Rokitno luty 2018. Moje pielgrzymowanie. Świadectwo Tomasza

   Na wstępie bardzo dziękuje za wszystkie otrzymane intencje.   One dają siłę!!!  Naprawdę!

   Przekonałem się już o tym w czasie, gdy brałem udział w zawodach, półmaratonach a nawet dzięki intencjom, które ofiarowywałem Ojcu zdołałem ukończyć maraton. Oczywiście wraz z modlitwą.

   Dziękuje Anecie i Sławkowi za skoordynowanie akcji, dzięki czemu otrzymałem wszystkie prośby, podziękowania, które mogłem zabrać ze sobą. Dziękuje również za otrzymane błogosławieństwo na drogę.

   Nic się nie dzieje bez przypadku, tego jestem pewien. Początkowo wyprawa była planowana na poniedziałek - "JA" uważałem, że jestem w stanie dojść do Rokitna i tego samego dnia wrócić. Bo przecież idę z Bogiem do Matki... Jednak, gdy miałem wyruszyć o trzeciej rano - dopadł mnie leń. Tak sobie wówczas to tłumaczyłem. Wybrałem wówczas inny wariat, z noclegiem. Plan i tym razem był ambitny- pieszo do Rokitna, spowiedź, msza, Apel Jasnogórski.  Następnego poranka wstać, wybrać się na Kalwarię Rokitniańską i następnie pokonać choćby 12 km do stacji PKP. To był "mój" plan, ale Ojciec widział to inaczej…

    
    Sanktuarium w Rokitnie stało się dla mnie bardzo wyjątkowe, - po pierwsze, jest najbliżej mego miejsca zamieszkania - dystans ok 38km, to akurat na całodzienną pielgrzymkę.   Znajduje się tam cudowny obraz Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej.  Dopiero od mniej więcej półtora roku zacząłem rozumieć dlaczego to sanktuarium jest dla mnie tak ważne - ponieważ w życiu brakowało mi cierpliwości i pokory. I właśnie przed Mateńką proszę o łaskę cierpliwości, pokory i wyleczenia z egoizmu, bo wiem, że tylko w cierpliwości i pokorze mogę  znaleźć w życiu miłość.

   Plecak spakowany, intencje swoje, a także od uczestników Modlitwy Wstawienniczej w porannej modlitwie złożone Mateczce, więc punkt ósma czas ruszyć.  Mam wrażenie, że nie potrafię się tak pięknie i żarliwie modlić, jak inni, gdy czytam ich świadectwa, ale być może ja otrzymałem od Boga dar chodzenia - aby przez wysiłek, wyrzeczenie i cierpienie, tak chwalić Pana i się modlić?  

  W jednej ręce różaniec, w drugiej krzyż z ekstremalnej drogi krzyżowej.

 Pogoda?- Pan Bóg się postarał bezwietrznie, bez opadów i takie słoneczko mi towarzyszyło, że nie było czuć mrozu. Nawet w pewnym momencie chyba lekko się opaliłem. Zacząłem od różańca, następnie prywatna rozmowa z Bogiem. Gdzieś tak po 5h, stwierdziłem, że plan był zbyt ambitny, ale wiedziałem że muszę dojść przed cudowny obraz. Idąc dalej, prawie 2,5h słuchałem konferencji ojca Adama Szóstaka, akurat o miłości... tak się nagrało.  Trasę znam już na pamięć i gdy stanąłem na ostatnim wzniesieniu, wiedząc, że za chwilę i ujrzę dwie wierze kościoła w Rokitnie, to mimowolnie na twarzy pojawił się szeroki banan, a z ust padło "Dziękuje Ci Matko".

   Pochyliłem się Najświętszej Panience, chwila dla siebie, za moment spowiedź- wierzę, że też wyjątkowa, bo otrzymałem na niej patrona w walce ze swoimi słabościami- św Michała Archanioła.  Następnie Msza Święta. Już wówczas wiedziałem, że plany na dzień jutrzejszy będę musiał zmienić- złe obuwie spowodowało, że prawa noga odmówiła posłuszeństwa.

   Rano powrót samochodem do Gorzowa. Mateczka uczy mnie pokory... po raz kolejny. A ja tę naukę przyjmuje z całym szczerym sercem. Po Mszy kolacja… i jak na chwilę położyłem się, aby odpocząć, tak obudziłem się… po apelu. Zmęczenie wzięło górę.

   Jednak następnego dnia - mały cud! Noga na tyle zdrowa, że postanowiłem udać się na Kalwarie Rokitniańską, aby pokonać drogę krzyżową. 4,5km i ... 32 stacje, jak napisane w przewodniku, co również mnie zdziwiło, bo nie wiem czemu  naliczyłem 25! W ciszy, z własnym krzyżem, przepraszając i błagając o wybaczenie za wszystkich, których w życiu skrzywdziłem. Przed powrotem pokłon Pannie Rokitniańskiej i do domu.

   Już kilkanaście razy tu byłem, ale ten był jakiś wyjątkowy. Może dlatego, że po raz pierwszy nie przyszedłem tylko prosić, ale także dziękować za otrzymywaną Bożą miłość, za wszystko co mnie spotkało przez ostatnie półtora roku, za cierpliwość i pokorę której doznaje każdego dnia...

  Żegnając się z Rokitnem, w ogrodzie sanktuarium przeczytałem pewne zdanie, które brzmiało mniej więcej tak  "Panie nie zabieraj mojego krzyża, ale proszę daj mi siły, abym mógł go dźwigać".

   Ja wiem, że to co mnie spotkało , jest tylko z mojego egoizmu. Czasu nie cofnę, ale wyciągam lekcję i uczę się cnót, których mi brakowało.  Bo tylko One mogą mnie doprowadzić do prawdziwego szczęścia. Panie daj mi siły...

   ps. W życiu Pan Bóg stawia nam osoby przez które chce nam coś powiedzieć - tak też w ostatnim czasie było w moim życiu. Zrozumiałem słowa, że dobroć dana powraca ze zdwojoną siłą.  Chciałem bardzo szczególnie podziękować  Eli KS… list i  jego zawartość, który otrzymałem zadział na mnie jak... powiem tak - wlał mi Ducha Wiary.

  Podaję link do strony  Sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej w Rokitnie.

https://www.rokitno.org/

                                       
                                 Z Panem Bogiem Tomasz W