„Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36).

W Kazaniu na Górze, według św. Mateusza, Jezus, zwracając się  do swoich uczniów, powiedział:

„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić” (Mt 5, 17).

To wypełnienie Prawa i Proroków polegało na Wcieleniu Syna Bożego, zapowiedzianego przez Mojżesza:

”I odrzekł mi Pan: «Dobrze powiedzieli. 18 Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę. Jeśli ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy” (Pwt 18, 17-19).

W swoich rozważaniach papież Benedykt XVI łączy powyższy fragment Pisma Świętego z obietnicą wyłącznie częściowego oglądania Boga przez Mojżesza:

”I znowu rzekł: «Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu». I rzekł jeszcze Pan: «Oto miejsce obok Mnie, stań przy skale. Gdy przechodzić będzie moja chwała, postawię cię w rozpadlinie skały i położę rękę moją na tobie, aż przejdę. A gdy cofnę rękę, ujrzysz Mnie z tyłu, lecz oblicza mojego tobie nie ukażę»” (Wj 33, 20-23),

Papież pisze: „Nawet jeśli Mojżesz zanurza się w obłoku bliskości Boga i rozmawia z Nim jak Jego przyjaciel, nie może ujrzeć Jego oblicza. Zatem obietnica posłania „proroka podobnego do Mnie” zawiera w sobie niewypowiedziane słowami, większe jeszcze oczekiwanie: ostatniemu Prorokowi, innemu Mojżeszowi, będzie dane to, czego odmówiono pierwszemu. Będzie On mógł rzeczywiście i bezpośrednio oglądać oblicze Boga i będzie mógł przemawiać nie dlatego, że ujrzał tylko plecy Boga, lecz jako w pełni widzący. Wiąże się z tym także oczekiwanie, że nowy Mojżesz będzie Pośrednikiem doskonalszego Przymierza od tego, które Mojżesz mógł sprowadzić w w Synaju (zob. Hbr 9, 11-24)” (Joseph Ratzinger Benedykt XVI „Jezus z Nazaretu. Od Chrztu w Jordanie do Przemienienia” s. 23).

Odpowiadając Filipowi na prośbę, aby pokazał uczniom Ojca, Jezus rzekł:

„Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: "Pokaż nam Ojca?" Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie” (J 14, 9-11).

Prawdziwi uczniowie Jezusa

Warunki naśladowania Jezusa

  "Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje.  Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je.  Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić?  Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?  Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi»."

Mk, 8, 34-38

Błogosławieni jesteście, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. Łk. 6. 20

 

 W zeszłym tygodniu rozważaliśmy perykopę powołania pierwszych uczniów. Św. Łukasz pisze, że po doświadczeniu mocy i świętości Chrystusa, której zewnętrznym wyrazem był cudowny połów, Szymon, Jakub i Jan, „przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim” (Łk 5, 11).

 Pójście za Jezusem w Jego drodze ku Golgocie jest dla każdego ucznia procesem wyrzekania się samego siebie i upodabniania się do Niego, do uczestnictwa – przez dźwiganie swojego krzyża – w Jego Passze, do którego wezwany jest każdy członek mistycznego Ciała Chrystusa. Podobnie zostawienie wszystkiego, choć wyraża się w konkretnej rezygnacji z dotychczasowego życia, z jego wygód i przyjemności, w istocie jest naśladowaniem kenozy / uniżenia Zbawiciela, o której pisze św. Paweł w Liście do Filipian: „On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi” (Flp 2, 6-7). Uniżenie się Jezusa, jego ubóstwo, począwszy od narodzenia w Betlejemskiej grocie, aż do skonania w nagości i wyszydzeniu na drzewie krzyża, za murami Jerozolimy, jest dobrowolnym darem jaki Ojciec czyni z Syna w mocy Ducha Świętego, dla naszego zbawienia. Tylko tak przyjęty i przeżyty dar powołania do bycia uczniem i naśladowcą Zbawiciela ma sens i przynosi owoc obfity. Apostoł Narodów przypomina nam: „Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić” (2 Kor, 8, 9). Dopiero wówczas, gdy doświadczymy w naszym życiu łaski chrystusowego zubożenia „dla was”, będziemy w stanie stać się darem dla innych, który wymaga ofiary, czasem heroicznej.

