„Panie, naucz nas się modlić” (Łk 11, 1).

Swoje dzisiejsze rozważania chciałbym poświęcić próbie odpowiedzi na intrygujące pytanie: dlaczego Jezus nauczył swoich uczniów modlić się dopiero wówczas, gdy go o to poprosili, porównując Go do Jana Chrzciciela? Dlaczego wcześniej wprawdzie sam się modlił, ale nie nauczył modlić się swoich uczniów, skoro rozmowa z Bogiem jest niezwykle ważna w życiu tych, którzy idą za Nim?  

„Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów»” (Łk 11, 1).

W odpowiedzi pomóc mogą słowa Pana skierowane do faryzeuszów i uczonych w Piśmie:

„Wówczas oni rzekli do Niego: «Uczniowie Jana dużo poszczą i modły odprawiają, tak samo uczniowie faryzeuszów; Twoi zaś jedzą i piją». Jezus rzekł do nich: «Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli»” (Łk 5, 33-35).

W Jezusie uobecnia się również Ojciec i Dych Święty, dlatego gdy Pan jest pośród swoich uczniów, również i Ojciec jest pośród nich: proszą Go, dziękują Mu i uwielbiają Go. Sam Jezus ich o tym zapewnił:

Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona. Łk.10.42

  W dzisiejszej Ewangelii Kościół Chrystusowy zaprasza nas do autentycznego wsłuchania się, razem z Marią, w nauczanie Pana Jezusa. Jest ono darem Trójcy Przenajświętszej, która wchodzi w relację z człowiekiem, otwiera go na Słowo i obdarza łaską wiary, w której mocy Chrystus nas zbawia i uświęca, abyśmy szli i przynosili owoc na życie wieczne.

  Jezus razem z uczniami wędruje ku Jeruzalem, gdzie ma się dokonać krwawy akt zbawienia świata. Nie możemy nigdy o tym zapominać, rozważając słowa i czyny Pana, ponieważ ich źródłem jest nieskończona miłość Boga do człowieka, która niczym stos ofiarniczy płonie w Najświętszym Sercu Pana Jezusa. To właśnie blask, jaki bije od tego płomienia miłości ofiarnej i miłosiernej, rozjaśnia tajemnice królestwa Bożego, którego nastanie głosi nasz Zbawiciel.

  Kluczem do zrozumienia dzisiejszej perykopy jest inny fragment dziesiątego rozdziału Ewangelii św. Łukasza, w którym Ewangelista ujawnia nam tajemnicę intymnej relacji, jaka łączy Trzy Osoby Trójcy Przenajświętszej: „W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym (gr. egalliasato en to Pneumati to Hagio) i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić»” (Łk 10, 21-22). W następstwie radości siedemdziesięciu dwóch uczniów, którzy z entuzjazmem opowiedzieli Panu o cudownych owocach ich przepowiadania, jak pisze św. Łukasz: „Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością (gr. meta charas) mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają»” (Łk 10, 17), Jezus „rozradował się w Duchu Świętym” i oddał chwałę Ojcu. W ten sposób Ewangelista dał nam do zrozumienia, że Objawienie, które poznajemy dzięki przepowiadaniu i czynom Pana, ma swoje źródło w woli Boga Ojca i dokonuje się w mocy Ducha Świętego, o czym świadczy św. Paweł w 1 Liście do Koryntian: „Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: "Panem jest Jezus" (1 Kor 12, 3).

„To czyń, a będziesz żył” (Łk 10, 28).

Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie należy niewątpliwie do najbardziej rozpoznawalnych, obok przypowieści o synu marnotrawnych, w całym Nowym Testamencie. 

Obie są swoistą syntezą nauczania Jezusa zapisanego w Ewangelii św. Łukasza, która koncentruje się wokół tematu miłosierdzia Ojca, objawionego przez słowa i czyny Syna. Poprawność takiej interpretacji potwierdza fakt, że w obu przypowieściach, dla opisania uczuć Samarytanina i ojca, ewangelista posługuje się greckim czasownikiem „splanchnidzomai”, które jest tłumaczone na j. polski „wzruszył się głęboko”:

„Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go” (Łk 10, 33-34).

„Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go (…) rzekł do swoich sług: "Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi!  ” (Łk 15, 20, 22).

6 lipca Wspomnienie Matki Bożej Uzdrowiania Chorych

Modlitwa do Matki Bożej Uzdrowienia Chorych

  Matko Najświętsza, Tobie oddaję duszę i ciało moje, do Ciebie kieruję me myśli, Ciebie błagam w mym nieszczęściu. Uzdrowienie Chorych, wybaw mnie, proszę, od niemocy mojej, podaruj mi zdrowie – skarb najcenniejszy, wlej w me serce ufność, miłość i nadzieję, aby łaska Pana zawsze była przy mnie. Pani Miłosierna, oręduj za mną, podetnij korzenie grzechów moich, ku Bogu kieruj myśli moje i bądź przy mnie w ostatniej godzinie mego życia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…

Uzdrowienie Chorych, módl się za mną!

 

Modlitwa o Dar Pokoju Świętego Jana Pawła II

Pokój... to, obok miłości, chyba najbardziej upragniony przez człowieka dar.

W dzisiejszej Ewangelii,  Pan Jezus wysyłając swoich uczniów, zaleca im przekazanie pokoju tym, do których się udadzą w swoim apostolskim posłannictwie.

  Ten dar jest tak wielki, że mogą go otrzymać tylko osoby, które są tego godne.

Czy cenimy ten dar, czy pragniemy go, czy staramy się być jego godnymi?

W innym miejscu Biblii, Pan Jezus mówi, że Jego pokój nie jest taki, jak świat daje.

    Święty Jan Paweł II modlił się i prosił o pokój.

„Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy i wysłał przed sobą posłańców” (Łk 9, 51-52).

Pierwsze zdanie dzisiejszej perykopy ewangelicznej nie tylko objawia paschalny charakter mesjańskiej misji Jezusa, lecz również jest lekcją doskonałości chrześcijańskiej dla Jego uczniów:

„Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy i wysłał przed sobą posłańców” (Łk 9,51-52).

W poprzednią niedzielę uczniowie odpowiedzieli Jezusowi na pytanie, za kogo uważają Go tłumy:

„Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał” (Łk 9, 19).

Dziś Jezus pokazuje, że wprawdzie Jego misja jest kontynuacją tradycji prorockich, lecz jednocześnie nieskończenie je przewyższa. Przez całą perykopę przewijają się nawiązania do historii życia Eliasza i jego ucznia Elizeusza, przede wszystkim po to, aby wskazać na nowy, dokonały sposób, w jaki Ojciec przemawia i działa przez Syna.

Wobec wniebowzięcia Eliasza (por. 2 Krl 2, 9-11) Jezus objawia swoje „wzięcie” (gr. analempseos), które jest nowym „wyjściem” (gr. exodos), o którym, podczas Przemienienia, rozmawiali z Nim Eliasz i Mojżesz:

24 czerwca. Akt poświęcenia się Polaków Najświętszemu Sercu Jezusa i Sercu Maryi i uznanie Jezusa Królem swego serca.

+

 Szczęść Boże

  Jutro 24 czerwca, będziemy obchodzili Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.

 

  Na dzień ten zaplanowany jest Akt poświęcenia się Polaków Najświętszemu Sercu Jezusa i Sercu Maryi i uznanie Jezusa Królem swego serca.

  Wydarzeniu temu błogosławią Ksiądz arcybiskup Andrzej Dzięga i Ksiądz biskup Krzysztof Włodarczyk.

   Główne uroczystości odbędą się tego dnia w Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa Chrystusa  Króla, w Chojnie.

  Zapraszam do osobistego, a kto może i rodzinnego, podjęcia tych aktów.

   Z Panem Bogiem i Maryją

 Sławek +

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=bzGHfMC99C0&feature=youtu.be   Informacja i zaproszenie

http://nspjchojna.pl/wp-content/uploads/2022/06/akty3_plakat_v71.pdf