Boże Ciało

  W kawałku chleba, w kroplach wina, na słowa kapłana "… To jest Ciało Moje… To jest kielich Krwi Mojej.."- Jest sam Bóg, Jezus Chrystus...

    Bez wiary w Słowo Boże, bez pomocy Ducha Świętego jest to niemożliwe do pojęcia, a jednak... 

 To jest Prawda.

  Spróbujmy przejść procesję Bożego Ciała z wiarą, że idziemy za Królem Wszechświata.
 Idźmy z czcią i szacunkiem należną Najwyższemu, a jednocześnie z godnością i radością, że to sam Bóg powołał nas do swego orszaku i pragnie, abyśmy byli Jego dziećmi.

                                                                Ania M

„Niech będzie Chwała i Cześć,  i Uwielbienie.

Chwała i Cześć Jezusowi.

Chwała, niech będzie Chwała.

Tak.

Jemu Chwała i Cześć.”

 

 Panie Jezu Chryste ukryty, ale obecny pod postacią Eucharystii

Uwielbiamy Ciebie.

                                                              Sławek

„Strzeż ich przed zakażeniem świata…”.

Słowami Świętej Teresy z Lisieux zaczęliśmy artykuł poświęcony kapłanom i kapłaństwu…

„Święty Jan Maria Vianney mówił, że wielkość kapłaństwa będziemy mogli zrozumieć dopiero w niebie. Gdybyśmy je pojęli na ziemi, to byśmy umarli, nie ze strachu, lecz z miłości…

Po Bogu kapłan jest wszystkim.”

Dodawał… „ Pozostawcie jakąś parafię przez dwadzieścia lat bez księdza, a zaczną tam oddawać cześć bestiom.”

   

   W tamtych czasach św. Jan miał bardzo trudno… ale swoją misję, pomimo przeróżnych przeciwności, wypełnił i wielu ludziom pomógł się przemienić, powrócić do Boga.

 Wiemy jaką otrzymał nagrodzę …

  

 Teraz czasy są może jeszcze trudniejsze, a ataki na kościół i kapłanów - pasterzy, nawet w naszej Ojczyźnie nie są mniejsze. Uderzając w jednego, czasem osłabłego kapłana, uderza się i chce się osłabić cały kościół. W konsekwencji uderza się w nas wiernych, którym proponuje się inne sposób życia…. Tak kuszące, powabne…

Ale jabłko w raju też  tak wyglądało.

Jaki był efekt… spróbowania?

„On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi” (J 16, 14).

  Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, którą celebrowaliśmy w zeszłym tygodniu, stanowi trzecią – po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu – odsłonę w swoistym dramacie samoobjawienia się Boga, „gdy nadeszła pełni czasów” (Ga 4, 4) i „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy” (J 1, 24). Chwała, o której mówi Pan jest związana z Jego „godziną”, która staje się również „godziną” Ojca, ponieważ Jezus jest jednym z Ojcem (por. J 10, 30). Dlatego, kiedy Judasz wyszedł z Wieczernika, by przyprowadzić do Ogrodu Oliwnego ludzi mających pojmać Jezusa, dając w ten sposób początek paschalnemu „wydaniu” Syna przez Ojca w nasze ręce, abyśmy mieli życie wieczne ( por. J 3,16), Pan powiedział do uczniów: „Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy” (J 13, 31-32).

Rodzina Frania. Człowieczy los. Cz.2

A dzisiaj? Jak jest dzisiaj między rodzeństwem? Czy znalazłoby się w nas tyle miłości braterskiej, czy siostrzanej, aby wspierać się przez całe życie? Czy potrafimy dzisiaj kochać swojego brata, czy siostrę ? Czy znamy ich?

Czy w naszym życiu musimy się kierować tylko rywalizacją między rodzeństwem? Które ma lepiej, albo więcej?

Jak jest tak naprawdę dzisiaj?

  A co byś zrobił, gdybyś miał takiego brata, jak Franio? Czy potrafiłbyś go kochać i dbać o niego?

Warto zadać sobie te pytania i poszukać odpowiedzi na nie we własnym sercu…
A może większość z nas byłaby zaskoczona odnajdując tam odpowiedź?

  Jaką wartość dziś przedstawia miłość braterska, siostrzana? Czy w ogóle istnieje? To są pytania na które odpowiedzieć jest b. trudno.

