„Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach!” (Mt 10, 27).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest częścią mowy Jezusa, który, powoławszy apostołów, teraz posyła ich, aby głosili Dobrą Nowinę.

„Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości” (Mt 10, 1).

„Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie". Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy!” (Mt 10, 5-8).

Aby lepiej zrozumieć, z jak przełomową chwilą mamy do czynienia, musimy zrozumieć, że dla uciemiężonych przez Rzym Izraelitów, przyjście Mesjasza i nastanie Bożego królowania było wydarzeniem utęsknionym i oczekiwanym bardziej niż cokolwiek innego. Dla Jezusa królowanie Boga – Ojca jest centralnym tematem Dobrej Nowiny. Mówi On o nastaniu Bożego królowania (malkut Jahwe), oraz nastaniu Mesjasza, którego wyglądał naród wybrany.

„Jezus łączył z pojęciem królestwa Bożego dwa aspekty znaczeniowe: aktualną, zrealizowaną obecność panowania Boga, i przyszłe, oczekiwane wypełnienie. To stanowisko najpełniej ujmuje nauczanie Jezusa o królestwie Bożym, gdyż uwzględnia całokształt jego wypowiedzi (wszystkie logia), wraz z ich polaryzacją między „już teraz” i „jeszcze nie”; w „teraz” królestwa Bożego zawarta jest nowość nauczania Jezusa w porównaniu ze środowiskiem palestyńskim – to w Jego osobie, słowach i czynach już zostało zapoczątkowane królestwo Boże, czas zbawienia, czasy ostateczne.

Rozesłanie... Czy jesteś, czy chcesz być posłanym?

... Jezus, widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów:  «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo»...

... «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie...

   W Ewangelii przypadającej na dzisiejszą niedzielę, zwróciły moją uwagę, zamieszczone powyżej zdania.

   Niekiedy słyszy się takie powiedzenie, że "wszystko już było".

Za czasów Pana Jezusa potrzebujących Słowa Bożego było dużo, a głoszących to Słowo, mało.

  Świat w swoim pędzie i świadomym działaniom wrogów Pana Boga i Kościoła - z jednej strony, a z drugiej pewnemu rozmiękczeniu, ludzi tworzących Kościół, doszedł do stanu, że pracy żniwnej robi się coraz więcej i to nawet tam, gdzie raczej robotników żniwnych można by się było spodziewać...

   Pan Jezus rozsyłając Apostołów, mówił, żeby nie szli do pogan, ale udali się do ludzi z Izraela, którzy się pogubili.

  Co powiedziałby teraz do ludzi swojego Kościoła, co powiedziałby do nas, do Ciebie?

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Serce mojego Boga, modlę się do Ciebie. Serce Jezusa, Syna Ojca Przedwiecznego,   Bądź nam drogą do Ojca.

Serce Jezusa, w łonie Matki Dziewicy przez Ducha Świętego utworzone,    Pomóż nam iść za Matką Twoją i naszą, według natchnień Ducha Świętego.

Serce Jezusa, ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone,    Daj nam Słowem Bożym żyć.

Serce Jezusa, nieskończonego majestatu,    Kłaniamy się Tobie.

Serce Jezusa, świątynio Boga,    Pragniemy przebywać w Tobie.

Serce Jezusa, przybytku Najwyższego,    Tyś domem naszym.

Serce Jezusa, domie Boży i bramo niebios,    Do Ciebie przez całe życie idziemy.

Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości,   Prosimy, rozpal serca nasze.

„Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mt 9, 13).

Powołanie celnika Mateusza, które jest tematem dzisiejszej perykopy ewangelicznej, objawia nam bożą metodologię, według której Jezus realizował zbawczą wolę Ojca. Jej sens wyraża zwięźle powiedzenie Jezusa zaczerpnięte z księgi proroka Ozeasza:

 „Miłości (gr. Eleos, miłosierdzie, współczucie) pragnę, nie krwawej ofiary” (Oz 6, 6).

Zatem Bóg oczekuje ode mnie miłosierdzia: wobec Niego, wobec mnie samego i wobec każdego innego człowieka.

Dziś najtrudniej jest nam okazywać miłosierdzie Bogu. Wydaje się nam, że potrzebuje On przede wszystkim naszego posłuszeństwa przykazaniom bożym i kościelnym; naszego uczestnictwa w celebracjach liturgicznych i modlitwy. Czyli ofiary: wprawdzie nie krwawej, ale z naszego czasu, który poświęcamy na akty religijne.

