Może na różny sposób, ale opuścić...

"I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy."
Mt. 19, 29

Módlmy się za kapłanów.

  
  Przedstawiam propozycje  modlitw za kapłanów:

Litania do Chrystusa Kapłana i Żertwy

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TB/do_hbr_10.html#

  Modlitwa św. Faustyny

O Jezu mój, proszę Cię za Kościół cały, udziel mu miłości i światła Ducha swego, daj moc słowom kapłańskim, aby serca zatwardziałe kruszyły się i wróciły do Ciebie, Panie. Panie, daj nam świętych kapłanów, Ty sam ich utrzymuj w świętości. O Boski i Najwyższy Kapłanie, niech moc miłosierdzia Twego towarzyszy im wszędzie i chroni ich od zasadzek i sideł diabelskich, które ustawicznie zastawia na dusze kapłana. Niechaj moc miłosierdzia Twego, o Panie, kruszy i wniwecz obraca wszystko to, co by mogło przyćmić świętość kapłana – bo Ty wszystko możesz.

  Modlitwa do Ducha Świętego za kapłanów

Duchu Święty, Duchu Mądrości, prowadź kapłanów

Duchu Święty, Duchu Światłości, oświecaj kapłanów

Duchu Święty, Duchu Czystości, uświęcaj kapłanów;

Duchu Święty, Duchu Mocy, wspieraj kapłanów; Duchu Święty, Duchu Boży spraw, by kapłani ożywieni

i umocnieni Twoją łaską, nieśli słowo prawdy 

i błogosławieństwo pokoju na cały świat.

Niech ogień świętej miłości rozpala ich serca, 

„Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz!” (Łk 9, 57).

  Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy, otwiera nowy, decydujący rozdział w ziemskiej misji Pana Jezusa podejmującego swoją ostatnią wędrówkę do Jerozolimy, za której murami zostanie wywyższony na krzyżu dla naszego zbawienia. W ten sposób drzewo kaźni i męki stanie się dla nas drabiną, po której będziemy mogli wspinać się, na drodze bezkompromisowego naśladowania Zbawiciela, do domu miłosiernego Ojca.

We właściwym zrozumieniu słów dzisiejszej Ewangelii, pomoże nam rozważenie ich w kontekście opisu Przemienienia Pańskiego.

„Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił (gr. heteron, dosł. inny), a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu (gr. ten exodon autou), którego miał dokonać w Jerozolimie” (Łk 9, 29-31).

Św. Łukasz pisze, że twarz Jezusa stała się „inna”, „odmieniona”, lecz nie precyzuje na czym owa odmienność miała polegać. Możemy jedynie domyślać się, że oblicze Jezusa promieniowało niezwykłym blaskiem, światłem chwały Bożej, o której pisze w Apokalipsie św. Jan Apostoł:

Słowo Boże na dziś. 25.06.2019r

Brama szeroka i brama ciasna

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, nie poszarpały was samych.

Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem to jest istota Prawa i Proroków.

Wchodźcie przez ciasną bramę. Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!»

Mt 7, 6. 12-14

„A wy za kogo Mnie uważacie?” (Łk 9, 20).

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus przypomina nam o tym, kim naprawdę jest On sam i kim powinni być ci wszyscy, którzy uważają się za Jego uczniów.

  Pytanie „A wy za kogo Mnie uważacie?” (Łk 9, 20) skierowane jest do każdego z nas „na osobności”, w kontekście modlitwy, ponieważ udzielenie właściwej odpowiedzi nie jest owocem działania ludzkiego, które oczywiście może być tu pomocne, lecz jest darem Bożym, wedle słów samego Zbawiciela: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Łk 10, 21). Ojciec udziela daru poznania prawdziwej tożsamości Syna według kryteriów, które są dla nas niepojęte, o czym pisał prorok Izajasz: „Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi” (Iz 55, 8-9).

Wdzięczni i radośni... zaśpiewajmy...

Piękną sobotę mamy. Dopiero co obchodziliśmy Święto Bożego Ciała...

