Kodeńskie wspomnienie. Modlitwa.

 

  Z wyjazdu do Kodnia....

 W końcu wybrałam się do Kodnia, do Sanktuarium Matki Boskiej Kodeńskiej Królowej Podlasia. Wstyd przyznać, mieszkam niedaleko, a wróciłam w to miejsce po 25 latach. Dlaczego tak długo? Nie mam prawa jazdy, transport publiczny pozostawia wiele do życzenia, bilet kosztuje, pieszo to nie z moją kondycją. Takie były moje wymówki, chociaż odmawiając wiele razy bardzo skuteczną nowennę do Matki Boskiej Kodeńskiej (książeczkę wydaną w latach 30 – tych, przekazała mi babcia, kiedy jeszcze chodziłam do liceum) przyrzekałam Jej odwiedziny. W tym roku pojechałam. Znalazłam busa z dobrym rozkładem jazdy, sprawdziłam, co dało się sprawdzić, spakowałam wodę i dobry humor i pojechałam pomiędzy polami, lasami i starymi wioseczkami.

Pora na żniwo... na owoce.

 

  Człowiek poczęty przez rodziców, otrzymuje od Pana Boga duszę. Przyniesiony do Chrztu otrzymuje łaskę czystości i piękna, jest, jak ta cedrowa gałązka z dzisiejszego pierwszego czytania…

  Człowiek wzrasta w rodzinie, jest pielęgnowany, następnie sam przejmuje kontrolę nad swoim rozwojem...

  Gałązka cedrowa wydała piękny owoc i jest też schronieniem dla innych istot…

 

Czy człowiek, też będzie owocował dobrem i będzie darem dla innych?

  Tak być powinno i tak stać się może, ale tylko wtedy, gdy człowiek nie będzie żył tylko według ciała, ale według ducha.
  Przez wiarę w Boga i nadzieję, realizujemy Boży zamysł dla nas i gdy staniemy – jak mówi św. Paweł - przed trybunałem Chrystusa, każdy otrzyma stosowną zapłatę, z której, albo będziemy się radowali, albo nie.

Trzy dni, trzy słowa...

Piątek

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.

"Panie Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według serca swego."

 

Sobota

Wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.

Maryjo Kocham Cię. Proszę, wspieraj każdy nasz dzień.

 

Niedziela

Z dzisiejszej Ewangelii.

... " Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką."

Refleksja na kanwie pierwszego czytania.

Uważajmy, jakie ..."jabłko" jest nam oferowane.

Pierwszy piątek miesiąca. Akt wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusowemu.

 

Akt wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusowemu

O Jezu Najsłodszy, któremu za miłość bez granic ludzie w niewdzięczny sposób odpłacają wielkim zapomnieniem, opuszczeniem i wzgardą, oto my rzucając się do stóp Twoich ołtarzy, pragniemy szczególnym hołdem czci wynagrodzić Ci tę oziębłość i krzywdy, jakie ze wszech stron ranią Najmiłościwsze Twoje Serce.
Świadomi jednak, że my sami nie zawsze byliśmy wolni od różnych przewinień, a przejęci najgłębszą skruchą, jesteśmy gotowi dobrowolnym zadośćuczynieniem wynagrodzić Ci nie tylko za swoje grzechy, ale i za grzechy tych, co błąkają się z daleka od drogi zbawienia, nie chcą iść za Tobą, Pasterzem i Wodzem.

... Syn Człowieczy jest Panem także szabatu. Mk, 2,28

  Perykopa ewangeliczna, którą Kościół rozważa podczas dzisiejszej Liturgii Słowa pozwala nam pozostać w klimacie Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, który stając się dla nas chlebem Życia, nie przestaje objawiać się jako równy Ojcu w bóstwie i chwale jedyny Zbawiciel i Pan szabatu.
 „Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy” (Mk 2, 23).

