„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14, 23-24).

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest odpowiedzią Jezusa na pytanie apostoła Judy:

„Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu” (J 14, 22).

Pytanie to zawiera istotną implikację: Jezus nie objawia się światu, który jest Mu wrogi, lecz tym, którzy Go przyjęli, to znaczy uwierzyli w Niego i otworzyli się na dar łaski wcielonego Słowa:

„Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego” (J 1, 12).

Z tego samego powodu Pan, po swoim chwalebnym Zmartwychwstaniu,  nie stanie się na powrót osobą publiczną, lecz objawi się wybranym przez siebie uczniom, jak uczy św. Piotr:

„Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych” (Dz 10, 20-42).

Chrystus objawia się swoim uczniom w kontekście ekonomii wiary: z jednej strony udowadnia realność swojego zmartwychwstania, pozwalając im dotykać swoje rany, jedząc z nimi i pijąc, z drugiej posyła ich, aby kontynuowali Jego zbawczą misję poprzez głoszenie, słowem i świadectwem, Dobrej Nowiny.

Jezus

Dziękuję Panie Jezu za Twoje zaproszenie.  

Przyjmuję je na całe moje życie.

Permanentnie chcę trwać w Tobie, Boże w Trójcy Świętej Jedyny.

Mój Stwórco, Odkupicielu i Pocieszycielu.

Drogo, Prawdo, Miłości i Życie moje.

Maryjo, proszę dopomóż, prowadź mnie.

                            Sławek +

      https://www.youtube.com/watch?v=x6rEFlYPdCA

„I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21,5)

 

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus łączy w jednej mowie; cierpienie chwałę i miłość. 

 

  

  Po pierwsze cierpienie, bo wyjście z Wieczernika Judasza, który definitywnie postanowił zdradzić Nauczyciela, sprawiło Jezusowi ból tym większy, że znał On zarówno tragiczne losy swojego ucznia, jak również wiedział, że wyjście Judasza jest początkiem Jego wyjścia, o którym rozmawiali z Nim Mojżesz i Eliasz podczas Przemienienia na górze Tabor.

Po drugie chwałę, ponieważ wyjście Jezusa jest w istocie Jego przejściem do Ojca przez krzyż, z którego Pan osądza świat i otwiera nam niebo zamknięte przez grzech pierworodny. Jezus wyraził następująco:

„Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 31-32).

Chwała Ojca objawia się w uniżeniu i haniebnej śmierci Syna, oraz Jego Zmartwychwstaniu, przez które Jezus pokonuje moc grzechu i śmierci będącej jego następstwem. Syn Boży poddaje się największemu upodleniu, jakiego człowiek mógł się dopuścić wobec drugiego człowieka w obliczu ustanowionego przez siebie prawa, aby właśnie tam rozpocząć drogę wywyższenia każdego człowieka, który zechce przyjąć łaskę zbawienia. Dla współczesnych Jezusowi Żydów chwała Boża była nierozłącznie związana z Jego nieskończoną mocą i potęgą, tymczasem w życiu Jezusa chwała Boża wyraża się najbardziej wówczas, gdzie jest On poniżony, słaby i bezbronny, jak prowadzona na rzeź owca.

Fatima 1917. Objawienia Najświętszej Maryi Panny

Każdy z nas ma swoją drogę do Pana Boga.

Czy chce przed Nim stanąć, czy nie, to i tak stanie...

Wtedy dowie się o tym, czemu wiary nie chciał dać, albo wybrał sprzeciw.

  Od grzechu pierworodnego, propozycje życia bez Pana Boga, czy nawet wbrew niemu, były obecne stale. Teraz, gdy w życiu ludzi, ukazało się tak wiele różnych możliwości jego wypełnienia, często zdarza się, że miejsca dla Pana Boga zaczyna w nim brakować, albo schodzi on na dalszy plan. Czasem nawet, traktowany jest wrogo.

  Stanie się znów ważny, gdy przestaną być istotne te sprawy, które człowieka pochłonęły w okresie największej życiowej witalności.

   Życie człowieka, a za nim życie ludzkości, jest takie, jak często widać. Jest wiele i coraz bardziej różnorodnego zła...

   Ale każda czara ma swoją miarę. Miara ludzkiego zła i bezbożności, ma nią również.

Tydzień modlitw o powołania kapłańskie i zakonne

  Czwarta niedziela Wielkanocna – Niedziela Dobrego Pasterza, rozpoczęła Tydzień Modlitw o Powołania Kapłańskie, Zakonne i Misyjne. Zapoczątkował tę modlitwę Ojciec Święty Paweł VI, w odpowiedzi na widoczny już w tamtych czasach spadek powołań i liczby osób poświęcających swoje życie Panu Bogu i to tak wśród niewiast, jak i mężczyzn.

    Pierwszy Dzień Modlitw o Powołania, miał miejsce w Niedzielę Dobrego Pasterza 12.04.1964r.

  Obecnie trwamy w tygodniu modlitw o Powołania, który w tym roku nosi nazwę „Posłani w Pokoju Chrystusa”

   Zachęcamy do modlitwy o powołania, aby nie zabrakło nam, Ojczyźnie naszej i światu przewodników i posługujących na drodze prowadzącej do Zbawienia; tak żeńskich, jak i męskich.

