Sługa Boży Ojciec Wenanty Katarzyniec

  Tak sobie pomyślałem, aby nakreślić i polecić wszystkim, postać Sługi Bożego o. Wenantego Katarzyńca.
Jego grób jest w Kalwarii Pacławskiej z którą długo nie był związany, ale tam właśnie umarł. Kiedyś modliłem się przy jego miejscu pochówku nie znając dokładnie jego 32-letniego życia. Na ostatniej Mszy św. z modlitwą o uzdrowienie i uwolnienie, opowiedział nam o nim o. Józef Witko. Uświadomił nam, że tu w Polsce mamy o. Wenantego  nazywanego niekiedy polskim Szarbelem. https://www.youtube.com/watch?v=af27ugmwm-U 
  Gdy o. Witko żartobliwie niby powiedział, że Wenanty potrafi załatwić sporą gotówkę do dwóch tygodni, wszyscy zaczęli się śmiać – ja jednak po tym jak zacząłem czytać o nim, zacząłem do tego „żartu” podchodzić z większym dystansem.

„Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28, 20).

  Uroczystość Najświętszej Trójcy jest dopełnieniem epifanii Boga objawiającego się jako Ojciec, który stwarza, Syn który zbawia, Duch Święty, który uświęca.
 

Dziś zanurzamy się w tajemnicy Jedynego Boga, o którym Mojżesz powiedział do ludu wybranego: „Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie pełnić; by dobrze ci się wiodło i twym synom po tobie; byś przedłużył swe dni na ziemi, którą na zawsze daje ci Pan, Bóg twój” (Pwt 4, 39-40). W Starym Testamencie wyrazem wierności Izraelitów przymierzu z Bogiem było zachowanie przykazań, które Pan przekazał im przez Mojżesza na górze Synaj. Często jednak zachowanie Prawa stawało się celem samym w sobie, co szybko prowadziło do deformacji synowskiej relacji narodu żydowskiego z Bogiem, co wytykał mu Jezus:  „Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji” (Mk 7, 6-8).

Matczyne życie… różne odcienie-rozważania na Dzień Matki 26go maja 2018 roku.

Bycie matką- nadrzędny cel kobiety. Do tego powołania została postawiona przez Boga. Każda kobieta, natomiast Bóg dał wolną wolę i łaski rozeznania własnej drogi --- dlatego też nie każda kobieta rodzi dzieci, ale duchowo może być matką.

Serce matki – najtkliwsze ze wszystkich stworzeń- to serce matki. A mamy przecież niedościgniony wzór- Serce Matki Boga.

Jakże pojemne musi być serce matki, jakże twarde i odporne gdy dzieci zadają ból i cierpienie, jakże pełne miłości musi być serce matki, które łatwo przebacza każdą zniewagę, obelgę czy przekleństwo od własnych dzieci, jakże pełne nadziei musi być serce matki która modli się za swoje dzieci do końca swych dni nie widząc że modlitwy zostały wysłuchane. A jednak nadal trwa na modlitwie przed Tą która jest Matką wszystkich ludzi.

Historia Dnia Matki.

Święto, które wyraża nasz szacunek i zarazem podziękowanie matkom swoimi korzeniami sięga, aż po czasy starożytnej Grecji i Rzymu. Matki uważano tam za boginie i otaczano kultem jako symbole płodności i urodzaju. Wiosną w Grecji w trakcie Święta Matki Natury składano hołd Rei, a w Rzymie między 15 a 18 maja podobną cześć oddawano bogini Cybele.
  Zwyczaj świętowania powrócił następnie w Anglii i trwał od XVII do XIX wieku. W czwartą niedzielę postu  obchodzono tam „Mothering Sunday”- „niedzielę u matki”. Była ona wolna od pracy dlatego dorosłe dzieci mogły z łatwością przyjechać do domu. W tamtych czasach większość z ubogich dziewcząt i chłopców służyła w bogatych dworach z dala od rodziny, którą rzadko też widywała. W tą niedzielę matka otrzymywała od córki symboliczne ciasto.

O Duchu Świętym i uwielbieniu Pana

  Od kilku dni, staram się regularnie odmawiać litanię do Ducha Świętego.
Był okres, kiedy dość często uczęszczałem na spotkania parafialnej grupy Odnowy w Duchu Świętym.

Jestem ciekaw bliskiej relacji z Trzecią Osobą Trójcy Świętej.
Chciałbym, aby Duch Święty mną zawładną i to w pełnym znaczeniu tego słowa.
Moje myślenie, życie, działanie, na pewno było by wtedy inne, całkowicie podporządkowane Jemu, Jego natchnieniom i miłości, jaką chce mnie ogarniać każdego dnia. 

Modlę się, modlę...

Modlitwa to najcenniejszy dar dla drugiego człowieka, szczególnie kiedy jest nieznany, a my staramy się za niego modlić…

  Kiedyś usłyszałam słowa, że niemożliwym jest, aby ograniczony umysł człowieka, zrozumiał Nieograniczonego Boga.

Ja myślę tu i teraz i pragnę najlepiej na wczoraj, a Bóg w swojej nieskończonej miłości, widzi naszą rzeczywistość w zupełnie innym czasie i daje to, co w danym momencie jest dla nas najlepsze.

 Przeżywam noce duchowe, nie tracąc przy tym wiary, czekam i mocno wierzę, że Bóg pragnie tylko naszego dobra. Kiedy czuję, że w mojej modlitwie brakuje serca, wzywam pomocy Ducha Świętego. Myśli o tym, że modlitwa nie ma sensu, są podszeptami szatana- jesteś marny, do niczego. Często wątpliwości, rodzą pytania -  a jak nie wymodlę ?

„On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi” (J 16, 14).

  Zesłanie Ducha Świętego, które celebrujemy w dzisiejszą niedzielę stanowi wypełnienie  obietnicy, jaką Zmartwychwstały Chrystus złożył uczniom przed swoim Wniebowstąpieniem: „To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca (gr. epangelian tou Patros mou). Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka (gr. ex hypsous dynamin)»” (Łk 24, 44-49).

 Zstąpienie Trzeciej Osoby Boskiej na Maryję i na Apostołów w Wieczerniku było niejako początkiem trzeciego rozdziału w historii zbawienia, jaką w swojej łaskawości zaplanował odwieczny Bóg. Chociaż ich Autorem jest Trójca Przenajświętsza, to w każdym z nich w szczególny sposób wyodrębnia się działanie jednej z Osób Bożych. W Stworzeniu świata kontemplujemy działanie miłosiernego Ojca, w akcie zbawienia adorujemy uniżenie Umiłowanego Syna, który „stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia”, zaś w udzieleniu światu łaski uświęcającej płynącej ze zwycięstwa Jezusa nad grzechem i śmiercią wielbimy Ducha Świętego: Obietnicę Ojca zesłaną przez Syna.