć, że jest szczęśliwy z tym co jest, w Tym który JEST. Zaufał Bożemu Miłosierdziu, oddał wszystko co nosił w sobie, bo  uwierzył Temu, który wyprowadził go z grobu życia do Życia, z otchłani grzechów na słoneczny blask Łaski Bożej. Uwierzył, że jest Jego dziełem, stworzonym w Chrystusie Jezusie, po to, aby wypełnić dobre czyny, które Bóg z góry przygotował dla niego… dla każdego człowieka (por. Ef. 1,10) kiedy zawarł z nim  przymierze dając obietnice na wieczne czasy ( por. Rdz 9, 11-17).

Człowieku po co ci ten krzyż? Część 5. Zrozumieć Krzyż. Pokochać nieprzyjaciół

  Jezu, czy kiedykolwiek chciałem żyć byle jak? Jezu, czy kiedykolwiek chciałem kogokolwiek skrzywdzić? Jezu dlaczego nikt mnie nie rozumie? Jezu a Ty? Czy Ty mnie rozumiesz?

 TAK, czuł że kiedy stara się zrozumieć krzyż, kiedy prosi, by był do niego przybity, w tych chwilach czuł, że Pan Jezus go rozumie. I tylko ON…

  Pragnienie zrozumienia sensu krzyża owocowało jakby w ukryciu. Po jakimś czasie, koszmar życia własnej rodziny, pospolicie czarna historia trwająca od pokoleń, ukazała się w nowym świetle. Wtedy dowiedział się jak bardzo boli prawda o sobie… jednak uczciwie chciał ją poznać. Ostatecznie doświadczył, że prawda  o sobie przyjmowana,  przeżywana w objęciach PRAWDY,  jest bez względu na wszystko, przez tę ostatnią uzdrawiana, bo tylko On, Pan Bóg Wszechmogący  leczy wszystkie rany i choroby, aby obdarować Nowym Życiem.

  Tak bardzo pragnął dotknąć choćby frędzli u płaszcza Jezusa. Chwilami pragnął być jednocześnie tymi wszystkimi chromymi, ślepymi, trędowatymi, opętanymi, którzy spotkali w swoim życiu Jezusa, a Pan objawił swoją moc uzdrawiając ich.

  Bo tylko Pan powiedział: Ja Jestem Drogą, Prawdą i Życiem ( por. J 14,6)… a jeśli ktoś jest bez grzechu,  niech pierwszy rzuci kamień (por. J 8,7)…

Człowieku po co ci ten krzyż? Część 4. Być bliżej Boga

 Niby „przypadkiem” coraz lepiej  słyszał o tym, co dzieje się wokół niego.

  Tak usłyszał  o modlitwie, o uzdrowienie międzypokoleniowe. 

W czasie parafialnych rekolekcji, na które jakimś dziwnym „zbiegiem okoliczności”  jednak poszedł, odmówiono modlitwy przed Najświętszym Sakramentem. Modlił się wtedy za wszystkich, także za tych ze swojej rodziny, których nie znał, gorąco się modlił. Przepraszał za grzechy pokoleń, błagał o wybaczenie, „odzyskiwał” rodzinę poznając wspólną i własną ludzką nędzę. Już nie był kimś wyjątkowo cierpiącym i skrzywdzonym, ale spokojnie mógł się zaliczyć do grona cierpiących i skrzywdzonych…

 Zaczął codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej. To uczestnictwo było dla niego swoistą gehenną. Nie dość, że niczego nie rozumiał to jeszcze ci ludzie, którzy jak mu się zdawało, dziwili się, skąd się tu wziął.

  Pewnie nie jeden znał go z widzenia, ale w kościele w tygodniu?… Przychodził jednak, wpatrywał się to w krzyż, to w tabernakulum, błagając o ratunek. Przyjmował sakramenty, pielgrzymował i jeszcze bardziej był niezrozumiany przez najbliższych. Patrzcie jaki się święty zrobił, odbiło mu czy co? Patrzyli z przerażeniem, a on tymczasem zrzucał z siebie maskę po masce i stawał się coraz bardziej Człowiekiem, który w miejsce  nienawiści zapraszał do swojego życia Miłość.

