Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego jest epifanią boskiej natury Jezusa Chrystusa, który „ wstąpił do nieba i siedzi po prawicy Ojca”, jak uczy św. Jan Damasceński: „Przez prawicę Ojca rozumiemy chwałę i cześć Bóstwa, gdzie Ten, który istniał jako Syn Boży przed wszystkimi wiekami, jako Bóg i współistotny Ojcu, zasiadł cieleśnie po Wcieleniu i uwielbieniu Jego ciała” (Św. Jan Damasceński, De fide orthodoxa, IV, 2, 2).
Objawienie Boga
jako wzajemnej miłości Osób Trójcy Przenajświętszej, która otwiera się, w akcie
stwórczym, na innego, w szczególny sposób wyraża się w historii zbawienia
człowieka, której najwyższym wyrazem jest Wcielenie, Śmierć i Zmartwychwstanie
Drugiej Osoby Bożej, naszego Pana Jezusa Chrystusa, który „chociaż był
Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko
wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go
słuchają” (Hbr 5, 8-9).