Żałuję, przepraszam i proszę o Twoje Miłosierdzie Boże. Pierwszy piątek, sobota i niedziela.

  

  O Panie i Boże mój, smucę się w duszy

Na widok grzechów, które popełniłem.

  Żałuję z całego serca za wszystkie grzechy

całego życia swego.

  A żałuję nie dlatego, że przez nie utraciłem niebo,

a zasłużyłem na piekło,

lecz raczej, że przez grzechy swoje Ciebie,

Boga i Ojca swego obraziłem.

   
Dlatego w ten Pierwszy piątek lutego,

Błagam Cię Panie mój:

  Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości,
w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość!
 Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego!

Radość w prześladowaniu ... Czy zdasz egzamin miłości i przyjaźni z Bogiem?

Po prostu kocham Cię Boże. Daj w tym wytrwać w każdy czas.

… „Nieszczęście jest testem wierności wobec Boga” 

  Przeżył zapewne nie jeden z was całe dzieciństwo i dorosłość w Bogu mając nadzieje...  Dawanie świadectwa miłości w jednych rozbudza bestialstwo, a w innych wzmacnia nadzieję.. 

  Jeśli Piotr i Jan pisali o tym już w listach 2tys lat temu, to dla człowieka miłującego ( nie mylić z miłym) tylko w przyszłym życiu jest nadzieja na pokój radość i spełnienie..

  Czy ktoś z was widział kiedyś zdjęcie Świętych bez retuszu?   Np Malej Tereski, czy Faustynki? 

„Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie” (Łk 4, 18).

Perykopa ewangeliczna na III Niedzielę Zwykłą ma charakter wybitnie epifaniczny. Jej celem jest – jak tłumaczy św. Łukasz „dostojnemu Teofilowi”, a także każdemu z nas, ochrzczonych i wierzących w Jezusa – rzetelne przedstawienie zdarzeń, które miały miejsce we współczesnej mu Palestynie, abyśmy się mogli przekonać o „całkowitej pewności nauk, których ci udzielono” (Łk 1, 4). W centrum tych wydarzeń, oraz autorem owych nauk jest Jezus Chrystus, odwieczny Syn Boży, który „dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. Ukrzyżowany również za nas, pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany. I zmartwychwstał dnia trzeciego, jak oznajmia Pismo. I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a Królestwu Jego nie będzie końca”.

  Wobec wszelkich alternatywnych propozycji, jakie podsuwa nam dzisiejszy, „nowoczesny” świat, właśnie te nauki są pewne. Zatem, rozważając dzisiejszą Ewangelię, warto postawić sobie pytanie: Czy wszystkie prawdy wiary, które przekazał mi Kościół, traktuję jako „całkowicie pewne”?

Wspomnienie Bł. Wincentego Lewoniuka i 12 Towarzyszy.

 23 stycznia, obchodzimy  Wspomnienie Bł. Wincentego Lewoniuka i 12 Towarzyszy.



Są to Męczennicy Podlascy, przedstawiciele prześladowanych na terenach Polski wschodniej Unitów, którzy w okresie rozbiorowego zniewolenia Polski ponieśli śmierć w obronie swojego kościoła, nie godząc się na uczynienie z niego cerkwi prawosławnej, a w dłuższym okresie opierając się przed przymuszaniem przejścia na prawosławie.
Wierność Kościołowi była  niekiedy bardzo trudna i okupiona ofiarą krwi.

  Diecezja Siedlecka, to obecnie moja diecezja, chociaż nie pochodzę z niej, cieszę się jednak, że znalazłem w niej takie mocne wzorce trwania w wierze i w obronie Kościoła - trwania przy Bogu.
  Wczasach obecnych powinni być bardziej znani, a nasza żarliwość wiary, niechby była chociaż trochę podobna do ich przyznawania się do kościoła Jedynego.

Jak żyć?...

  Czy wybrać - jeśli pojawia się, pragnienie życia dla tego wspólnego dla wszystkich, ale jednocześnie Jedynego dla każdego Oblubieńca, czy iść przez życie z tym wybranym, wybraną – być wzajemnie dla siebie w małżeństwie oblubionymi?

   Być wyłączną, jedyną  prześliczną koroną w rękach Pana, czy żyć w ziemskiej relacji oblubieniec – oblubienica tak, żeby na tej drodze również dostąpić chwały Pana naszego Jezusa Chrystusa?

    

  To w pewnym wieku, dla wielu jest chyba pierwsze, zasadnicze pytanie dotyczące drogi życia… Przynajmniej ja takie pytanie sobie stawiałem…

   Wybrałem tę drugą drogę… ale czy nie przeoczyłem, jakiegoś łagodnego powiewu Ducha?...

  Kiedyś dowiem się na pewno.

   Osoby duchowne, konsekrowane mogą wypowiedzieć się na temat piękna, ale też i trudów na swojej drodze życia….

Większość z nas idzie jednak tą drugą drogą…

Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie. Łk. 3.22

  Dzisiejsza niedziela jest obchodzona w Kościele Katolickim, jako Święto Chrztu Pańskiego.

Pan Jezus rodząc się z Maryi Dziewicy, przyszedł na świat w swoim Bóstwie, jako człowiek. Jako człowiek, przyszedł też do Jana Chrzciciela, aby przyjąć Chrzest. 

Od samego początku pokazał nam, jak rozpoczyna się  droga do Boga Ojca.

  

  Tym początkiem wejścia na Bożą drogę jest właśnie Chrzest. Jezus nie potrzebując go – co wyraził Jan Chrzciciel mówiąc „To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?” Mt. 3.14, do niego przystąpił, dostępując jednocześnie zstąpienia Ducha Świętego i słysząc słowa: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie.” Łk. 3.22

   Po Chrzcie, podjął połączoną z postem modlitwę i dopiero wtedy, rozpoczął wypełnianie tego dzieła, dla którego przyszedł na ziemię.

Chwila wytchnienia