Jesteśmy w oktawie tej Uroczystości.

Wychodzimy w procesji na zewnątrz kościoła....

  Dni teraz takie długie....

Można się nimi nacieszyć...

Wieczory jasne, często gorące, zachęcające do wsłuchania się w mowę nocy, do zapatrzenia się w niebo.

 Przyroda oferuje nam swoje piękno, ptaki śpiewają...

 Jesteś  również Ty właśnie, spotkaliśmy się w tym słowie.... 
Cieszymy się, że jesteś.

 Aż chce się śpiewać.

Zaśpiewasz z nami?

                                       Aneta i Sławek +

https://www.youtube.com/watch?v=NkXHDkXeV10

http://www.youtube.com/watch?v=KUhlSOlMAIE&feature=related 
http://www.youtube.com/watch?v=NvTUrZrIMrY&feature=related

Boże Ciało

  W kawałku chleba, w kroplach wina, na słowa kapłana "… To jest Ciało Moje… To jest kielich Krwi Mojej.."- Jest sam Bóg, Jezus Chrystus...

    Bez wiary w Słowo Boże, bez pomocy Ducha Świętego jest to niemożliwe do pojęcia, a jednak... 

 To jest Prawda.

  Spróbujmy przejść procesję Bożego Ciała z wiarą, że idziemy za Królem Wszechświata.
 Idźmy z czcią i szacunkiem należną Najwyższemu, a jednocześnie z godnością i radością, że to sam Bóg powołał nas do swego orszaku i pragnie, abyśmy byli Jego dziećmi.

                                                                Ania M

„Niech będzie Chwała i Cześć,  i Uwielbienie.

Chwała i Cześć Jezusowi.

Chwała, niech będzie Chwała.

Tak.

Jemu Chwała i Cześć.”

 

 Panie Jezu Chryste ukryty, ale obecny pod postacią Eucharystii

Uwielbiamy Ciebie.

                                                              Sławek

„On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi” (J 16, 14).

  Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, którą celebrowaliśmy w zeszłym tygodniu, stanowi trzecią – po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu – odsłonę w swoistym dramacie samoobjawienia się Boga, „gdy nadeszła pełni czasów” (Ga 4, 4) i „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy” (J 1, 24). Chwała, o której mówi Pan jest związana z Jego „godziną”, która staje się również „godziną” Ojca, ponieważ Jezus jest jednym z Ojcem (por. J 10, 30). Dlatego, kiedy Judasz wyszedł z Wieczernika, by przyprowadzić do Ogrodu Oliwnego ludzi mających pojmać Jezusa, dając w ten sposób początek paschalnemu „wydaniu” Syna przez Ojca w nasze ręce, abyśmy mieli życie wieczne ( por. J 3,16), Pan powiedział do uczniów: „Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy” (J 13, 31-32).

„Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije!” (J 7, 37).

  Uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest zwieńczeniem swoistego tryptyku epifanicznego, który stanowi istotę objawienia Bożego. W misterium paschalnym Chrystus objawił Boga Ojca, jako tego, który „wydaje” z miłości swojego jednorodzonego Syna w nasze ręce, aby stał się doskonałą ofiarą i przez swoją śmierć i Zmartwychwstanie odkupił nas i przywrócił nam utraconą godność dzieci Bożych. Wstępując do nieba w swoim uwielbionym ciele, Jezus wywyższył naturę ludzką i potwierdził obietnicę, którą złożył swoim uczniom: „A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec” (J 12, 26). Zsyłając, w dniu Pięćdziesiątnicy, Ducha Świętego na Apostołów i Maryję, kiedy „znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu” (Dz 2, 1.), Jezus niejako przypieczętował Nowe Przymierze, jakie Bóg zawarł z Kościołem we krwi swojego Syna, aby każdy kto w Niego uwierzy stał się nowym stworzeniem, jak pisze św. Paweł: „Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg. On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych” (2 kor 1, 21-22).

