Rozważania na Narodowe Święto Niepodległości.

 

  Kiedyś śpiewano taką piosenkę;

 "Piękna nasza Polska cała..."

Co z tego piękna zostało?

Gdzie tego piękna szukać?

  Na pewno odnajdziemy go w przyrodzie, w  krajobrazach naszej Ojczyzny.  Czasem w wytworach myśli i działań ludzi. Zdarzają się chwytające za serce postawy, czy dokonania niektórych córek, czy synów Polskiej Ziemi.

Coś jeszcze???

   A co się dzieje z Narodem Polskim.., szczególnie w ostatnim czasie?

Czy można powiedzieć, że jest Piękny?

  Na myśl przychodzi mi porównanie: piękna i pokoju.

Konkretnie mam na myśli słowa Pana Jezusa : " Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję." J. 14,27.

Pokój, a pokój oraz Piękno i piękno.

  Świat narzuca swoje kryteria i chce wpierać, że to, czy owo jest piękne...

Czasem na to światowe  "piękno" patrzeć nie mogę...

Chciałbym Piękna z pieczęcią Pana Jezusa, aby Polska zechciała być Piękna, Jego pięknem.

Strzeżcie się pychy i obłudy... Swojej i innych.

W nieco wcześniejszych wypowiedziach, poprzedzających dzisiejsze Słowo Boże, w Ewangelii św. Mateusza, Pan Jezus mówił m. in. o sprawie podatku, sprawie zmartwychwstania, o największym przykazaniu, czy o przewrotnych rolnikach...

Przypadająca na dzisiejszą niedzielę Ewangelia, jest mową Jezusa przeciw uczonym w piśmie i faryzeuszom, ostrzeżeniem przed nimi.

   Życie człowieka składa się z dwóch sfer: duchowej i doczesnej. Obie one oddziałują na siebie, a nawet mogą warunkować to, jak jedna, czy druga będzie wyglądała.

  Człowiek, przez swoje wybory i działania sam wykuwa swój los. Wyborów tych dokonuje jednak na jakiejś podstawie.  Może nią być wiedza, informacja, nauczanie, przykład, świadectwo innych osób. 

   Dobre i złe wybory ludzkie, mogą dotyczyć zarówno sfery duchowej, jak i doczesnej, bowiem źródło informacji, wiedzy i poznania znajduje się poza nami. My tylko te informacje pozyskujemy, następnie stają się one naszą wiedzą, przetwarzamy ją i dokonujemy takich, czy innych wyborów...

„Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” (Mt 22, 36).

W trakcie kilku ostatnich niedziel Liturgia Słowa proponuje nam lekturę 21 i 22 rozdziału Ewangelii św. Mateusza. Po swoim uroczystym wjeździe do Jerozolimy, jako zapowiadany Mesjasz, syn Dawidowy, Jezus wygłasza przypowieści, w których porównuje arcykapłanów i faryzeuszy do przewrotnych rolników, którzy zabijają syna właściciela winnicy, aby ją sobie przywłaszczyć, jak również do poddanych, którzy wzgardzili zaproszeniem króla na ucztę weselną jego syna, mordując jego posłańców. W obu przypadkach nikczemników spotkał straszliwy los, na który w pełni sobie zasłużyli. Celem obu przypowieści była odpowiedź Jezusa na pytanie arcykapłanów i starszych ludu:

„Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę?” (Mt 21, 23).

Dotyczyło ono bezpośrednio wspomnianego wjazdu Jezusa do Jerozolimy, który dla Ewangelisty był wypełnieniem obietnic mesjańskich:

Różaniec - prosta droga do Nieba.

 W Kaplicy Sykstyńskiej jest scena Sądu Ostatecznego malarstwa Michała Anioła, gdzie tylko jednej  duszy udaje się uniknąć piekła, zostaje ona przeniesiona do raju uchwyciwszy się różańca.
To ukazuje potęgę modlitwy różańcowej, która jest narzędziem, by uczyć się prawd wiary. 
Dzięki niemu poznajemy zdarzenia z życia Jezusa Chrystusa na ziemi i przeżywamy je razem z Maryją.
Dlatego trzeba, abyśmy zawsze w różańcu widzieli potężny oręż, który prowadzi do zwycięstwa w naszych wewnętrznych zmaganiach. Jest nieprzerwanym aktem wiary, nadziei i miłości, aktem uwielbienia i zadośćuczynienia. Odmawiając różaniec towarzyszymy Jezusowi, Maryi i Józefowi, wsłuchujemy się w ich rozmowy, zobaczyć możemy jak dorasta nasz Zbawiciel a potem podziwiać trzydzieści lat Jego ukrytego życia. Jesteśmy obecni przy Jego męce i śmierci oraz Zmartwychwstaniu. Jednym słowem rozważamy każdą chwilę życia Jezusa Chrystusa.