  Jezus, który mówił o sobie:  „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (J 6, 51) dziś przechodzi w szabat z uczniami wśród zbóż. Nie wiemy, czy Pan złamał prawo drogi szabatowej, która wynosiła około 900 m od wioski, wydaje się raczej, że nie, skoro faryzeusze nie uczynią Mu z tego powodu wyrzutów. Z całą pewnością jednak Prawo złamali Jego uczniowie, ponieważ zrywali kłosy, która to czynność była zabroniona w dzień szabatowego odpoczynku. Co istotne, św. Marek nie pisze, że powodował nimi głód. Można zatem przypuszczać, że idąc wśród zbóż odnajdywali przyjemność w zrywaniu kłosów, rozcieraniu ich na dłoniach i zjadaniu ziaren – ta prosta czynność mogła być wyrazem beztroskiej radości uczniów idących za swoim Mistrzem. W obecności Jezusa uczniowie zdają się ulegać działaniu Ducha, który czyni ich wolnymi wobec litery Prawa.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

  Uwielbiam Cię Stwórco i Panie, utajony w Najświętszym Sakramencie. Uwielbiam Cię za wszystkie dzieła rąk Twoich, w których mi się ukazuje tyle mądrości, dobroci i miłosierdzia, o Panie, rozsiałeś tyle piękna na ziemi, a ono mi mówi o piękności Twojej, choć są tylko słabym odbiciem Ciebie, Niepojęta Piękności. Choć ukryłeś i utaiłeś piękność Swoją, oko moje oświecone wiarą dosięga Ciebie i dusza moja poznaje Stwórcę swego, najwyższe swe dobro i serce moje całe tonie w modlitwie uwielbienia. Stwórco mój i Panie, Twoja dobroć ośmieliła mnie mówić z Tobą - miłosierdzie Twoje sprawia to, że znika pomiędzy nami przepaść, która dzieli Stwórcę od stworzenia. Rozmawiać z Tobą o Panie, to rozkosz dla mojego serca, w Tobie znajduję wszystko, czego serce moje zapragnąć może. Tu światło Twoje oświeca mój umysł i czyni go zdolnym do coraz głębszego poznawania Ciebie. Tu na serce moje spływają łask strumienie, tu dusza moja czerpie życie wiekuiste. Amen. (Dz 1692)

  Zapraszamy do Modlitwy Uwielbienia (audio)
http://www.biblijni.pl/modlitwy/230_modlitwa_uwielbienia.html

Uroczystość Najświętszej Trójcy

   
 Jak uczy nas Słowo Boże, tajemnica Trójcy Świętej objawia nam się w Jej zbawczych dziełach. Ten, który „tchnie kędy chce” (por. J 3,8) jest postrzegalny nie sam w sobie – jako taki jest dla nas niewidzialny – ale w owocach dzieł Bożych. Czasami tylko – dla naszego zbudowania i głębszego zrozumienia   tego, co Bóg dla nas czyni – Duch Święty ukazuje się nam w symbolach.

  Mojżesz, przemawiając do Narodu Wybranego, chce uświadomić mu jak wielką łaską został obdarzony i jak istotna jest wierność Bogu wyrażona konkretnie przez zachowywanie Jego przykazań. W tym celu, poczynając od aktu stworzenia człowieka, przypomina Izraelitom boże dzieła zbawcze, powołując się na obrazy doskonale nam znane z czytań, które Kościół rozważał w ostatnich tygodniach: głos i ogień i życie: 

„Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywy?” (Pwt 4, 33). 

  W tym samym sensie Zmartwychwstały pouczał zawiedzionych i pogrążonych w smutku uczniów, kiedy: „zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego” (Łk 24,24). Tak Mojżesz, jak i Zbawiciel nauczali „nierozumnych” chociaż wybranych słuchaczy, kierowani pragnieniem, aby ci spoglądali na rzeczywistość przez pryzmat zbawczego i uświęcającego działania Boga. Do tego niezbędna jest łaska, „rozumu”, który jest jednym z siedmiu darów Ducha Świętego.