Człowieku po co ci ten krzyż? Część 1 Błędne koło. Głód Miłości

 Wakacyjne zamyślenia, lipiec 2014

Ilekroć stawał przed drzwiami rodzinnego domu serce mu kołatało, dławiło go w gardle, chciał uciec, za każdym razem przyrzekał sobie, że już więcej tu nie przyjdzie , a jednak wciąż wracał.
  Pewnego dnia zanim nacisnął klamkę, pomyślał: Jezu wchodzę teraz na krzyż, jestem jak Ty, wyciągam ręce i niech przebiją je gwoździe, Jezu daj mi tylko wytrzymać w tym domu chociaż kilka minut, zanim z płaczem i krzykiem znowu wybiegnę.

  Myśl ta przyszła niczym ratunek tonącemu, bo wyjścia z błędnego koła, w którym trwał od lat, nie można było znaleźć. Błędne koło w jego życiu polegało na tym, że wciąż miał w sobie głód poczucia przynależności do tych, których nazywamy rodzicami, a wszystko poza tym głodem, odpychało od nich. Całe jego życie było koszmarem zagłodzonego dziecka, któremu jako chleb powszedni, podawano przerastające jego możliwości wymagania, pretensje, oskarżenia, wyśmiewania i kary za najmniejszą, dziecięcą nieudolność… a gdy już poszedł w dorosłość, właśnie tylko tym umiał obdarowywać innych…

  „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie.” (Iz 49, 15). Choćby matka zapomniała o swoim dziecku, ja nie zapomnę o tobie… będę cię karmił mlekiem i miodem, byś nigdy nie zaznał głodu…
  Kiedy dorastał, zdał sobie sprawę z tego, że nienawidzi tych, którym zawdzięcza życie, których powinien obdarzać miłością. Mógł mieć prawie wszystko, tylko jednego nie byli w stanie mu zapewnić: poczucia przynależności, akceptacji, możliwości bycia dzieckiem, przeżywania dzieciństwa w miłości. Nie miał szans stać się dojrzałym człowiekiem, który weźmie odpowiedzialność za własne życie, który rozwinie skrzydła swoich marzeń, człowiekiem z którego będą dumni... Owszem chcieli być dumni… a on tymczasem żył w próżni…

"Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię."

 

 Słowa z dzisiejszej liturgii niech będą ku pokrzepieniu dla tych, których życie nie rozpieszcza.
Może nieraz słyszysz, że jesteś do niczego, że nic z Ciebie nie będzie?
Może w swoim życiu doświadczasz cierpienia i doznajesz krzywdy od innych?
Jeśli Ci się wydaje, że Bóg Cię nie kocha i zapomniał o tobie, bo nic Ci się nie udaje,
przeczytaj dzisiejszą Ewangelię, a zobaczysz, że to właśnie Ciebie Bóg kocha szczególnie mocno.
Jak matka, która z wielką troską pochyla się nad chorym dzieckiem, tak samo Bóg Ojciec bierze w ramiona tych, którym jest źle.

"W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić. Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie."
Mt 11,25-30


   To właśnie w takich chwilach najczęściej otrzymujemy łaskę wiary, bo zaczynamy patrzeć oczami duszy, bo zaczynamy szukać i dopatrywać się sensu tego co dzieje się w naszym życiu.
Mimo, że często nas przybijają nasze trudy, to jednak odkrywamy w nich sens naszego cierpienia.
To jest właśnie czas refleksji nad życiem...

Moje nowe narodzenie

Wiesz, co 2400 lat temu powiedział Sokrates? „Musimy czekać, aż przyjdzie Bóg i odpowie nam na te wszystkie dręczące nas pytania. Aż pouczy nas o tym, po co żyjemy i jak żyć powinniśmy.”  I wiesz, tak też się stało! Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna (Hbr 1,1-2). I kiedy w 747 roku cesarstwa rzymskiego narodził się w Betlejem Jezus Chrystus, faktycznie pokazał nam, jak przyjąć i wykorzystać w życiu wszystkie ludzkie cechy. Nazywamy to wcieleniem. 

Zobacz, że Jezus, chociaż był Bogiem, nie wstydził się tego, że jest też człowiekiem. Nie ukrywał się. Wykorzystywał swoje człowieczeństwo, aby jeszcze bliżej być nas. Nikt Mu nie zarzuci, że nie wie, jak to ciężko jest być człowiekiem. Nie wykorzystywał Boskiej mocy, aby ułatwić sobie życie. Przyjął to, co daje ludzka natura i posługiwał się tym. 