Franio. Człowieczy los. Cz.1

Franio - nieodzowna postać z dzieciństwa Tereski, zresztą jedna z dość licznych.

Franio na początku lat 60 - tych XX wieku, miał około 50 - tki, zresztą chyba to był jego stały wiek.

Franio - głupi Franio, jak Go pogardliwie nazywali niektórzy, głośno naśmiewając się…   

A Franio zawsze dobrotliwie uśmiechnięty niewiele z tego sobie robił... bo i nie rozumiał za bardzo o co chodzi.

  Był najmłodszym dzieckiem bardzo zamożnych gospodarzy ziemskich, którzy mieli swój majątek gdzieś na północnym Mazowszu. Urodził się w czasie I wojny światowej. Przed nimi były jeszcze dwie siostry: starsza Róża i młodsza Marianna. Dziewczyny bardzo kochały brata, były sporo starsze od niego i to one, jak tylko podrósł, przejęły opiekę nad nim.

   A Franio, śliczny jak cherubinek cieszył serca wszystkich, nie płakał, zawsze uśmiechnięty, zgadzający się na każdą zabawę sióstr - ich nieodłączny cień.  Aż nadszedł czas żniw - czas gorączki na wsi, zbiór płodów rolnych. Wszyscy intensywnie pracowali, siostry także – każda z nich miała swoje zadania do wykonania podczas wakacji. Franiem wtedy, jakby mniej się zajmowano, bywało,  że sam bawił się w obejściu, biegał do sadu, nieopatrznie też deptał grządki, choć siostry surowo mu tego zabraniały....
  I stało się... Franio, trzyletni Franio, zaciekawiony co teraz dzieje się w stodole wdrapał się na drabinę, która tam stała oparta przy sąsieku. Wszedł  na wysokość około jednego metra, zachwiał się spadł.

„Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije!” (J 7, 37).

  Uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest zwieńczeniem swoistego tryptyku epifanicznego, który stanowi istotę objawienia Bożego. W misterium paschalnym Chrystus objawił Boga Ojca, jako tego, który „wydaje” z miłości swojego jednorodzonego Syna w nasze ręce, aby stał się doskonałą ofiarą i przez swoją śmierć i Zmartwychwstanie odkupił nas i przywrócił nam utraconą godność dzieci Bożych. Wstępując do nieba w swoim uwielbionym ciele, Jezus wywyższył naturę ludzką i potwierdził obietnicę, którą złożył swoim uczniom: „A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec” (J 12, 26). Zsyłając, w dniu Pięćdziesiątnicy, Ducha Świętego na Apostołów i Maryję, kiedy „znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu” (Dz 2, 1.), Jezus niejako przypieczętował Nowe Przymierze, jakie Bóg zawarł z Kościołem we krwi swojego Syna, aby każdy kto w Niego uwierzy stał się nowym stworzeniem, jak pisze św. Paweł: „Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg. On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych” (2 kor 1, 21-22).

Módlmy się o i do Ducha Świętego

Modlitwa papieża Piusa XII

Przyjdź, Duchu Święty i uczyń moje ciało swoją świątynią. Przyjdź i pozostań ze mną na zawsze. Udziel mi głębokiej miłości do Najświętszego Serca Jezusowego, abym je ukochał z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich myśli i sił moich.

Oddaję Ci wszystkie władze mej duszy i mego ciała. Panuj nad mymi namiętnościami, uczuciami i poruszeniami. Przyjmij mój rozum i moją wolę, moją pamięć i wyobraźnię.

Duchu Święty, udziel mi obfitości Twej skutecznej łaski. Obdarz mnie pełnią cnót. Pomnażaj moją wiarę, umacniaj mą nadzieję, rozpalaj moją miłość. Udziel mi Twych siedmiu darów, owoców i błogosławieństw. Pozwól mi być Twoją świątynią i mieszkaniem całej Trójcy Przenajświętszej.

Modlitwa św. Augustyna

Oddychaj we mnie, Duchu Święty, abym święcie myślał.

Przymuszaj mnie, abym święcie postępował.

Pobudzaj mnie, abym miłował tylko to, co święte.

Umacniaj mnie, abym strzegł tego, co dobre. Strzeż mnie, Duchu Święty, abym Cię nigdy nie utracił....