„Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem” (Mk 12, 30).

W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus przypomina nam, że istotą wszelkiej autentycznej religijności jest miłość nie tylko do Boga, ale również do drugiego człowieka, właśnie ze względu na Boga. Wówczas Ojciec staje się jedynym celem naszego istnienia, co upodabnia nas do Syna i uzdalnia w Duchu Świętym do przyjęcia daru życia wiecznego, w jedności z Trójcą Przenajświętszą.

„Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie, który im się przysłuchiwał, gdy rozprawiali ze sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego»” (Mk 12, 28-34).

Kontekstem tej jednej z najważniejszych nauk Jezusa jest  Jego dialog z uczonym w Piśmie. Wydaje się on być następstwem niezbyt uczciwych intencji tego człowieka, zważywszy, że poprzedni rozmówcy Nauczyciela z Nazaretu starali się „pochwycić Go w mowie” (Mk 12, 13).

Nie wpuszczaj do swojego: domu, życia, duchowości, czegoś, co ma choćby pozór zła. 1 Tes 5,21-24

 

  Chcę poruszyć temat, który jest w tych dniach bardzo na czasie. I niestety, wraca on od wielu, już, lat.  Będąc przeciwni temu zjawisku, już nawet w swojej zdrowej podświadomości, mamy niekiedy trudności z rzeczowym argumentowaniem swojego stanowiska i w zbijaniu argumentów zwolenników tzw. halloween.
  Bez rozpisywania się, bo będzie co czytać, chcę polecić dobrze opracowany artykuł na ten temat.

 Wierzący człowiek powinien zrozumieć argumenty autora.
     
                                                                          Sławek

https://gloria.tv/article/24bnJrHZ6QCi2USnVf9mBPGb7

"Rabbuni, żebym przejrzał." Mk 10,51

   Perykopa ewangeliczna wskazana przez Kościół na XXX niedzielę, ponownie wprowadza nas  w temat wędrówki Jezusa do Jerozolimy. Św. Marka nie interesuje to, co wydarzyło się w zamożnym mieście Jerycho i poświęca temu wyłącznie jeden werset: „Tak przyszedł do Jerycha” (Mk 10, 46). Co Jezus tam robił, czy kogoś uzdrowił, czego nauczał, to wszystko nie ma dla Ewangelisty znaczenia. Jerycho było pierwszym zdobytym miastem, które stało między Izraelitami, a ziemią obiecaną. Jak czytamy w księdze Jozuego, następca Mojżesza pokonał, z pomocą Bożą, to miasto, które następnie – jako symbol pogaństwa i postawy wrogiej Bogu – z niszczył i obłożył klątwą: „W owym czasie Jozue wypowiedział do ludu przysięgę: «Niech będzie przeklęty przed obliczem Pana człowiek, który podjąłby się odbudować miasto Jerycho: Za cenę życia swego pierworodnego [syna] założy fundamenty, za cenę życia najmłodszego syna postawi bramy» (Joz 6, 26). Klątwa ta wypełniła się za panowania króla Achaba, który odwrócił się od Boga: w Samarii zbudował świątynię Baalowi i ustawił tam jego posąg, oraz postawił aszerę, czyli drewniany pal związany z kultem bogini Aszery, żony Baala. Autor natchniony pisze w Pierwszej Księdze Królewskiej:

Różaniec z Błogosławionym Ks. J. Popiełuszko

  

Ostatnie rozważania Tajemnic Różańca Bł. Księdza Jerzego Popiełuszki.

 Wsłuchamy, wczytajmy się w te słowa i dołączmy z dziesiątkami Różańca.

https://www.youtube.com/watch?v=snYNnEY54mA

https://deon.pl/wiara/duchowosc/ostatni-rozaniec-bl-ks-jerzego-popieluszki,181653

 

„Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10, 45).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna, podobnie jak Ewangelia z poprzedniej niedzieli, wskazuje na to, co jest w oczach Boga najcenniejsze, a co w oczach świata jest głupstwem.

Punktem wyjścia jest właśnie zderzenie oczekiwań dwóch najbliższych uczniów Jezusa, z rzeczywistością królestwa Bożego, które rządzi się swoimi doskonałymi i niezmiennymi prawami.

Jakub i Jan mogli, rozumując po ludzku, oczekiwać od Jezusa szczególnych względów, z racji na wyjątkowe więzi, które łączyły ich z Nauczycielem. Wystarczy wspomnieć ich obecność podczas Jego przemienienia na górze Tabor, czy czujność, jakiej szczególnie od nich Jezus oczekiwał w godzinie trwogi w Ogrójcu. Nic dziwnego, że postanowili ją wykorzystać, aby zapewnić sobie wieczność szczęśliwszą od innych uczniów.  

