O Duchu Świętym i uwielbieniu Pana

  Od kilku dni, staram się regularnie odmawiać litanię do Ducha Świętego.
Był okres, kiedy dość często uczęszczałem na spotkania parafialnej grupy Odnowy w Duchu Świętym.

Jestem ciekaw bliskiej relacji z Trzecią Osobą Trójcy Świętej.
Chciałbym, aby Duch Święty mną zawładną i to w pełnym znaczeniu tego słowa.
Moje myślenie, życie, działanie, na pewno było by wtedy inne, całkowicie podporządkowane Jemu, Jego natchnieniom i miłości, jaką chce mnie ogarniać każdego dnia. 

Modlę się, modlę...

Modlitwa to najcenniejszy dar dla drugiego człowieka, szczególnie kiedy jest nieznany, a my staramy się za niego modlić…

  Kiedyś usłyszałam słowa, że niemożliwym jest, aby ograniczony umysł człowieka, zrozumiał Nieograniczonego Boga.

Ja myślę tu i teraz i pragnę najlepiej na wczoraj, a Bóg w swojej nieskończonej miłości, widzi naszą rzeczywistość w zupełnie innym czasie i daje to, co w danym momencie jest dla nas najlepsze.

 Przeżywam noce duchowe, nie tracąc przy tym wiary, czekam i mocno wierzę, że Bóg pragnie tylko naszego dobra. Kiedy czuję, że w mojej modlitwie brakuje serca, wzywam pomocy Ducha Świętego. Myśli o tym, że modlitwa nie ma sensu, są podszeptami szatana- jesteś marny, do niczego. Często wątpliwości, rodzą pytania -  a jak nie wymodlę ?

„On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi” (J 16, 14).

  Zesłanie Ducha Świętego, które celebrujemy w dzisiejszą niedzielę stanowi wypełnienie  obietnicy, jaką Zmartwychwstały Chrystus złożył uczniom przed swoim Wniebowstąpieniem: „To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca (gr. epangelian tou Patros mou). Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka (gr. ex hypsous dynamin)»” (Łk 24, 44-49).

 Zstąpienie Trzeciej Osoby Boskiej na Maryję i na Apostołów w Wieczerniku było niejako początkiem trzeciego rozdziału w historii zbawienia, jaką w swojej łaskawości zaplanował odwieczny Bóg. Chociaż ich Autorem jest Trójca Przenajświętsza, to w każdym z nich w szczególny sposób wyodrębnia się działanie jednej z Osób Bożych. W Stworzeniu świata kontemplujemy działanie miłosiernego Ojca, w akcie zbawienia adorujemy uniżenie Umiłowanego Syna, który „stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia”, zaś w udzieleniu światu łaski uświęcającej płynącej ze zwycięstwa Jezusa nad grzechem i śmiercią wielbimy Ducha Świętego: Obietnicę Ojca zesłaną przez Syna.

Dziękuję i uwielbiam Cię Panie Boże

  "Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela,

że nawiedził lud swój i wyzwolił go,
 i moc zbawczą nam wzbudził
w domu sługi swego, Dawida:
 jak zapowiedział to z dawien dawna
przez usta swych świętych proroków,
 że nas wybawi od nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
 że miłosierdzie okaże ojcom naszym
i wspomni na swoje święte Przymierze -
 na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi,
że nam użyczy tego,
 iż z mocy nieprzyjaciół wyrwani
bez lęku służyć Mu będziemy
 w pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.

W oczekiwaniu na Zesłanie Ducha Świętego

 

 
  Trwamy w oczekiwani na Zasłanie Ducha Świętego

 Chcielibyśmy polecić bardzo konkretny, mocny tekst  mówiący o samej Trzeciej Osobie Trójcy Świętej, jak też o samym  Święcie na które czekamy.
  Aneta i Sławek

    
  "Wiernie i nabożnie wyznajemy, że Duch Święty wiecznie pochodzi od Ojca i Syna; nie jako od dwóch zasad, lecz jak od jednej zasady; nie jako na skutek dwóch tchnień, lecz dzięki jednemu tchnieniu. To zawsze do tej pory wyznawał, głosił i nauczał święty Kościół rzymski, matka i mistrzyni wszystkich wiernych. To trwale utrzymuje, głosi, wyznaje i naucza. To zawiera w sobie niezmienna i prawdziwa nauka prawowiernych Ojców i Doktorów zarówno łacińskich, jak i greckich".  Z Konstytucji „O pochodzeniu Ducha Świętego” soboru lyońskiego II (1274)

Bardziej szczególny Sakrament Chrztu Świętego.

Minęła kolejna niedziela wielkanocna i kolejny poniedziałek, praca , obowiązki, opieka nad dziećmi, chorymi w naszych domach....

W niedzielę byłam świadkiem kolejnego chrztu w mojej małej parafii. Jesteśmy dopiero trzy i pół roku odrębną jednostką parafialną, pod wezwaniem Matki Boskiej Różańcowej, w pięknych okolicach. Miejsce na tyle atrakcyjne, że wciąż są śluby, chrzty i coraz bardziej zaludnia się nasza okolica.
Nie ma ustalonej niedzieli na Sakrament Chrztu Świętego, więc w ostatnim czasie, licząc wczorajszą niedzielę Wielkanocną, tylko jedna była bez chrztu.
   Zwróciłam uwagę, że pierwszy raz usłyszałam głośno, jak rodzice pytani przez kapłana, podają imię jakie wybrali dla swojego dziecka.

„Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie” (Mk 16, 20).

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, którą dziś celebrujemy jest kolejną, po Zmartwychwstaniu Pańskim, epifanią odkrywającą przed nami – poprzez rozważanie życia naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa – odwieczne misteria opatrzności Bożej. Ojciec bowiem, przez swojego jednorodzonego Syna, Światłość Prawdziwą, w mocy Ducha Świętego stwarza, zbawia uświęca i prowadzi do pełni życia każdego człowieka, gdy na świat przychodzi (por. J 1, 9) i z wiarą przyjmuje dar odkupienia.

Opis Wniebowstąpienia zamyka Ewangelię św. Marka, oraz rozpoczyna Dzieje Apostolskie, będące świadectwem posłuszeństwa uczniów  poleceniu Jezusa, który „rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 15). Egzegeci Pisma Świętego twierdzą, że autorem końcowego fragmentu drugiej Ewangelii (Mk 16, 9-20) nie jest uczeń św. Piotra, lecz został on dodany przez Kościół pierwotny, który rozpoznał jego natchniony charakter. Teza ta potwierdza fakt, że wspólnota zgromadzona wokół Apostołów i ich następców łączyła ściśle prawdę, iż „Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga” (Mk 16, 19) ze swoją działalnością misyjną: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie” (Mk 16, 20), ponieważ właśnie dlatego, że Zbawiciel, który – jak wyznajemy w podczas każdej niedzielnej eucharystii – „Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego”, „współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16, 20).