Litania do Matki Bożej z Lourdes

Kyrie eleison. Chryste eleison. Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata Boże,
Duchu Święty Boże,
Święta Trójco jedyny Boże,

Najświętsza Panno w Lourdes objawiona, módl się za nami.
Najświętsza Panno pokutę zalecająca,
Najświętsza Panno, uzdrawiające źródło wskazująca,
Najświętsza Panno potwierdzająca Swe Niepokalane Poczęcie,
Niepokalana Córo Boga Ojca,
Niepokalana Matko Syna Bożego,
Niepokalana Oblubienico Ducha Świętego,
Niepokalana Świątynio Trójcy Przenajświętszej,
Niepokalane odzwierciedlenie Mądrości Bożej,
Niepokalana Jutrzenko sprawiedliwości,
Niepokalana Arko Przymierza,
Niepokalana Dziewico krusząca głowę węża piekielnego,

„I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim” (Łk 5, 11).

Dzisiejszą perykopę ewangeliczną tworzą dwa fragmenty Ewangelii wg. św.  Łukasza: nauczanie z łodzi i cudowny połów ryb. W obu, obok Jezusa pojawiają się rybacy, którzy jako pierwsi zostają powołani do posługi Słowa, którą Mistrz z Nazaretu porównał do łowienia ludzi.

„Pewnego razu - gdy tłum cisnął się do Niego aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret - zobaczył dwie łodzie, stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy” (Łk 5, 1-3).

Na początku jest potrzeba Boga Człowieka. Cisnący się wokół Niego tłum, spycha Go do jeziora, utrudniając Mu nauczanie. Jezus wpada na pomysł, aby ze środowiska zwykle wrogiego Żydom, jakim było morze, uczynić – dzięki pomocy rybaków – miejsce głoszenia Dobrej Nowiny.

Potem jest odpowiedź człowieka: Jezus prosi o pomoc Szymona, aby porzucił swoje zajęcie i użyczył Mu łodzi. Szymon zgadza się i dzięki temu Jezus kończy swoje nauki z łodzi kołyszącej się na wodach jeziora Genezaret.

Święto Ofiarowania Pańskiego

Ofiarowanie, spotkanie, oczyszczenie, światło, Światłość,  Maryja.

Z takimi określeniami zetkniemy się czytając o przypadającym na dzień dzisiejszy Święcie Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej.

   Do nich należałoby jeszcze dodać słowo obecność. Bez obecności Maryi i Józefa nic by się nie dokonało.

  Obecność w Świątyni...

Ofiarowujący się i ofiarowany Jezus. "Panu Bogu, co boskie"...

"Jestem z wami, aż do skończenia świata" - mówił, posyłając swoich uczniów, u kresu swojej ziemskiej misji Pan Jezus.

   I ON JEST.

  A czy my jesteśmy?

Czy spotykamy się z Nim, czy czujemy się posłanymi?

Niesiemy Jego światło?

Czy stajemy za Maryją, która przyniosła Jezusa?

„Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (Łk 4, 21).

  Perykopa ewangeliczna, którą słuchamy w dzisiejszej Liturgii Słowa jest kontynuacją perykopy, którą rozważaliśmy w poprzednią niedzielę. Łączy je następujące zdanie:

 „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (Łk 4, 21).

Powyższe słowa Jezusa mogą umknąć naszej uwadze, szczególnie w kontekście dramatycznych wydarzeń, które po nich nastąpiły. Tymczasem są to jedne z najważniejszych słów wypowiedzianych przez Pana w Jego publicznym nauczaniu.

Jezus odnosi się do powszechnego w Izraelu oczekiwania na Mesjasza, którego zapowiada Izajasz:

„Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana” (Łk 4, 18-19).

Jest w powyższych słowach mowa o tożsamości Mesjasza, który będzie namaszczony bezpośrednio przez Boga Duchem Pańskim. To namaszczenie będzie jednocześnie wskazywało na służebną misję Bożego Pomazańca, który stanie się Posłańcem przychodzącym po to, aby czynić dobrze wszystkim, a w szczególności ubogim (wymiar ekonomiczny), więźniom (wymiar społeczny), oraz niewidomym (wymiar zdrowotny). Innymi słowy Mesjasz całkowicie poświęci się misji odnowy człowieczeństwa w każdym jego wymiarze, szczególnie zaś tych ludzi, którzy szczególnie potrzebują Bożej interwencji.