Człowieku po co ci ten krzyż? Część 3 Przyjęcie krzyża

 Panie Jezu, a więc krzyż? 
Jego życie było totalną porażką… czas upłynął i żeby cokolwiek naprawić trzeba by go cofnąć, a to się nie stanie…

Jezu pomóż mi… wchodzę teraz na krzyż, daj mi dzisiaj wytrzymać  kilka minut  więcej niż poprzednim razem... Jezu wybacz mi  i powiedz jak ja mam wybaczyć... Jezu my wszyscy nie wiemy co czynimy, niszczymy się wzajemnie, ratuj nas Panie!

  Dobry Pan,  sam cierpiąc aż do końca, każdego dnia za tę rodzinę zabijającą miłość, pociągał go coraz bardziej, ucząc męstwa we wchodzeniu na krzyż. Pociągał ku Sobie,  jakby wyciągając tego człowieka ze skostniałego schematu,  z misteryjnego układu,  mechanizmu, który jeśli zostanie  pozbawiony  jednej z części  może się rozsypać… na szczęście…

   Wcześniej nie mógł tego zauważyć, że jest umiłowanym dzieckiem noszonym na ramionach, podnoszonym do policzka Ojca tak, jak podnosi się niemowlę, ostrożnie i z matczyną czułością, jak pochyla się nad nim, aby je nakarmić, jak przytula do piersi, aby słyszało bicie serca i czuło się bezpiecznie . Teraz dopiero z mocą odczuwał, jak Pan pociągał go ku sobie ludzkimi więzami, a były to więzy miłości ( por. Oz 11,4).

  Jego „krzyżowanie” polegało najpierw na tym, że kiedy spotykał się z najbliższymi, starał się milczeć, aby nie dać się sprowokować, aby przeczekać, aby nie nakręcać konfliktu wokół wzajemnych oskarżeń… to było najtrudniejsze …

Człowieku po co ci ten krzyż? Część 2 Krzyż - miłość - przebaczenie

  Ktoś powiedział, że krzyż = miłość nieprzyjaciół = przebaczenie. Jezu jak mam wybaczyć, to oni są winni, zmarnowali mi życie. Żyję w poczuciu winy, we wszystkich możliwych jego odmianach. Wszyscy odetchnęliby, gdyby mnie nie było, a wciąż mam w sobie wolę życia i pragnienie poczucia przynależności, miłości, pragnienie zwykłego ludzkiego uśmiechu na mój widok…

  Kiedyś dowiedział się, że bardzo nie w porę miał się pojawić na świecie… i poczuł, że powinien być wdzięczny matce, że nie pozbyła się go tak,  jak  jednego z jego rodzeństwa. Wdzięczny, ale za co? Przecież cały był utkany z niechęci najbliższych. I przyszła absurdalna odpowiedź, że nie był chcianym,  upragnionym dzieckiem, bo nie umiał stać się szybko dorosłym, ale czy w ogóle można tak stać się ? Jak jest możliwe, aby bez koniecznej nauki, umieć co trzeba, wiedzieć jak żyć i jeszcze zaspokoić cudze pragnienia. Doskonałe, gotowe dziecko, którego kształtowanie nie jest konieczne, a czas przynależny dziecku można owocnie wykorzystać, chociażby na robienie kariery… w pewnym sensie  stał się więc krzyżem dla swoich rodziców…

  A miłość, która nigdy nie ustaje,  cierpliwa jest i  łaskawa, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego… a jeśli miłości mieć nie będę, to będę brzęczał jak miedź, będę brzmiał jak cymbał, jeśli będę bez miłości, to będę niczym, nic nie zyskam, bo nie dowiem się, że to Miłość jest większa od wszystkiego ( por. 1 Kor 1-13)… Jezu, ale przecież tak właśnie jest…

