„twarz Jego zajaśniała jak słońce” (Mt 17, 2).

Święto Przemienienia Pańskiego, które Kościół celebruje w dzisiejszą niedzielę, jest epifanią, czyli objawieniem – wobec zbliżającej się męki i krzyżowej śmierci – boskiej natury Jezusa, wcielonego Słowa, umiłowanego syna Ojca.

Nieprzypadkowo św. Mateusz umieszcza to niezwykłe wydarzenie tuż po pierwszej zapowiedzi męki i zmartwychwstania Jezusa, oraz wezwaniu uczniów do pójścia za Nim, które zostaje porównane do podjęcia krzyża. Wątki soteriologiczny, oraz eklezjologiczny w naszej dzisiejszej perykopie nabierają głębszego znaczenia:  Pierwszy Ewangelista bowiem, odwołując się do najważniejszych wydarzeń w starotestamentalnej historii zbawienia, wskazuje na prawdziwą, odkupieńczą naturę mesjańskiej misji Jezusa – Syna Człowieczego.

Wspomnienia Elżbiety o Powstaniu Warszawskim.

W związku z kolejną rocznicą wybuchu Powstania Warszawskiego pragnę się z Wami Moi Drodzy podzielić tymi wspomnieniami...

...długo zastanawiałam się czy napisać ....napisać to co pamiętam z dzieciństwa z opowiadań Babuni Heleny, jej Braci Stefana i Romana o Powstaniu Warszawskim.
Pragnę tym moim skromnym pisaniem oddać hołd Bohaterom Niezłomnego Miasta jakim była Warszawa i jej Mieszkańcy.
Babunia Helena- ostoja, skała, wsparcie dla całej Rodziny podczas okupacji. To dzięki Jej staraniom rodzina przeżyła okupację, bo Babunia dokarmiała, miała staranie o wszystkich a została sama z Synem Frankiem, bo Mąż Kazimierz powędrował na wschód i wrócił dopiero pod koniec 1943 r. schorowany, zabiedzony, ledwo żywy.

Bóg mówi "dziękuję"...

...a człowiek nie zawsze.

Wdzięczność. To będzie temat przewodni mojego premierowego postu. Poparte własnym przykładem, na którym się przejechałem.
My, ludzie współcześni, lubimy, gdy nam się dziękuje.
Robimy coś bezinteresownie, by innym żyło się lepiej, i oczekujemy za to, od odpowiednich osób bądź instytucji wdzięczności.
To taka forma zapłaty, bo ktoś powie, "dziękuję" doda "jesteś fajny/fajna" a nam od razu chce się żyć.

Niektórzy potrafią dopominać się o swoje...Nagle wielka afera, gdy my dalej chętnie się udzielamy, a słowo "dziękuję" jakoś przestało się już obijać o nasze uszy, lub obija się stosunkowo rzadko, nie tak często, jak my tego byśmy sobie życzyli.
Co się wtedy dzieje?

Moje serce tęskni …

 … Każdy z nas mógłby dopisać inne zakończenie. Chciałabym zaprosić Cię do wędrówki po dnie Twojego serca. Abyś zechciał zatrzymać się tam na dłużej bez obawy, że utoniesz. Patrzeć uważnie na przepływające ryby Twoich uczuć, myśli, pragnień. Spotkać się z tym, co cieszy i boli. Szczerze.

     … Maria Magdalena płakała. Przyszła do grobu, zobaczyła odsunięty kamień. Jezusa nie było. Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. To było wyznanie szczere. Coś jednak skłoniło ją do tego, by się odwrócić. Zobaczyła, jak sądziła, ogrodnika. Rozmawiała z nim też szczerze.

„Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli” (Mt 13, 44).

  Perykopa ewangeliczna, którą rozważamy podczas dzisiejszej Liturgii Słowa, wprowadza nas głębiej w tajemnicę królestwa Bożego, które jest obecne i działa wśród nas. Pierwsze dwie przypowieści mają, jako wspólny mianownik, ogromną radość, jaką wywołuje w człowieku doświadczenie Bożego królowania, które staje się rzeczywistością w osobie Emmanuela,  Boga z nami, Jezusa Chrystusa. Trzecia przypowieść stanowi swoistą syntezę nauki o historii zbawienia skierowanej do uczniów – apostołów, „rybaków ludzi”. Jednoznacznie wskazuje nam ona, że sąd, który czeka każdego z nas na końcu czasów, jest dziełem Boga, zaś naszym obowiązkiem jest dążenie do świętości własnej, oraz głoszenie Ewangelii słowem i przykładem, a także nieustanna modlitwa o zbawienie wszystkich ludzi.

„Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany (gr. apo tes charas; dosł. z radością) poszedł, sprzedał wszystko, co miał (gr polei panta hosa echei), i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją” (Mt 13, 44).

Apostołowie, ich następcy i… my.

  W słowniku języka polskiego możemy przeczytać, że słowo apostoł ma następujące znaczenia:
1. «każdy z dwunastu wybranych uczniów Chrystusa»
2. «głosiciel chrześcijaństwa»
3. «propagator jakichś zasad, jakiejś idei lub nauki»

  Czy nie odnosi się więc to także do nas wszystkich, zgromadzonych w Kościele Katolickim, że apostolstwo jest naszym powołaniem ? /pkt.2/  Czy myślenie, że to właśnie współcześni chrześcijanie powinni się czuć następcami Apostołów,  nie mogłoby mobilizować do głoszenia Dobrej Nowiny?

Św. Anna i Joachim

 Dzisiaj obchodzimy wspomnieniem rodziców Najświętszej Marii Panny. Chciałabym się podzielić tekstem Nowenny, której nie znalazłam nigdzie w internecie, a która pochodzi z książki pod tytułem " Modlitwy w trudnych chwilach, za wstawiennictwem Maryi i Świętych Pańskich". Nowenna ta jest zalecana do odmawiania małżeństwom starającym się o potomstwo, małżeństwom przeżywającym kryzys oraz zagrożonym rozpadem. Oczywiście może być odmawiana w każdej innej intencji, w której prosimy o orędownictwo św. Annę oraz św. Joachima.  Nowennę zamieszczam na końcu mojego tekstu.

  Ewangelie nie przekazały o rodzicach Maryi żadnej wiadomości. Milczenie Biblii dopełnia bogata literatura apokryficzna, np. pochodząca z II wieku Protoewangelia Jakuba.

  Była ona pisana w początkach chrześcijaństwa, dlatego możemy przyjąć, że zawiera elementy prawdy.

Anna przyszła na świat w Betlejem, około 70 lat przed narodzeniem Chrystusa. Jej imię pochodzi z hebrajskiego i oznacza: łaskę. Anna wywodziła się z królewskiego rodu Dawida. Gdy miała 24 lata poślubiła Joachima, Galilejczyka z zamożnej i znakomitej rodziny. Zamieszkali w Nazarecie.