Jak pragnę być podobnym do Jezusa? Czy w ogóle chcę być podobnym?

Jeśli rozważamy Słowo Boże, jeśli patrzymy w Serce Jezusa, to po to, aby w sobie je odzwierciedlić!

  „Córko moja, patrz w miłosierne Serce Moje i odbij litość Jego we własnym sercu i czynie, abyś ty, która głosisz miłosierdzie Moje, sama nim płonęła” (D 1688) – zachęcał Pan  Jezus  siostrę Faustynę… podobnie każdego z nas :) :) :)

  Każdy, kto chce być miłosierny, aby stać się takim wobec Braci… musi przygotować się na krzywdy i cierpienia. Musi być gotów  na to, że będą wykorzystywać jego dobroć i życzliwość, że będzie miał więcej pracy niż inni i mniej szacunku niż inni. Dlaczego?... bo tak było z Jezusem Chrystusem, a każdy ochrzczony to chrześcijanin czyli człowiek chrystusowy, należący do Chrystusa na wieki :)…

  Podobnie wiele przykrości i upokorzeń było udziałem Jego młodej służebnicy św. Faustyny, ale jej miłosierdzie wobec innych zawsze szło w parze z cierpliwością i łagodnością, całkowitym oddaniem siebie.

Jak możesz oczekiwać od Boga, że spełni każdą twoją prośbę, skoro ty odmawiasz bliźniemu? Jak myślisz otrzymać od Boga odpuszczenie grzechów, skoro ty nie chcesz zapomnieć drobnych urazów czy darować krzywd?

Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. J.3.17

  Ewangelia, którą rozważamy w IV niedzielę Wielkiego Postu wprowadza nas głębiej w klimat przejścia z ciemności do światła, ze śmierci do życia, od adoracji węża, wywyższonego na pustyni przez Mojżesza, do adoracji Jezusa, który został wywyższony na Golgocie dla naszego zbawienia.

  Okazją dla dzisiejszego nauczania Pana Jezusa była nocna wizyta Nikodema: „Był wśród faryzeuszów pewien człowiek, imieniem Nikodem, dostojnik żydowski. Ten przyszedł do Niego nocą i powiedział Mu: «Rabbi, wiemy, że od Boga przyszedłeś jako nauczyciel. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby Bóg nie był z Nim” (J 3, 2). Nikodem, choć uwierzył w boskie pochodzenie Jezusa, czekał, aż nadejdzie noc, aby się z Nim spotkać i wyznać swoją wiarę. Takie postępowanie powodowane było strachem przed reakcją Żydów wrogich Panu. Wprawdzie dostojnik ów podjął wędrówkę ku Prawdzie i Światłu, lecz była to wędrówka niedoskonała, ponieważ godził się on na kompromis z ciemnością, będącą – jak powie dziś zbawiciel – środowiskiem „umiłowanym” przez tych, którzy czynią zło (por. J 3, 19).

W tym sensie, mimo łaski Ducha Świętego, który wzbudził w nim wiarę, Nikodem przypominał duchowo swoich przodków, niepotrafiących – mimo ewidentnych znaków miłości i wierności ze strony Boga – wyrzec się niedowiarstwa, które owocowało szemraniem i odstępstwem, ilekroć coś szło nie po ich myśli.

Im mnie mniej, tym lepiej... Kochać i ufać...

Kocham, więc ufam... a jeśli dotyczy to relacji z Bogiem, to ufam na przepadek.

Kiedyś Pan Jezus określił warunki pójścia za nim.

  «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje.  Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je.  Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?  Mt.16.24b-26

  Niegdyś Ania M. w swoich rozmyślaniach, na naszej stronie, ujęła to tak, jak poniżej. Chciałem Jej słowa przypomnieć, w czasie, gdy Wiarą i z Zaufaniem Bogu u niektórych zrobił się problem. Niech obecny Wielki Post, nasze uczestnictwo w Nabożeństwach Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żali, oraz w Rekolekcjach, będą inne niż rok temu, a Eucharystia będzie naszym Życiem, a nie obawą przed Nim.

  Nie ma nic ponad Miłość. Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii nam o tym mówi jasno. Ożywmy naszą miłość do Boga, a i zaufanie wzrośnie/pojawi się. 

    Słowa Ani:

 Muszę zaufać…  

Bogu, że ma nad  wszystkim pieczę  i wie co dla nas najlepsze… ( już nauczyłam się, że to "najlepsze" w Bożej perspektywie wydłuża się na wieczność, a nie na teraźniejszość i bardziej odnosi się do ducha niż ciała… taka trochę inna optyka patrzenia)

„Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli” (J 2, 22).

Pierwsze słowa dzisiejszej perykopy ewangelicznej wprowadzają nas w klimat zbliżających się świąt Triduum Paschalnego: „Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie” (J 2, 13-14). Mamy zatem podany czas i miejsce, w którym dokona się najważniejsze wydarzenie w dziejach wszechświata: odwieczny Logos, Syn Boży, który stał się człowiekiem, umrze na krzyżu hańby za nasze grzechy, i zmartwychwstanie trzeciego dnia, wypełniając w ten sposób obietnice zbawienia złożone upadłej ludzkości.  

