„Wydajcie więc godny owoc nawrócenia” (Mt 3, 8).

  W drugą niedzielę Adwentu Liturgia Słowa wyprowadza nas na pustynię Judzką, abyśmy usłyszeli „Głos wołającego”, który wzywa nas do metanoi, czyli radykalnego odwrócenia od grzechu i zwrócenia ku Bogu. Czas bowiem się wypełnił i zbliża się Mesjasz – Sędzia żywych i umarłych; Oczyściciel, który trzyma w ręku wiejadło sprawiedliwości. To od nas zależy, czy uzna nas za pszenicę i schowa do spichlerzy życia wiecznego, czy jak plewy „spławi w ogniu nieugaszonym” (Mt 3, 12) wiecznej rozłąki z Bogiem. Jan Chrzciciel uczy nas jednocześnie, że prawdziwe prostowanie ścieżek dla Zbawiciela polega na przyjęciu postawy autentycznej pokory, w której głosu Miłości pragnącej przemawiać w mocy Ducha Świętego nie tylko do nas, lecz również przez nas do innych ludzi, nie zniekształca żadna fałszywa nuta naszej pychy i egoizmu.

Trzeci rozdział Ewangelii św. Mateusza rozpoczyna się zwrotem, który tylko ten jeden raz występuje w tym natchnionym dziele: „W owym czasie (gr. en de tais hemerai ekeinais tzn. w owych dniach)” (Mt 3, 1). Dni, o których pisze Pierwszy Ewangelista, są czasem wypełnienia się Bożych obietnic. W Rozdziale drugim, w którym św. Mateusz opisuje wydarzenia które miały miejsce od pokłonu Mędrców ze Wschodu, aż do powrotu Świętej Rodziny z Egiptu, motywem przewodnim jest właśnie wypełnienie się proroctw. Na pytanie Heroda o miejsce pobytu nowonarodzonego Mesjasza arcykapłani i uczeni wskazują Betlejem: „Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok” (Mt 2, 5). Ucieczka do Egiptu jest wypełnieniem proroctwa: „Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: Z Egiptu wezwałem Syna mego” (Mt 2, 15). 

Zamyślenie nad wieńcem adwentowym… / na podstawie medytacji Willi Hoffsummera/

  Pan jest moim światłem i zbawieniem moim… por. Ps 27,1-5

Bądźcie źródłami światła w świecie… por. Flp,12-18

Światłość świeci w ciemności… por. J 1, 1-8

  Zapach gałęzi, a na nich świece budzące niepowtarzalny nastrój oczekiwania i światło świec rozjaśniające mrok zimowego miesiąca… W miarę upływających dni Adwentu, zapalając każdego dnia przed modlitwą świece możemy ukierunkowywać myśli na otwieranie serca  na Boży pokój, radość oraz budowanie zgody…

  Światło pierwszej świecy niech będzie światłem mojego życia… mówię więc TAK sobie, konkretnej osobie z tymi oto talentami, zdolnościami, wadami  i brakami…

Do wypowiedzianego tak, dołączam DZIĘKUJĘ, bo wszystko co mam zostało mi podarowane… dlatego pragnę tak, jak ta świeca przekazywać ciepło i jasność gdy pojawia się ciemność i strach…:) :) :)

  Światło drugiej świecy, to światło Twojego życia… osoby mi najbliższej męża, żony, dziecka… może kogoś innego… 

Adwentowe przesłanie...

  Człowiek sam z siebie nie jest w stanie poznać Boga … to Bóg się nam odsłania, przychodzi do nas, bo  chrześcijaństwo to  spotkanie… zjednoczenie z Bogiem żywym, którego istotą jest miłość, bliskość, udzielanie się…
   Rozpoczynając Adwent wchodzimy  w przestrzeń Bożego Objawienia. Poprzez to co widzimy Bóg wprowadza nas w światłość niedostępną, w której przebywa… Adwent to sztuka patrzenia i widzenia, bo uczy  przenikania wzrokiem wiary  poprzez to co widzialne… 
Dziecko, a w nim Bóg… obrzęd Eucharystii, a w nim ukryte misterium Golgoty i Zmartwychwstania… Hostia, a w niej Bóg-Człowiek… Bóg żywy, żyjący na wieki…
  „Oto ja służebnica Pańska” – mówi Maryja, bo tylko Ona ma oczy  przeczyste… kiedy przyjmuje Dziecko widzi Niewidzialnego…
  W macierzyństwie Maryi możemy  wciąż na nowo, pełniej i głębiej uczyć się  przeżywania Adwentu … przez tchnienie Ducha Świętego Słowo staje się ciałem…
… a my chrześcijanie jesteśmy powołani do wspólnoty z Synem Bożym… w czasie Bożego Narodzenia mamy rozpoznać Boga w rodzącym się Dziecku… aby w czas każdej Eucharystii rozpoznawać Boga w Hostii - to jest  przesłanie Adwentu…

... "Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła"...

  „Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu”(J3,20-21).

  Światło wiary, sumienia dobrze uformowanego, wiedzie do zbawienia.

Ewangelicznym zadaniem światła jest rozpraszanie mroków niewiary i grzechu. Jako świadkowie Chrystusa jesteśmy zobowiązani nieść otrzymane światło tym, którzy wokół nas. Nie jest to łatwe…

Pan Bóg sprzyja odważnym. Nie lękajmy się i wołajmy razem z psalmistą:

Pan moim światłem! Kogo miałbym się lękać?

„Dlatego i wy bądźcie gotowi” (Mt 24, 44)

 W pierwszą niedzielę Adwentu Kościół Święty, wprowadzając nas w okres oczekiwania na przyjście Zbawiciela, niejako zanurza nas w misterium wiary, które jest zaproszeniem do uczestnictwa, przez świętą liturgię, w życiu Bożym:  „Celebrując co roku liturgię Adwentu, Kościół aktualizuje to oczekiwanie Mesjasza; uczestnicząc w długim przygotowaniu pierwszego przyjścia Zbawiciela, wierni odnawiają gorące pragnienie Jego drugiego Przyjścia” (KKK 524). Wspominanie, bowiem, zbawczych wydarzeń, przez które Bóg objawił się człowiekowi, jako Jego stwórca i Odkupiciel, jest pamiątką - aktualizacją, która najdoskonalej  wyraża się w ofierze Eucharystycznej: „Eucharystia jest pamiątką Paschy Chrystusa, aktualizacją i ofiarowaniem sakramentalnym Jego jedynej ofiary w liturgii Kościoła, który jest Jego Ciałem. We wszystkich Modlitwach eucharystycznych po słowach ustanowienia znajduje się modlitwa nazywana anamnezą lub pamiątką.

W biblijnym znaczeniu pamiątka nie jest tylko wspominaniem wydarzeń z przeszłości, lecz głoszeniem cudów, jakich Bóg dokonał dla ludzi. W liturgicznej celebracji tych wydarzeń stają się one w pewien sposób obecne i aktualne. Tak właśnie rozumie Izrael swoje uwolnienie z Egiptu; za każdym razem, gdy obchodzi się Paschę, wydarzenia Wyjścia są uobecniane w pamięci wierzących, by według nich kształtowali swoje życie.