„Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli” (J 2, 22).

Pierwsze słowa dzisiejszej perykopy ewangelicznej wprowadzają nas w klimat zbliżających się świąt Triduum Paschalnego: „Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie” (J 2, 13-14). Mamy zatem podany czas i miejsce, w którym dokona się najważniejsze wydarzenie w dziejach wszechświata: odwieczny Logos, Syn Boży, który stał się człowiekiem, umrze na krzyżu hańby za nasze grzechy, i zmartwychwstanie trzeciego dnia, wypełniając w ten sposób obietnice zbawienia złożone upadłej ludzkości.  

W Ewangeliach synoptycznych publiczna działalność Jezusa opowiedziana jest, jako Jego wędrówka / wstępowanie z Galilei do Judei, dokładnie ku świętemu miastu Jerozolimie, za którego bramami wstąpi do Ojca z tronu krzyża: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie». To powiedział zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć” (J 12, 32-33). Dla Żydów, zakorzenionych w mentalności Prawa, z jego licznymi nakazami i zakazami, tajemnica zbawienia przez ofiarę złożoną przez Boga z własnego Syna, mimo ewidentnego podobieństwa do ofiary Izaaka, której Bóg zażądał od Abrahama, okazała się całkowicie niezrozumiała: „Na to tłum Mu odpowiedział: «Myśmy się dowiedzieli z Prawa, że Mesjasz ma trwać na wieki. Jakżeż Ty możesz mówić, że potrzeba wywyższyć Syna Człowieczego? Któż to jest ten Syn Człowieczy?» Odpowiedział im więc Jezus: «Jeszcze przez krótki czas przebywa wśród was światłość. Chodźcie, dopóki macie światłość, aby was ciemność nie ogarnęła. A kto chodzi w ciemności, nie wie, dokąd idzie. Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości». To powiedział Jezus i odszedł, i ukrył się przed nimi” (J 12, 33-36).

24 godziny męki Pana naszego Jezusa Chrystusa

 

  Okres Wielkiego Postu jest, powinien być, czasem zacieśnienia naszej więzi z naszym Panem i Zbawicielem Jezusem Chrystusem. Przeżywamy  wtedy rekolekcje, uczestniczymy w nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali. Jest to 40 dni postu, modlitwy i jałmużny.

  Jest to też czas, w którym niektóre osoby uczestniczą w rekolekcjach trwających w takiej, czy innej formie, przez cały czas Wielkiego Postu.  Podejmują też,  w  tym czasie, w swoim środowisku różne formy apostołowania. 

  W ten właśnie sposób, zostałem obdarowany książką " 24 Godziny Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa",  według Luizy Piccarrety i zachęcony, do odprawienia na jej podstawie, domowych rekolekcji.

   Ja tą książką nikogo z Was nie obdaruję, ale znalazłem jej wersję audio i nią chciałem się z każdym z Was podzielić, oraz zachęcić do domowych, osobistych rekolekcji.

  Podaję link do zapoznawczego wstępu i kolejnych 24 godzin z Męki Pana Jezusa:  https://www.youtube.com/watch?v=z97vQBk1i3g&list=PL19zCYWowYWewt_C24VjIW7o7lkMrw44N

     Życzę owocnej pracy duchowej.

                                                                 Sławek +

Dobre słowo, pożądane i aktualne zawsze:

Pierwszy czwartek miesiąca

Pierwszy czwartek miesiąca to wyjątkowy dzień, w którym czcimy Chrystusa, jako Najwyższego Kapłana, klękając przed Nim, obecnym w Najświętszym Sakramencie i dziękując za dar Eucharystii, z którym nierozerwalnie złączona jest posługa kapłańska.

  Dlatego w pierwszy czwartek miesiąca, Kościół modli się za kleryków, o powołania kapłańskie, zakonne, misyjne i za księży, bez których nie moglibyśmy uczestniczyć w Eucharystii, ani przystępować do Sakramentów Świętych.

  Przed nami kolejny pierwszy czwartek miesiąca. 

  Doceniając rolę i znaczenie Kapłanów w życiu każdego człowieka, prosimy o modlitwę za Nich… za Osoby duchowne w ogóle…  dzisiaj, ale nie tylko w ten szczególnie poświęcony tej modlitwie dzień, czyli pierwszy czwartek każdego miesiąca, ale każdego dnia.

„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9, 7).