Tymczasem Jezus uświadamia faryzeuszom, którzy uważali się za ekspertów od Bożego Prawa i starali się gorliwie je wypełniać w swoim życiu, że w ogóle nie znają Boga, ponieważ ich serca są daleko od Jego serca, ich umysły od Jego umysłu. Tymczasem to właśnie z prawdziwego poznania Boga, z okazywania Mu miłosierdzia, płynie poznanie siebie samego, oraz innych i bycie dla siebie i innych miłosiernym. Świadczy o tym druga część cytowanego wersetu z księgi proroka Ozeasza. Całość brzmi następująco:

„Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń” (Oz 6, 6).

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

"... Jak łatwo można zatem zauważyć, znajomość kontekstu historycznego i kulturowego odgrywa istotną rolę w zrozumieniu tego co zaszło w trakcie Ostatniej Wieczerzy. Dzisiaj kapłan celebrując Eucharystię nie czyni tego, aby przypomnieć wszystkim zebranym co Jezus mówił w wieczerniku. Celebrans na mocy otrzymanych święceń naprawdę urzeczywistnia żywego Jezusa pod postacią chleba i wina. Jezus dał się nam wtedy właśnie po to, abyśmy mogli codziennie czerpać z Jego ciała i krwi. Tyle ile razy znowu wybrzmiewają słowa „To jest Moje Ciało” oraz „To jest Moja Krew” możemy być pewni, że On jest wtedy z nami, kochający, przebaczający i miłosierny...."

   W Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, gdy swoją obecnością na procesji, przyznajemy się do Chrystusa i wyrażamy swoją miłość do Eucharystii, pochylmy się w ciszy nad słowem, które nam Eucharystię, jeszcze bardziej, przybliża. 

   Zamieszczony fragment, niech będzie zachętą ku temu, a cały tekst znajdziemy pod linkiem:

http://www.ssb24.pl/niedziele,645,0

Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. J,3,16

   

 Uroczystość Trójcy Przenajświętszej, którą Kościół celebruje podczas dzisiejszej eucharystii, stanowi syntezę zbawczego objawienia się odwiecznego Boga w historii. 

  Św. Paweł uczy nas w Liście do Hebrajczyków: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1, 1-2). Mową Syna, o którym pisze Apostoł Narodów jest całe Jego życie: od momentu Wcielenia do ofiary paschalnej, którą Jezus złożył z siebie na krzyżu i – jak pisze św. Marek – „zawołał donośnym głosem i oddał ducha” (Mk 15, 37). Krzyk Zbawiciela na drzewie kaźni jest przemową, wyrażającą w dramatyczny sposób pełnię miłości Syna do Ojca i do ludzi, za których cierpiał i umarł w pohańbieniu. Jej następstwem jest dar Ducha Świętego, którego Jezus obiecał uczniom podczas ostatniej wieczerzy: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy (…) A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję” (J 14, 15-17; 26-27).

   Duch Święty, Trzecia Osoba Boska, którego Jezus konający oddał w ręce Ojca, po Jego chwalebnym Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu, w dniu Pięćdziesiątnicy zstąpił na Maryję i Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku, rozpalił ich ogniem miłości, udzielił im głębokiego poznania ekonomii Bożego zbawienia i dał im moc, aby jako Kościół kontynuowali misję głoszenia Dobrej Nowiny pogrążonemu w ciemnościach grzechu światu, obdarzając go prawdziwym pokojem, który jest darem Jezusa. Nie można bowiem autentycznie i owocnie głosić Ewangelii o pokoju między Bogiem a ludźmi, nie doświadczywszy wcześniej osobiście zbawczej mocy Ducha Świętego. Dlatego pierwsze słowa Jezusa, który przyszedł do pogrążonych w lęku uczniów związane były właśnie z pokojem i uświęcającą mocą Ducha Świętego, którą otrzymujemy dzięki wierze w Jezusa i Jego zwycięstwa nad śmiercią: „Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia (…), przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego!” (J 20, 19-22).

Pierwszy czwartek miesiąca. Prosimy Was o modlitwę za kapłanów

  Pierwszy czwartek miesiąca to wyjątkowy dzień, w którym czcimy Chrystusa, jako Najwyższego Kapłana, klękając przed Nim obecnym w Najświętszym Sakramencie i dziękując za dar Eucharystii, z którym nierozerwalnie złączona jest posługa kapłańska. 

  Święta s. Faustyna przytacza w Dzienniczku (1784) słowa Jezusa: „Napisz, sekretarko moja, że kierownikiem dusz jestem ja sam bezpośrednio - a pośrednio prowadzę je przez kapłana i każdą prowadzę do świętości drogą mnie tylko wiadomą”.
   Dlatego w pierwszy czwartek miesiąca, Kościół modli się za kleryków, o powołania kapłańskie, zakonne, misyjne i za księży, bez których nie moglibyśmy uczestniczyć w Eucharystii, ani przystępować do sakramentów świętych, o czym wielokrotnie wspominał niestrudzony Święty Jan Maria Vianney.