„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy” (J 14, 26)

  Święto Zesłania Ducha Świętego można w pełni zrozumieć w kontekście wydarzeń, które towarzyszyły chrztowi Pana w nurtach Jordanu z rąk Jana Chrzciciela:

 „A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: «Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie»” (Mt 3, 16-17).

Przyjmując chrzest na oczyszczenie z grzechów, Syn Boży zrównał się z tymi, których przyszedł zbawić, kontynuując kenozę, zapoczątkowaną przez Jego Wcielenie. To był moment zwrotny w życiu Jezusa, ponieważ oznaczał początek Jego publicznej, mesjańskiej misji. Miała się ona zakończyć poza murami Jerozolimy, gdzie – jak głosiły Pisma – Mesjasz miał zostać zamordowany i po trzech dniach zmartwychwstać. Z pewnością nie tak Żydzi wyobrażali sobie inaugurację ery mesjańskiej. Bóg całkowicie ich zaskoczył i odtąd zaskakiwał ich będzie nieustannie przez słowa i czyny Jezusa, który sam o sobie powiedział, że przyszedł wypełnić Prawo. Dlatego na nowo ukazywał pełnię jego mądrości oraz piękna, ukrytego pod ciężkim makijażem ludzkich nakazów i zakazów.

„Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz 1, 11).

Epifania Pana Jezusa wstępującego do chwały Ojca jest, podobnie jak ukazanie się uczniom w dniu Jego chwalebnego Zmartwychwstania, darem dla uczniów, którego celem jest wzmocnienie ich wiary i przypomnienie o jej misyjnym charakterze. Realizacja misji głoszenia Dobrej nowiny po całym świecie będzie możliwa w mocy Ducha Świętego, którego Pan nazywa „obietnicą Ojca”. 

 

„Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka».

Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.

„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14, 23-24).

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest odpowiedzią Jezusa na pytanie apostoła Judy:

„Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu” (J 14, 22).

Pytanie to zawiera istotną implikację: Jezus nie objawia się światu, który jest Mu wrogi, lecz tym, którzy Go przyjęli, to znaczy uwierzyli w Niego i otworzyli się na dar łaski wcielonego Słowa:

„Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego” (J 1, 12).

Z tego samego powodu Pan, po swoim chwalebnym Zmartwychwstaniu,  nie stanie się na powrót osobą publiczną, lecz objawi się wybranym przez siebie uczniom, jak uczy św. Piotr:

„Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych” (Dz 10, 20-42).

Chrystus objawia się swoim uczniom w kontekście ekonomii wiary: z jednej strony udowadnia realność swojego zmartwychwstania, pozwalając im dotykać swoje rany, jedząc z nimi i pijąc, z drugiej posyła ich, aby kontynuowali Jego zbawczą misję poprzez głoszenie, słowem i świadectwem, Dobrej Nowiny.

Jezus

Dziękuję Panie Jezu za Twoje zaproszenie.  

Przyjmuję je na całe moje życie.

Permanentnie chcę trwać w Tobie, Boże w Trójcy Świętej Jedyny.

Mój Stwórco, Odkupicielu i Pocieszycielu.

Drogo, Prawdo, Miłości i Życie moje.

Maryjo, proszę dopomóż, prowadź mnie.

                            Sławek +

      https://www.youtube.com/watch?v=x6rEFlYPdCA

„I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21,5)

 

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus łączy w jednej mowie; cierpienie chwałę i miłość. 

 

  

  Po pierwsze cierpienie, bo wyjście z Wieczernika Judasza, który definitywnie postanowił zdradzić Nauczyciela, sprawiło Jezusowi ból tym większy, że znał On zarówno tragiczne losy swojego ucznia, jak również wiedział, że wyjście Judasza jest początkiem Jego wyjścia, o którym rozmawiali z Nim Mojżesz i Eliasz podczas Przemienienia na górze Tabor.

Po drugie chwałę, ponieważ wyjście Jezusa jest w istocie Jego przejściem do Ojca przez krzyż, z którego Pan osądza świat i otwiera nam niebo zamknięte przez grzech pierworodny. Jezus wyraził następująco:

„Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 31-32).

Chwała Ojca objawia się w uniżeniu i haniebnej śmierci Syna, oraz Jego Zmartwychwstaniu, przez które Jezus pokonuje moc grzechu i śmierci będącej jego następstwem. Syn Boży poddaje się największemu upodleniu, jakiego człowiek mógł się dopuścić wobec drugiego człowieka w obliczu ustanowionego przez siebie prawa, aby właśnie tam rozpocząć drogę wywyższenia każdego człowieka, który zechce przyjąć łaskę zbawienia. Dla współczesnych Jezusowi Żydów chwała Boża była nierozłącznie związana z Jego nieskończoną mocą i potęgą, tymczasem w życiu Jezusa chwała Boża wyraża się najbardziej wówczas, gdzie jest On poniżony, słaby i bezbronny, jak prowadzona na rzeź owca.

