„Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego” (Mt 5, 20).

   W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus objawia się nam jako Ten, który przyszedł wypełnić Prawo: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić” (Mt 5, 17). Aby zrozumieć na czym polega owo wypełnienie Prawa, należy czytać nauczanie Pana w świetle wezwania, które stanowi centrum Kazania na Górze: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48). Doskonałość Boga wyraża się przede wszystkim w tym, że – jak uczy nas św. Jan – „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8). Jezus Chrystus, Jednorodzony Syn Boży, który „jest obrazem Boga niewidzialnego” (Kol 1, 15), wyjaśnia swoim ziemskim życiem czym jest w swojej istocie miłość Boża do człowieka.  Ostatecznym celem ziemskiego życia Jezusa było nasze odkupienie, które dokonało się przez Jego mękę, śmierć i chwalebne Zmartwychwstanie, dlatego całkowitym wypełnieniem Prawa jest płynący z miłości akt dania siebie w ofierze za nas. Jest to przede wszystkim „wypełnienie Prawa” przez Ojca, jak uczy św. Paweł: „Bóg zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami” (Rz 5, 8). 

Bóg Ojciec wypełnił swoje własne Prawo we wcielonym Synu, w Jedności Ducha Świętego, abyśmy i my stawali się doskonałymi jak On. Takie jest ostateczne powołanie każdego chrześcijanina, który przez chrzest został zanurzony w śmierć Jezusa, w tym sensie, że „przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno” (Rz 6, 5). Na mocy tej jedności i dzięki łasce, której obficie udziela nam Duch Święty przez sakramenty Kościoła, powołanie do świętości chrześcijańskiej staje się dla nas – mimo niedoskonałości i licznych upadków – możliwe do przyjęcia i realizacji.

O Miłości słowo...

  Miłość, to nie bajka… chociaż nią bywa.

Miłość, to nie szarość i słota… chociaż może się w niej pojawiać.

Miłość to nie gromy i huragany, które też niekiedy mogą mieć miejsce…

 Miłość to obustronna praca nad sobą, ku temu, żeby to jednak piękna bajka, z dobrym zakończeniem, była.

   
  Nic nie jest dane raz ba zawsze… oprócz Miłości Boga. Miłość międzyludzką trzeba budować - każdą wspólnie, czy w rozłące przeżywaną chwilą.

  Mówi się, że to co kosztuje i wymaga wysiłku, to ma wartość… Nie dziwne więc jest, że zauroczenie, czy zakochanie, a może i miłość, jeśli nie jest pielęgnowana, to zamiera, bo jak sama przyszła, tak sama poszła…

A, że człowiekowi trudno żyć bez miłości, zaczyna się rozglądać za nią… choćby nawet była jej atrapą, czy grzechem.

OWOCEM DUCHA ŚWIĘTEGO JEST RADOŚĆ

Po pierwsze kochaj.
          

Miłość…

Dwa przykazania miłości…

Hymn w Biblii jej poświęcony…

Nowe przykazanie dane przez Pana Jezusa…

Jest tyle słów jej poświęconych…

Bez niej żyjemy ułudą szczęścia, bo tej prawdziwej radości nam brak.

Brak miłości, to brak radości – dwa największe życiowe niespełnienia.

Jak sięgać po te korony szczęśliwości?...

  Polecam, zawarty pod poniższym linkiem artykuł.

  https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/owoc_radosc.html

„Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5, 16).

Słynna łacińska sentencja autorstwa Owidiusza finis coronat opus (koniec wieńczy dzieło) jest wyrazem przekonania rzymskiego poety, co do celowości i komplementarności racjonalnego działania. Przekonanie to nabiera dla uczniów Jezusa pewności, wynikającej z objawienia, w odniesieniu do najważniejszego wymiaru ludzkiego istnienia, to znaczy do naszej relacji z Bogiem, od którego, jako Stwórcy, pochodzimy i do którego, jako Dawcy życia wiecznego, zmierzamy.

