„Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją” (Łk 20, 38).

 

Zbliżając się do Jerozolimy, Jezus wchodził w coraz bardziej dramatyczny konflikt z przedstawicielami różnych grup religijnych, reprezentujących tradycje wyrosłe na Bożym objawieniu. Jego celem, bowiem, było nie tylko zbawienie rodzaju ludzkiego i przywrócenie jego autentycznej relacji do Boga, lecz również oczyszczenie i dopełnienie Bożego objawienia.

Przypowieścią o przewrotnych rolnikach, Jezus zraził do siebie uczonych w Piśmie i  arcykapłanów:  

„W tej samej godzinie uczeni w Piśmie i arcykapłani chcieli koniecznie dostać Go w swoje ręce, lecz bali się ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciwko nim skierował tę przypowieść. Śledzili Go więc i nasłali na Niego szpiegów. Ci udawali pobożnych i mieli podchwycić Go w mowie, aby Go wydać zwierzchności i władzy namiestnika” (Łk 20, 19-20).

Ponieważ ich prowokacja się nie udała, do konfrontacji z Nauczycielem z Nazaretu wystąpili saduceusze. Ośmieszenie Go i zniszczenie stało się dla autorytetów religijnych priorytetem. Jezus zagrażał ich pozycji społecznej zbudowanej również na władzy religijnej.

„Wówczas podeszło do Niego kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go” (Łk 20, 27).

Nabożeństwo 5 pierwszych sobót miesiąca

Dzień dzisiejszy to pierwsza sobota listopada.

Miesiąc listopad jest czasem modlitwy za zmarłych. Staramy się upraszać Łaskę Bożego Miłosierdzia dla naszych bliskich zmarłych... ale nie tylko dla nich.

  Pierwsza sobota miesiąca, jest też dniem modlitwy wynagradzającej za wszelkie zniewagi wyrządzone Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny.

    Zachęcam do wysłuchania krótkiej i ciekawej dyskusji na ten temat.

Stańmy przy Maryi i podejmijmy  prośbę Pana Jezusa i Jego Matki wynagradzając za Jej zniewagi i smutki.

https://www.youtube.com/watch?v=4F4e5iI7DYI

                                                                    Sławek +

Cmentarz przy "starym" szpitalu w Białej Podlaskiej

 

  Jego losy wiązały się ściśle z zakonem sióstr szarytek. 25 stycznia 1716 roku książę Karol Stanisław Radziwiłł ufundował w Białej klasztor dla stosunkowo młodego zgromadzenia żeńskiego – Panien Miłosierdzia, zwanych popularnie od koloru habitu szarytkami. Ówczesny biskup łucko – brzeski Aleksander Wyrzykowski zalecił sprowadzić je prosto z domu generalnego z Paryża. Na północ od bialskiego zamku zbudowano siostrom drewniany klasztor i kaplicę. Poza tym otrzymały one budynki i place miejskie na własność oraz dotacje w naturze z majątków radziwiłłowskich. W 1749 roku książę Hieronim podarował im także majątek Mokrany. Początkowo szarytki opiekowały się 6 chorymi i 12 sierotami. Księżna Anna z Sanguszków poszerzyła pole ich działalności tworząc przy sierocińcu szpital dla wdów. Na jego potrzebę wzniesiono barokowy murowany budynek – dzisiejszy szpital św. Karola Boromeusza. Już w 1761roku 6 sióstr opiekowało się około 60 sierotami i wdowami. To one i ich podopieczni spoczywają w przyszpitalnym parku.

Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu... Łk, 19,9

 

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna stanowi swoistą ilustrację do przypowieści, którą Kościół rozważał w zeszłą niedzielę, a której jednym z pierwszoplanowych bohaterów, obok faryzeusza, jest celnik. Kolejny raz, jak to ma miejsce w Ewangelii św. Łukasza, przykład z życia Zbawiciela potwierdza słuszność praw głoszonych przez Niego w przypowieściach. Historia spotkania Mistrza z Nazaretu z przełożonym celników, bogaczem Zacheuszem, której owocem jest głęboka, wewnętrzna przemiana poborcy podatkowego  uczy nas, że dla Pana Boga nie ma człowieka straconego i nawet największy grzesznik może, dzięki spotkaniu z Wcielonym Słowem Bożym, wydać owoce autentycznego nawrócenia i zawstydzić nas swoją hojnością.

„Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony” (Łk 18, 14).

Dzisiejsze nauczanie Jezusa skierowane jest do „niektórych”. Z jednej strony jest to pocieszające, drugiej strony grupa ta, o ile nie mieni swojego postępowania, nie otrzyma usprawiedliwienia ze strony Boga, co oznacza de facto utratę Bożej łaski.  

„Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść” (Łk 18, 9).

Ta ponura perspektywa sprawia, że Jezus zwraca się do nich, posługując się przypowieścią, aby skłonić ich do refleksji, oraz zmiany postawy wobec Boga i wobec innych ludzi, jako że te dwie relacje w nauczaniu Jezusa są nierozerwalne i jedna nie może funkcjonować prawidłowo bez drugiej. Zdeformowana miłość do Boga deformuje miłość do człowieka i vice versa. Sprawiedliwość jest owocem prawidłowej relacji do Boga opartej na pokorze, oraz na relacji do bliźniego, której fundamentem jest miłosierdzie.

Wytrwałość w modlitwie i wiara... do końca.

 Na początku, przypadającej na dzisiaj Ewangelii, Pan Jezus mówi do uczniów, że" zawsze powinni się modlić i nie ustawać".

Następnie, już w bardziej ogólnym kontekście mówi, że wierzący, nawet dniem i nocą, powinni wołać do Boga, a Pan Bóg na pewno weźmie w obronę swoich wyznawców.

Na końcu dzisiejszego Słowa Bożego, Pan Jezus sięga nawet czasów ostatecznych, gdyż zadaje pytanie "Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?"

  Przeżywamy dzisiaj kolejną Rocznicę wyboru kardynała Karola Wojtyły na papieża.

Zapoznając się z Jego życiem, można stwierdzić, że wypełnił nim słowa Pana Jezusa dotyczące wytrwałej modlitwy i wiarę zachował do swojego czasu ostatecznego. Nawet odchodzenie Jana Pawła II nazywane było katechezą. Nagrodą dla Niego jest Niebo.

  W związku z Dniem Pańskim i dzisiejszym rocznicowym dniem, zachęcam najpierw do lektury coniedzielnej Liturgii Słowa, którą znajdziemy pod linkiem.

https://niezbednik.niedziela.pl/dzien/2022-10-16

  potem zaś, pod poniższym linkiem, znajdziemy artykuł, który przypomni nam ten dzień sprzed 44 lat.

  https://www.niedziela.pl/artykul/38476?page=2&per-page=1                                                   

„Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła” (Łk 17, 19).

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus wędruje przez granice.

W pierwszej kolejności nasz Pan przemierza, w swojej drodze ku Jerozolimie, -przez granicę geograficzną, między Galileą a Samarią:

„Zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei” (Łk 17, 11).

Granice geograficzne wyznaczają terytoria zamieszkałe przez wrogie sobie narody Żydów i Samarytan. Jezus przemierza zatem granice tradycji, z których każda uważała, że to ona oddaje prawdziwą cześć Bogu. Zbawiciel przemierza granice różnic religijnych generujących nienawiść i przemoc. Jego celem jest, jak objaśni to Samarytance przy studni Jakuba, ustanowić jeden prawdziwy kult, który będzie podobał się Bogu:

„Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie» (J 4, 21-24).”

Kiedy naprzeciwko Jezusa stanęło dziewięciu trędowatych, stało się jasne, że przemierza On również granicę między zdrowiem a chorobą, radością życia we wspólnocie, a cierpieniem życia wyrzutka.