Dzisiaj zapraszam do wysłuchania, obejrzenia świadectwa Krzysztofa, osoby najmłodszej z dotychczas prezentowanych, który Pana Boga nie odrzucał, ale korzystał z życia w sposób w którym Boga nie było i nie zanosiło się na spotkanie z Bogiem, a jeszcze mniejsza była szansa, żeby kiedyś o Nim świadczyć...
A jednak.
Zapraszam:
Słowa archanioła Gabriela skierowane do Maryi – "Raduj się, pełna łaski, Pan z Tobą" – są kluczowe dla zrozumienia, kim jest Maryja w Bożym planie zbawienia. Greckie słowo użyte tutaj, κεχαριτωμένη (kecharitōmenē), jest niezwykle bogate w znaczenie. Występuje w formie czasownika dokonanej, co wskazuje na stan trwały – Maryja jest już od momentu swego istnienia "napełniona łaską". Łaska, o której mowa, nie jest jedynie darem doraźnym, ale stanem bytowym Maryi.
To stosunkowo młode święto w katolickim kalendarzu liturgicznym, wprowadzone do obchodzenia w całym Kościele powszechnym na dzień 8 grudnia (9 miesięcy przed narodzinami Maryi, 8 września) przez papieża Klemensa XI w 1708 roku.
Wiara w niezwykłość poczęcia
Matki Bożej była powszechna już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, z
przywilejem tym optował już święty Augustyn. W XV wieku powstały pierwsze
orzeczenia na ten temat, ale Niepokalane Poczęcie, jako dogmat wiary ustanowił dopiero
papież Pius IX w 1854r w bulli "Ineffabilis Deus" („Niewyrażalny Bóg”).
Czytamy tam: "Najświętsza Maryja Dziewica od pierwszej chwili swego
poczęcia, przez łaskę i szczególny przywilej Boga wszechmogącego, na mocy przewidzianych zasług
Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, została zachowana nienaruszona
od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego". Grzech pierworodny jest
stanem w jakim poczyna się człowiek ze względu na utratę pierwotnej świętości
natury ludzkiej przez pierwszych rodziców Adama i Ewę, gdy okazali Bogu swą
nieufność i nieposłuszeństwo. Uwolnieniem z tego grzechu jest Sakrament Chrztu Świętego. Maryja została zachowana od
dziedzictwa grzechu pierworodnego, czyli nigdy nie była pod władzą szatana, za
to posiada szczególną bliskość z Bogiem, całkowite zawierzenie Mu i pełnię
człowieczeństwa.
Mimo tak szczególnego wyróżnienia, jest nam bliska przez Swoją doskonałość, do
której możemy dążyć, oraz przez Swoją miłość, którą ku nam kieruje.
W
Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny - 8 grudnia, od
godziny 12 do 13 przypada Godzina Łaski.
Matka Boża, objawiając się w Święto Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia
1947 r., pielęgniarce Pierinie Gilli w Montichiari we Włoszech powiedziała:
„Życzę sobie, aby każdego roku w dniu 8 grudnia w południe
obchodzono Godzinę Łaski dla całego świata. Dzięki modlitwie w tej godzinie
ześlę wiele łask dla duszy i ciała. Będą masowe nawrócenia. Dusze zatwardziałe
i zimne jak marmur poruszone będą łaską Bożą i znów staną się wierne i miłujące
Boga. Pan, mój Boski Syn Jezus, okaże wielkie miłosierdzie, jeżeli dobrzy
ludzie będą się modlić za bliźnich. Jest moim życzeniem, aby ta Godzina była
rozpowszechniona. Wkrótce ludzie poznają wielkość tej Godziny Łaski. Jeśli ktoś
nie może w tym czasie przyjść do kościoła, niech modli się w domu”.
Zamieszczam
linki w których możemy zapoznać się bliżej z okolicznościami tego Maryjnego
życzenia.
Słowo o historii Godziny Łaski
http://niedziela.pl/artykul/115667/nd/Godzina-Laski-8-grudnia-godz
Ksiądz Teodor o Godzinie Łaski i stanowisku Kościoła - 2024r.
Nawrócenie we dwoje...
Pan Bóg
dotyka, podnosi osoby, które w taki, czy inny sposób stają przed nim. Niekiedy
to może być, jakby przypadkowa sytuacja, w której udział mogą mieć inne osoby, a
niekiedy jest to wołanie przez łzy, jakby z ludzkiego duchowego niebytu.
Tym ostatnim przypadkiem jest świadectwo na które zapraszam.
Samo łacińskie słowo adventus oznaczało „przyjście”, ale nie odnosiło się do zwykłej wizyty. Słowo adventus było zarezerwowane wyłącznie dla cesarza, określało „przyjście” najważniejszego człowieka tamtych czasów, któremu oddawano boską cześć. Nic więc dziwnego, że chrześcijanie przejęli jego znaczenie.
Pierwsza wzmianka o celebrowaniu Adwentu, jako okresu poprzedzającego Boże Narodzenie pochodzi z IV wieku z terenów Galii (czyli współczesnej Francji). Miał on wówczas pokutny i postny charakter. Dlatego w tradycji zachowano postny, fioletowy kolor ornatów kapłanów. Odstępstwem od tego jest trzecia niedziela zwana „Gaudete”, niedziela radości ze względu na antyfonę przeznaczoną na ten dzień „Gaudete in Domino” – „Radujcie się w Panu”. Kapłani nakładają ornat w kolorze różowym.
Perykopa ewangeliczna, którą rozważamy w pierwszą niedzielę Adwentu, prowadzi nas ku eschatologicznemu wymiarowi tego okresu. Jezus mówi o znakach na niebie i ziemi, o trwodze narodów i ostatecznym triumfie Syna Człowieczego. Te słowa przypominają nam, że Adwent nie jest jedynie przygotowaniem na święta, ale przede wszystkim czasem otwierania się na rzeczywistość zbawienia i refleksji nad końcem czasów.