Przebaczyć sobie ostatecznie.

  Radość przemiany, nawrócenia, czy ból wspomnienia przeszłości?

 Jak ułożyć sobie życie, aby to co pochodzi od Ducha, czyli: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność,  łagodność, opanowanie,  dominowały w nim, a nie wspomnienie o tym co zostawiliśmy za sobą?

  Nim polecimy na końcu wpisu, pewne materiały, które może pomogą potrzebującym, trochę własnych spostrzeżeń i myśli.

    

  Bywa, że słyszymy od Osób, które często chodziły do kościoła, przystępowały do Sakramentów,  że w jakimś okresie swojego życia, w jakichś okolicznościach przeżyły nawrócenie.

  Takie, raczej nawrócenie duchowe. Można to chyba zrozumieć, jako większe, prawdziwsze umiłowanie Boga i oparcie na Nim swojego życia naprawdę.

     Tu wspominając przeszłość, można chyba mówić głównie o tym, że za mało miłowaliśmy.

 Wspomnienie przeszłości nie jest chyba tak bardzo ciężkie.

 Ale bywa, że wracamy z niebytu duchowego, któremu towarzyszyło….. No właśnie…. Mogą być tu przeróżne bolesne  sprawy.

   Czasami mamy już dość tych spraw, bo sytuacja w życiu się zmieniła, środowisko się zmieniło, dorośliśmy, spotkaliśmy człowieka, który stał się bodźcem do powzięcia decyzji o przemianie życia….

 Może temu towarzyszyć przemiana duchowa, przybliżenie się do Boga.

 

  Bywa jednak i tak, że nasze nawrócenie, bierze się niemal niewiadomo skąd.

W jakimś momencie zapala się iskra, przeżywamy, jakby dotknięcie Pana Boga, który wyciąga rękę i mówi, a może nawet na razie nie mówi, tylko patrzy, a my patrzymy na Niego i widzimy tę wyciągniętą zapraszającą rękę.

  Można ten moment przeoczyć, albo nie odpowiedzieć na ten gest i wrócić do swojego świata w którym Pan Bóg konieczny nie jest, a czasem nawet lepiej, żeby go nie było.

  Ale jeśli odpowiemy na ten gest, to wtedy się zaczyna nasza przemiana. I to czasem, jak wielka.

 Kolejność jest tu odwrotna niż poprzednio.  Nie poprawiamy swojego życia i dochodzimy  też do poprawy stanu swojego ducha, ale właśnie ze względu na duchowe dotknięcie Pana Boga, zaczynamy zmieniać swoje życie.

   Może to trwać dłużej, lub krócej, ale jeśli idziemy ku tej wyciągniętej ręce, a potem dajemy się prowadzić Bogu, to owoce mogą być piękne.

 Nie teoretyzuję tu, tylko wiem, bo obserwuję.

      Ale tu właśnie może pojawić się ten problem, że wspomnienie tego co było w naszym życiu wywołuje nasz wewnętrzny ból.  Ból z miłości do Boga.

Poczęcie. Plan Boży, a plany ludzkie.

  Dlaczego człowiek wierzący w tak wielu kwestiach stawia na Bożą Opatrzność, na Wolę Bożą i mówi, że człowiek powinien kierować się tym, co Pan Bóg dla niego zaplanował.

   A w kwestii nowego życia, tak bardzo stawia na swoje własne plany i swój ludzki rozsądek?

 Gdzie tu miejsce na Boży Plan?  Na plan względem tego człowieka, którego Bóg chce powołać do życia?

 Dlaczego człowiek chce mieć w tej kwestii decydujące zdanie?

Dlaczego?

  Aneta

Zmarnowana Łaska

  Zamieszczony poniżej tekst Joli mówi o zdarzeniach, które miały miejsce w pewien Wielki Czwartek w Jej życiu. Mówi też o zmarnowanej łasce.

  Jola, jakby, przestrzega nas przed działaniami, lub ich zaniechaniami, które  spowodują, że Łaskę, która była może na „wyciągnięcie ręki”, zmarnujemy.

Przed nami Dni Łaski. Nie zmarnujmy ich.

 Jolu, wielka szkoda....

  Sławek

  Wielki Czwartek zapowiadał się bardzo przyjemnie, wracaliśmy z mężem z zakupów i po zjedzeniu śniadania mieliśmy jeszcze dokończyć budowę Bożego grobu w naszym kościele. 

Mąż od rana miał dobry humor i żartował sobie ze mnie, drażniąc mnie tym, ponieważ ja myślałam jeszcze o wielu zajęciach, które czekały mnie tego dnia.

  Zdecydowanie nie podzielałam jego radości i kiedy wychodziliśmy z samochodu, ja nerwowo zatrzasnęłam drzwi mówiąc w złości - Nie pójdę z tobą budować grobu, pójdziesz sobie sam!

Dlaczego nie grzeszyć?

   Dzisiaj w rozmowie spotkałem się z takim właśnie pytaniem?

  Dlaczego właściwie mam nie grzeszyć?   

 Żyć lepiej, usuwać ze swojego życia to z czym przychodzę do Sakramentu Pokuty?

   Jest okres Wielkiego Postu.  Czas  wyrzeczeń, postanowień, walki, czy zrywania z grzechem,  zniewoleniami, wadami…. 

   Dlaczego, z jakiego powodu? 

  To pytanie kieruję do każdego, kto tu zagości.

  Co jest Twoim, bodźcem, motorem....., wartością, która powoduje, że chcesz powiedzieć grzechowi NIE!

 Chcesz być lepszym niż dotąd?

   W tamtej rozmowie, była też odpowiedź. Podzielę się nią,  ale może za jakiś czas, na końcu.

Może temat zostanie podjęty?

Modlitwa odrzucenia złych duchów

   
   Przeżywamy Wielki Post.

 Czas naszych postanowień, może walki z grzechem, wadą, nałogiem, zniewoleniem.

Ale też walki o lepsze.

   Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko.  Ef.6.13

  Chcielibyśmy polecić  dzisiaj dwa linki. 

Są na końcu wpisu.

  Pierwszy to właśnie Modlitwa o odrzucenie złych duchów.

 Drugi, w tym też kontekście, niech będzie ku naszemu, większemu rozeznaniu, bo "Człowiek zaczyna post, a szatan karnawał" .

  
 Jest to link do wpisu  "Moc w słabości się doskonali", który był już zamieszczony na naszej stronie w okresie Adwentu, ale pochodzi z kapłańskich rozważań, właśnie na okres Wielkiego Postu i bardzo konkretnie  mówi o temacie kuszenia, o walce i o zwycięstwie.

  A zwycięstwo jest nasze, ponieważ jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga.

Jeśli będziemy z Ojcem, to kto przeciwko nam?

  Tylko bądźmy mocni Panem Bogiem, a nie liczmy w tej walce na własne siły.

Kudzu Root. Może, pomoc ku trzeźwości?

  We wcześniejszych wpisach o „Niemoralności” było o postawie abstynencji.

  Ale, życie jakie jest, wie ten, kto płacze.

Może to co napiszę poniżej pomoże, żeby stało się lepsze? ….  Chciałbym, ale ja tylko informuję.

   Jakiś czas temu, usłyszałem o roślinie, preparatach o nazwie Kudzu Root.

  Na końcu mojego wpisu, po jego rozwinięciu znajdują się linki dotyczące tej rośliny i tego preparatu. Będzie trochę do poczytania, a nawet do posłuchania.

  Myślę że można zainteresować się tematem i spróbować działania produktu.

Często nie ma innej możliwości oddziaływania, niż tam omawiane. A gdyby to pomogło?....

  
Na jednej ze stron są również świadectwa. Polecam się rozejrzeć.

  Że kosztuje? 
A ile kosztuje wypita wódka? 
Nie mówiąc o innych kosztach, jakie ponosi rodzina.

W kontekście "Niemoralnej propozycji"

   
 Alkohol  Twój  wróg.

Powiesz, bez przesady.

Alkohol jest dla ludzi.

Że trzeba pić mądrze….

  A skąd wiesz, że bezwzględnie posiadasz tę mądrość?

Czy osoby, które są alkoholikami, chciały nimi być?

  Wczorajszy dzień,  był w mojej parafii dniem świadectwa  Anonimowych Alkoholików.

 Było takie świadectwo:

 Mężczyzna  40 lat picia.

Najpierw picie  z ciekawości, potem dla szpanu, a potem bo musiał.

Między drugą, a trzecią fazą, gdy musiał, granicy nie zauważył.

  Kiedyś, po przebudzeniu z pijackiego snu, zobaczył żonę na kolanach.

  Powiedział, że to akurat, nie było niczym dziwnym, bo często się modliła.

Wtedy jednak, zaczął się zastanawiać się, czy żona modli się, aby go szlag trafił, czy, aby nawrócił się i stał się trzeźwy.

