Nie zrobić kroku za daleko, nie tracić nadziei... Nie pozostawać w osamotnieniu. Świadectwo ocalenia Andrzeja.

W dniu dzisiejszym zapraszam do wysłuchania świadectwa nawrócenia - powrotu do życia z Bogiem Andrzeja.

 Słowa z życia wzięte, słowa nawrócenia, które owocuje, słowa w których usłyszeć można odpowiedzialność za bliźnich, słowa posługi ku zbawieniu bliźnich.

  Nawrócenie, to taki Boży dotyk, który tak przemienia człowieka, że ten nie może już nie mówić o Panu Bogu, który widząc zmierzanie ku zatraceniu wiecznemu znajomych i nieznajomych nie pozostaje obojętny, stawia się Panu Bogu do dyspozycji.

   To jest jedna z podstawowych i najważniejszych postaw w życiu, oddać się do dyspozycji Panu Bogu. 

Dzisiejszy świat, dzisiejsza Polska potrzebuje takich ludzi.

Bracie i Siostro, chciej być posłanym.

  Świadectwo Andrzeja.

https://www.youtube.com/watch?v=dG4-NjcWwSo&t=6s

"Królestwo moje nie jest z tego świata".

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna stawia nas przed tajemnicą królowania Chrystusa – królestwa, które nie jest z tego świata. 

  Jezus w rozmowie z Piłatem objawia prawdę o swojej tożsamości, jako Króla, ale równocześnie odrzuca ziemskie wyobrażenia o władzy. Jego Królestwo nie opiera się na przymusie, sile militarnej czy politycznej dominacji, lecz na prawdzie. To królowanie jawi się, jako coś radykalnie innego od struktur tego świata, co wyraźnie widać w kontekście proroctwa Daniela 7, 13-14, gdzie Syn Człowieczy otrzymuje władzę, chwałę i królestwo wieczne od samego Boga.

  W obrazie Syna Człowieczego z Księgi Daniela widzimy majestat i potęgę, która nie zna granic czasu ani przestrzeni. Ta władza różni się od ludzkich imperiów, które są ulotne i budowane na przemocy. Syn Człowieczy jest ukazany, jako Ten, któremu wszystkie narody, ludy i języki oddają pokłon. Jego królowanie ma charakter uniwersalny i transcendentny. W świetle tego proroctwa, słowa Jezusa o swoim Królestwie w Ewangelii Jana nabierają głębszego znaczenia. To Królestwo nie jest ograniczone do jednej grupy etnicznej czy konkretnego miejsca na ziemi – obejmuje całą rzeczywistość stworzenia, a jego fundamentem jest miłość i prawda.

Wspomnienie św. Cecylii, dziewicy i męczennicy.... Świadectwo.

  Święta Cecylia jest patronką muzyki kościelnej i wszystkich, którzy śpiewem i muzyką wychwalają Boga.

https://www.youtube.com/watch?v=gPogWoAOh3o   Hymn do Świętej Cecylii

   Kocham muzykę, niemal wychowałem się przy orkiestrze prowadzonej przez mojego śp. Tatę. Jak pamiętam, towarzyszy mi od szkoły podstawowej do teraz.  W trakcie mojego życia, zajmowało mnie szerokiej jej spektrum, ale z czasem właśnie muzyka kościelna, religijna, śpiewanie dla Pana zaczęły towarzyszyć  mi najbardziej. Dzień zaczynam mi się od godzinek. Słuchanych, co prawda, bo przy okazji..., ale jednak.

  Święty Augustyn powiedział, że "Kto dobrze śpiewa śpiewa, ten modli się podwójnie."

  Ale, czy samym śpiewaniem da się wypełnić życie?...   

  Mam takie westchnienie, modlitwę do Pana:

"Panie Boże, proszę pozwól i pomóż mi, aby życie moje było modlitwą miłą Tobie. " A, że muzyki jest we mnie dużo, więc może do tego podwojenia, też się zbliżam...

   Myślę, że każdy tak, czy inaczej i przy różnej okazji,  śpiewa dla Pana Boga. Wiem, że to śpiewanie może każdemu różnie wychodzić. Niekiedy linia melodyczna trochę niektórym przeszkadza...

  Ale jest sposób, możliwość, aby śpiewać w sposób swoisty, jedyny, niepowtarzalny..., dobry.

Od Zacheusza do Marty. Świadectwo nawrócenia.

  Poniższym wpisem, rozpoczynamy publikację cyklu cotygodniowych świadectw nawrócenia, czy doświadczenia Pana Boga, przez osoby, które były daleko od Niego...

   W dzisiejszej Liturgii Słowa poznajemy historię nawrócenia Zacheusza.

  Zacheusz, to bogaty zwierzchnik celników, ściągający podatki dla rzymian, traktowany, jako kolaborant i stawiany poza wspólnotą wiernych Żydów. 

Ma on jednak pragnienie zobaczenia Jezusa... Trudno powiedzieć, że jest to pragnienie, aby zaistniała jakaś więź, relacja z Jezusem, ale spotkać Jezusa chciał. Tylko, tyle, ale i aż tyle.

  Do spotkania, zapewne, ku zaskoczeniu Zacheusza dochodzi, a historię i konsekwencje tego spotkania powinniśmy znać, ale ku przypomnieniu, link do Ewangelii zamieszczam na końcu tekstu.

