Czy zawsze być ostatnim?

 " Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi." Mt, 20,16a

Słowa te kończą dzisiejszą Ewangelię.

Rodzą mi się w związku z tym pytania o to, dlaczego się jest ostatnim, czy warto, czy trzeba być ostatnim, i w czym?

  Jest się ostatnim, dlatego, że w danym aspekcie życia, ktoś się bardzo o to stara, czy po prostu, mimo woli, tak się układa w życiu, że się jest ostatnim, a może tak bardzo się w swoim postępowaniu i wyborach życiowych nie stara, że staje się ostatnim...?

 Myślę, że różnice między ostatnimi, a ostatnimi, są bardzo duże i mają znaczenie?

Pan Bóg osądzi, których ostatnich pociągnie do siebie...

 Jestem jednak przekonany, że na pewno nie warto być ostatnim w miłości Boga i człowieka i, że Bóg nie będzie miał za złe człowiekowi, który chciałby w tym przodować.

 Panie Boże, proszę, naucz nas, żyć miłością, i życie nasze miłością czynić.

Modlitwa z św. O. Pio i Maryją...

 
  W tę jesienną sobotę, dzień wspomnienia Św. Ojca Pio z Pietrelciny, pomódlmy się za Jego wstawiennictwem modlitwą do Maryi, którą często odmawiał i do odmawiania której zachęcał. 

 

      O niebiańska Skarbnico wszelkich łask! Matko Boga i moja! Ty jesteś pierworodną córką wiecznego Ojca i dzierżysz w swoich rękach Jego wszechmoc, dlatego zlituj się nad moją duszą i obdarz mnie łaską, o którą Cię żarliwie błagam.

Zdrowaś, Maryjo...

 

O miłosierna Szafarko Bożych łask! Najświętsza Maryjo Dziewico! Ty jesteś Matką wiecznego Słowa Wcielonego, które Cię obdarzyło swoją bezmierną mądrością. Wejrzyj na wielkość mojego bólu i udziel mi łaski, której tak bardzo potrzebuję.

Zdrowaś, Maryjo...

„Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował” (Mt 18, 27).

  Bezpośrednim tematem czytań Liturgii Słowa jest przebaczenie. W rzeczywistości jednak jest ono jedną z konkretyzacji prawa miłości, które Jezus przyszedł przypomnieć w jego pierwotnym znaczeniu i wypełnić, dając nam przykład postępowania, które podoba się Ojcu.

W poprzednią niedzielę słyszeliśmy o upomnieniu braterskim, które praktykowali pierwotni chrześcijanie. Miało ono trzy stopnie. Jeżeli grzesznik trwał uporczywie w swoim niewłaściwym postępowaniu, bywał wykluczony ze wspólnoty, a co za tym idzie, mógł stracić prawo do chwały nieba, zgodnie ze słowami skierowanymi przez Jezusa do Apostołów:

„Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 18, 18).

Podstawą prawa do takiego postępowania wobec zatwardziałego grzesznika są poniższe wersety, będące uzasadnieniem daru wiązania i rozwiązywania:

„Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18, 18-19).

Moc związywania i rozwiązywania jest dana uczniom w ścisłym związku z modlitwą i obecnością Jezusa pośród nich. Mogą o wszystko prosić Ojca w jedności z Synem, wówczas On ich wysłucha, ponieważ wysłuchuje Syna:

„Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: «Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz” (J 11, 41-42).

Słuchajmy Pana Boga i prośmy, wysłuchaj nas Panie.

  

   W dzisiejszej Ewangelii zauważamy trzy akapity, jakby trzy różne tematy...

   Krótka refleksja, jak te Słowa przemówiły do mnie?

 

 

1.  Upominanie...                                                                              

Panie Boże,... jakie to jest trudne...

Upomnij, odważ się na to.

Upomnij, nie osądzaj i nie rań.

Upomnij, nie bądź agresywny i nie wzbudź agresji.

Upomnij, aby pozyskać, upominanego dla dobra.

Upomnij... ale jak znaleźć tych dwóch, albo trzech świadków i jak zrealizować dalszą nauczania Pana Jezusa?

  Panie Boże, o Dar męstwa, Mądrości i Umiejętności proszę Cię Panie.

 

2.  To co będzie związane i rozwiązane na ziemi, będzie związane i rozwiązanie w niebie.

Panie Boże niechaj Dar Pobożności i Bojaźni Pańskiej sprawi, żeby było, tak, jak powinno być.

„Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je” (Mt 16, 25).

   Jezus objawia męczeńską naturę swojego mesjańskiego powołania zaraz po tym, jak Piotr złożył wyzwanie, reprezentując wszystkich apostołów:

„Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego»” (Mt 16, 15-16).

Warto pamiętać, że w odpowiedzi Jezus nazwał go błogosławionym, przypisując zasługę nie jemu, ale Ojcu, który sprawił, że Piotr zobaczył w swoim kontrowersyjnym Nauczycielu, posłanego przez Boga Mesjasza.

„Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie” (Mt 16, 17).

Poznanie prawdziwej tożsamości Jezusa jest darem Boga. Bez tego daru możemy w Nim widzieć projekcje naszych wyobrażeń, przekonań i pragnień. Nie dostrzeżemy Go jednak takim, jakim On jest naprawdę. Jedynie dzięki łasce wiary możemy dostrzec w Nim jednocześnie odwieczne Słowo i człowieka z krwi i kości, doświadczającego wszystkich radości i cierpień rzeczywistości, w jakiej żył, za wyjątkiem grzechu, jak uczy nas św. Paweł.

I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie». Mt,16,19

 

  Dziś, podobnie jak w zeszłą niedzielę, Kościół wprowadza nas w tajemnicę zbawczej mocy Boga, która w Jezusie Chrystusie staje się darem Jego Miłości. Kiedy odpowiadamy na ten dar w posłuszeństwie wiary, Bóg włącza nas – podobnie jak św. Piotra – w swoje odwieczne plany zbawienia, zawierzając nam misję, którą przewidział dla nas „przed założeniem świata” (por. Ef 1, 3-5). I chociaż powołanie, oraz misja Szymona, syna Jony była absolutnie wyjątkowa, to wszyscy chrześcijanie powołani są do tego, aby stać się „współobywatelami świętych i domownikami Boga” i jako niezbędny element „świętej w Panu świątyni” (por. Ef 2, 19-20) głosić słowem i przykładem życia Paschę Pana, aż przyjdzie (por. 1 Kor 11, 26)

„O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!” (Mt 15, 28).

 

Rozważając perykopy ewangeliczne, wskazane przez Liturgię Kościoła na ostatnie trzy niedziele, zauważyć możemy pewną progresję w objawieniu się Jezusa, jako Zbawiciela całej ludzkości.

Podczas święta Wniebowstąpienia Pańskiego mogliśmy kontemplować Jego emanujące boskim światłem oblicze razem z trzema wybranymi przez Niego Apostołami: Piotrem, Jakubem i Janem. W trakcie tego niezwykłego wydarzenia, obecni byli również Mojżesz i Eliasz, symbolizujący Prawo i Proroków, na których zbudowane było objawienie Starego Przymierza. Św. Łukasz wskazuje przedmiot rozmowy Jezusa z Mojżeszem i Eliaszem:

„A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie” (Łk 9, 30-32).

Jednak najważniejszym elementem epifanii na górze Tabor był głos Ojca, który z obłoku objawił boską naturę Syna i nakazał trzem apostołom posłuszeństwo Jego słowom:

„Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!»” (Mt 17, 5)