„Przygotujcie drogę Panu” (Mk 1, 3).

  W drugą niedzielę Adwentu, Liturgia Kościoła, zaprasza nas do radości z bliskiego nadejścia Zbawiciela.

Prorok Izajasz głosi, że grzechy, które niczym mur stawały między Panem a Jego ludem zostały odpokutowane:

„Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy” (Iz 40,2).

Prawdziwą przyczyną radości jest jednak to, że Bóg nie tylko wybacza grzechy swojemu ludowi, lecz przychodzi, aby być przy nim ze swoją wszechmocą i miłosierną opieką, objawiając swoją chwałę:

„Oto wasz Bóg!» Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie On swą trzodę, gromadzi [ją] swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie” (Iz 40, 9-11).

Naród nie może pozostać bierny wobec rychłego nadejścia Boga. Musi przygotować się na spotkanie z Najwyższym, poczynając od przygotowania Mu drogi:

„Głos się rozlega: «Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu!” (Iz 40, 3).

Zatem zanim przyjdzie ze swoją łaską, Bóg, niczym ówczesny monarcha – wysyła przed sobą herolda, którego zadaniem jest przygotować naród na to wyczekiwane, eschatologiczne wydarzenie, które całkowicie przemieni życie Izraelitów, przyniesie im zbawienie, na które niecierpliwie czekają.

W tym monecie na scenę historii zbawienia wkracza Jan Chrzciciel ze swoim podwójnym przesłaniem: oczyszczenia z grzechów i przemiany serc.

Św. Marek, który od pierwszych słów swojej Ewangelii, wyjawia prawdziwą tożsamość Jezusa z Nazaretu, cytuje wersety z Księgi Izajasza, po czym opisuje wydarzenia, który stanowiły ich prawdziwe wypełnienie.

„Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: Oto Ja posyłam wysłańca mego

przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!

Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając [przy tym] swe grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym»” (Mk  1, 1-8).

Jan stara się jak najwierniej wypełnić proroctwo: mieszka na pustyni, ubiera się jak prorok Eliasz, nawet spożywa tylko miód i szarańczę. Dlatego jawi się on Żydom w potędze i autorytecie proroków. W jego wzywającym do nawrócenia głosie mogą oni doświadczyć mocy proroka działającego na polecenie Najwyższego. Nic dziwnego, że ciągną do Niego tłumy, aby uczestniczyć w nie do końca przyjemnym rytuale: publicznie wyznać swoje grzechy i dać się Janowi zanurzyć w Jordanie, na znak oczyszczenia i nowego życia.

Jest to jednak tylko pierwsza część misji Jana. Za nią idzie inna, ważniejsza. Izajasz pisał w swojej księdze, że sam Bóg przyjdzie po drodze wyprostowanej przez swój lud prosto do jego serca. Dlatego Jan posłusznie zapowiadał rychłe nadejście mocniejszego od niego, w którym objawi się chwała Pana i który przyniesie oczekiwane zbawienie; który będzie jednocześnie wodzem dzierżącym władzę i Dobrym Pasterzem dla najsłabszych: chorych, biednych, odrzuconych. Ten, który nadejdzie  wniesie w rytuał chrztu moc Ducha Świętego, ponieważ sam zostanie napełniony mocą Ducha Świętego, dzięki pośrednictwu Jana.

Św. Marek informuje nas, że Tym, który nadchodzi jest Jezus Chrystus Syn Boży. W swoim odwiecznym Synu Ojciec staje się bliski narodowi wybranemu, jako Zbawiciel, który dzięki swojej ofierze krzyżowej i chwalebnemu Zmartwychwstaniu ofiarował każdemu człowiekowi, który w Niego uwierzy, godność dzieci i dziedziców Boga.  

                                                                                    Arek.