Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

   25 marca obchodzimy Uroczystość Zwiastowania Pańskiego.   Jesteśmy w okresie Wielkiego Postu i jednocześnie w oczekiwaniu na Święta, upamiętniające zbawczą misję Pana Jezusa.

    Tryumf Zmartwychwstania, poprzedzają rozważania męki Chrystusa.

   W tym też czasie, przypada uroczystość poświęcona temu, od czego  wszystko się zaczęło.  Archanioł Gabriel zwiastuje Maryi, że pocznie i porodzi Syna, któremu nada imię Jezus, oraz, że „Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida.  Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Łk. 1.32-33

     Zapoznajmy się z historią powstania i obchodzenia tej Uroczystości, jak również z nieodłącznie związanymi z nią Modlitwami:   Zdrowaś Maryjo, oraz Anioł Pański. 
   W podziękowaniu za Bożą Łaskawość i Fiat Maryi,  odmówmy teraz Tajemnicę I Radosną Różańca,  Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie.
                                                                               

                                                                         Sławek 

 

https://www.youtube.com/watch?v=_FFYAsybdX4  

  

https://www.youtube.com/watch?v=_3xjgPj9VPQ

                                                                    
Polecam również artykuł, zamieszczony pod poniższym linkiem:

„A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32).

W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Chrześcijanie czytają więc Stary Testament w świetle Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. Ta lektura typologiczna ukazuje niewyczerpaną treść Starego Testamentu. Nie pozwala ona zapomnieć, że Stary Testament zachowuje własną wartość Objawienia, potwierdzonego na nowo przez samego naszego Pana. Zresztą także Nowy Testament wymaga, by był czytany w świetle Starego. Czyniła to nieustannie pierwotna katecheza chrześcijańska. Według starożytnego powiedzenia, "Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym" – Novum in Vetere latet et in Novo Vetus patet” (KKK 129). Co więcej: „Kościół "usilnie i szczególnie upomina wszystkich wiernych... aby przez częste czytanie Pisma świętego nabywali „najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa” (Flp 3, 8). „Nieznajomość Pisma świętego jest nieznajomością Chrystusa” (św. Hieronim)” (KKK 133).

Powyższe zasady lektury Pisma Świętego są wyjątkowo przydatne, gdy chcemy zrozumieć sens historii zbawienia, która niejako kondensuje się w przeżywaniu i rozważaniu Triduum Paschalnego.

Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

Nie lękaj się.

 

Liturgię słowa z dzisiejszej niedzieli znajdziemy pod linkiem:

https://niezbednik.niedziela.pl/dzien/2021-03-21

Święty Józef, Patron i Opiekun każdego z nas.

   Święty Józef jest jednym z najbardziej czczonych w Kościele świętych. O nim i jego życiu wiemy tylko tyle, ile podają nam Ewangelie. Mateusz podaje, że pochodził z królewskiego rodu Dawida. Był cieślą, i - o ile można wywnioskować z przekazu biblijnego - prawym i dobrym człowiekiem. Pisze tak wprost Łukasz. O tym, jak zniósł macierzyństwo Maryi, możemy jedynie się domyślać. Opiekował się jednak Jezusem i Maryją troskliwie, przestrzegał przepisów prawa, chronił swoją rodzinę. Kiedy umarł - nie wiadomo. Domyślamy się, że wcześnie, bo podczas nauczania Jezusa, ani razu nie został wspomniany. Jego rola w posłannictwie Jezusa jest jednak duża, bo to jemu anioł nie tylko objawił narodziny Jezusa, ale też przestrzegał i prowadził pośród zasadzek życiowych. To jego wybranie jest najlepszym świadectwem, że musiał być człowiekiem wyjątkowym. 

  Hebrajskie imię Józef oznacza tyle, co "Bóg przydał". Prawdopodobnie w czasach Jezusa było bardzo popularne, i do dzisiaj jego popularność nie zmalała ze względu na św. Józefa.

     Ikonografia przedstawia Józefa jako starca, jednak najprawdopodobniej był młodzieńcem w pełni urody i sił.

     Może ze względu na jego opiekuńczość uważany jest za szczególnego patrona umierających i dobrej śmierci (chociaż niektórzy twierdzą, że to dlatego, że umarł na rękach Jezusa i Maryi).

Jak pragnę być podobnym do Jezusa? Czy w ogóle chcę być podobnym?