Postanowienie na Wielki Post

   Wielki Post- dobra okazja do pracy nad sobą.  Każdy raczej wie, co mu dolega i z czym przez te czterdzieści dni powinien powalczyć. Podzielę się taką prostą myślą, na którą kiedyś się natknąłem.    Otóż chodzi o formę postanowienia wielkopostnego. Może ono być pasywne, lub aktywne.  Już wyjaśniam…

   Mój pięcioletni syn ma postanowienie: dopóki Pan Jezus nie wyjdzie z grobu, on nie będzie jadł Mamby. Oczywiście w swoim zapale chciał w ogóle nie jeść słodyczy, ale z góry wiadomo, że nie ma szans. Już wiem gdzie będzie odkładał swoje “skarby pokutne” i wiem, że jeśli uda mu się wytrzymać do końca, to w Lany Poniedziałek będzie miał ostry ból brzucha…  To jest postanowienie dziecka- szczere, proste, oparte na prostym naśladowaniu. Pan Jezus nie jadł na pustyni, to i on nie będzie cieszył się przyjemnym smakiem Mamby. To według mnie właśnie taka pasywna forma postanowienia- czegoś nie będę robił.
 

  Forma aktywna jest trochę trudniejsza.

"Niemoralna propozycja"

  Dla niektórych osób, to może być naprawdę niemoralna propozycja.

  Jednak, do tej, akurat, ,,niemoralności”, bardzo zachęcam.
Ja w niej trwam od bardzo, bardzo dawna i chwalę sobie.
Mógłbym niemal powiedzieć, że całe życie.

Jaki start taki bieg.

   Totalna Abstynencja.
  Tak się tylko wydaje, że to nie jest łatwa sprawa. Różnie jest  też,  przez innych postrzegana, ale jest możliwa. Nawet w dzisiejszym świecie.
  Osobiście znam tylko 2- 3, Taaak prowadzące się Osoby. ;) 
Ale jest ich na pewno wiele.

  Na początku tylko trochę samozaparcia, pomocna może być intencja, a wszystko w odniesieniu do Pana Boga. 
 Potem trochę ponowień, przy różnych okazjach, podpisanych deklaracji, a później, już tak wchodzimy w ten stan, że inne życie staje się niewyobrażalne.

  Myślę, że ta akurat niemoralność, Panu Bogu może się podobać, więc dlatego chcącym udziela swej mocy.
 

 W tym kontekście jest takie powiedzenie:

Radykalnie

  W ostatnim tygodniu, wpisy na naszej stronie krążyły wokół tematu przebaczenia...

Jak bardzo jest to trudne, to zapewne wiele osób, mogło by o tym poświadczyć.

  Żeby przebaczyć, trzeba mieć w sobie olbrzymie pokłady wiary w Boga i w Jego Miłosierdzie, ale też miłości do siebie samego i do bliźniego.

Jak do takiej postawy dojść? Jak dojrzeć do przebaczenia?

 Otóż, trzeba iść drogą, którą wytyczył nam Jezus trzymając się bezwzględnie Jego przykazań.

Poprzez swoje decyzje, dokonujemy wyboru...

A wybieramy życie, albo śmierć.

 Idąc przez życie, musimy wybierać pomiędzy dobrem, a złem.

 Pan dał nam wolną wolę.

Przebaczenie - Uzdrowieniem Cz.2

 Wczoraj obchodziliśmy wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes.  Matki uzdrowienia. 

 Oby Maryja wyjednała nam wszelkie potrzebne Łaski  uzdrowienia.   Uzdrowienie, jako owoc  w sprawach związanych z przebaczeniem również.

  W części pierwszej tematu Przebaczenie – Uzdrowieniem, zwróciliśmy uwagę na to zagadnienie, od bardziej duchowej strony.

Przebaczanie u człowieka wierzącego, jest konieczne.  Pan Jezus mocno o nim mówił, więc my wierzący powinniśmy słuchać Jego słów.

   Z tamtego tekstu i załączonego na jego końcu linku, miała zrodzić się, jakby postawa uzdolnienia do podjęcia ciężkiego,  bolesnego i może odwlekanego problemu rozliczenia, przebaczenia.

   Jednak przebaczenie, nie odnosi się tylko do przebaczenia komuś, czegoś.  Jest to również problem, który dotyczyć może przebaczenia samemu sobie. Może być on czasem,  kulą u nogi, którą trzeba zostawić za sobą, aby móc iść dalej.