„Wtedy zbliżyli się do Niego synowie Zebedeusza, Jakub i Jan, i rzekli: «Nauczycielu, chcemy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy». On ich zapytał: «Co chcecie, żebym wam uczynił?» Rzekli Mu: «Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, drugi po lewej Twojej stronie»” (Mk 10, 35-37).

Dla właściwego zrozumienia perykopy ważne jest to „wtedy”, ponieważ odnosi się ono do trzeciej zapowiedzi męki i zmartwychwstania Jezusa:

 „Oto idziemy do Jerozolimy. Tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą poganom. I będą z Niego szydzić, oplują Go, ubiczują i zabiją, a po trzech dniach zmartwychwstanie»” (Mk 10, 33-34).

Uczniowie nie podważają w całości, jak wcześniej Piotr, słów Pana na temat Jego Paschy, przez co został on przez Jezusa nazwany imieniem kusiciela:

„Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: «Zejdź Mi z oczu (gr. Hypage opiso mou, dosł. Odejdź za mnie), szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie»” (Mk 8, 32-33).

Ich problem polega na tym, że akceptując wyznanie Jezusa, skupiają się tylko na Jego Zmartwychwstaniu. Chcą, aby – gdy już wejdzie do swojej chwały – zarezerwował im miejsca po swojej prawicy i lewicy, które również i dziś są oznaką wysokiego statusu. Innymi słowy, uczniowie chcą chwały bez krzyża.

Miłość, obecność i trwanie

 Dusza  szukająca woła do Boga : Co chcesz  abym czyniła ?

Daj mi śmierć albo życie,

Daj siły czy słabości,

Karm mnie wzgardą obficie,

Lub chlebem szczęśliwości,

Daj pokój albo walkę,

W której bym się dręczyła,

Daj wszystko, tylko powiedz

Co chcesz, abym czyniła?

Daj nędzę lub dostatki,

Daj słodycz, chleb gorzkości;

Niech wzrosną smutku kwiatki,

Niech zmilknie śpiew radości,

Daj szczęście, bólu morze,

Niech mnie rwie jego siła.

Tylko powiedz, o Boże,

Co chcesz, abym czyniła?                    

                        św. Teresa z Avila, Poezje

  11 października 2014 w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia  w Łagiewnikach miała miejsce uroczysta inauguracja otwarcia roku pięćsetnej rocznicy urodzin  św.Teresy od Jezusa, karmelitanki bosej żyjącej w latach 1515-1582. Razem ze św. Janem od Krzyża dokonała reformy Karmelu. Pozostawiła po sobie wciąż aktualne nauczanie, a historia jej życia pokazuje jak zaprzyjaźnić się z Bogiem…

  Św.Teresa z Avila do klasztoru wstąpiła pod wpływem lęku. Była głęboko przekonana, że jest „na drodze prowadzącej do piekła” – jak napisała w Księdze Życia. Uznała „że stan zakonny jest najlepszy i najbezpieczniejszy”…

Początkowo umykał jej uwadze fakt,  że z Panem Bogiem można rozminąć się żyjąc gdziekolwiek, także w klasztorze. Niespełna dwadzieścia lat przeżywała swoje życie  w "burzliwym morzu, wciąż upadając, to znów podnosząc się, i to tylko słabo – i potem znowu upadając".

Cierpiała ze względu na  wewnętrzne rozdarcia, brak  konsekwencji  i uciążliwe roztargnienia  w czasie modlitwy. Te swoje zmagania opisała w Księdze Życia :

„Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg” (Mk 10, 18).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna objawia nam to, co jest najważniejsze.

Dlatego jest adresowana w pierwszej kolejności do tych, którzy chcą to „coś” poznać i zdobyć; jak uczy Jezus w przypowieściach o skarbie i o perle:

„Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją” (Mt 13, 44-46).

Obie przypowieści skłaniają nas do zmiany perspektywy: żyjąc w królestwie ziemskim, tego co najważniejsze powinniśmy szukać w Królestwie niebieskim. Mimo, że przeważnie o nim nie myślimy, ono jest pośród nas, dostępne na drodze nawrócenia i wiary w słowo Jezusa.

Prawdziwa mądrość polega na tym, aby otrząsnąć się z snu, w którym utrzymuje nas syreni śpiew mędrców tego świata, zapewniających nas, że istnienie tylko materialne tu i teraz, reszta zaś jest szkodliwym wymysłem. Święty Paweł, który doświadczył przebudzenia w drodze do Damaszku, wzywa nas w Liście do Rzymian:

„A zwłaszcza rozumiejcie chwilę obecną: teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas, niż wtedy, gdyśmy uwierzyli. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła!” (Rz 13, 11-12).

Kilka wersetów wcześniej Apostoł Narodów odwołuje się do przykazania miłości jako tego, które jest źródłem, treścią i sensem wszelkich innych przykazań. Jeżeli chcemy poznać to, co jest w życiu najważniejsze, musimy w pierwszej kolejności postępować moralnie: