„I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim” (Łk 5, 11).

Dzisiejszą perykopę ewangeliczną tworzą dwa fragmenty Ewangelii wg. św.  Łukasza: nauczanie z łodzi i cudowny połów ryb. W obu, obok Jezusa pojawiają się rybacy, którzy jako pierwsi zostają powołani do posługi Słowa, którą Mistrz z Nazaretu porównał do łowienia ludzi.

„Pewnego razu - gdy tłum cisnął się do Niego aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret - zobaczył dwie łodzie, stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy” (Łk 5, 1-3).

Na początku jest potrzeba Boga Człowieka. Cisnący się wokół Niego tłum, spycha Go do jeziora, utrudniając Mu nauczanie. Jezus wpada na pomysł, aby ze środowiska zwykle wrogiego Żydom, jakim było morze, uczynić – dzięki pomocy rybaków – miejsce głoszenia Dobrej Nowiny.

Potem jest odpowiedź człowieka: Jezus prosi o pomoc Szymona, aby porzucił swoje zajęcie i użyczył Mu łodzi. Szymon zgadza się i dzięki temu Jezus kończy swoje nauki z łodzi kołyszącej się na wodach jeziora Genezaret.

Święto Ofiarowania Pańskiego

Ofiarowanie, spotkanie, oczyszczenie, światło, Światłość,  Maryja.

Z takimi określeniami zetkniemy się czytając o przypadającym na dzień dzisiejszy Święcie Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej.

   Do nich należałoby jeszcze dodać słowo obecność. Bez obecności Maryi i Józefa nic by się nie dokonało.

  Obecność w Świątyni...

Ofiarowujący się i ofiarowany Jezus. "Panu Bogu, co boskie"...

"Jestem z wami, aż do skończenia świata" - mówił, posyłając swoich uczniów, u kresu swojej ziemskiej misji Pan Jezus.

   I ON JEST.

  A czy my jesteśmy?

Czy spotykamy się z Nim, czy czujemy się posłanymi?

Niesiemy Jego światło?

Czy stajemy za Maryją, która przyniosła Jezusa?

„Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (Łk 4, 21).

  Perykopa ewangeliczna, którą słuchamy w dzisiejszej Liturgii Słowa jest kontynuacją perykopy, którą rozważaliśmy w poprzednią niedzielę. Łączy je następujące zdanie:

 „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (Łk 4, 21).

Powyższe słowa Jezusa mogą umknąć naszej uwadze, szczególnie w kontekście dramatycznych wydarzeń, które po nich nastąpiły. Tymczasem są to jedne z najważniejszych słów wypowiedzianych przez Pana w Jego publicznym nauczaniu.

Jezus odnosi się do powszechnego w Izraelu oczekiwania na Mesjasza, którego zapowiada Izajasz:

„Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana” (Łk 4, 18-19).

Jest w powyższych słowach mowa o tożsamości Mesjasza, który będzie namaszczony bezpośrednio przez Boga Duchem Pańskim. To namaszczenie będzie jednocześnie wskazywało na służebną misję Bożego Pomazańca, który stanie się Posłańcem przychodzącym po to, aby czynić dobrze wszystkim, a w szczególności ubogim (wymiar ekonomiczny), więźniom (wymiar społeczny), oraz niewidomym (wymiar zdrowotny). Innymi słowy Mesjasz całkowicie poświęci się misji odnowy człowieczeństwa w każdym jego wymiarze, szczególnie zaś tych ludzi, którzy szczególnie potrzebują Bożej interwencji.

Święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła

Przeżywamy dzisiaj Święto Nawrócenia Św. Pawła Apostoła

  W dziewiątym rozdziale Dziejów Apostolskich czytamy:

"Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich. Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł."

   Sam św. Paweł, w 22 rozdziale Dziejów Apostolskich mówi o tym tak:

  "Prześladowałem tę drogę, głosując nawet za karą śmierci, wiążąc i wtrącając do więzienia mężczyzn i kobiety, co może poświadczyć zarówno arcykapłan, jak cała starszyzna. Od nich otrzymałem też listy do braci i udałem się do Damaszku z zamiarem uwięzienia tych, którzy tam byli, i przyprowadzenia do Jerozolimy dla wymierzenia kary."

   Czyż nie widzimy tu zagorzałego wroga Chrystusa? Wszak sam Pan Jezus to powiedział, gdy zainterweniował w życie swego prześladowcy, mówiąc: "Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?"

   Jakie jednak słowa, spodziewając się rychłej śmierci, wypowiada św. Paweł w drugim liście do Tymoteusza?

  "W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem.  Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego."

   Można powiedzieć, że całe życie św. Pawła, upłynęło w relacji z Chrystusem...

Tylko, jakże ta relacja była inna przy końcu życia,  niż u początku... Jakby  z piekła do Nieba.

  Pan Bóg, zwalając go na ziemię, mocno potrząsnął Szawłem, ale bywa też inaczej, jak w spotkaniu Pana Boga z Eliaszem, gdy Bóg przyszedł, nie w wichurze, trzęsieniu ziemi, czy ogniu, ale w szmerze łagodnego powiewu. 1. Kr. 19

  Dwaj słudzy Boga, dwa z Nim spotkania, jakże odmienne, ale jakże realne i owocne...

    Życie większości nas, Polaków, naznaczone jest znamieniem Chrztu Świętego.

Kiedyś Św. Jan Paweł II mówił do Francji i Francuzów: "Francjo, co zrobiłaś ze swoim Chrztem?"

„Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami” (1 Kor 12, 27).

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna przybliża nam jeden z najtrudniejszych momentów w publicznej działalności Jezusa. Jest to jednocześnie moment niezwykle ważny, ponieważ dotyczy wypełnienia się proroctw dotyczących przyjścia Mesjasza.

Jezus na miejsce objawienia swojej mesjańskiej tożsamości wybrał Nazaret. Miasto, w którym się wychował i pracował, gdzie znali Go wszyscy „według ciała”. Może właśnie dlatego swoim krewnym, sąsiadom, towarzyszom zabaw i kolegom z pracy Jezus oświadczył w Synagodze:

„Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (Łk 4, 21).

Z całą pewnością nie tego się po Nim spodziewali, gdy:

„Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione” (Łk 4, 20).

Dlatego podjęli decyzję, że zamiast szukać w Jezusie znaków obecności Ducha, w którego pełni, i przez którego prowadzony, przybył do swoich, zwrócą się ku temu, co w Nim jedynie ludzkie, co – jak im się wydawało – dobrze znali:

„A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: «Czy nie jest to syn Józefa?»” (Łk 4, 22).

Z Maryją ku jedności Chrześcijan.

  Przeżywamy Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan.
Rozbicie chrześcijan, to antyświadectwo dla niewierzących i osób z innych religii, a dla bardziej wrażliwych, zapewne i zgorszenie.
To również ból Jezusa, który pragnął i modlił się o jedność przyszłego kościoła.
To, w sumie... lekceważenie Pana Boga... do którego przecież wszyscy Chrześcijanie wołają.
Oby nie było kiedyś tak, że Pan Bóg w pierwszym pytaniu zapyta nas, Chrześcijan, o jedność ...
Bo, czy wypełniamy to, o co Jezus się modlił?

  "Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; 21 aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. 22 I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno [stanowimy]. 23 Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś."

J, 17-23

        Módlmy się o jedność Chrześcijan, słowami św. Jana Pawła II

„Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie»” (J 2, 5).

 

Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy, stanowi kolejną odsłonę w misterium objawienia się chwały Jezusa.

 

 W Prologu Czwartej Ewangelii Jan Chrzciciel wskazał na Jezusa, jako na Tego, który przewyższył go godnością, gdyż był wcześniej od niego, zaś Ewangelista dodaje:

„Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył” (J 1, 16-18).

W swoim świadectwie Jan Chrzciciel wskazuje na paschalną naturę mesjańskiej misji Jezusa, mówiąc o Nim:

„Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29).

Oraz objawia boską naturę namaszczonego przez Ducha Świętego Mesjasza: