„Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie” (Łk 21,36).

Przejście ze starego roku liturgicznego do nowego dokonuje się płynnie, jakby dla podkreślenia, że mamy do czynienia z jedną historią zbawienia, która miała swój początek w akcie stworzenia, zaś znajdzie swoją kulminację w powtórnym przyjściu Chrystusa na świat.

Liturgia Słowa XXXIII Niedzieli Zwykłej, zawierała trzy  istotne elementy apokaliptycznego nauczania Jezusa:

Będą miały miejsce niezwykłe wydarzenia astronomiczne: „W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. 25 Gwiazdy będą padać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte” (Mk 13, 24-25).

Syn Człowieczy przyjdzie w chwale: „Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi aż do szczytu nieba” (Mk 13, 26-27).

Czas tego wydarzenia jest znany tylko Bogu, czego konsekwencją jest postawa oczekiwania: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec. Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie” (Mk 13, 32-33).

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

Uroczystość Chrystusa Króla.

Króla wszelkiego stworzenia, Władcy wszystkich i wszystkiego, Króla Wszechświata, Króla każdego z nas.

  Czy chcemy, czy nie chcemy, mamy Króla, ale tylko od nas zależy, czy będzie to Król - Sędzia, czy też Król - Pasterz,  który troszcząc się o swoje owce, chroniąc je, lecząc, umacniając, wskazuje im drogę.

  Pasterz zna drogę i tylko idąc za nim owce nie zabłądzą.

Czy jednak owce idą za Pasterzem?

  Jesteśmy tymi owcami. Droga naszego życia, jest czasem radosna, niekiedy nawet pełna zachwytów i szczęścia, ale bywa też zroszona krwią....

  Bywa trudna, ale Król – Pasterz, sam pierwszy nią przeszedł. Miał również drogę znaczoną krwią...

Przeszedł i doszedł....

„Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą” (Mk 13, 26).

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna znajduje się w końcowej części mowy Jezusa na Górze Oliwnej, która przechodzi od przepowiedni dotyczącej zniszczenia świątyni, do eschatologicznej zapowiedzi końca świata i przyjścia w chwale Syna Człowieczego.

Te dwa wydarzenia przenikają się w narracji Jezusa, do tego stopnia, że Jego stwierdzenie: „Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie” (Mk 13, 30) nie znajduje jednej interpretacji, co można zauważyć w komentarzu to tego stwierdzenia Jezusa w Ewangelii wg. św. Mateusza, zawartym w Biblii Tysiąclecia: „Słowa te wskazują, że chodzi tu raczej o zburzenie Jerozolimy niż o koniec świata. Inni zaś "to pokolenie" odnoszą w ogóle do Izraela na całej przestrzeni dziejów”.

Mowa eschatologiczna Jezusa jest sprowokowana przez Jego uczniów i koncentruje się w pierwszej kolejności na Jezusie, na Jego przyjściu w chwale. To ono jest najważniejsze dla zszokowanych zapowiedzią zniszczenia Jerozolimy uczniów. Jasno wyrażają tę myśl uczniowie w analogicznym wersecie Ewangelii wg. św. Mateusza:

„A gdy siedział na Górze Oliwnej, podeszli do Niego uczniowie i pytali na osobności: «Powiedz nam, kiedy to nastąpi i jaki będzie znak Twego przyjścia i końca świata?»” (Mt 24, 3).

Każdy chrześcijanin wezwany jest zatem to interpretowania historii, w tym jej końca, odnosząc ją do zbawczej misji Chrystusa, który sam mówi o sobie w Apokalipsie św. Jana:

„Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca. Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec. Błogosławieni, którzy płuczą swe szaty, aby władza nad drzewem życia do nich należała i aby bramami wchodzili do Miasta” (Ap 22, 12-14).

„ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała” (Mk 12, 44).

 

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna stanowi dramatyczne, w swojej treści, rozwinięcie nauki Jezusa o największym przykazaniu, wskazując na jego wymiar praktyczny.

Odpowiadając na prowokacyjne pytanie Uczonego w Piśmie, Jezus oświadczył:

„Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych” (Mk 12, 29-31).

Ze swojej strony, uczony w Piśmie okazał się być uczciwy, ponieważ przyznał Jezusowi rację, za co z resztą został przez Niego pochwalony:

„Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego»” (Mk 12, 32-34).

Rodzi się pytanie: skoro uczony w Piśmie jest niedaleko od królestwa Bożego, to ile mu brakowało, aby do niego wejść?

Módlmy się za zmarłych. Oni czekają.

Zachęcam do wysłuchania tych kilku minut, w których kapłan zachęca nas do modlitwy za zmarłych.

"Prawdziwa żałoba jest jednocześnie modlitwą."

https://www.youtube.com/watch?v=6wubstUls24

   Teraz odmówmy dziesiątek Różańca za zmarłą Osobę z Twojej rodziny, która najbardziej tego potrzebuje.

 Tajemnica I Chwalebna

Zmartwychwstanie Pana Jezusa.

Ojcze nasz...

„Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem” (Mk 12, 30).

W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus przypomina nam, że istotą wszelkiej autentycznej religijności jest miłość nie tylko do Boga, ale również do drugiego człowieka, właśnie ze względu na Boga. Wówczas Ojciec staje się jedynym celem naszego istnienia, co upodabnia nas do Syna i uzdalnia w Duchu Świętym do przyjęcia daru życia wiecznego, w jedności z Trójcą Przenajświętszą.

„Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie, który im się przysłuchiwał, gdy rozprawiali ze sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego»” (Mk 12, 28-34).

Kontekstem tej jednej z najważniejszych nauk Jezusa jest  Jego dialog z uczonym w Piśmie. Wydaje się on być następstwem niezbyt uczciwych intencji tego człowieka, zważywszy, że poprzedni rozmówcy Nauczyciela z Nazaretu starali się „pochwycić Go w mowie” (Mk 12, 13).

Nie wpuszczaj do swojego: domu, życia, duchowości, czegoś, co ma choćby pozór zła. 1 Tes 5,21-24

 

  Chcę poruszyć temat, który jest w tych dniach bardzo na czasie. I niestety, wraca on od wielu, już, lat.  Będąc przeciwni temu zjawisku, już nawet w swojej zdrowej podświadomości, mamy niekiedy trudności z rzeczowym argumentowaniem swojego stanowiska i w zbijaniu argumentów zwolenników tzw. halloween.
  Bez rozpisywania się, bo będzie co czytać, chcę polecić dobrze opracowany artykuł na ten temat.

 Wierzący człowiek powinien zrozumieć argumenty autora.
     
                                                                          Sławek

https://gloria.tv/article/24bnJrHZ6QCi2USnVf9mBPGb7