„A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32).

W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Chrześcijanie czytają więc Stary Testament w świetle Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. Ta lektura typologiczna ukazuje niewyczerpaną treść Starego Testamentu. Nie pozwala ona zapomnieć, że Stary Testament zachowuje własną wartość Objawienia, potwierdzonego na nowo przez samego naszego Pana. Zresztą także Nowy Testament wymaga, by był czytany w świetle Starego. Czyniła to nieustannie pierwotna katecheza chrześcijańska. Według starożytnego powiedzenia, "Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym" – Novum in Vetere latet et in Novo Vetus patet” (KKK 129). Co więcej: „Kościół "usilnie i szczególnie upomina wszystkich wiernych... aby przez częste czytanie Pisma świętego nabywali „najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa” (Flp 3, 8). „Nieznajomość Pisma świętego jest nieznajomością Chrystusa” (św. Hieronim)” (KKK 133).

Powyższe zasady lektury Pisma Świętego są wyjątkowo przydatne, gdy chcemy zrozumieć sens historii zbawienia, która niejako kondensuje się w przeżywaniu i rozważaniu Triduum Paschalnego.

W Pierwszym czytaniu Pan Bóg obiecuje przez usta proroka Jeremiasza, że zawrze „z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze” (Jr 31, 31), ponieważ ich przodkowie złamali poprzednie przymierze, mimo, że Bóg był ich Władcą, który ujął ich za rękę i wyprowadził ich z ziemi egipskiej. W tych słowach objawia się miłosierdzie Stwórcy, który – zdradzony i odrzucony przez własny lud – nie wyrzeka się go, ale obiecuje mu ustanowienie nowego, doskonałego przymierza, w mocy którego, Prawo nie będzie zbiorem nakazów i zakazów, lecz integralnym elementem tożsamości każdego członka Bożego ludu: „Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem” (Jr 31, 33). Jedną z konsekwencji tej „operacji na otwartym sercu” ludu wybranego będzie powszechna znajomość Boga, oparta na doświadczeniu odpuszczenia grzechów i byciu nowym stworzeniem, czystym od wszelkiej skazy grzechu: „Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie - wyrocznia Pana, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał” (Jr 31, 34).

W Bożej obietnicy możemy dostrzec zapowiedź zbawczego i uświęcającego działania Trójcy Przenajświętszej. Ojciec posłał Syna, aby przez swoje wcielenie ukazał nam Jego prawdziwą tożsamość: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14, 9) i nauczył nas, że istota Prawa polega na miłości Boga i bliźniego, która jest zawsze, miłością ofiarniczą: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 12-13). Tym z nas, którzy zechcą uczynić swoimi słowa Zbawiciela i nimi żyć udziela, w sakramentach chrztu i bierzmowania, daru Ducha Świętego, który uczyni nas nowymi stworzeniami, uzdalniając nasze serca do poznania Boga i wypełniania Jego woli: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy” ( J 14, 15-17). Jednocześnie św. Paweł uczy, że dar Ducha Świętego wiąże się z odkupieńczym dziełem wcielonego Syna Bożego: „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4, 4-7).

Synostwo Boże, które otrzymaliśmy w mocy Ducha Świętego, będące wypełnieniem obietnic Starego Przymierza, zostało nam dane dzięki krwawej ofierze Jezusa Chrystusa, które jest istotą Nowego i Wiecznego Przymierza Boga z ludźmi, o czym mówi sam Zbawiciel, ustanawiając sakrament Eucharystii: „Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!» Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20). KKK zaś uczy nas: „Doskonałe wypełnienie Prawa mogło być jedynie dziełem Boskiego Prawodawcy, narodzonego pod Prawem w osobie Syna. W Jezusie Prawo ukazuje się już nie, jako wypisane na kamiennych tablicach, ale jako wyryte "w głębi jestestwa... w sercu" (Jr 31, 33) Sługi, który, ponieważ "niezachwianie przynosi Prawo" (Iz 42, 3), staje się "Przymierzem dla ludzi" (Iz 42, 6). Jezus do tego stopnia wypełnia Prawo, że bierze na siebie "przekleństwo Prawa" (Ga 3, 13) ciążące nad tymi, którzy nie wypełniają "wytrwale wszystkiego, co nakazuje wykonać Księga Prawa" (Ga 3, 10), ponieważ poniósł śmierć "dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza" (Hbr 9,15)” (KKK, 580).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest wyjątkowa, ponieważ z jednej strony wskazuje na uniwersalność zbawienia w Jezusie Chrystusie, który jest swoistym, duchowym centrum wszechświata, ku któremu zmierzają wszystkie narody, przyciągane siłą Jego boskiej miłości. Jednocześnie to dążenie, aby znalazło swój szczęśliwy finał, musi zaakceptować mediację Jego Kościoła: „A wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon [Bogu] w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go mówiąc: «Panie, chcemy ujrzeć Jezusa». Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi. A Jezus dał im taką odpowiedź” (J 12, 20-23). Grecy nie podeszli bezpośrednio do Jezusa, lecz zwrócili się do Filipa, który również sam nie przedstawił ich sprawy Jezusowi, ale wziął ze sobą Andrzeja. Prośba ich dwóch, pośredniczących między Grekami, a Jezusem, stała się zatem prośbą rodzącego się Kościoła: on jest kanałem, przez który Bóg wylewa swoją łaskę i objawienie na świat.

Odpowiedź Jezusa jest niezwykła, jak na Mesjasza / nieustraszonego wojownika, jakim chcieliby go widzieć Żydzi: zawiera z jednej strony świadectwo ludzkiego lęku przed męką i śmiercią / godziną uwielbienia Syna Człowieczego, z drugiej zaś całkowitego poddania woli Ojca: „Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław Twoje imię!»” (J 12, 27-28). W tych dramatycznych słowach wyraża się istota ofiary Chrystusa: straszliwe cierpienie i śmierć na krzyżu napawają Go lękiem i chciałby ich uniknąć, lecz świadomość, że w ten sposób wypełni wolę Ojca i uwielbi Jego imię, sprawia, iż Pan przyjmuje swój los zapowiedzianego Sługi Jahwe, ponieważ Jego miłość do Ojca jest większa niż wszelki strach.

To samo całkowite poddanie woli Boga i nieustanne oddawanie Mu chwały powinno charakteryzować również uczniów Jezusa. Jeśli chcemy pójść za Nim, musimy przyjąć, jako swoją logikę, która w niczym nie przypomina zasad, jakimi rządzi się świat: „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec” (J 12, 24-26). Pójść za Jezusem, to znaczy wkroczyć na drogę obumierania dla grzechu z oczyma jak On wpatrzonymi w Ojca, który czeka na nas razem z Synem, gdy jak On przejdziemy z krzyża naszej codzienności przeżytej w posłuszeństwie woli Bożej, przyciągnięci przez wszechogarniającą moc Jego miłości, prosto w szeroko rozwarte ramiona Zmartwychwstałego : „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32).  

                                                                  Arek

Liturgię słowa z dzisiejszej niedzieli znajdziemy pod linkiem:

https://niezbednik.niedziela.pl/dzien/2021-03-21