Przyjdź Duchu Święty

 Trwamy w oczekiwani na Zasłanie Ducha Świętego

 Chcielibyśmy polecić bardzo konkretny, mocny tekst  mówiący o Trzeciej Osobie Trójcy Świętej, jak również o historii i samym Święcie, na które czekamy.

                                                  Sławek i Aneta

"Wiernie i nabożnie wyznajemy, że Duch Święty wiecznie pochodzi od Ojca i Syna; nie jako od dwóch zasad, lecz jak od jednej zasady; nie jako na skutek dwóch tchnień, lecz dzięki jednemu tchnieniu. To zawsze do tej pory wyznawał, głosił i nauczał święty Kościół rzymski, matka i mistrzyni wszystkich wiernych. To trwale utrzymuje, głosi, wyznaje i naucza. To zawiera w sobie niezmienna i prawdziwa nauka prawowiernych Ojców i Doktorów zarówno łacińskich, jak i greckich".  Z Konstytucji „O pochodzeniu Ducha Świętego” soboru lyońskiego II (1274)

 22. Jeśli kto nie przyjmuje, że całe stworzenie powinno czcić Ducha Świętego, podobnie jak Syna i Ojca - sam się wyłącza ze społeczności wiernych.(..)   Synod rzymski (382 r.)

  Całość na stronie:

https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/duch_wiejek.html

„A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba” (Łk 24, 50).

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, którą celebrujemy w dzisiejszą niedzielę, jest – po Zmartwychwstaniu Chrystusa – kolejną epifanią / odsłoną w historii zbawienia. W niej to Trójca Przenajświętsza objawia pierwotny cel istnienia każdego człowieka, którym jest życie wieczne i głębokie zjednoczenie z Bogiem, jako Jego dzieci, w Jezusie Chrystusie Jednorodzonym Synu Ojca.

Kluczem do właściwego zrozumienia zbawczej misji naszego Pana, są Jego słowa, które skierował do faryzeusza Nikodema, podczas ich nocnej rozmowy: „A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 14). Jezus mówił wówczas o sobie jako o darze, jakim Ojciec z miłości do ludzi uczynił swojego Syna, baranku paschalnym złożonym w krwawej ofierze, dzięki któremu zostaliśmy pojednani z Bogiem. Pisze o tym św. Paweł w Liście do rzymian: „Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie. I nie tylko to - ale i chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie” (Rz 5, 10-11).

Z Maryją zwyciężysz

  
  Ipsa conteret … Ona, Maryja zmiażdży głowę węża.

  

 Szatan, największy wróg człowieka…

 Podstępny, bezwzględny mający jeden cel – oderwanie człowieka od Boga - zatracenie go na wieczność.

   

  Człowiek - im mniej liczy się z Panem Bogiem, tym mniej liczy się z obecnością szatana, nie dostrzega jego działań, lekceważy, nawet uświadamiane zagrożenia,  a niekiedy niestety go wybiera…

  Zły duch nie musi specjalnie zabiegać o tych, którzy sami mówią - w takiej, czy innej formie, Panu Bogu NIE. Sami się poddają w krąg jego oddziaływania.

   

  Walka jest o tych, którzy wybierają Pana Boga.

Modlitwa Wstawiennicza darem serca. Zapraszamy.

   Modlitwa Wstawiennicza.  Czym jest, czym może być?

  Bywa, że ktoś – często bliski, czy znajomy,  prosi nas o modlitwę.

  Ofiarujemy swoją modlitwę się za niego:  raz modlitewnie wspomnimy, czasem częściej, a może stale otaczamy go modlitwą, bo przecież dobrze mu życzymy i jest nam tak, czy inaczej bliski.

 Dobrze czynimy.

Niekiedy nawet,  widzimy owoce naszej modlitwy.

 

   Są jednak takie grupy ludzi, którzy wyrażają  gotowość do modlitewnego wsparcia każdego, kto  przychodzi, aby zanieść do Boga, za ich wstawiennictwem, swoją prośbę, intencję modlitewną.

  Grupy mniejsze, lub większe, których członkowie znają się, lub nie. Którzy mogą nic nie wiedzieć o proszącym, oprócz jego potrzeby, wyrażanej w zanoszonej intencji. 

