Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy, w szczególnie wyraźny sposób opisuje napięcie, jakie charakteryzuje relacje między Panem Jezusem i uczniami, którzy za nim podążają. Dotyczy ono nie tylko Dwunastu, powołanych przez Zbawiciela, aby stać się fundamentem, na którym spocznie ciężar Jego Kościoła, lecz każdego, kto poważnie traktuje godność Bożego dziecka, którą otrzymał na chrzcie świętym.
Napięcie to jest nieodzownym elementem naszego wzrastania, ponieważ jest jednym z następstw otwarcia naszej niedoskonałej i skłonnej do grzechu natury na powołanie, którym obdarzył nas Stwórca, abyśmy – przez przyjęcie Słowa Bożego „nie jako słowo ludzkie, ale - jak jest naprawdę - jako słowo Boga, który działa w was wierzących” (1 Tes 2, 13) – stawali się, jak św. Paweł, „naśladowcami Chrystusa (gr. mimetai Christou)” (por. 1Kor 11, 1). To Boże działanie polega w szczególności – jak uczy Apostoł Narodów – na uzdolnieniu nas, w mocy Ducha Świętego, do poznania Jezusa, które nie jest jedynie aktem intelektu, ale czyni nas zdolnymi do upodobnienia się do Niego i przyjęcia tej części Jego zbawczej misji, którą Ojciec, w swojej niezgłębionej mądrości i w nieskończonym miłosierdziu, nam przeznaczył, abyśmy uczestniczyli w chwale Zmartwychwstania Jego Syna: „Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim (…) przez poznanie Jego: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach - w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych (Flp 3, 8-10).
