Szkaplerz - Świadectwo Anety

   Prawie rok temu, w listopadzie, do naszej parafii został zaproszony Karmelita Bosy.  Opowiadał o Szkaplerzu.

 O łaskach jakich doświadcza się, kiedy się go nosi i odmawia zaleconą modlitwę.

  Długo nie namyślając się, przyjęliśmy z mężem i dziećmi szkaplerze.

    Na owoce tej decyzji nie musieliśmy długo czekać.

Do czasu przyjęcia szkaplerzy, zmagaliśmy się ze wspólną, rodzinną modlitwą, a raczej z jej brakiem.

  Pomimo pragnienia, jakie rodziło się w duszy, wciąż

były jakieś przeszkody, aby razem uklęknąć do Pacierza.....

  Czasem był to "brak czasu", częściej jednak jakaś wewnętrzna

blokada, aby to pragnienie zrealizować.

   Brakowało nam wspólnej modlitwy bardzo, a mimo to, nie potrafiliśmy

o własnych siłach zmierzyć się z przeszkodą, która ten brak powodowała.

    W moich indywidualnych modlitwach, oraz w Modlitwie

Wstawienniczej, prosiłam o dar wspólnej modlitwy i Pan

tę prośbę wysłuchał.

  Posłał tegoż Karmelitę do naszego Kościoła.

Otóż po przyjęciu Szkaplerzy, stało się dla nas, jakby oczywiste to,

że klękamy z dziećmi do wspólnej modlitwy.

  Kiedy pojawiają się jakieś ociągania z naszej strony,

to dzieci nas wołają i przypominają.

  Bardzo poważnie podeszły do zobowiązania, jakie przyjęły

zakładając na swoje szyjki szkaplerze. Codzienna modlitwa,

pacierz, a szczególnie "Pod Twoją obronę" jest stałym punktem

na zakończenie dnia.

   Od tamtej pory nie ma już żadnych oporów, sporadycznie

zdarza nam się nie uklęknąć do modlitwy rodzinnej.

Ale to rzeczywiście zdarza się bardzo rzadko i tylko wtedy,

kiedy jest naprawdę, jakaś poważna przeszkoda, nie wynikająca z naszej winy.

  Jak zatem widać, dzięki modlitwie oraz Maryi, Pan odmienił

nasze serca, usunął wszelkie przeszkody, które zamykały nas

 na modlitwę Rodzinną.

Chwała Panu

  Aneta