Modlitwa o pomnożenie wiary

Jezu Chryste,
Boski dawco wiary.
Dziękuję Ci za dar głębokiego przekonania
o prawdach Twojej Boskiej nauki.

 

 

Dzięki Twej łasce wiem,
że tajemnice wiary są rękojmią niepojętej wielkości,
mądrości Boga i Jego miłości do ludzi.
Wiem i to, że w zmiennej doli i niedoli doczesnego życia
są one nieomylną zapowiedzią wieczystej rzeczywistości,
do której powołałeś każdego człowieka.

Panie, wierzę, a mimo to przeżywam niepokoje,
chociaż ich nie spostrzega nikt z mojego otoczenia.

Niepokoi mnie najbardziej moja chwiejność
na widok buntu i niewiary wielu chrześcijan.
Niepokoją mnie nieuczciwi ludzie,
których pewność siebie i głośna zdobywczość w złem
usiłują przekreślić Twoje święte prawa. 

Odbierają mi odwagę niezrozumiałe wydarzenia,

 niezgodne - jak mi się zdaje - z Opatrznością Bożą.

„Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą” (Łk 16, 31).

 

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest kontynuacją wykładu Jezusa poświęconego ekonomii zbawienia. Pan uczy nas, jaki powinien być nasz stosunek do dóbr materialnych, w perspektywie powołania do życia wiecznego w pełnym zjednoczeniu z Bogiem. Syntezą nauczania Jezusa na ten temat są słowa:

„Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6, 20-21).

Istotą życia chrześcijanina jest robienie wszystkiego, aby jego serce znalazło się kiedyś w niebie, blisko serca Boga, oraz abyśmy weszli do nieba bogaci w akty miłosierdzia, które upodabniają nas do Tego, który jest Miłością miłosierną.

Wspomnienie Świętego Ojca Pio z Pietrelciny

23 września obchodzimy wspomnienie Świętego Ojca Pio z Pietrelciny. Jednego z Patronów naszej Inicjatywy Modlitwy Wstawienniczej.

  Zamieszczam zestaw  materiałów,  na temat tego Świętego, w tym link do filmu, i zapraszam do zapoznania się z Jego osobą, duchowością i posługiwaniem.

 Święty Ojcze Pio, prosimy módl się za nami.

   Sławek 

Życiorys O.Pio

http://www.opio.waw.pl/patron.php

Stygmaty
http://adonai.pl/ludzie/?id=136

Bilokacja i zapachy
http://adonai.pl/swieci/?id=137

Cuda o. Pio

„Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy [wszystko] się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków” (Łk 16, 9).

Najważniejszym celem, dla którego Syn Boży stał się człowiekiem było zbawienie świata. Powyższe stwierdzenie może wydawać się wręcz banalnym, ale należy zawsze mieć je na uwadze, kiedy rozważmy słowa i czyny naszego Pana, opisane w Ewangeliach. Szczególnie mocno w dzisiejszych czasach, gdy powszechnie chce się obdarzyć Go wszystkimi innymi, znakomitymi tytułami, ale zabrać ten najważniejszy, że Jezus jest jedynym zbawicielem świata.

Przemawiając do słuchaczy w parabolach, Jezus zdawał sobie sprawę, że nie zawsze są one łatwe w bezpośrednim zrozumieniu, ale to stanowiło element Jego misji, jak tłumaczył swoim uczniom, w przypadku przypowieści o siewcy:

„On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana [tajemnica]” (Mk 4, 11-12).

Pełnią objawienia zostaliśmy obdarzeni po zmartwychwstaniu Jezusa, który – jak w przypadku uczniów idących do Emaus – sam dokonał egzegezy Pism w świetle swojej Paschy, oraz po zesłaniu Ducha Świętego na Maryję i Apostołów. My doświadczamy tej łaski dzięki sakramentom świętym, szczególnie Bierzmowaniu, w którym sakramentalnie zostajemy namaszczeni Duchem Świętym, aby rozumieć Słowo Boże i głosić Dobrą Nowinę.

”A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się” (Łk 15, 32).

 

  Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy stanowi istotę Dobrej Nowiny, którą Jezus głosił swoim słowem i przykładem życia. Jest ona swoistym „sercem Ewangelii”, ponieważ istotą natury Boga, którego głosił Jezus jest miłość (por. 1 J 4, 8).

To właśnie nieskończona miłość jest jedyną przyczyną, dla której Bóg stworzył świat, a szczególnie człowieka, którego obdarzył łaską bycia podobnym do siebie (por. Rdz 1, 26-27). Po upadku prarodziców Bóg nie odtrącił ludzkości skażonej grzechem pierworodnym, lecz posłał swojego Syna, aby przywrócił nam utraconą godność swych dzieci. Św. Jan pisze: „W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy” (1 J 4, 1-10).

„Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem” (Łk 14, 33).

Tematem dzisiejszej perykopy ewangelicznej są warunki bycia uczniami Jezusa.

„Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem” (Łk 26, 27).

Mając na uwadze kontekst społeczny, który charakteryzował się silnymi więzami rodzinnymi i klanowymi, oraz znaczenie krzyża dla współczesnych Jezusowi żydów, Jego słowa musiały wywołać szok i niechęć, nawet, jeśli łagodziło je semickie zrozumienie słowa zwrotu „w nienawiści” jako „w mniejszej miłości” (warto porównać je ze słowami Jezusa w Ewangelii wg. św. Mateusza: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mt 10, 37)). Jezus nigdy nie wzywał do nienawiści, lecz do miłości nie tylko Boga i bliźniego, lecz również i wroga.

„Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14, 11).

Perykopa ewangeliczna, którą rozważaliśmy w zeszłym tygodniu, zakończyła się słowami Jezusa:

”Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi” (Łk 13, 30).

W ten sposób Pan konfrontował ludzką ocenę rzeczywistości z jej Bożym osądem, zgodnie z nauczaniem prorockim, wyrażonym przez Izajasza w następujących słowach:

„Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi” (Iz 55, 8-9).

Jezus, który jest Słowem Ojca i Światłością Świata, rozświetla ciemności grzechu i konfrontuje ludzkość z Bożą mądrością:

„A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu”(J 3, 19-21).