Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

 

 

Kłaniam się Tobie Anielski Chlebie.
Z głęboką wiarą. nadzieją, miłością,
I z głębi duszy uwielbiam Ciebie,
Choć jestem nicością.
Kłaniam się Tobie Boże utajony,
I z całego serca miłuję Ciebie,
Nie przeszkadzają mi tajemnicy zasłony,
Kocham Cię tak, jak wybrani w niebie.
Kłaniam się Tobie, Boży Baranku.
Który gładzisz mej duszy przewinienia,
Którego przyjmuję do serca każdego poranku,
A Ty mi pomagasz do zbawienia.

św. Faustyna (Dzienniczek 1324)

      

https://niezbednik.niedziela.pl/artykul/893/Boze-Cialo---swieto-Eucharystii

„Wszystko, co ma Ojciec, jest moje” (J 16, 15).

Uroczystość Najświętszej Trójcy, którą celebrujemy tydzień po Niedzieli Zesłania Ducha Świętego, jest ona syntezą objawienia Boga w Jego trójosobowej jedności natury.

Bóg objawia się człowiekowi w porządku historii zbawienia, która rozpoczyna się w chwili stworzenia, poprzez zbawienie i uświęcenie człowieka. W tym kontekście Bóg objawia swoje pragnienie, aby stworzenie uczynione na Jego podobieństwo miało udział w Jego chwale, to znaczy w Jego życiu. Dokonałoby się to również wówczas, gdyby człowiek nie odwrócił się od niego przez swoje nieposłuszeństwo. Skoro jednak grzech wszedł na świat, a razem z nim śmierć, w szczególności ta duchowa, która na wieki oddziela człowieka od Boga, Logos stał się człowiekiem – ofiarą. Teolodzy zastanawiają się, czy Syn wcieliłby się, nawet wówczas, gdy nie byłoby grzechu, jednak należy przede wszystkim czerpać wiedzą o Bogu z wydarzeń, które rzeczywiście miały miejsce, a do takich należy męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. To ona jest najgłębszym źródłem objawienia się Boga w Jego naturze i działaniu.

Św. Jan napisał w swojej Ewangelii:

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3, 16-17).

„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy” (J 14, 26)

  Święto Zesłania Ducha Świętego można w pełni zrozumieć w kontekście wydarzeń, które towarzyszyły chrztowi Pana w nurtach Jordanu z rąk Jana Chrzciciela:

 „A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: «Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie»” (Mt 3, 16-17).

Przyjmując chrzest na oczyszczenie z grzechów, Syn Boży zrównał się z tymi, których przyszedł zbawić, kontynuując kenozę, zapoczątkowaną przez Jego Wcielenie. To był moment zwrotny w życiu Jezusa, ponieważ oznaczał początek Jego publicznej, mesjańskiej misji. Miała się ona zakończyć poza murami Jerozolimy, gdzie – jak głosiły Pisma – Mesjasz miał zostać zamordowany i po trzech dniach zmartwychwstać. Z pewnością nie tak Żydzi wyobrażali sobie inaugurację ery mesjańskiej. Bóg całkowicie ich zaskoczył i odtąd zaskakiwał ich będzie nieustannie przez słowa i czyny Jezusa, który sam o sobie powiedział, że przyszedł wypełnić Prawo. Dlatego na nowo ukazywał pełnię jego mądrości oraz piękna, ukrytego pod ciężkim makijażem ludzkich nakazów i zakazów.

„Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz 1, 11).

Epifania Pana Jezusa wstępującego do chwały Ojca jest, podobnie jak ukazanie się uczniom w dniu Jego chwalebnego Zmartwychwstania, darem dla uczniów, którego celem jest wzmocnienie ich wiary i przypomnienie o jej misyjnym charakterze. Realizacja misji głoszenia Dobrej nowiny po całym świecie będzie możliwa w mocy Ducha Świętego, którego Pan nazywa „obietnicą Ojca”. 

 

„Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka».

Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.

„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14, 23-24).

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest odpowiedzią Jezusa na pytanie apostoła Judy:

„Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu” (J 14, 22).

Pytanie to zawiera istotną implikację: Jezus nie objawia się światu, który jest Mu wrogi, lecz tym, którzy Go przyjęli, to znaczy uwierzyli w Niego i otworzyli się na dar łaski wcielonego Słowa:

„Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego” (J 1, 12).

Z tego samego powodu Pan, po swoim chwalebnym Zmartwychwstaniu,  nie stanie się na powrót osobą publiczną, lecz objawi się wybranym przez siebie uczniom, jak uczy św. Piotr:

„Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych” (Dz 10, 20-42).

Chrystus objawia się swoim uczniom w kontekście ekonomii wiary: z jednej strony udowadnia realność swojego zmartwychwstania, pozwalając im dotykać swoje rany, jedząc z nimi i pijąc, z drugiej posyła ich, aby kontynuowali Jego zbawczą misję poprzez głoszenie, słowem i świadectwem, Dobrej Nowiny.

Jezus

Dziękuję Panie Jezu za Twoje zaproszenie.  

Przyjmuję je na całe moje życie.

Permanentnie chcę trwać w Tobie, Boże w Trójcy Świętej Jedyny.

Mój Stwórco, Odkupicielu i Pocieszycielu.

Drogo, Prawdo, Miłości i Życie moje.

Maryjo, proszę dopomóż, prowadź mnie.

                            Sławek +

      https://www.youtube.com/watch?v=x6rEFlYPdCA

„I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21,5)

 

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus łączy w jednej mowie; cierpienie chwałę i miłość. 

 

  

  Po pierwsze cierpienie, bo wyjście z Wieczernika Judasza, który definitywnie postanowił zdradzić Nauczyciela, sprawiło Jezusowi ból tym większy, że znał On zarówno tragiczne losy swojego ucznia, jak również wiedział, że wyjście Judasza jest początkiem Jego wyjścia, o którym rozmawiali z Nim Mojżesz i Eliasz podczas Przemienienia na górze Tabor.

Po drugie chwałę, ponieważ wyjście Jezusa jest w istocie Jego przejściem do Ojca przez krzyż, z którego Pan osądza świat i otwiera nam niebo zamknięte przez grzech pierworodny. Jezus wyraził następująco:

„Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 31-32).

Chwała Ojca objawia się w uniżeniu i haniebnej śmierci Syna, oraz Jego Zmartwychwstaniu, przez które Jezus pokonuje moc grzechu i śmierci będącej jego następstwem. Syn Boży poddaje się największemu upodleniu, jakiego człowiek mógł się dopuścić wobec drugiego człowieka w obliczu ustanowionego przez siebie prawa, aby właśnie tam rozpocząć drogę wywyższenia każdego człowieka, który zechce przyjąć łaskę zbawienia. Dla współczesnych Jezusowi Żydów chwała Boża była nierozłącznie związana z Jego nieskończoną mocą i potęgą, tymczasem w życiu Jezusa chwała Boża wyraża się najbardziej wówczas, gdzie jest On poniżony, słaby i bezbronny, jak prowadzona na rzeź owca.