Moje kodeńskie wspomnienie.

  Skończyły się wakacje, urlopy. Wszyscy gdzieś wyjeżdżali, byli, zwiedzali. Ja w końcu wybrałam się do Kodnia, do Sanktuarium Matki Boskiej Kodeńskiej Królowej Podlasia. Wstyd przyznać, mieszkam niedaleko, a wróciłam w to miejsce po 25 latach. Dlaczego tak długo? Nie mam prawa jazdy, transport publiczny pozostawia wiele do życzenia, bilet kosztuje, pieszo to nie z moją kondycją. Takie były moje wymówki, chociaż odmawiając wiele razy bardzo skuteczną nowennę do Matki Boskiej Kodeńskiej (książeczkę wydaną w latach 30 – tych, przekazała mi babcia, kiedy jeszcze chodziłam do liceum) przyrzekałam Jej odwiedziny. W tym roku 18 lipca pojechałam. Znalazłam busa z dobrym rozkładem jazdy, sprawdziłam co dało się sprawdzić, spakowałam wodę i dobry humor i pojechałam pomiędzy polami, lasami i starymi wioseczkami.

„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).

  Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy wprowadza nas w istotę relacji jaka powinna łączyć człowieka z Bogiem. Jej pełnia – jak objawił nam Jezus, odpierając nieudaną próbę Jego dyskredytacji ze strony faryzeusza – wyraża się w miłości do Boga i do bliźniego: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy»” (Mt 22, 37- 40).

Dla arcykapłanów i starszych ludu Jezus stanowił poważne zagrożenie, które należało jak najszybciej wyeliminować. Podobnie myśleli o Nim podporządkowani imperium zwolennicy Heroda. Rabbi z Nazaretu, ze swoją nauką o Królestwie Bożym, które już nastało pośród Izraela (por. Łk 17, 21), zdawał się w ich mniemaniu niszczyć dotychczasowy kruchy pokój panujący między narodem wybranym i rzymskim okupantem. 

Z dzisiejszego Słowa Bożego. O Moc w Wierze, prosimy Cię Panie.

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych.
Każdemu, kto powie jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie odpuszczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone. Kiedy was ciągać będą po synagogach, urzędach i władzach, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty pouczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć».  Łk. 12.8-12

Rozdział 24 Księgi Kapłańskiej – Oliwa do świecznika i Chleby pokładne

Świecznik, oliwa do świecznika i chleby pokładne przynależały zarówno rzeczowo, jak i funkcyjnie do Namiotu Spotkania (Przybytku Mojżeszowego – świątyni starożytnych Izraelitów). Równoległe teksty z Księgi Wyjścia znacząco umożliwiają głębsze zrozumienie treści Księgi Kapłańskiej. Szczególną uwagę zwraca fakt usytuowania we wzajemnej bliskości stołu z chlebami pokładnymi i świecznika, na ramionach którego znajdowały się lampy. Światło lamp było jedynym światłem w Miejscu Świętym, ponieważ światło naturalne nie dochodziło przez ściany i zasłony, a okien nie było. Rozkaż Izraelitom, aby dostarczali do świecznika czystej oliwy, aby zapewnić nieustanne światło (Kpł 24,2). 

07.10.2017- Różaniec do Granic w Parafii p.w. Świętego Wawrzyńca w Głuchołazach – diecezja opolska.

Kochani :) Współmodlący się :). Z radością odpowiadam na prośbę Anetki i Sławka i dzielę się / siłą rzeczy w wielkim skrócie/ relacją z modlitwy w moim mieście.

Pielgrzymi przybywali stopniowo, już od godziny 9 rano, w przeważającej ilości prywatnymi samochodami, ale też kilkoma busikami i trzema autobusami. Władze miasta udostępniły parter zlokalizowanej kilkadziesiąt metrów od kościoła szkoły. Tam zorganizowano poczęstunek dla przybywających do naszej świątyni na modlitwę... a przybyli z 68 miejscowości... najbardziej odległa to Chicago :)

Przed Mszą Świętą zgromadzeni w kościele śpiewaliśmy pieśni maryjne i czekaliśmy na przybywających pielgrzymów,

a ksiądz Michał wygłosił konferencję o historii różańca, jego wartości i roli w życiu zarówno pojedynczego człowieka jak i wspólnoty Kościoła.

Następnie była Msza Święta

a po niej nabożeństwo adoracyjne.

Chodźmy na ucztę!!!

  Jak piękne jest dzisiejsze czytanie! Sam Pan Bóg zaprasza nas na ucztę! Na suto zastawiony stół... Czy pójdziemy? Czy skorzystamy z zaproszenia?
A może znajdziemy tysiąc wymówek, żeby nie pójść?

Kiedyś w rozmowie z pewną osobą usłyszałam, że jest taką grzesznicą, że już nie ma po co iść do Boga, bo  Bóg na pewno ją odrzuci... A to przecież nieprawda. Szczególnie uraduje Pana ktoś, kto chce do Niego przyjść. Jak czytamy w dzisiejszej Ewangelii, każdy jest zaproszony do stołu Pańskiego czy to bogaty, czy biedny i  grzesznicy również, bo przecież nikt nie jest  bez winy ...

Święto ważnego zawodu – Dzień Nauczyciela.

  Jest to właściwie święto wszystkich pracowników oświaty, gdyż jego właściwa nazwa to Dzień Edukacji Narodowej. Ma on krótką, bo niespełna 35 letnią historię. Ustanowiła go w 1982r. ustawa – Karta Nauczyciela na mocy swego 74 Artykułu. Obchodzimy go niezmiennie 14 października dla uczczenia powstania w tym dniu pierwszego na świecie ministerstwa oświaty – polskiej Komisji Edukacji Narodowej powołanej przez sejm właśnie 14 października 1773r. Naprawę Rzeczypospolitej po pierwszym rozbiorze rozpoczęto od naprawy edukacji. Pomysłodawcami utworzenia Komisji byli Joachim Chreptowicz i Hugo Kołłątaj, którzy zostali także jednymi spośród ośmiu jej członków. Komisja miała sprawować nadzór oraz w każdy sposób pomagać szkołom różnych szczebli począwszy od parafialnych przez gimnazja a na uniwersytetach w Krakowie i Wilnie kończąc.