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, Kościół rozważał tajemnicę czterdziestodniowego pobytu Jezusa na pustyni. Jego kulminacją było, po zwycięstwie nad Szatanem, który Go kusił, doświadczenie swoistego stanu szczęśliwości, w którym nasz Pan „Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu” (Mk 1, 12). Obraz ten nawiązuje do proroctwa Izajasza, w którym Mesjasz, przywróci sprawiedliwość, oraz powszechny pokój, również ten między zwierzętami, a wówczas: „Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze” (Iz 11, 9).  To przesłanie obejmuje całą historię stworzenia i zbawienia, ponieważ sięga nie tylko ku czasom ostatecznym, ale również ku ich początkom, gdy człowiek doświadczał szczęścia płynącego z przyjaźni z Bogiem i życia w harmonii z przyrodą: „Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę” (Rdz 2, 19).

Jezus jawi się nam zatem, jako Boży Logos, centrum czasu i przestrzeni, zaś Jego zwycięstwo nad Szatanem – kusicielem, jest przywróceniem przez Zbawiciela pierwotnej harmonii, oraz wyniesieniem człowieka do godności Bożego dziecka. Dokona się to w tajemnicy paschalnej Chrystusa, dlatego podczas Liturgii Światła „Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę”  ( „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega”,  za: ekai.pl).

W tym sensie należy również rozumieć przepowiadanie Jezusa: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1, 15).

Męka Pana Jezusa. Ogrójec.

  

Pojmanie 
   To powiedziawszy Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie.  Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili.  Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią.  A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: "Kogo szukacie?"  Odpowiedzieli Mu: "Jezusa z Nazaretu". Rzekł do nich Jezus: "Ja jestem". Również i Judasz, który Go wydał, stał między nimi.  Skoro więc rzekł do nich: "Ja jestem", cofnęli się i upadli na ziemię.  Powtórnie ich zapytał: "Kogo szukacie?" Oni zaś powiedzieli: "Jezusa z Nazaretu".  Jezus odrzekł: "Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść!"  Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: "Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś".  Wówczas Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos.  Na to rzekł Jezus do Piotra: "Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec?"  J.18.1-11

Słowo Boże naszą mocą.

  

   Kuszenie Pana Jezusa podczas postu na pustyni, jest pierwszym z tematów dzisiejszej Ewangelii. Ewangelista Marek napisał o tym bardzo skrótowo. 

  W Ewangelii Łukasza i Mateusza mamy podane więcej faktów i znamy ten dialog Pana Jezusa z szatanem.

  Chcę zwrócić uwagę na pochodzenie słów, których używał Pan Jezus. Mówił: Napisane jest... Nasz Zbawiciel dyskutował z diabłem za pomocą Słowa Bożego.

  Inteligencję i znajomość Słowa Bożego widzimy również u szatana, który w drugiej i trzeciej próbie złamania Pana Jezusa mówi również: napisane jest...

  Pan Jezus kończy ten dyskurs słowami: ''«Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz».'' Mt, 4, 10

   Człowiek w porównaniu z Panem Jezusem jest prochem i marnością. Jezus dokonał naszego zbawienia, ale szatan z nienawiści do Boga i człowieka, chce mieć swoich wyznawców, albo też takich, których chociaż czasowo da się zwieść.  Ułudą jest myślenie ludzi, że z dyskusji z diabłem wyjdą równie bez szwanku, jak Pan Jezus.

Abyśmy umiłowali trzeźwość, abstynencję.

Nietrzeźwość, pijaństwo boli...

Boli tych, którzy mają blisko siebie osoby, którym bliżej do alkoholu, niż do nich.  Boli męża, boli żonę, boli ojca i matkę, boli dzieci, rodzeństwo, sąsiadów, a niekiedy całkiem postronne osoby, które w taki, czy inny sposób doświadczają zła ze strony osób zamroczonych, zniewolonych.

   Tyle bólu, a alkohol leje się przez całe życie,  przy przeróżnych okazjach: od narodzin... do śmierci.

Nie ma ludzi mocnych, odpornych na działanie alkoholu. Nikt poza skrajnymi przypadkami nie rodzi się alkoholikiem. Na skutek takich, czy innych okoliczności i własnych wyborów, staje się nim.

Będąc  alkoholikiem, staje się nosicielem smutku, lęku i często tragedii najbliższych, ale i  innych osób.

  Alkoholik, to człowiek chory, gdyż alkoholizm to nałóg, to zniewolenie, które przejmując  kontrolę nad osłabioną wolą człowieka, staje się źródłem nieszczęścia, zarówno alkoholika, jak i innych.

   Jedynymi, którym alkoholizm nie zagraża, są stuprocentowi  abstynenci. Oni dają gwarancję innym osobom, że żadne ekscesy alkoholowe ich nigdy nie dotkną.