„Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6, 68-69).

Między refleksją zgorszonych uczniów Jezusa: „Trudna (gr. Skleros, dosł. twarda) jest ta mowa. Któż jej może słuchać?” (J 6, 60), a wyznaniem Szymona Piotra: 

„Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6, 68-69) zawiera się  dramat decyzji za lub przeciw Jezusowi, której konsekwencją jest życie wieczne.

Mowa Jezusa rzeczywiście może wydać się twarda dla tych, którzy przyjmują Jego słowa i rozważają je „cieleśnie”, to znaczy, czyniąc swój rozum i doświadczenie życiowe kryterium, któremu poddają wiarygodność chrystusowego objawienia. Z perspektywy wyłącznie ludzkiej słowa Pana: „Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 55-56) rzeczywiście brzmią skandalicznie. Tylko szaleniec czyniłby jedzenie swojego ciała i picie swojej krwi warunkiem sine qua non życia wiecznego. Nic dziwnego, że pierwsi chrześcijanie byli oskarżani m.in. o kanibalizm. To głębokie niezrozumienie duchowej natury przesłania Jezusa jest również obecnie w dzisiejszych czasach. Wprawdzie nie wyraża się ono w bezpodstawnych oskarżeniach o zbrodnie kanibalizmu, lecz w równie szkodliwy sposób pozbawia dar Eucharystii jego treści, czyniąc go jedynie chwytem literackim, metaforą, za którą nic się nie kryje.

Jezus ma świadomość niebezpieczeństwa błędnego zrozumienia swoich słów, lecz ich nie zmienia, nie zmiękcza ich „twardej” treści, ponieważ są to słowa życia. Ich dostosowanie do mentalności słuchaczy, byłoby, jak zmniejszenie drożności żył, przez które komórki organizmu otrzymują pożywienie i tlen.

Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś” (Łk 11, 27).

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest, podobnie, jak wszystkie inne uroczystości i święta dedykowane naszej Niebieskiej Mamie, w pierwszej kolejności epifanią miłości miłosiernej Boga; jest przepięknym, teologicznym i liturgicznym wyznaniem wiary Kościoła w zbawcze działanie Trójcy Przenajświętszej w historii. W szczególny sposób objawiło się ono życiu Maryi, która powiedziała o sobie:

„Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia (gr. idou gar apo tou nyn makariosin me pasai hai geneai, dosł. oto bowiem od teraz szczęśliwą/błogosławioną zwać będą mnie wszystkie pokolenia), gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją” (Łk 1, 46-50).

W powyższych słowach Matki Pana ostrzec można powód Jej wzięcia do nieba z duszą i ciałem. Św. Łukasz, pisząc pod natchnieniem Ducha Świętego, cytuje prorocze słowa Maryi, która wyraźnie mówi – już na samym początku (od teraz, gr. apo tou nyn) swojej misji Matki i uczennicy Boga Wcielonego – że jest i będzie błogosławiona na wieki.

Ten stan wiecznego błogosławieństwa, św. Łukasz wyraża również w tytule, jakim anioł Gabriel nazywa swoją przyszłą Królową podczas zwiastowania: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski (gr. kecharitomene; dosł. napełniona łaską), Pan z Tobą” (Łk 1, 28). Błogosławieństwo Maryi wynika z tego, że jest z Nią Pan, który napełnił Ją swoją łaską. Kościół uczy nas, że początek owego napełnienia łaską zbiega się z pierwszą chwilą istnienia Maryi:

Malutki pielgrzymkowy przegląd z 2021r

 

Pielgrzymka na Jasną Górę 2021r.

 Znów można widzieć entuzjazm wiary, bez zniewolenia.

Maryjo, proszę, wspieraj nas wszystkich.

Pielgrzymka kaszubska

https://www.youtube.com/watch?v=1Njc1-91Z2Q

 

Pielgrzymka góralska

https://www.youtube.com/watch?v=1KSiXQrMy3c

Pielgrzymka krakowska

https://www.youtube.com/watch?v=oWGO41VMcnA

Pielgrzymka toruńska

https://www.youtube.com/watch?v=RShwmrdru-M

Pielgrzymka podlaska

https://www.youtube.com/watch?v=doq4zdKlaI0

Przepraszam za ewentualne reklamy, które są, gdy nikt o nie nie prosi.

„Kto wierzy, ma życie wieczne” (J 6, 47).

 Dzisiejsza perykopa ewangeliczna stanowi kontynuację Mowy Eucharystycznej Pana Jezusa.

Jest ona odpowiedzią Zbawiciela na niezrozumienie tłumów, które z jednej strony cechuje wytrwałość w podążaniu za Nim: „A kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa, a także Jego uczniów, wsiedli do łodzi, przybyli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa” (J 6, 24), z drugiej zaś nie rozumieją oni prawdziwej natury Jego misji, przez co ich zachowanie jej zagraża: „A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat». Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę” (J 6, 14-15. ).