  Są grupy, które mają jakąś określoną formę modlitwy, ale też takie, gdzie warunek jest tylko jeden.

  Modlitewna pamięć o potrzebujących. 
Każdego dnia ma po prostu być modlitwa w otrzymywanych intencjach. 

  

 Tak jest w naszej Inicjatywie Modlitwy Wstawienniczej.

   Forma modlitwy jest dowolna, ale Ci, którzy, jakby powierzają cząstkę swojego losu w nasze ręce, muszą mieć pewność, że zanoszone przez nich intencje, tak, czy inaczej, przed Panem Bogiem wesprzemy.   W różny sposób, zależnie od podjętego postanowienia, czy też  możliwości w danym dniu, ale zawsze!

„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę” (J 14, 23).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest kontynuacją mowy pożegnalnej Jezusa, która miała miejsce podczas Ostatniej Wieczerzy i swoistym manifestem Jego nieskończonej miłości do każdego człowieka. Podczas, gdy w Ewangeliach synoptycznych Jezus niejako wyraża i antycypuje swoje zbawcze ofiarowanie się za grzeszną ludzkość poprzez ustanowienie Eucharystii; przez danie uczniom, a za ich pośrednictwem każdemu człowiekowi, który w Niego uwierzy, swojego ciała jako pokarm i swojej krwi jako napój na życie wieczne, w Ewangelii św. Jana Zbawiciel wpisuje „godzinę” swego odejścia do Ojca, czyli swoją mękę, śmierć i chwalebne Zmartwychwstanie, w kontekst miłości uczniów „do końca”: „Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1).

Pragnąc, by uczniowie nie utożsamiali miłości jedynie ze wzniosłym uczuciem, Pan umył im nogi, wskazując, że miłość powinna zawsze wyrażać się w konkretnej posłudze  świadczonej drugiemu człowiekowi. 

Zaproszenie do miłości.

 W dzisiejszej Ewangelii otrzymujemy od Pana Jezusa nowe przykazanie. Przykazanie miłości wzajemnej, na wzór Jego miłości do każdego z nas.

To ma być znak przynależności do Jezusa, znak rozpoznawczy chrześcijanina.

   
   Święty Paweł na zakończenie Hymnu o miłości mówi:

„Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:

największa z nich jest miłość.” 1Kor. 13.13

 

  Miłość, stan tak upragniony przez każdego człowieka…

 Jest budowana, ale potem nie zawsze jest szanowana i pielęgnowana, a bez niej, jak czytamy w Hymnie, wszystko jest niczym.  Zasługa, nie jest zasługą, trudno o dobro, a życie nie daje człowiekowi szczęścia.

Już wiem...

 Ojciec zna swoje dzieci, wie czego im potrzeba, wie co noszą w sercu..

Kłamstwo nie ma sensu… jeśli ktoś próbuje coś ukryć przed Najwyższym, to tylko tyle znaczy, że jeszcze nie pojął, że my jesteśmy cali zanurzeni w Bogu…

  Ale mówienie prawdy też czasem jest „problematyczne”… słowa nas ograniczają…, bo jak wyrazić to co się czuje… gdy już padnie „kocham” i „wierzę” włącza sie rozum… zastanów się co mówisz… popatrz na swoją codzienność…, czy ty w ogóle umiesz kochać?

„Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich” (J 10, 29).

W zeszłą niedzielę rozważaliśmy perykopę ewangeliczną, w której Jezus potwierdził  pasterską misję Piotra. Trzykrotnemu pytaniu o miłość do Pana, które – według św. Augustyna – odpowiadało trzykrotnemu zaparciu się Apostoła, towarzyszyło trzykrotne polecenie pasienia  baranków i owiec: „Paś baranki moje! (…) Paś owce moje! (…) Paś owce moje!” (J 21, 15-17). Zatem Panem i Pasterzem owiec jest Zmartwychwstały, Piotr zaś stał się pasterzem - opiekunem stada, które Zbawiciel "nabył" swoją drogocenną krwią. Dziś Jezus potwierdza tę prawdę, wskazując na swoją wyjątkową relację z Ojcem, która sprawia, że staje się On dla ludzkości jedynym źródłem życia wiecznego.