  Bohaterką dzisiejszego wpisu jest jednak Pani Marta.

  Jak mówi w swoim świadectwie, również znalazła się przed Panem Jezusem. I na pewno Jej wewnętrzne odczucia, i to dlaczego znalazła się w Świątyni, trudno nawet porównać z "chceniem zobaczenia Jezusa przez Zacheusza", ale jednak przed obliczem Zbawiciela się znalazła. Owoce tego spotkania są niesamowite. Jest to jedno z najbardziej przemawiających do mnie świadectw.

Link do Świadectwa Marty:   https://www.youtube.com/watch?v=Kn25V_iJ8pk

"Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą".

Rozważając dzisiejszą perykopę ewangeliczną, możemy dostrzec głębokie przesłanie Jezusa dotyczące końca czasów. Pan mówi o wydarzeniach kosmicznych, które zapowiadają nadejście Syna Człowieczego. Słońce się zaćmi, księżyc przestanie dawać światło, a gwiazdy będą spadać z nieba. Te obrazy nawiązują do języka prorockiego, który znajdziemy w Starym Testamencie, zwłaszcza w Księdze Daniela. Tam prorok opisuje wizję Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach z wielką mocą i chwałą. Jezus, przywołując ten obraz, podkreśla, że to On sam jest wypełnieniem tego proroctwa. W Księdze Daniela Syn Człowieczy otrzymuje władzę, chwałę i panowanie wieczne. Jego Królestwo nie przeminie, a Jego władza obejmie wszystkie narody. Te słowa były źródłem nadziei dla Izraela, który oczekiwał Mesjasza. W nauczaniu Jezusa ten obraz nabiera nowego wymiaru. Syn Człowieczy przychodzi nie tylko, jako władca, ale także jako sędzia, który przywraca porządek i sprawiedliwość. Jezus ukazuje, że Jego powtórne przyjście będzie momentem triumfu Boga nad złem oraz pełnym objawieniem Jego Królestwa. Jednak te wydarzenia nie mają na celu wzbudzania lęku, lecz wzywają do ufności w Boży plan zbawienia.

W rozważanym fragmencie pada jedno z najbardziej zagadkowych zdań: „Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie.” Wypowiedź ta wzbudza wiele interpretacji i kontrowersji. Co oznacza „to pokolenie”? Czy Jezus zapowiadał, że koniec świata nastąpi jeszcze za życia Jego uczniów?

Narodowe Święto Niepodległości. 2024 r

https://www.youtube.com/watch?v=SpHMpMJu7PU

1. Gaude, mater Polonia.
Prole fecunda nobili,
Summi Regis magnalia
Laude frequenta vigili.

Amen

Tłumaczenie. (jedno z tłumaczeń.)

O ciesz się, Matko-Polsko
w sławne potomstwo płodna!
Króla królów i najwyższego Pana
wielkość uwielbiaj chwałą przynależną.

Amen

"Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony"

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna ukazuje kontrast między pychą uczonych w Piśmie a pokorą ubogiej wdowy. Jezus wykorzystuje tę scenę, aby przekazać głębokie nauki moralne, które są aktualne również dla  Jego współczesnych uczniów . Uczeni w Piśmie, skupieni na zewnętrznych przejawach pobożności, dążą do uznania i podziwu ze strony innych. Lubią chodzić w długich szatach, zajmować pierwsze miejsca w synagogach i na ucztach, a ich modlitwy są często na pokaz. Ich zachowanie jest przejawem pychy i próżności, co prowadzi do obłudy i braku autentyczności w relacji z Bogiem.

W kontraście do nich stoi uboga wdowa, która w ciszy i pokorze wrzuca do skarbony świątynnej dwa pieniążki, czyli wszystko, co miała na swoje utrzymanie. Jej gest jest cichy, niezauważony przez tłum, ale dostrzeżony przez Jezusa. Ofiara wdowy jest wyrazem jej głębokiej wiary, zaufania i całkowitego oddania się Bogu. Nie daje z nadmiaru, ale z niedostatku, co świadczy o jej ogromnej hojności serca.  Ponieważ  Bóg nie porównuje człowieka z innymi, ale ocenia każdego indywidualnie, patrząc na intencje serca, dlatego wdowa ofiarowała Mu najwięcej, bo dała wszystko, co miała. Jej ofiara była dla Stwórcy najcenniejsza, nie ze względu na wartość materialną, ale z powodu pełnego oddania i miłości. 

W świecie pełnym pozorów i dążenia do materialnych sukcesów, postawa wdowy jest niezwykle inspirująca dla współczesnego ucznia Chrystusa. Pokora wdowy uczy nas, że prawdziwa wartość nie tkwi w tym, jak postrzegają nas inni, ale w tym, jak widzi nas Bóg. Współczesny chrześcijanin powinien pielęgnować pokorę, unikając pokus nadmiernego dążenia do uznania, prestiżu i skupienia na własnych osiągnięciach. Nasze działania powinny być motywowane miłością i pragnieniem służby, a nie chęcią uzyskania korzyści czy uznania. Autentyczność w relacji z Bogiem oznacza nie tylko uczestnictwo w praktykach religijnych, ale także życie zgodne z nauką Chrystusa na co dzień.