Tym, co daje nam siłę do tej nierzadko mozolnej wędrówki ku niebu, a jednocześnie wskazuje nam właściwą ku niemu drogę, jest łaska płynąca z miłości i wiary. Uczy nas o tym św. Piotr w swoim Pierwszym Liście: „Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go; wy w Niego teraz, choć nie widzicie, przecież wierzycie, a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary - zbawienie dusz” (1 P 1, 8-9). Pisze to człowiek, który na własne uszy słyszał wzywające do rewizji życiowych priorytetów pytania Jezusa: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?” (Mt 16, 26).

Jak uspokoić swoje burze O. Pelanowski

„Brak wiary, daje o sobie znać w nadmierny lęku o siebie.”

Nasze życie nie jest sielanką…

Tak najczęściej uważamy.

Burze w atmosferze bywają bardzo gwałtowne, powodujące, niepokój, a niekiedy nawet strach.

Nikt takich sytuacjach nie czuje się dobrze.

Podobnie bywa z burzami, które pojawiają się w naszym życiu…

Dlaczego one są i jak przetrwać ?  Jak wyjść z nich bez szwanku, jak wpłynąć na ich intensywność?

   
Odpowiedzi w tym temacie poszukajmy słuchając słów o. Augustyna Pelanowskiego

 Polecam i zapraszam

                

                                        Sławek
 

https://www.youtube.com/watch?v=-XyuGHyA9uQ 

Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni. Święto Matki Bożej Gromnicznej.

  Słowo przyszło do swoich… Wszyscy należeli do Niego, ale nie wszyscy Go przyjęli…

Byli jednak tacy, którzy Je przyjęli. Wyczekiwali i doczekali się żyjąc sprawiedliwie, pobożnie, nie rozstając się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. A Duch Święty był z nimi.

   

  Symeon i prorokini Anna są postaciami z dzisiejszej Ewangelii, którzy żyjąc długo, żyli niegasnącą nadzieją, i nadzieja ich nie zawiodła.

  Pan Jezus, ofiarowany według prawa Bogu Ojcu, przyszedł na świat, aby ofiarować się nam i za nas.

    

  Ofiarowanie – czyn, postawa właściwie, która wynika z miłości.

Ofiarowanie się Jezusa, aż do końca, aż do oddania swojego życia… więcej ofiarować nie można…

  Co człowiek ofiaruje Jezusowi za to? 

Czy żyje sprawiedliwie, pobożnie, dążąc do świątyni nie tylko w niedzielę i święta?

Czy ofiarowuje czystość swojego serca, aby móc przyjąć ofiarowującego się w Eucharystii Boga?

Co z codzienną modlitwą… a post?

Tydzień Biblijny – Światłość świata

Biblia – Słowo Boże do człowieka…

Powinno być drogowskazem… i dla tego kto Nim żyje na co dzień,  jest.

Zapytam Cię: które ze słów Pana Boga utkwiło Ci w ostatnim czasie w pamięci szczególnie, a może niegdyś, czy może właśnie teraz zmieniło Twoje życie?  Stało się światłem w mroku tego świata, drogowskazem w zagubieniu, podporą w słabości, umocnieniem w chwiejności?...

Może potwierdzeniem na wybranej drodze życia, jakby nagrodą za ciągłe kroczenie ścieżkami Pana Boga?

  «Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia».  J, 8, 12.

Jeśli Twoje światło zapłonęło nie, nie stawiaj go pod korcem.

Daj Świadectwo i w komentarzu podziel się Światłem.

                                                                

                                                                     Sławek +

Ps.

 Bywały pytania, więc mała wskazówka odnośnie wstawiania komentarzy. Co i jak trzeba wypełnić, aby komentarz się ukazał.

Po napisaniu komentarza, klikamy pod tekstem na: Brak komentarzy / ... komentarzy, następnie na  znacznik ramki Skomentuj jako. Tam, kolejno:  Wybierz profil,  opcję Nazwa / adres URL  i w ramce Nazwa wpisujemy swoje imię.  Adresu nie musimy wpisywać.  Klikamy Dalej, a następnie Opublikuj.