Wniebowstąpienie Pańskie.

   Liturgiczne przeżywanie tajemnic naszego zbawienia jest nie tylko wspominaniem, ale przede wszystkim doświadczaniem w mocy Ducha świętego dobrodziejstw płynących kontemplacji wydarzeń opisanych w Piśmie świętym w świetle Paschalnej ofiary Chrystusa.

  Tak również przeżywamy tajemnicę Wniebowstąpienia Pańskiego.

  Od pierwszych chwil po swoim zmartwychwstaniu Jezus daje do zrozumienia najbliższym sobie osobom, z którymi dzielił swoje ziemskie życie i które w sposób mniej lub bardziej świadomy uczestniczyły w jego zbawczym dziele głoszenia Królestwa Bożego, odpowiadając na Jego ludzką potrzebę bycia kochanym i akceptowanym, że ich relacje nabrały zupełnie nowego wymiaru. Oszołomionej Marii Magdalenie, która – nazwana po imieniu – rozpoznaje Nauczyciela w tajemniczym ogrodniku, poleca stanowczo: <<Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”>> J 20,17. To podwójne polecenie cechować będzie również relacje Jezusa z uczniami, teraz nazwanymi „braćmi” i całym Kościołem.

  Mimo, że Zmartwychwstały Pan będzie łamał chleb z uczniami z Emaus, spożywał posiłek z apostołami, a nawet poleci św. Tomaszowi dotknąć swoich ran, aby uleczyć jego niewiarę, to nie pozwoli się „zatrzymać”: będzie dawał – jak uczy nas św. Łukasz - <<wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym>> Dz 1, 3, po czym odchodził tak samo nagle i niespodziewanie jak przyszedł.

   Jednocześnie będzie ich przygotowywał do ostatecznego posłania.

Tak, jak napełnił Marię Magdalenę miłością, pozwalając jej doświadczyć radości ze swojego Zmartwychwstania, po czym posłał do zawiedzionych uczniów, by przygotowała ich na spotkanie ze sobą, tak ich samych będzie przez czterdzieści dni przygotowywał na spełnienie się „obietnicy Ojca”, że <<gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi>> Dz 1,8.

  Wniebowstąpienie Jezusa, tak jak wcielenie, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie, jest wpisanym w odwieczny plan zbawienia świata wydarzeniem poprzedzającym zesłanie Ducha świętego. Pełnym napięcia oczekiwaniem, jakie cechuje każde wydarzenie zbawcze. Z jednej strony smutnym, bo spowity w obłok Jezus znika uczniom z oczu, z drugiej pełnym radości, ponieważ właśnie po wstąpieniu do ich wspólnego Ojca jest, w mocy Pocieszyciela z tymi, którzy w głoszą Jego Ewangelię <<przez wszystkie dni, aż do skończenia świata>> Mt 28, 20.

  Teraz, gdy Jezus wstąpił do Ojca, nie ma sensu go „zatrzymywać”, skoro jest obecny w swoim mistyczny i eucharystycznym Ciele. Musimy jedynie posłuszni Jego słowu iść i owoc przynosić, ponieważ Dobra Nowina przepowiadana świadectwem życia i przeżywana we wspólnocie otwiera nas na obecność Chrystusa, która pociesza, uzdrawia i uświęca.

                                                                                     Arek