Jeśli rozważamy Słowo Boże, jeśli patrzymy w Serce Jezusa, to po to, aby w sobie je odzwierciedlić!

  „Córko moja, patrz w miłosierne Serce Moje i odbij litość Jego we własnym sercu i czynie, abyś ty, która głosisz miłosierdzie Moje, sama nim płonęła” (D 1688) – zachęcał Pan  Jezus  siostrę Faustynę… podobnie każdego z nas :) :) :)

  Każdy, kto chce być miłosierny, aby stać się takim wobec Braci… musi przygotować się na krzywdy i cierpienia. Musi być gotów  na to, że będą wykorzystywać jego dobroć i życzliwość, że będzie miał więcej pracy niż inni i mniej szacunku niż inni. Dlaczego?... bo tak było z Jezusem Chrystusem, a każdy ochrzczony to chrześcijanin czyli człowiek chrystusowy, należący do Chrystusa na wieki :)…

  Podobnie wiele przykrości i upokorzeń było udziałem Jego młodej służebnicy św. Faustyny, ale jej miłosierdzie wobec innych zawsze szło w parze z cierpliwością i łagodnością, całkowitym oddaniem siebie.

Jak możesz oczekiwać od Boga, że spełni każdą twoją prośbę, skoro ty odmawiasz bliźniemu? Jak myślisz otrzymać od Boga odpuszczenie grzechów, skoro ty nie chcesz zapomnieć drobnych urazów czy darować krzywd?

Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. J.3.17

  Ewangelia, którą rozważamy w IV niedzielę Wielkiego Postu wprowadza nas głębiej w klimat przejścia z ciemności do światła, ze śmierci do życia, od adoracji węża, wywyższonego na pustyni przez Mojżesza, do adoracji Jezusa, który został wywyższony na Golgocie dla naszego zbawienia.

  Okazją dla dzisiejszego nauczania Pana Jezusa była nocna wizyta Nikodema: „Był wśród faryzeuszów pewien człowiek, imieniem Nikodem, dostojnik żydowski. Ten przyszedł do Niego nocą i powiedział Mu: «Rabbi, wiemy, że od Boga przyszedłeś jako nauczyciel. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby Bóg nie był z Nim” (J 3, 2). Nikodem, choć uwierzył w boskie pochodzenie Jezusa, czekał, aż nadejdzie noc, aby się z Nim spotkać i wyznać swoją wiarę. Takie postępowanie powodowane było strachem przed reakcją Żydów wrogich Panu. Wprawdzie dostojnik ów podjął wędrówkę ku Prawdzie i Światłu, lecz była to wędrówka niedoskonała, ponieważ godził się on na kompromis z ciemnością, będącą – jak powie dziś zbawiciel – środowiskiem „umiłowanym” przez tych, którzy czynią zło (por. J 3, 19).

W tym sensie, mimo łaski Ducha Świętego, który wzbudził w nim wiarę, Nikodem przypominał duchowo swoich przodków, niepotrafiących – mimo ewidentnych znaków miłości i wierności ze strony Boga – wyrzec się niedowiarstwa, które owocowało szemraniem i odstępstwem, ilekroć coś szło nie po ich myśli.

Im mnie mniej, tym lepiej... Kochać i ufać...

Kocham, więc ufam... a jeśli dotyczy to relacji z Bogiem, to ufam na przepadek.

Kiedyś Pan Jezus określił warunki pójścia za nim.

  «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje.  Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je.  Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?  Mt.16.24b-26

  Niegdyś Ania M. w swoich rozmyślaniach, na naszej stronie, ujęła to tak, jak poniżej. Chciałem Jej słowa przypomnieć, w czasie, gdy Wiarą i z Zaufaniem Bogu u niektórych zrobił się problem. Niech obecny Wielki Post, nasze uczestnictwo w Nabożeństwach Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żali, oraz w Rekolekcjach, będą inne niż rok temu, a Eucharystia będzie naszym Życiem, a nie obawą przed Nim.

  Nie ma nic ponad Miłość. Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii nam o tym mówi jasno. Ożywmy naszą miłość do Boga, a i zaufanie wzrośnie/pojawi się. 

    Słowa Ani:

 Muszę zaufać…  

Bogu, że ma nad  wszystkim pieczę  i wie co dla nas najlepsze… ( już nauczyłam się, że to "najlepsze" w Bożej perspektywie wydłuża się na wieczność, a nie na teraźniejszość i bardziej odnosi się do ducha niż ciała… taka trochę inna optyka patrzenia)