Rozważania do części chwalebnej.
Tajemnice chwalebne przypominają nam, że Bóg jest wszechmocny, do Niego należy wszelka władza na ziemi i w niebie. Ujawniają, że ostatnie słowo należy do Boga. On jest mocą! A ta moc w słabości
naszej codzienności się doskonali.

I. Zmartwychwstanie
Jezus zmartwychwstał! Nie ma Go już w grobie.
Życie odniosło zwycięstwo nad śmiercią.
Abyśmy nigdy nie umarli przez grzech, aby nasze duchowe zmartwychwstanie trwało na wieki.

1x Ojcze Nasz, 10x Zdrowaś Maryjo, 1 x Chwała Ojcu, 1x O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia.

II. Wniebowstąpienie
Jezus odszedł do swojego Ojca.
Obłok zabiera Go nam sprzed oczu.
Czujemy się osieroceni, ogarnia nas smutek ale idziemy do Maryi
szukać pocieszenia.

1x Ojcze Nasz, 10x Zdrowaś Maryjo, 1 x Chwała Ojcu, 1x O mój Jezu...

„Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju weselnego?” (Mt 22, 12)

  Treścią dzisiejszej perykopy ewangelicznej jest przypowieść o uczcie weselnej, w której Jezus, podobnie jak w przypowieści o przewrotnych rolnikach, podejmuje ważny dla Izraelitów motyw prorocki, aby skonfrontować swoich słuchaczy z historią zbawienia i jej wypełnieniem.

W poprzednim tygodniu punktem wyjścia była winnica, do której prorok Izajasz porównywał Izraela:

„Otóż winnicą Pana Zastępów jest dom Izraela, a ludzie z Judy szczepem Jego wybranym. Oczekiwał On tam sprawiedliwości, a oto rozlew krwi, i prawowierności, a oto krzyk grozy” (Iz 5, 7).

W interpretacji Jezusa, ów krzyk grozy jest owocem zbrodniczej działalności przewrotnych rolników – arcykapłanów i faryzeuszów, którzy nie zadowolili się zabiciem sług – proroków, ale podnieśli również ręce na syna – Jezusa, którego posłał gospodarz – Bóg, jako ostatnią deskę ratunku dla zbrodniarzy. Ponieważ jednak ci ostatni wzgardzili wspaniałomyślnością gospodarza, spotka ich sprawiedliwa kara:

„Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce” (Mt 21, 43).

Dzisiejszym tematem przypowieści jest królewska uczta, inny symbol bliski sercu proroka Izajasza. Podejmując go, Jezus wyraźnie wskazuje, że będzie mówił o królestwie niebieskim:

„Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Flp 4, 4).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest kontynuacją nauczania Jezusa w Jerozolimie, do której wjechał uroczyście na osiołku, jako Syn Dawida, Mesjasz namaszczony przez Ducha Świętego, aby wypełnił naznaczoną Mu przez Ojca misję zbawienia świata.

Jezus wie, że ta misja dobiega końca; że to jest Jego ostatni pobyt w Jerozolimie, przed odkupieńczą śmiercią i chwalebnym zmartwychwstaniem; że Jego życie zatoczyło pełne koło. Wkrótce po swoim urodzeniu został ofiarowany przez Józefa i Maryję w świątyni. Bóg przyjął ich ofiarę i ustami Symeona potwierdził to, co Maryja usłyszała z ust anioła Gabriela w chwili Zwiastowania: Jezus jest „zbawieniem” i „światłem”, które Bóg ofiarował swojemu ludowi i całemu światu:

„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. (…) Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. (Łk 2, 29-32; 34).

Dlatego Jezus wchodzi w ostateczną fazę swojej misji właśnie w świątyni, w pełni objawiając swoją „gorliwość o dom Boży” (por. J 2, 17).

Moje ręce Twoimi Panie

Ojciec rzekł:  "Dziecko, idź i pracuj dzisiaj w winnicy"

Ten odpowiedział: „Idę, panie!”, lecz nie poszedł."

 

"Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział.

Ten odparł: „Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł."

"Który z tych dwóch spełnił wolę ojca?» Mówią Mu: «Ten drugi». 

 Słowa te pochodzą z dzisiejszej Ewangelii.

 Mt. 21. 28-32

 

  A Ty, czy słyszysz, wsłuchujesz się w głos Pana?

Czy masz już swój fragment w Jego winnicy?

Jaka jest Twoja odpowiedź?...

Pracujesz ?