  Jezu proszę, daj mi miłość, bo nie jest możliwy krzyż bez miłości tak, jak miłość bez krzyża nie istnieje… Świadomość, że się nie jest chcianym w jakimś towarzystwie, ukierunkowuje na zmianę towarzystwa. Jednak w przypadku rodziny,  w której  człowiek ma nauczyć się przeżywania i budowania relacji międzyludzkich, powstaje błędne koło, bo ani  żyć się nie da, ani odejść, bo odejście z niewyleczoną raną pogłębia ją, zostawiając  na resztę życia,  rozciągając na nowych, nic nie winnych  ludzi.

Człowieku po co ci ten krzyż? Część 1 Błędne koło. Głód Miłości

 Wakacyjne zamyślenia, lipiec 2014

Ilekroć stawał przed drzwiami rodzinnego domu serce mu kołatało, dławiło go w gardle, chciał uciec, za każdym razem przyrzekał sobie, że już więcej tu nie przyjdzie , a jednak wciąż wracał.
  Pewnego dnia zanim nacisnął klamkę, pomyślał: Jezu wchodzę teraz na krzyż, jestem jak Ty, wyciągam ręce i niech przebiją je gwoździe, Jezu daj mi tylko wytrzymać w tym domu chociaż kilka minut, zanim z płaczem i krzykiem znowu wybiegnę.

  Myśl ta przyszła niczym ratunek tonącemu, bo wyjścia z błędnego koła, w którym trwał od lat, nie można było znaleźć. Błędne koło w jego życiu polegało na tym, że wciąż miał w sobie głód poczucia przynależności do tych, których nazywamy rodzicami, a wszystko poza tym głodem, odpychało od nich. Całe jego życie było koszmarem zagłodzonego dziecka, któremu jako chleb powszedni, podawano przerastające jego możliwości wymagania, pretensje, oskarżenia, wyśmiewania i kary za najmniejszą, dziecięcą nieudolność… a gdy już poszedł w dorosłość, właśnie tylko tym umiał obdarowywać innych…

  „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie.” (Iz 49, 15). Choćby matka zapomniała o swoim dziecku, ja nie zapomnę o tobie… będę cię karmił mlekiem i miodem, byś nigdy nie zaznał głodu…
  Kiedy dorastał, zdał sobie sprawę z tego, że nienawidzi tych, którym zawdzięcza życie, których powinien obdarzać miłością. Mógł mieć prawie wszystko, tylko jednego nie byli w stanie mu zapewnić: poczucia przynależności, akceptacji, możliwości bycia dzieckiem, przeżywania dzieciństwa w miłości. Nie miał szans stać się dojrzałym człowiekiem, który weźmie odpowiedzialność za własne życie, który rozwinie skrzydła swoich marzeń, człowiekiem z którego będą dumni... Owszem chcieli być dumni… a on tymczasem żył w próżni…

"Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię."

 

 Słowa z dzisiejszej liturgii niech będą ku pokrzepieniu dla tych, których życie nie rozpieszcza.
Może nieraz słyszysz, że jesteś do niczego, że nic z Ciebie nie będzie?
Może w swoim życiu doświadczasz cierpienia i doznajesz krzywdy od innych?
Jeśli Ci się wydaje, że Bóg Cię nie kocha i zapomniał o tobie, bo nic Ci się nie udaje,
przeczytaj dzisiejszą Ewangelię, a zobaczysz, że to właśnie Ciebie Bóg kocha szczególnie mocno.
Jak matka, która z wielką troską pochyla się nad chorym dzieckiem, tak samo Bóg Ojciec bierze w ramiona tych, którym jest źle.