W Ewangeliach synoptycznych publiczna działalność Jezusa opowiedziana jest, jako Jego wędrówka / wstępowanie z Galilei do Judei, dokładnie ku świętemu miastu Jerozolimie, za którego bramami wstąpi do Ojca z tronu krzyża: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie». To powiedział zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć” (J 12, 32-33). Dla Żydów, zakorzenionych w mentalności Prawa, z jego licznymi nakazami i zakazami, tajemnica zbawienia przez ofiarę złożoną przez Boga z własnego Syna, mimo ewidentnego podobieństwa do ofiary Izaaka, której Bóg zażądał od Abrahama, okazała się całkowicie niezrozumiała: „Na to tłum Mu odpowiedział: «Myśmy się dowiedzieli z Prawa, że Mesjasz ma trwać na wieki. Jakżeż Ty możesz mówić, że potrzeba wywyższyć Syna Człowieczego? Któż to jest ten Syn Człowieczy?» Odpowiedział im więc Jezus: «Jeszcze przez krótki czas przebywa wśród was światłość. Chodźcie, dopóki macie światłość, aby was ciemność nie ogarnęła. A kto chodzi w ciemności, nie wie, dokąd idzie. Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości». To powiedział Jezus i odszedł, i ukrył się przed nimi” (J 12, 33-36).

24 godziny męki Pana naszego Jezusa Chrystusa

 

  Okres Wielkiego Postu jest, powinien być, czasem zacieśnienia naszej więzi z naszym Panem i Zbawicielem Jezusem Chrystusem. Przeżywamy  wtedy rekolekcje, uczestniczymy w nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali. Jest to 40 dni postu, modlitwy i jałmużny.

  Jest to też czas, w którym niektóre osoby uczestniczą w rekolekcjach trwających w takiej, czy innej formie, przez cały czas Wielkiego Postu.  Podejmują też,  w  tym czasie, w swoim środowisku różne formy apostołowania. 

  W ten właśnie sposób, zostałem obdarowany książką " 24 Godziny Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa",  według Luizy Piccarrety i zachęcony, do odprawienia na jej podstawie, domowych rekolekcji.

   Ja tą książką nikogo z Was nie obdaruję, ale znalazłem jej wersję audio i nią chciałem się z każdym z Was podzielić, oraz zachęcić do domowych, osobistych rekolekcji.

  Podaję link do zapoznawczego wstępu i kolejnych 24 godzin z Męki Pana Jezusa:  https://www.youtube.com/watch?v=z97vQBk1i3g&list=PL19zCYWowYWewt_C24VjIW7o7lkMrw44N

     Życzę owocnej pracy duchowej.

                                                                 Sławek +

Dobre słowo, pożądane i aktualne zawsze:

Pierwszy czwartek miesiąca

Pierwszy czwartek miesiąca to wyjątkowy dzień, w którym czcimy Chrystusa, jako Najwyższego Kapłana, klękając przed Nim, obecnym w Najświętszym Sakramencie i dziękując za dar Eucharystii, z którym nierozerwalnie złączona jest posługa kapłańska.

  Dlatego w pierwszy czwartek miesiąca, Kościół modli się za kleryków, o powołania kapłańskie, zakonne, misyjne i za księży, bez których nie moglibyśmy uczestniczyć w Eucharystii, ani przystępować do Sakramentów Świętych.

  Przed nami kolejny pierwszy czwartek miesiąca. 

  Doceniając rolę i znaczenie Kapłanów w życiu każdego człowieka, prosimy o modlitwę za Nich… za Osoby duchowne w ogóle…  dzisiaj, ale nie tylko w ten szczególnie poświęcony tej modlitwie dzień, czyli pierwszy czwartek każdego miesiąca, ale każdego dnia.

„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9, 7).

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, Kościół rozważał tajemnicę czterdziestodniowego pobytu Jezusa na pustyni. Jego kulminacją było, po zwycięstwie nad Szatanem, który Go kusił, doświadczenie swoistego stanu szczęśliwości, w którym nasz Pan „Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu” (Mk 1, 12). Obraz ten nawiązuje do proroctwa Izajasza, w którym Mesjasz, przywróci sprawiedliwość, oraz powszechny pokój, również ten między zwierzętami, a wówczas: „Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze” (Iz 11, 9).  To przesłanie obejmuje całą historię stworzenia i zbawienia, ponieważ sięga nie tylko ku czasom ostatecznym, ale również ku ich początkom, gdy człowiek doświadczał szczęścia płynącego z przyjaźni z Bogiem i życia w harmonii z przyrodą: „Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę” (Rdz 2, 19).

Jezus jawi się nam zatem, jako Boży Logos, centrum czasu i przestrzeni, zaś Jego zwycięstwo nad Szatanem – kusicielem, jest przywróceniem przez Zbawiciela pierwotnej harmonii, oraz wyniesieniem człowieka do godności Bożego dziecka. Dokona się to w tajemnicy paschalnej Chrystusa, dlatego podczas Liturgii Światła „Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę”  ( „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega”,  za: ekai.pl).

W tym sensie należy również rozumieć przepowiadanie Jezusa: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1, 15).