Przebaczenie - Uzdrowieniem Cz.1

  Kiedy czytamy Stary Testament, spotykamy się tam z postawą miłości do przyjaciół i bliskich, a nienawiścią do wszystkich wrogów.

   Na przestrzeni wieków, naród Izraelski  był przygotowywany do przyjścia Mesjasza.  Następował rozwój kultury i mentalności.

  Kiedy Chrystus przyszedł na świat, przyniósł, mocno wskazał na - Przykazanie Miłości bliźniego.  Czyli  każdego.

  Pokazał nam, że nie jest sztuką miłować i dobrze życzyć tym, którzy nam dobrze życzą. Największą sztuką jest miłość do naszych nieprzyjaciół.

Duchowe dopalacze

  Gdy już przyznałem się przed sobą, że wykorzystuję sprawy wiary, aby się dowartościować, zaczynam częściej dostrzegać swoje egoistyczne motywy praktyk religijnych.

  Za bardzo skupiam się na emocjach, odczuciach. Lubię "klimaty" skupienia, całą tę atmosferę duchowości, trochę nawet tajemniczości. Wydaje mi się, że pociągają mnie tematy wiary, bo zaspokajają moje potrzeby emocjonalne. Nadają codziennemu życiu, głębi, sensu i wyjątkowości. Traktuję je jako "dopalacz" w zwykłych sprawach, których, bez nadania im głębszego sensu, nie chciało by mi się wykonywać. Nie było by w tym nic złego, gdyby nie fakt, że na tym się to wszystko zatrzymuje. Nie ma tu relacji z Jezusem, "czułej rozmowy", jak to mówią święci. Celem staję się ja i moje potrzeby.

Gdzie te moje grzechy?

Link zamieszczony na końcu wpisu, może pomoże na to odpowiedzieć.

 

   Problem ten, może dotyczyć  niektórych, a może wielu osób. 

Może jest moim, Twoim problemem?

  Niekiedy, i  to chyba niezależnie od naszej postawy Wiary, taki problem może się pojawiać.

  Gdy jesteśmy letni, czasem, może odzywać się liberalizm sumienia, który podpowiada, że tego – mając na myśli naprawdę duże przewinienia – nie zrobiłem, tamtego, nie, a o tamtym, to już mowy nie ma,….  a  reszta….  to drobne sprawy, życiowa normalność.

 Czy to są w ogóle grzechy?   Nie jest ze mną tak źle.

  Z czym mam  iść do Spowiedzi?

  Natomiast, gdy staramy się pracować nad sobą i znikają nasze grzechy, to

Początek.... Dobra Spowiedź

Wyspowiadałem się. Ale uciekłem do innej parafii. Wstydziłem się któryś raz z kolei klękać przed tym samym księdzem, z tymi samymi grzechami. Chciałbym, być uważanym za człowieka konkretnego, który ma grzechy, ale pracuje nad nimi. Do tej pory, pomimo, że spowiedź jest aktem trudnym, zazwyczaj byłem chwalony. A to za moje dobre przygotowanie się do sakramentu, za znajomość własnej duszy i panujących we mnie mechanizmów. To budowało, ale też wbijało w pychę. Czułem się dumny, że moja spowiedź jest dla księdza czymś innym, niż to z czym w większości przypadków się spotyka. Nie traktowałem grzechów, jako coś strasznego. Każdy grzeszy i niczym w tej sprawie księdza nie zaskoczę.

Sakrament Pojednania i Pokuty. Miłości.

Byłem u Spowiedzi.

Pan Bóg, przez Kapłana, przebaczył i odpuścił mi moje grzechy.

  Mało tego, dostałem zrozumienie, wytłumaczenie i nawet pocieszenie, co do jednej z moich wad.

Dzięki Ci Boże.

  Święta Bożego Narodzenia, już za moment.

Moja stajenka może będzie... dość, dość na przyjęcie Jezusa.

Otworzysz drzwi Jezusowi?

  Tyle razy słyszałam słowa…
 Jezus, Syn Boży narodził się w stajence.
  
 Zawsze jest mowa i potępienie tych, którzy nie chcieli przyjąć ciężarnej Maryi do swojego domu.
  A dziś pomyślałam o gospodarzu, który jednak zdecydował się na udzielenie gościny Świętej Rodzinie.... Może dlatego, że trochę się z nim identyfikuję...

  Bóg zapukał, spytał..czy może... chciałby zamieszkać w moim sercu, czy ja znajdę dla niego tam miejsce?…  Wcale nie tak łatwo otworzyć drzwi Chrystusowi, zaprosić do środka i pokazać wszystko...