Fatima 1917. Objawienia Najświętszej Maryi Panny

Każdy z nas ma swoją drogę do Pana Boga.

Czy chce przed Nim stanąć, czy nie, to i tak stanie...

Wtedy dowie się o tym, czemu wiary nie chciał dać, albo wybrał sprzeciw.

  Od grzechu pierworodnego, propozycje życia bez Pana Boga, czy nawet wbrew niemu, były obecne stale. Teraz, gdy w życiu ludzi, ukazało się tak wiele różnych możliwości jego wypełnienia, często zdarza się, że miejsca dla Pana Boga zaczyna w nim brakować, albo schodzi on na dalszy plan. Czasem nawet, traktowany jest wrogo.

  Stanie się znów ważny, gdy przestaną być istotne te sprawy, które człowieka pochłonęły w okresie największej życiowej witalności.

   Życie człowieka, a za nim życie ludzkości, jest takie, jak często widać. Jest wiele i coraz bardziej różnorodnego zła...

   Ale każda czara ma swoją miarę. Miara ludzkiego zła i bezbożności, ma nią również.

Tydzień modlitw o powołania kapłańskie i zakonne

  Czwarta niedziela Wielkanocna – Niedziela Dobrego Pasterza, rozpoczęła Tydzień Modlitw o Powołania Kapłańskie, Zakonne i Misyjne. Zapoczątkował tę modlitwę Ojciec Święty Paweł VI, w odpowiedzi na widoczny już w tamtych czasach spadek powołań i liczby osób poświęcających swoje życie Panu Bogu i to tak wśród niewiast, jak i mężczyzn.

    Pierwszy Dzień Modlitw o Powołania, miał miejsce w Niedzielę Dobrego Pasterza 12.04.1964r.

  Obecnie trwamy w tygodniu modlitw o Powołania, który w tym roku nosi nazwę „Posłani w Pokoju Chrystusa”

   Zachęcamy do modlitwy o powołania, aby nie zabrakło nam, Ojczyźnie naszej i światu przewodników i posługujących na drodze prowadzącej do Zbawienia; tak żeńskich, jak i męskich.

 
  Prośmy też o wytrwanie na drodze powołania dla tych, którzy już powiedzieli Bogu TAK.

Miejcie wiarę w Boga i uciekajcie się pod opiekę Maryi. Ludzie zawsze byli różni. 

Pamiętajcie słowa Chrystusa Pana.

Nienawiść świata Świadectwo Ducha Świętego

  "Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził.  Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi.  Pamiętajcie o słowie, które do was powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać.  Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał."  J. 15,18-21

                        Modlitwy o powołania

                 MODLITWA JANA PAWŁA II O POWOŁANIA
  Do Ciebie, Panie, zwracamy się z ufnością! Synu Boży, posłany przez Ojca do ludzi wszystkich czasów i żyjących w każdym zakątku świata! Błagamy Ciebie, za pośrednictwem Maryi, Matki Twojej i Matki naszej: spraw, aby w Kościele nie brakowało powołań, zwłaszcza do szczególnej służby Twemu Królestwu.

  Jezu, jedyny Zbawicielu człowieka! Modlimy się do Ciebie za naszych braci i za nasze siostry, którzy odpowiedzieli “tak” na Twoje powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego i do misji. Spraw, aby ich życie odnawiało się każdego dnia i stawało się żywą Ewangelią. Panie miłosierny i święty, nadal posyłaj nowych robotników na żniwo Twego Królestwa! Pomagaj tym, których powołujesz, by Cię naśladowali w naszych czasach: spraw, by kontemplując Twoje oblicze, przyjmowali z radością tę przedziwną misję, którą im powierzasz dla dobra Twego Ludu i wszystkich ludzi. Ty, który jesteś Bogiem i żyjesz, i królujesz z Ojcem i Duchem Świętym na wieki wieków. Amen. 

                MODLITWA BENEDYKTA XVI W INTENCJI POWOŁAŃ
  Ojcze, spraw, by wśród chrześcijan rozkwitały liczne i święte powołania kapłańskie, które będą podtrzymywały żywą wiarę i strzegły wdzięczną pamięć o Twoim Synu Jezusie poprzez głoszenie Jego słowa i sprawowani Sakramentów, za pomocą których nieustannie odnawiasz Twoich wiernych. Daj nam świętych szafarzy Twojego ołtarza, którzy będą mądrymi i żarliwymi stróżami Eucharystii, Sakramentu najwyższego daru Chrystusa dla zbawienia świata.

Powołuj sługi Twego miłosierdzia, którzy poprzez sakrament Pojednania będą rozszerzać radość Twojego przebaczenia. Spraw, Panie, by Kościół przyjmował z radością liczne natchnienia Ducha Twojego Syna i posłuszny Jego wskazaniom troszczył się o powołanie kapłańskie i do życia konsekrowanego.