Perykopa
ewangeliczna, którą Kościół rozważa w IV Niedzielę
Wielkanocną, stanowi pierwszą część mowy Jezusa, w której Pan
objawia się nam jako Dobry Pasterz.
Mowa
Jezusa ma miejsce w Świątyni, podczas Święta Namiotów, zwanego
Świętem Jahwe lub po prostu Świętem, będącego najważniejszym z
trzech świąt pielgrzymkowych. Czytano Torę, a Pismo Kapłańskie
przypominało historię zbawienia ludu, wyjaśniając jego symbolikę.
Żydzi mieszkali wówczas przez siedem dni w namiotach plecionych z
zielonych gałązek na pamiątkę warunków, w jakich przebywali ich
przodkowie, których Bóg wyprowadził, pod wodzą Mojżesza, z
Egiptu na pustynię.
W
kontekście tego radosnego święta, doszło do nieprzyjemnego
starcia między nauczającym i czyniącym cuda Jezusem oraz Żydami,
szczególnie faryzeuszami i uczonymi w Piśmie, którzy uważali Go
za bluźniercę i opętanego przez złego ducha zwodziciela tłumów.
Konflikt ten jest swoistą ilustracją do nauczania św. Jana
Apostoła zawartego w Prologu: „Była światłość
prawdziwa (gr. phos to alethinon), która oświeca
każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było
[Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat
Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi
Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je
przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (J 1,
9-12).