W posłannictwie Piotra dostrzec możemy dopełnienie misji, której Stwórca udzielił człowiekowi, gdy powierzył mu stworzony przez siebie świat: „Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1, 28). Jezus objawia się w dialogu z Piotrem jako przedwieczne Słowo, o którym św. Paweł pisze, że „Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła” (Kol 16, 18).

Boża radość. Tydzień biblijny.

Radość - takimi chciałby widzieć nas Bóg. Radość, jak mówią poniższe słowa z Ewangelii Jana pochodzi od Pana.
J 15,11
To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Kiedy się smucimy, złościmy, kiedy jesteśmy niewierni, zawistni, niecierpliwi, bądźmy pewni, że uczucia te nie pochodzą od Boga...
Ga 5,22
Owocem zaś ducha jest: miłość, radość , pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność,

Jacy jesteśmy kiedy dotykają nas różne doświadczenia? Czy potrafimy ze spokojem patrzeć w przyszłość i z przebaczeniem w przeszłość?
Jk 1,2
Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia*.

Wola Twoja Panie. Czy wypełniam ją z radością, czy z lęku przed Tobą?
Jeśli w całkowitej wolności wypełniamy Słowo Boga, wówczas spokój i radość goszczą w naszych sercach...
Ps 40,9
Jest moją radością , mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu»*...

„Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!»” (J 21, 12).

  W perykopie ewangelicznej, którą Kościół rozważa podczas dzisiejszej Liturgii Słowa, Chrystus dokonuje swoistej syntezy misji rodzącego się Kościoła w świetle mocy swego Zmartwychwstania, wynosząc ją na wyższy, paschalny wymiar.

Podobnie jak w zeszłą niedzielę, inicjatywa leży całkowicie po stronie Pana, który wchodzi w życie uczniów, aby dopełnić posłania, którego udzielił im podczas swego ziemskiego nauczania.  „Pierwszego dnia tygodnia” (J 19, 20) Zbawiciel przyniósł pokój Apostołom, którzy trwali pogrążeni w smutku i lęku co do swojej przyszłości. Wówczas Pan włączył ich w swoją misję jednania i udzielił im, w mocy Ducha Świętego, władzy odpuszczania grzechów:  „A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»” (J 20, 21-23).  

Wydaje się jednak, że uczniowie nie podjęli jeszcze powierzonej im misji. Wrócili  bowiem do dawnego życia w Galilei, nad Morzem Tyberiadzkim, które porzucili, gdy poszli za Jezusem. 

3 maja Uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski.

   Święto to, ma swoje źródło w Ślubach Króla Polski, Jana Kazimierza, który 1 kwietnia 1656 roku oddał w Katedrze Lwowskiej, uroczystym aktem Polskę – całe Królestwo, pod opiekę Maryi, obierając Ją za Królową Polski.

  Pod tym linkiem możemy zapoznać się z tekstem Ślubów Jana Kazimierza:

http://brewiarz.pl/indeksy/pokaz.php3?id=6&nr=262  

   Natomiast pod poniższym linkiem, możemy zapoznać się z historią i okolicznościami, jakie doprowadziły do tego królewskiego aktu, oraz do ustanowienia Święta Matki Bożej Królowej Polski.

http://www.niedziela.pl/artykul/4734/Uroczystosc-Najswietszej-Maryi-Panny

 Maryjo, Królowo Polski, jak dobrze, że Jesteś. Proszę módl się za Polską, módl się za nami.

  Mamy dzisiaj również święto Konstytucji 3maja.

 Tak sobie myślę….

Czy, gdyby te królewskie Śluby były rozszerzone, wypełnione, to, czy trzeba by było Konstytucji 3 maja?

Czy taki dramatyczny okres w historii Polski miałby miejsce?