Cud poczęcia - świadectwo Ani i Grzegorza

  
  Ciąża to błogosławieństwo, jedni są nim obdarowani szybko, inni czekają miesiącami,
a czasami latami. Czas oczekiwania staje się z każdym miesiącem trudniejszy, jednak chcę powiedzieć tym wszystkim którzy nadal czekają i tracą nadzieję, że warto walczyć, warto wierzyć!

  Nasza historia zaczęła się w 2010 roku kiedy to wzięliśmy ślub i zaczęliśmy się starać o dziecko, wydawało się nam, że to nic trudnego. Po kilku miesiącach nieudanych prób zaczęliśmy się zastanawiać dlaczego się nie udaje. Poszłam do lekarza, pani dr stwierdziła , że mam dwurożną macicę ale wszystko ok. i dalej mamy się starać, jednak minął rok, półtora
i dalej nic. Za namową koleżanek zmieniłam lekarza, po kilku nieudanych próbach przy monitoringu cyklu lekarz zalecił badanie drożności jajowodów. Zabieg wykazał, że tylko jeden jajowód jest drożny, a w dodatku nie mam dwurożnej macicy tylko jej przegrodę.
   Żeby zwiększyć szanse na zajście w ciążę miałam wykonany zabieg usunięcia przegrody. Okazało się również, że mąż też ma słabe parametry, a u mnie w czasie monitoringu lekarz stwierdził, że nie pękają mi pęcherzyki i musiałam co miesiąc brać zastrzyk na ich pęknięcie. Wszystkie miesiące starań były dla nas bardzo bolesne, z każdym nowym miesiącem rosła we mnie nadzieja, że może tym razem się uda, a każda kolejna porażka przynosiła coraz więcej łez i bólu. W tym okresie gorąco modliłam się do Boga o dziecko, wręcz się z Nim kłóciłam. Oprócz nas modliła się za nas rzesza ludzi, ponieważ Anetka (moderatorka strony) wysyłała naszą intencję raz w tygodniu.

Ja powoli traciłam nadzieję.

  Po następnych bezowocnych miesiącach postanowiliśmy z mężem, że staramy się do końca roku (2013), a potem odpuszczamy. W grudniu 2013 roku poszłam do lekarza, jak co miesiąc sprawdzić, czy są pęcherzyki, miałam cichą nadzieję że tym razem się uda....
  W końcu za kilka dni miały być święta Bożego Narodzenia i moje urodziny.... Tak sobie myślałam, że może Bóg da mi prezent urodzinowy, jednak po badaniu okazało się, że pęcherzyk jest ale, w jajniku z niedrożnym jajowodem. Myślałam, że rozpłaczę się u lekarza, on tylko powiedział żeby się nie poddawać i przyjść za miesiąc. Potem były święta, w Kościele gorąco się modliłam żeby we mnie zaczęło się rozwijać nowe życie, prosiłam Boga o dar bycia matką. W tym miesiącu już nie myśleliśmy o planowych staraniach. Tak jak założyliśmy wcześniej, zakończyliśmy etap wspomagania medycznego i stwierdziliśmy, że co ma być to będzie.

  10 stycznia miałam silne przeczucie, że powinnam zrobić test i zrobiłam go następnego dnia. Ten test okazał się szczęśliwy ... byłam w ciąży! Dwa dni później u lekarza zobaczyłam na usg małą kropeczkę, myślałam że zemdleję ze szczęścia. Lekarz stwierdził, że czasami tak się zdarza, że drożny jajowód przechwytuje jajeczko z drugiego jajnika. Jednak ja nie wierzę w prawa medycyny, wiem że to Bóg dał nam to dziecko. Przecież oprócz niedrożnego jajowodu nie pękały mi pęcherzyki, a ja zaszłam w ciążę bez zastrzyków na ich pęknięcie! W tej chwili nasz CUD ma 6 miesięcy i jest naszym największym szczęściem. Warto ufać Bogu, warto się modlić i nie poddawać się! Dziękuję wszystkim którzy się za nas modlili, to między innymi dzięki Wam możemy się cieszyć naszym małym synkiem.

                                                                             Ania i Grzegorz.

  Aniu i Grześku, Dziękujemy za piękne świadectwo. Niech będzie ku pokrzepieniu dla tych, którzy tracą nadzieję.

  Niech Wam Bóg Błogosławi.   
                                                                             Aneta i Sławek