Boże Narodzenie 2023 r. Kapłańskie słowo i Błogosławieństwo.

  W tym roku, w wielu parafiach przeżywaliśmy Adwent budując szopkę ze świętym Franciszkiem z Asyżu, z okazji 800 rocznicy pierwszej żywej szopki zbudowanej w Greccio we Włoszech. Poznawaliśmy losy Biedaczyny z Asyżu, jego fascynację miłością Boga w tajemnicy Bożego Narodzenia, w tajemnicy miłości do Kościoła, w tajemnicy stygmatów Męki Pańskiej. Ta budowa szopki w sercu człowieka nigdy się nie kończy. Nasze życie trwa, budujemy naszą codzienność i oby w niej było miejsce dla Boga, Kościoła, Braci i Sióstr. Budujmy z miłością, budujmy wytrwale służąc przy tym modlitwą w Różach Różańcowych, w Inicjatywie Modlitwy Wstawienniczej.

To ma sens. Nasz Pan Jezus Chrystus przyszedł na świat, aby nam służyć. Naśladujmy Go i wielu innych wspaniałych Świętych.

  Kochani Siostry i Bracia, Sławku i inni posługujący modlitwą codziennie, niech Was błogosławi Bóg wszechmogący: Ojciec, Syn i Duch Święty. 

Amen.

  Życzę każdemu radości z bliskości Boga. Niech Duch Święty Was umocni i ugruntuje w miłości, która nigdy nie ustaje...

                                      ks. Czesław Matuła

Boże Narodzenie 2023 r.

+

Boże Narodzenie...

  Corocznie wyczekiwany czas.

Czas, który powinien kończyć okres wyciszenia i refleksji... oraz zakupów i domowej krzątaniny - starań dla duszy i ciała.

  "Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię." Mt 11, 28

   Do stajenki podąża wielu, ale Pan Jezus zaprasza wszystkich, gdyż każdy przeżywa jakieś życiowe trudy i niesie obciążenia, które niekiedy, tylko jemu i Panu Bogu są znane.

   Na Święta Bożego Narodzenia, chciałbym życzyć każdemu z Was stałego podążania do Jezusa. W Eucharystii On czeka codziennie i na każdego.

Życzę stale czystego serca, aby spotkanie z Jezusem mogło być pełne.

„Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” (Łk 1, 38).

 

Liturgia IV Niedzieli Adwentu poprzedza tylko o jeden dzień Święto Narodzenia Pańskiego. Ta okoliczność skłania do rozważenia razem Zwiastowania Maryi przez archanioła Gabriela, oraz wizyty anioła złożonej Józefowi we śnie.

Z tej perspektywy, na pierwszy plan wysuwają się osoby najbliższe Jezusowi: Jego Matka i ziemski ojciec. Maryja umożliwia Synowi Bożemu narodziny w ludzkiej naturze, Józef daje mu tożsamość historyczną, dzięki czemu wypełniają się proroctwa, wedle których Mesjasz miał się narodzić w rodzie Dawidowym.

Przebieg Zwiastowania przypomina ukazanie się archanioła Gabriela kapłanowi Zachariaszowi, przyszłemu ojcu Jana Chrzciciela. Jednocześnie zachowanie obu adresatów boskiego przesłania pokazuje wielką różnicę między nimi. Zachariasz okazuje niedowierzanie na wiadomość, że jego żona urodzi syna, który przygotuje drogę oczekiwanemu Mesjaszowi. W rezultacie zostaje odebrana mu mowa do czasu, aż nie spełni się Boża obietnica. Ojciec traci mowę, aż narodzi się Głos. W pewnym sensie jest to zapowiedź nowego, które przyjdzie wraz z misją Jana i Jezusa: Dobrej Nowiny wypełniającej i w tym sensie zamykającej Stare Przymierze, aby nastało Nowe Przymierze.

Staropolskie Roraty

  Modlitwa, oczekiwanie, rekolekcje adwentowe w których mamy swój udział… Święta Bożego Narodzenia zbliżają się szybko. Chciałabym polecić wiersz Ludwika Kondratowicza o Roratach. Czytam go w środy i soboty, tak dla przypomnienia dokąd na prawdę zmierzamy i jak daleko, często, od tego celu odchodzimy. 