Dlatego Jezus, nowy Mojżesz, czyli zesłany przez Ojca z nieba Pasterz wiodący lud do ziemi obiecanej królestwa Bożego, wskazuje Żydom ich błąd, oraz proponuje im rozwiązanie, którym jest Nowe Przymierze. Jego istotą i fundamentem jest paschalna ofiara Syna, która będzie wiecznie uobecniana w Jego eucharystycznym ciele danym i spożywanym przez Jego uczniów: „W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, żeście widzieli znaki, ale dlatego, żeście jedli chleb do sytości. Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy” (J 6, 26-27).

„Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże?” (J 6, 28).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest kontynuacją dialogu Jezusa z tłumem, który nakarmiony w cudowny sposób chlebem i rybami, odnalazł Pana w Kafarnaum. Każda ze stron wchodzi w ten dialog ze swoimi oczekiwaniami, które mimo zewnętrznych sprzeczności, okazują się mieć pewne podobieństwo. To ono pozwala Jezusowi objawić tłumowi tajemnicę swojej misji, którą jest posłuszeństwo zbawczej woli Ojca .

Różnica, o której mowa, jest cechą charakterystyczną Czwartej Ewangelii: Jezus, odwołując się konkretnej sytuacji przenosi rozmowę na wyższy, duchowy i przez to niezrozumiały w pierwszej chwili, poziom. W ten sposób Jego słowa stają się, niczym przypowieść, nośnikiem mądrości królestwa Bożego. Bardzo dobrym przykładem, w kontekście dzisiejszych rozważań, jest nocna rozmowa Jezusa z Nikodemem, faryzeuszem i wysokim dostojnikiem żydowskim:

„Ten przyszedł do Niego nocą i powiedział Mu: «Rabbi, wiemy, że od Boga przyszedłeś jako nauczyciel. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby Bóg nie był z Nim». W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego». Nikodem powiedział do Niego: «Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?» Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego»” (J 3, 2-5).

Nikodem jednocześnie ma rację i jej nie ma. Uznaje, bazując na znakach, które Jezus czyni, Jego boskie pochodzenie, lecz tylko, jako nauczyciela. Jezus, doceniając dobrą wolę Nikodema, stara się wyprowadzić go z błędu, co do swojej tożsamości, w sobie właściwy sposób. Mówi o chrzcie „z wody i Ducha”, odwołując się do absurdalnego, rozumując w kategoriach wyłącznie ziemskich, powtórnego narodzenia. Zrozumiały opór faryzeusza staje się dla Jezusa okazją do objawienia tajemnicy sakramentu chrztu, który jest – w sensie nadprzyrodzonym – ponownym narodzeniem się, jako dziecko Boże, do życia w komunii z Trójcą Przenajświętszą.

„Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym” (J 6, 11).

To przykre, ale kiedy Jezus ogłasza się, przez swoje słowa lub czyny, prorokiem posłanym przez Boga, wówczas musi salwować się ucieczką i zostaje sam.

W Jego rodzinnym Nazarecie, gdy objawił się jako zapowiadany przez Izajasza Pomazaniec Boży, a potem czynił gorzkie wymówki rodakom, odwołując się do losów Eliasza i Elizeusza, „wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się” (Łk 4, 28-29).

Podobnie dziś, Jezus, mając do dyspozycji pięć chlebów i dwie ryby, nakarmił około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci, których mogło być kilka razy tyle. Niestety, „kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat». Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę” (J 6, 14-15).

Jezus oddala się zarówno wówczas, gdy Jego prorockie i mesjańskie aspiracje są odrzucane z powodu braku wiary, wywołanego zbyt silnym przywiązaniem Jego rodaków do relacji międzyludzkich, jakie łączyły ich z Jezusem, oraz wówczas, gdy – przeciwnie – ludzi do tego stopnia przekonuje Jego działalność taumaturgiczna, będąca widomym znakiem Bożego namaszczenia, że nie tylko widzą w Nim nowego proroka Eliasza, czy Mojżesza, ale również potomka Dawida, oczekiwanego króla, który miał przyjść i odbudować królestwo Izraela, przywracając mu dawny blask.

Dlaczego Jezus nie akceptuje tego, co chcą dać mu ludzie: czci i władzy, która Mu się przecież należy?

Jak Święta Maria Magdalena...

Święta Maria Magdalena

  Obchodzimy dzisiaj Święto św. Marii Magdaleny.

Możemy Ją nazwać Patronką nawrócenia, przylgnięcia i miłości.

  Uwolniona przez Pana Jezusa zmieniła swoje życie, przystała do najbliższych Mu osób i bardzo umiłowała.

  Święta Maria Magdalena może być wzorem dla każdego z nas, bo każdy potrzebuje, aby jego życie było uwolnione od złych „naleciałości”, spowszednienia praktyk religijnych i formalistycznego, niekiedy traktowania spraw wiary… i Pana Boga samego.

  Wielu też potrzebuje, nawrócenia ze skutków złych wyborów życiowych, nawrócenia z życiowych upadków, czy przeniewierstwa drugiemu człowiekowi.

   Dla wszystkich, ale może szczególnie dla tej ostatniej grupy osób, patronka dnia dzisiejszego, może być przykładem, że wszystko jest możliwe i jak tego dokonać.