Serdeczny ratunek. Świadectwo Elżbiety

  Nie wiem czy są ludzie odważni. Ja do nich na pewno nie należę, mówi się że strach ma wielkie oczy – to jednak zawsze odczuwam jakąś dozę lęku.

  Oczywiście, że nasze lęki, strachy zaczynają rodzić się w dzieciństwie i albo są przez mądrych rodziców gaszone, albo jeszcze bardziej podsycane - tak jak w moim przypadku. Zresztą tych drugich rodziców w każdym pokoleniu jest zawsze znacznie więcej….

  
  Wielu mądrych psychologów i innych naukowców napisało wystarczająco dużo na tematy ludzkich słabości, o lęku także. Ale niewielu napisało, jak skutecznie walczyć z tą nabytą słabością.

A bać można się krzyku, podniesionego głosu, hałasu… i wszystkiego co przyjdzie do głowy.

Człowiek poraniony, niosący w swojej pamięci tony niedobrych wspomnień związanych ze zranieniami, cierpieniami zaczyna odczuwać lęk w zasadzie w każdej sytuacji. To niepewność, zachwiane poczucie godności, niska samoocena. Tak ma większość.  
  Nie jest na topie przyznawanie się do swoich słabości – raczej należy je doskonale maskować i nie dać zdjąć sobie tej aktorskiej maseczki.

  
  Też tak i ja miałam, dochodziłam do perfekcji w unikaniu obnażenia własnych słabości…. najbardziej przed samą sobą.

A te lęki z latami rosły w siłę, było ich coraz więcej, czasami trudnych do zdefiniowania.

I tak funkcjonowałam jako taki letni katolik  z wahaniami raz gorzej, raz lepiej, pod koniec już było tylko gorzej.

    Kiedy jednak Pan Jezus tak mocno przygarnął mnie do serca poczułam, że te moje zwątpienia, lęki powoli odchodzą – ale uwaga... odchodzą i wracają bo…. ja je sama zapraszam. 
  Jak to możliwe? A możliwe, bo nie potrafię do końca zaufać Panu Jezusowi, bo w dalszym ciągu moje ja wskakuje na piedestał, tam gdzie powinien królować Bóg !

  Mówi się, że mózg człowieka potrafi być jego największym wrogiem, że tyle zatrutych myśli potrafi wyprodukować, że zanim się człowiek ocknie, to jest cały skażony….

  To prawda, moje myśli potrafią mi całkowicie odebrać kontrolę nad moją wolą, nie chcę , a one są, tworzą się najczarniejsze scenariusze, nadciąga bezsenność, duszności, czuję zaciśnięte serce i płytki oddech jak u ryby wyrzuconej na brzeg.

   Pod wpływem właśnie takich myśli byłam przez ostatni tydzień. Dziękowałam Panu za te oschłości, uwielbiałam Go za ten czas próby, a jednocześnie straszliwie się męczyłam. Totalny dół. I w niedzielę wieczorem telefon od zelatorki ze Wspólnoty, nie mówiłam co mi jest, ale ona sama zaczęła mówić, abym się przygotowała dobrze na spotkanie modlitewne i zaleciła modlitwy do Przenajdroższej Krwi Pana Jezusa. Odmawiam codziennie takie modlitwy od kilku lat, ale szczególnie zwróciła uwagę na jedną:

  Jezu, zanurzam w Twojej Przenajdroższej Krwi cały ten rozpoczynający się dzień, który jest darem Twojej nieskończonej miłości.

Zanurzam w Twojej Krwi siebie samego wszystkie osoby, które dziś spotkam, o których pomyślę czy w jakikolwiek sposób czegokolwiek o nich się dowiem. Zanurzam moich bliskich i osoby powierzające się mojej modlitwie.

Zanurzam w Twojej Krwi, Panie, wszystkie sytuacje, które dziś zaistnieją, wszystkie sprawy, które będę załatwiać, rozmowy, które będę prowadzić, prace, które będę wykonywać i mój odpoczynek.

Zapraszam Cię, Jezu, do tych sytuacji, spraw, rozmów, prac i odpoczynku.

Proszę, aby Twoja Krew przenikała te osoby i sprawy, przynosząc według Twojej woli uwolnienie, oczyszczenie, uzdrowienie i uświęcenie. Niech dziś zajaśnieje chwała Twojej Krwi i objawi się jej moc.

Przyjmuję wszystko, co mi dziś ześlesz, ku chwale Twojej Krwi, ku pożytkowi Kościoła św. i jako zadośćuczynienie za moje grzechy, składając to wszystko Bogu Ojcu przez wstawiennictwo Maryi.

Oddaję samego siebie do pełnej dyspozycji Maryi, zawierzając Jej moją przeszłość, przyszłość i teraźniejszość, bez warunków i bez zastrzeżeń. Amen.

  
  Po skończonej rozmowie odmówiłam tę modlitwę, odszukałam jeszcze wiele innych i próbowałam zasnąć, ale nie dało się… dopiero rano z Różańcem w ręku zaczęłam mówić Panu o udręczeniu, jakie wlazło na mnie, zaczęłam zanurzać w Przenajdroższej Krwi każdą osobę i każdą sytuację, która spowodowała mój stan i tak spacerując poczułam jak się uspokajam, wyciszam. Modląc się wróciłam do domu i poczułam się lekko, bardzo lekko, bo usłyszałam, że przełamując swój strach, lęki pokonuję samą siebie wznosząc się coraz wyżej. Ale też i serce było otwarte. A po południu pobiegłam do Konfesjonału. Dziś jest cudownie. Pan mi powiedział, że te nasze lęki są wynikiem braku zaufania Jezusowi, wraca to ciągle... nasza samodzielność, kreatywność, która jest potrzebna, ale zawsze w zgodzie z ufnością do Pana Jezusa.

Dziś zrozumiałam co to znaczy „brzemię lekkie a jarzmo słodkie” .

  
  Każdą chwilę, każda sytuację oddawaj Panu zanurzając ją z wiarą w Przenajdroższej Krwi Pana Jezusa, wszystkie myśli, ludzi, i rozmowy – tak, jak jest w modlitwie – a jeśli ma być skutecznie – niech to będzie jak oddychanie - bo bez Pana przecież giniemy.

 Chwała Ci Panie, że zlikwidowałeś moje niedowiarstwo. Chwała Ci Panie !

    13.12.2016      

                                                        EKS