 
  Prośmy też o wytrwanie na drodze powołania dla tych, którzy już powiedzieli Bogu TAK.

Miejcie wiarę w Boga i uciekajcie się pod opiekę Maryi. Ludzie zawsze byli różni. 

Pamiętajcie słowa Chrystusa Pana.

Nienawiść świata Świadectwo Ducha Świętego

  "Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził.  Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi.  Pamiętajcie o słowie, które do was powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać.  Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał."  J. 15,18-21

                        Modlitwy o powołania

                 MODLITWA JANA PAWŁA II O POWOŁANIA
  Do Ciebie, Panie, zwracamy się z ufnością! Synu Boży, posłany przez Ojca do ludzi wszystkich czasów i żyjących w każdym zakątku świata! Błagamy Ciebie, za pośrednictwem Maryi, Matki Twojej i Matki naszej: spraw, aby w Kościele nie brakowało powołań, zwłaszcza do szczególnej służby Twemu Królestwu.

  Jezu, jedyny Zbawicielu człowieka! Modlimy się do Ciebie za naszych braci i za nasze siostry, którzy odpowiedzieli “tak” na Twoje powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego i do misji. Spraw, aby ich życie odnawiało się każdego dnia i stawało się żywą Ewangelią. Panie miłosierny i święty, nadal posyłaj nowych robotników na żniwo Twego Królestwa! Pomagaj tym, których powołujesz, by Cię naśladowali w naszych czasach: spraw, by kontemplując Twoje oblicze, przyjmowali z radością tę przedziwną misję, którą im powierzasz dla dobra Twego Ludu i wszystkich ludzi. Ty, który jesteś Bogiem i żyjesz, i królujesz z Ojcem i Duchem Świętym na wieki wieków. Amen. 

                MODLITWA BENEDYKTA XVI W INTENCJI POWOŁAŃ
  Ojcze, spraw, by wśród chrześcijan rozkwitały liczne i święte powołania kapłańskie, które będą podtrzymywały żywą wiarę i strzegły wdzięczną pamięć o Twoim Synu Jezusie poprzez głoszenie Jego słowa i sprawowani Sakramentów, za pomocą których nieustannie odnawiasz Twoich wiernych. Daj nam świętych szafarzy Twojego ołtarza, którzy będą mądrymi i żarliwymi stróżami Eucharystii, Sakramentu najwyższego daru Chrystusa dla zbawienia świata.

Powołuj sługi Twego miłosierdzia, którzy poprzez sakrament Pojednania będą rozszerzać radość Twojego przebaczenia. Spraw, Panie, by Kościół przyjmował z radością liczne natchnienia Ducha Twojego Syna i posłuszny Jego wskazaniom troszczył się o powołanie kapłańskie i do życia konsekrowanego.

„Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10, 30).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest wyjątkiem z dłuższego wywodu Jezusa, w którym objawia się On jako Brama i jednocześnie, jako Pasterz, który wprowadza owce do królestwa Bożego:

„Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony - wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę” (J 10, 9).

„Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz. Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je [potem] znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca»” (J 10, 14 – 18).

Misja pasterska Jezusa polega na bezpiecznym i skutecznym przeprowadzeniu owiec  do miejsca, gdzie „znajdą paszę”, dlatego, jako dobry Pasterz, umiera za swoje owce. Jeśli tego nie zrobi owce nigdy nie wejdą do królestwa Jego Ojca. Jezus obmywa owce swoją Najświętszą  Krwią z grzechów i karmi je Nią, oraz swoim Ciałem, aby nie ustały w wędrówce. Mojżesz doprowadził naród wybrany do ziemi obiecanej, lecz do niej nie wszedł. Bez Jezusa nowy naród wybrany nie wejdzie do niebieskiego Jeruzalem.

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.

  Miesiąc maj, przynosi nam piękno w przyrodzie.

Świat się zmienia, krajobrazy koloryzują się feerią barw.  Po szarzyźnie minionych miesięcy, są one, tym bardziej, odbieranie, jako świeże, piękne i utęsknione. Jeśli dodamy do tego śpiew ptaków, których liczba się zwielokrotniła, to spacer staje się ucztą wrażeń i doznań.

   Miesiąc maj, jest również miesiącem Maryi. Jakby z pięknem wiosny i po przeżytym czasie Świąt Zmartwychwstania Pańskiego, była potrzeba, aby rozwinąć się duchowo, a nie tylko przeczekać do grudniowych Świąt Bożego Narodzenia.

   Przeżywamy w maju 6 uroczystości, świąt, czy wspomnień Maryi.

Dzisiaj przeżywamy Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.

Maryja jest Królową naszej Ojczyzny, ale niechaj będzie, Królową każdego Polaka. Niechaj będzie Królową każdego Polskiego Serca, a nie jakichś wszystkich.

  Maryjo Królowo Polski, proszę, módl się za nami. Prowadź Naród Polski i każdego z nas z osobna.

  Wejdźmy w ten temat głębiej:

https://misyjne.pl/3-maja-uroczystosc-najswietszej-maryi-panny-krolowej-polski/