Moje przemyślenia w temacie upadków. Uczmy się od dzieci.

  Gdy małe dziecko uczy się chodzić wciąż upada, przewraca się i potyka. Wszystko jest dla niego przeszkodą, a upadki są często bardzo bolesne….

 Jednak dziecka to nie zraża; ono uparcie dąży do celu...

   Podobnie i my, uczący się chodzenia w obecności Bożej, wciąż upadamy i potykamy się o własne słabości. Jesteśmy jak małe dzieci, potrzebujące podtrzymywania i wparcia. Nasze działania są często bardzo nieporadne i nieskuteczne...

  Uczmy się od naszych młodszych braci tego, aby  NIGDY SIĘ NIE PODDAWAĆ i wspierać się
na wyciągniętym do pomocy silnym RAMIENIU BOGA.

  Wołam:

Boże, TY jesteś SKAŁĄ schronienia, otaczasz mnie opieką i nie pozwolisz upaść.

Jesteś ŹRÓDŁEM miłości, pokoju i radości,

Otaczasz mnie swoją ŁASKĄ i DOBROCIĄ...

  Dziękuję Ci za wszystko, czym mnie obdarzyłeś i wszystkich, których mi dałeś, naucz mnie ich akceptować i kochać... jak Ty mnie pokochałeś.

                                                                                Edyta