"W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić. Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie."
Mt 11,25-30


   To właśnie w takich chwilach najczęściej otrzymujemy łaskę wiary, bo zaczynamy patrzeć oczami duszy, bo zaczynamy szukać i dopatrywać się sensu tego co dzieje się w naszym życiu.
Mimo, że często nas przybijają nasze trudy, to jednak odkrywamy w nich sens naszego cierpienia.
To jest właśnie czas refleksji nad życiem...

Moje nowe narodzenie

Wiesz, co 2400 lat temu powiedział Sokrates? „Musimy czekać, aż przyjdzie Bóg i odpowie nam na te wszystkie dręczące nas pytania. Aż pouczy nas o tym, po co żyjemy i jak żyć powinniśmy.”  I wiesz, tak też się stało! Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna (Hbr 1,1-2). I kiedy w 747 roku cesarstwa rzymskiego narodził się w Betlejem Jezus Chrystus, faktycznie pokazał nam, jak przyjąć i wykorzystać w życiu wszystkie ludzkie cechy. Nazywamy to wcieleniem. 

Zobacz, że Jezus, chociaż był Bogiem, nie wstydził się tego, że jest też człowiekiem. Nie ukrywał się. Wykorzystywał swoje człowieczeństwo, aby jeszcze bliżej być nas. Nikt Mu nie zarzuci, że nie wie, jak to ciężko jest być człowiekiem. Nie wykorzystywał Boskiej mocy, aby ułatwić sobie życie. Przyjął to, co daje ludzka natura i posługiwał się tym. 

Przebaczyć sobie ostatecznie.

  Radość przemiany, nawrócenia, czy ból wspomnienia przeszłości?

 Jak ułożyć sobie życie, aby to co pochodzi od Ducha, czyli: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność,  łagodność, opanowanie,  dominowały w nim, a nie wspomnienie o tym co zostawiliśmy za sobą?

  Nim polecimy na końcu wpisu, pewne materiały, które może pomogą potrzebującym, trochę własnych spostrzeżeń i myśli.

    

  Bywa, że słyszymy od Osób, które często chodziły do kościoła, przystępowały do Sakramentów,  że w jakimś okresie swojego życia, w jakichś okolicznościach przeżyły nawrócenie.

  Takie, raczej nawrócenie duchowe. Można to chyba zrozumieć, jako większe, prawdziwsze umiłowanie Boga i oparcie na Nim swojego życia naprawdę.

     Tu wspominając przeszłość, można chyba mówić głównie o tym, że za mało miłowaliśmy.

 Wspomnienie przeszłości nie jest chyba tak bardzo ciężkie.

 Ale bywa, że wracamy z niebytu duchowego, któremu towarzyszyło….. No właśnie…. Mogą być tu przeróżne bolesne  sprawy.

   Czasami mamy już dość tych spraw, bo sytuacja w życiu się zmieniła, środowisko się zmieniło, dorośliśmy, spotkaliśmy człowieka, który stał się bodźcem do powzięcia decyzji o przemianie życia….

 Może temu towarzyszyć przemiana duchowa, przybliżenie się do Boga.

 

  Bywa jednak i tak, że nasze nawrócenie, bierze się niemal niewiadomo skąd.

W jakimś momencie zapala się iskra, przeżywamy, jakby dotknięcie Pana Boga, który wyciąga rękę i mówi, a może nawet na razie nie mówi, tylko patrzy, a my patrzymy na Niego i widzimy tę wyciągniętą zapraszającą rękę.

  Można ten moment przeoczyć, albo nie odpowiedzieć na ten gest i wrócić do swojego świata w którym Pan Bóg konieczny nie jest, a czasem nawet lepiej, żeby go nie było.

  Ale jeśli odpowiemy na ten gest, to wtedy się zaczyna nasza przemiana. I to czasem, jak wielka.

 Kolejność jest tu odwrotna niż poprzednio.  Nie poprawiamy swojego życia i dochodzimy  też do poprawy stanu swojego ducha, ale właśnie ze względu na duchowe dotknięcie Pana Boga, zaczynamy zmieniać swoje życie.

   Może to trwać dłużej, lub krócej, ale jeśli idziemy ku tej wyciągniętej ręce, a potem dajemy się prowadzić Bogu, to owoce mogą być piękne.

 Nie teoretyzuję tu, tylko wiem, bo obserwuję.

      Ale tu właśnie może pojawić się ten problem, że wspomnienie tego co było w naszym życiu wywołuje nasz wewnętrzny ból.  Ból z miłości do Boga.

Poczęcie. Plan Boży, a plany ludzkie.

  Dlaczego człowiek wierzący w tak wielu kwestiach stawia na Bożą Opatrzność, na Wolę Bożą i mówi, że człowiek powinien kierować się tym, co Pan Bóg dla niego zaplanował.

   A w kwestii nowego życia, tak bardzo stawia na swoje własne plany i swój ludzki rozsądek?

 Gdzie tu miejsce na Boży Plan?  Na plan względem tego człowieka, którego Bóg chce powołać do życia?

 Dlaczego człowiek chce mieć w tej kwestii decydujące zdanie?

Dlaczego?

  Aneta

Zmarnowana Łaska

  Zamieszczony poniżej tekst Joli mówi o zdarzeniach, które miały miejsce w pewien Wielki Czwartek w Jej życiu. Mówi też o zmarnowanej łasce.

  Jola, jakby, przestrzega nas przed działaniami, lub ich zaniechaniami, które  spowodują, że Łaskę, która była może na „wyciągnięcie ręki”, zmarnujemy.

Przed nami Dni Łaski. Nie zmarnujmy ich.

 Jolu, wielka szkoda....

  Sławek

  Wielki Czwartek zapowiadał się bardzo przyjemnie, wracaliśmy z mężem z zakupów i po zjedzeniu śniadania mieliśmy jeszcze dokończyć budowę Bożego grobu w naszym kościele. 

Mąż od rana miał dobry humor i żartował sobie ze mnie, drażniąc mnie tym, ponieważ ja myślałam jeszcze o wielu zajęciach, które czekały mnie tego dnia.

  Zdecydowanie nie podzielałam jego radości i kiedy wychodziliśmy z samochodu, ja nerwowo zatrzasnęłam drzwi mówiąc w złości - Nie pójdę z tobą budować grobu, pójdziesz sobie sam!

Dlaczego nie grzeszyć?

   Dzisiaj w rozmowie spotkałem się z takim właśnie pytaniem?

  Dlaczego właściwie mam nie grzeszyć?   

 Żyć lepiej, usuwać ze swojego życia to z czym przychodzę do Sakramentu Pokuty?

   Jest okres Wielkiego Postu.  Czas  wyrzeczeń, postanowień, walki, czy zrywania z grzechem,  zniewoleniami, wadami…. 

   Dlaczego, z jakiego powodu? 

  To pytanie kieruję do każdego, kto tu zagości.

  Co jest Twoim, bodźcem, motorem....., wartością, która powoduje, że chcesz powiedzieć grzechowi NIE!

 Chcesz być lepszym niż dotąd?

   W tamtej rozmowie, była też odpowiedź. Podzielę się nią,  ale może za jakiś czas, na końcu.

Może temat zostanie podjęty?

Modlitwa odrzucenia złych duchów

   
   Przeżywamy Wielki Post.

 Czas naszych postanowień, może walki z grzechem, wadą, nałogiem, zniewoleniem.

Ale też walki o lepsze.

   Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko.  Ef.6.13

  Chcielibyśmy polecić  dzisiaj dwa linki. 

Są na końcu wpisu.

  Pierwszy to właśnie Modlitwa o odrzucenie złych duchów.

 Drugi, w tym też kontekście, niech będzie ku naszemu, większemu rozeznaniu, bo "Człowiek zaczyna post, a szatan karnawał" .

  
 Jest to link do wpisu  "Moc w słabości się doskonali", który był już zamieszczony na naszej stronie w okresie Adwentu, ale pochodzi z kapłańskich rozważań, właśnie na okres Wielkiego Postu i bardzo konkretnie  mówi o temacie kuszenia, o walce i o zwycięstwie.

  A zwycięstwo jest nasze, ponieważ jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga.

Jeśli będziemy z Ojcem, to kto przeciwko nam?

  Tylko bądźmy mocni Panem Bogiem, a nie liczmy w tej walce na własne siły.

Kudzu Root. Może, pomoc ku trzeźwości?

  We wcześniejszych wpisach o „Niemoralności” było o postawie abstynencji.

  Ale, życie jakie jest, wie ten, kto płacze.

Może to co napiszę poniżej pomoże, żeby stało się lepsze? ….  Chciałbym, ale ja tylko informuję.

   Jakiś czas temu, usłyszałem o roślinie, preparatach o nazwie Kudzu Root.

  Na końcu mojego wpisu, po jego rozwinięciu znajdują się linki dotyczące tej rośliny i tego preparatu. Będzie trochę do poczytania, a nawet do posłuchania.

  Myślę że można zainteresować się tematem i spróbować działania produktu.

Często nie ma innej możliwości oddziaływania, niż tam omawiane. A gdyby to pomogło?....

  
Na jednej ze stron są również świadectwa. Polecam się rozejrzeć.

  Że kosztuje? 
A ile kosztuje wypita wódka? 
Nie mówiąc o innych kosztach, jakie ponosi rodzina.

W kontekście "Niemoralnej propozycji"

   
 Alkohol  Twój  wróg.

Powiesz, bez przesady.

Alkohol jest dla ludzi.

Że trzeba pić mądrze….

  A skąd wiesz, że bezwzględnie posiadasz tę mądrość?

Czy osoby, które są alkoholikami, chciały nimi być?

  Wczorajszy dzień,  był w mojej parafii dniem świadectwa  Anonimowych Alkoholików.

 Było takie świadectwo:

 Mężczyzna  40 lat picia.

Najpierw picie  z ciekawości, potem dla szpanu, a potem bo musiał.

Między drugą, a trzecią fazą, gdy musiał, granicy nie zauważył.

  Kiedyś, po przebudzeniu z pijackiego snu, zobaczył żonę na kolanach.

  Powiedział, że to akurat, nie było niczym dziwnym, bo często się modliła.

Wtedy jednak, zaczął się zastanawiać się, czy żona modli się, aby go szlag trafił, czy, aby nawrócił się i stał się trzeźwy.

Postanowienie na Wielki Post

   Wielki Post- dobra okazja do pracy nad sobą.  Każdy raczej wie, co mu dolega i z czym przez te czterdzieści dni powinien powalczyć. Podzielę się taką prostą myślą, na którą kiedyś się natknąłem.    Otóż chodzi o formę postanowienia wielkopostnego. Może ono być pasywne, lub aktywne.  Już wyjaśniam…

   Mój pięcioletni syn ma postanowienie: dopóki Pan Jezus nie wyjdzie z grobu, on nie będzie jadł Mamby. Oczywiście w swoim zapale chciał w ogóle nie jeść słodyczy, ale z góry wiadomo, że nie ma szans. Już wiem gdzie będzie odkładał swoje “skarby pokutne” i wiem, że jeśli uda mu się wytrzymać do końca, to w Lany Poniedziałek będzie miał ostry ból brzucha…  To jest postanowienie dziecka- szczere, proste, oparte na prostym naśladowaniu. Pan Jezus nie jadł na pustyni, to i on nie będzie cieszył się przyjemnym smakiem Mamby. To według mnie właśnie taka pasywna forma postanowienia- czegoś nie będę robił.
 

  Forma aktywna jest trochę trudniejsza.

"Niemoralna propozycja"

  Dla niektórych osób, to może być naprawdę niemoralna propozycja.

  Jednak, do tej, akurat, ,,niemoralności”, bardzo zachęcam.
Ja w niej trwam od bardzo, bardzo dawna i chwalę sobie.
Mógłbym niemal powiedzieć, że całe życie.

Jaki start taki bieg.

   Totalna Abstynencja.
  Tak się tylko wydaje, że to nie jest łatwa sprawa. Różnie jest  też,  przez innych postrzegana, ale jest możliwa. Nawet w dzisiejszym świecie.
  Osobiście znam tylko 2- 3, Taaak prowadzące się Osoby. ;) 
Ale jest ich na pewno wiele.

  Na początku tylko trochę samozaparcia, pomocna może być intencja, a wszystko w odniesieniu do Pana Boga. 
 Potem trochę ponowień, przy różnych okazjach, podpisanych deklaracji, a później, już tak wchodzimy w ten stan, że inne życie staje się niewyobrażalne.

  Myślę, że ta akurat niemoralność, Panu Bogu może się podobać, więc dlatego chcącym udziela swej mocy.
 

 W tym kontekście jest takie powiedzenie:

Radykalnie

  W ostatnim tygodniu, wpisy na naszej stronie krążyły wokół tematu przebaczenia...

Jak bardzo jest to trudne, to zapewne wiele osób, mogło by o tym poświadczyć.

  Żeby przebaczyć, trzeba mieć w sobie olbrzymie pokłady wiary w Boga i w Jego Miłosierdzie, ale też miłości do siebie samego i do bliźniego.

Jak do takiej postawy dojść? Jak dojrzeć do przebaczenia?

 Otóż, trzeba iść drogą, którą wytyczył nam Jezus trzymając się bezwzględnie Jego przykazań.

Poprzez swoje decyzje, dokonujemy wyboru...

A wybieramy życie, albo śmierć.

 Idąc przez życie, musimy wybierać pomiędzy dobrem, a złem.

 Pan dał nam wolną wolę.

Przebaczenie - Uzdrowieniem Cz.2

 Wczoraj obchodziliśmy wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes.  Matki uzdrowienia. 

 Oby Maryja wyjednała nam wszelkie potrzebne Łaski  uzdrowienia.   Uzdrowienie, jako owoc  w sprawach związanych z przebaczeniem również.

  W części pierwszej tematu Przebaczenie – Uzdrowieniem, zwróciliśmy uwagę na to zagadnienie, od bardziej duchowej strony.

Przebaczanie u człowieka wierzącego, jest konieczne.  Pan Jezus mocno o nim mówił, więc my wierzący powinniśmy słuchać Jego słów.

   Z tamtego tekstu i załączonego na jego końcu linku, miała zrodzić się, jakby postawa uzdolnienia do podjęcia ciężkiego,  bolesnego i może odwlekanego problemu rozliczenia, przebaczenia.

   Jednak przebaczenie, nie odnosi się tylko do przebaczenia komuś, czegoś.  Jest to również problem, który dotyczyć może przebaczenia samemu sobie. Może być on czasem,  kulą u nogi, którą trzeba zostawić za sobą, aby móc iść dalej.

Przebaczenie - Uzdrowieniem Cz.1

  Kiedy czytamy Stary Testament, spotykamy się tam z postawą miłości do przyjaciół i bliskich, a nienawiścią do wszystkich wrogów.

   Na przestrzeni wieków, naród Izraelski  był przygotowywany do przyjścia Mesjasza.  Następował rozwój kultury i mentalności.

  Kiedy Chrystus przyszedł na świat, przyniósł, mocno wskazał na - Przykazanie Miłości bliźniego.  Czyli  każdego.

  Pokazał nam, że nie jest sztuką miłować i dobrze życzyć tym, którzy nam dobrze życzą. Największą sztuką jest miłość do naszych nieprzyjaciół.