                                                                                    Agnieszka

                         
                      
                       I

 Rorate, coeli! Górne Niebiosa!
Niech z was wytryśnie zbawienna rosa;
Z górnych obłoków na ziemskie niwy
Niechaj się spuści mąż sprawiedliwy;
Niechaj się ziemska otworzy bryła,
Swojego Zbawcę by porodziła!
Tak z Izajaszem ród ludzki woła,
Takim brzmią hymnem mury kościoła,
Kiedy nadchodzi kres wielkich godzin,
Dzień uroczysty Bożych Narodzin,
Gdy ma się życie rozpocząć nowe,
Panna wężowi ma zetrzeć głowę,
Kiedy na wschodniej Niebiosów stronie

Nieznana gwiazda wkrótce zapłonie,
Gdy stara przeszłość czeka w pokorze,
Kiedy ją wezwą na Sądy Boże. 
                         
                           II.

 W świątyniach Pańskich, przed świtem, nocą,
Blaski jarzących świateł migocą, 

Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, J,1,23

  

  Czytania liturgiczne III niedzieli Adwentu stanowią rozwinięcie zarysowanego w zeszłym tygodniu przez św. Marka tematu świadectwa św. Jana Chrzciciela wobec nadchodzącego Mesjasza. Działalność i nauczanie św. Jana są owocem jego całkowitego poddania się mocy Ducha Świętego, który dotknął go już w łonie św. Elżbiety (por. Łk 1, 44). To właśnie Trzecia Osoba Boska, która zstąpi na Jezusa po chrzcie Janowym (por. Łk 3, 21-22), wypełniając w ten sposób oczekiwania mesjańskie, które usłyszeliśmy w pierwszym czytaniu (por. (Iz 61,1-2 a. 10-11), czyni św. Jana Chrzciciela autentycznym „głosem wołającego na pustyni” (J 1, 23), czyli głosem samego Boga, „uściślającym” niejako wezwania proroka Izajasza (por. Iz 40, 3), ponieważ wzywającym nie tyle do „przygotowania”, lecz dokładnie do „prostowania” dróg przed nadchodzącym Zbawicielem: „Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie (gr. Euthynate) drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz” (J 1, 23).

Musicie być, jak orły.

Tęsknota za orłami...

    ... "Tylko orły szybują nad graniami i nie lękają się przepaści, wichrów i burz. Musicie mieć w sobie coś z orłów! – serce orle i wzrok orli ku przyszłości. Musicie ducha hartować i wznosić, aby móc jak orły przelatywać nad graniami w przyszłość naszej Ojczyzny. Będziecie wtedy mogli jak orły przebić się przez wszystkie dziejowe przełomy, wichry i burze, nie dając się spętać żadną niewolą. Pamiętajcie – orły to wolne ptaki, bo szybują wysoko..."

   Jest to fragment z milenijnego przemówienia Prymasa Polski Ks. Stefana Kardynała Wyszyńskiego, wygłoszonego w 1966 roku na Wzgórzu Lecha.

   W swojej historii Naród Polski często... zbyt często, znajdował się, jakby na grani.

Czasem z niej spadał, niekiedy pokonywał ją i przechodził do spokojniejszego okresu swojej historii.

 Na jednej z takich grani znalazł się też 13 grudnia 1981 roku.

  Zmagania z trudnościami drogi narodowej historii - ponosząc ofiary, uciekając się pod opiekę Maryi Królowej Polski i z Bożą pomocą zostały wygrane... Tak się przynajmniej wydawało.

Mieliśmy też Świętego Jana Pawła II z jego pielgrzymkami i słowem...

1989 rok przyniósł euforię i nową nadzieję...

Zamyślenie nad wieńcem adwentowym… / na podstawie medytacji Willi Hoffsummera/

  

  Pan jest moim światłem i zbawieniem moim… por. Ps 27,1-5

Bądźcie źródłami światła w świecie… por. Flp,12-18

Światłość świeci w ciemności… por. J 1, 1-8

  Zapach gałęzi, a na nich świece budzące niepowtarzalny nastrój oczekiwania i światło świec rozjaśniające mrok zimowego miesiąca… W miarę upływających dni Adwentu, zapalając każdego dnia przed modlitwą świece możemy ukierunkowywać myśli na otwieranie serca  na Boży pokój, radość oraz budowanie zgody…

  Światło pierwszej świecy niech będzie światłem mojego życia… mówię więc TAK sobie, konkretnej osobie z tymi oto talentami, zdolnościami, wadami  i brakami…

Do wypowiedzianego tak, dołączam DZIĘKUJĘ, bo wszystko co mam zostało mi podarowane… dlatego pragnę tak, jak ta świeca przekazywać ciepło i jasność gdy pojawia się ciemność i strach…:) :) :)

  Światło drugiej świecy, to światło Twojego życia… osoby mi najbliższej męża, żony, dziecka… może kogoś innego…