„... Miłość nie zazdrości...” (1Kor 13,4).

W pierwszym liście do Koryntian św. Paweł w „Hymnie do miłości” napisał:

„...Miłość nie zazdrości...” (1Kor 13,4).

Zazdrość jest grzechem, bo jest brakiem miłości. Bo kto nie kocha, ten ulega zazdrości i nienawidzi ludzi szczęśliwych. Jest rodzajem ślepoty, która pozbawia człowieka tego, co w jego życiu jest dobre. A zatem zazdrość, jest słabością i zaliczana jest do grzechów głównych.

  Kodeks Kościoła Katolickiego nr.2539 określa zazdrość, która „oznacza smutek doznawany z powodu dobra drugiego człowieka i nadmierne pragnienie przywłaszczenie go sobie”.

Św. Augustyn uznaje zazdrość za „grzech diabelski” a św. Grzegorz Wielki przypomina, że to właśnie „z zazdrości rodzi się: nienawiść, obmowa, oszczerstwo, cieszenie się z nieszczęścia bliźniego i cierpienia z jego powodzenia” A więc zazdrość jest w istocie lękiem o miłość i o to co z nią się wiąże, a bez czego życie człowieka staje się nonsensem. Zazdrość nie znosi miłości i zabija ją.

„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9, 7)

  W Drugą Niedzielę Wielkiego Postu Jezus wyprowadza nas z pustyni, na której doświadczał kuszenia diabelskiego, na „górę wysoką”, gdzie razem z Piotrem, Jakubem i Janem stajemy się w wierze świadkami Jego Przemienienia.

  Pustynia to z duchowego punktu widzenia miejsce szczególne. Starożytni wierzyli, że jest zamieszkała przez złego ducha. Może dlatego, że panowały na niej warunki skrajnie niesprzyjające życiu, a przecież Szatan jest wrogiem wszelkiego życia, o czym uczy nas Jezus mówiąc do usiłujących Go zabić faryzeuszów: „Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (J 8, 44).

To Ty Panie

To Ty
Zabierasz źdźbła przed moich stóp
To Ty Panie
To Ty
Karmisz  Boskością swoich słów
To Ty Panie
To Ty
Prosisz o nie zatwardzanie serc
To Ty Panie
To Ty
Chór Aniołów posyłasz wciąż.
To Ty Panie
To Ty
Ocierasz moje i dzieci  łzy.

To ja  Panie

To ja

Wdzięczna za wszystko

Uwielbiać Cię chcę każdego dnia.

                                  Alicja L

Usłyszeć Jezusa

- Oblubienico!

- Tak Panie...

- Czy to  Ty mnie wołasz

Czy to Ciebie słyszę

Kto przerwał mą ciszę

I do mnie tak pięknie  mówi

- Są  święta wielkanocne

I moje serce przy Twoim Panie

Wzruszenie mnie ogarnia

Czyżby miłe było dla Ciebie me pisanie

O Tobie

O Twojej  nieskończonej miłości

O radości

I o tym, że czekasz na każdego człowieka

I chcesz abyśmy do Ciebie przychodzili

Dlaczego?... Dlatego...

Wyrzuciliście Boga z myśli,

Modlitwy, z życia waszego…

A potem pytacie dlaczego ?…

Moja córka zeszła na złą drogę

Mój syn zerwał ze mną kontakty...

Jesteście sami i zawsze w trwodze

Idziecie przez życie krętymi ścieżkami…

A On czeka cierpliwie na każdego

W jego ramionach i Ty mógłbyś zagościć

Do serca przytuli  błądzących samotnie 

Jest w Nim tyle bezgranicznej miłości.

Jerozolima. Droga Krzyżowa. Moje rozważania...

Wyciszyć się i wsłuchać w  cierpienie Jezusa…

Boleść przeszywa ciało, rozum nie chce zaakceptować…

Ostatnie dni przed śmiercią…  tylko Ty mogłeś to wytrzymać Jezu

Nie odrzuciłeś propozycji Twojego Ojca

Zniosłeś wszystko dla nas

Ostatnie Twe słowa, „niech się stanie”, wypowiedziane na pustyni

Zapadła decyzja nie do odwołania

To wszystko dla człowieka

Na co się godzisz na poniżanie, szarpanie, biczowanie

Na zdewastowanie twojego ciała

Na pozostawienie samego sobie

Na wyszydzanie i bluźnienie przeciwko Tobie?

Wielki Post – długi czas na zastanowienie… Historycznie…

Wraz z ustanowieniem w II wieku Świąt Wielkanocy, wprowadzono też przed nimi okres postu. W religiach starożytnych posty miały znaczenie oczyszczające, a przy tym uświęcały

i uświetniały religijne ceremonie. Dlatego też, cele te przyjęli również chrześcijanie, by dzięki temu przygotować się lepiej do najważniejszych w roku Świąt, a przez to, przybliżyć sobie tajemnice wiary.  

  Na początku post był okresem kilkudniowym, ale od VII wieku wydłużono jego trwanie do 6 tygodni rozpoczynanych w Środę Popielcową. Tym samym zyskał on przymiotnik Wielki. Jeszcze przed wiekiem liturgia kościelna wymuszała w tym okresie na wiernych szczególne skupienie i umartwienia, do których dziś podchodzi z mniejszym rygorem.
Przez całe 40 dni nie jadano mięsa, tłuszczu, jajek a niekiedy nawet nabiału i cukru. Nie było to tak dokuczliwe jedynie w szlacheckich domach, gdyż spożywano tam ryby na różne sposoby, wymyślne pieczywa i trochę nabiału.